1.3

“แล้ววันนี้น้องลูกศรไปไหน ไม่มาด้วย?”

“ถามทำส้นตีนอะไร” ไอ้เวย์เพื่อนอีกคนถามถึงหญิงสาวสิงหราชจึงไม่พอใจ ถึงเป็นเพื่อนแต่มันก็เป็นผู้ชายแถมยังกะล่อน เจ้าชู้ฉิบหาย!

“หึ! มึงหวง?”

“เออ!”

“ในฐานะ?” เป็นดินที่ถามพร้อมกับมองหน้าเขา สายตาคมรอฟังคำตอบจนสิงหราชอดแปลกใจไม่ได้

“วันนี้พวกมึงเป็นเหี้ยอะไร ดูสนใจเรื่องกูจัง”

การเจอกันแต่ละครั้งในกลุ่มเพื่อนก็มีเรื่องของเขาขึ้นเป็นหัวข้อสนทนาบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นการโดนเพื่อนล้อว่า เสือสิ้นลาย

เพราะคนเจ้าชู้เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าอย่างเขาอยู่ ๆ กลับมาหยุดที่ผู้หญิงคนเดียวเป็นเวลาเกือบสองปีได้ ลูกศรต้องมีอะไรดี หากแต่วันนี้การกล่าวถึงลูกศรของพวกมันกลับต่างออกไป

“กูขอถามมึงตรง ๆ เลยนะไอ้สิงห์” ดินพูดต่อ ส่วนอีกสองหนุ่มรอฟัง สิงหราชเลิกคิ้วสูงยียวนแทนคำถาม 'มึงสงสัยส้นตีนอะไรครับ'

“ที่ผ่านมามึงรู้ไหมว่าลูกศรเป็นใคร”

คำถามของดินทำเอาสิงหราชชะงักไปชั่วครู่ ไม่คิดว่านอกจากเขาแล้วพวกมันจะรู้

ปึก!!

“พวกมึงรู้ได้ไง?” สิงหราชวางแก้วไวน์อย่างแรงแล้วถามเสียงขุ่น พวกมันจะมาสนใจเรื่องผู้หญิงของเขาไปทำไม!

“ไม่ต้องมามองหน้ากูแบบนั้น กูไม่บ้ายุ่งกับผู้หญิงของเพื่อนหรอกนะ” ถึงพวกเขาจะเป็นเสือที่ชอบล่าเหยื่อใหม่ ๆ เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นนอนกับใครก็ได้ แต่ถ้าเป็นของเพื่อนต่อให้น่าอร่อยแค่ไหนก็จะไม่ทับไลน์กันเด็ดขาด

“มันไปรู้มาโดยบังเอิญ ไม่ได้ตั้งใจสืบ” ไคที่นั่งเงียบอยู่นานเป็นฝ่ายขยายความให้ พวกเพื่อนรู้เรื่องของลูกศรได้ยังไงก็ไม่น่าสนใจเท่ากับว่าสิงหราชรู้หรือไม่

กระนั้นสิงหราชก็ไม่ตอบ        เขายกแก้วไวน์ขึ้นกระดกดื่มรวดเดียวไม่ได้ละเลียดชิมความหอมและรสชาติเช่นเมื่อครู่ แล้วเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากับใครเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เพียงเท่านั้นเพื่อนสนิททั้งสามคนก็รับรู้คำตอบได้ทันที

“ไอ้สิงห์ ไอ้ฉิบหาย! มึงรู้นานแล้วใช่ไหม?” เสียงเวย์

“มึงทำไปเพื่ออะไรวะ?” ไคถาม

“นั่นสิ แล้วต่อไปนี้มึงจะเอายังไง” โดยเฉพาะดินที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของสิงหราชก็ยังไม่เข้าใจ

เห็นคอยดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง ทั้งเปย์ทั้งเอาอกเอาใจแบบที่ไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหน เหมือนมันจะรักลูกศรมากแต่ถ้าหากเทียบจากเรื่องที่เพิ่งรู้มาก็คงไม่ใช่ มันจะรักลูกศรลงได้ยังไงหากมันรู้ว่าใครเป็นพี่ชายเธอ

“เลิกเสือกเรื่องกู แล้วแดก ๆ เข้าไปเถอะไอ้สัส!”

สิงหราชไม่รู้จะตอบยังไงเลยพูดปัดไปไม่อยากให้ใครมายุ่งวุ่นวายอีก เพราะแม้แต่เขาเองยังตอบตัวเองไม่ได้เลย

@อีกด้าน...

ร่างเพรียวสวยเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังแล้วเลือกนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามผู้ชายหน้าตาคมเข้มหล่อเหลารูปร่างสูงใหญ่ฉบับหนุ่มใต้ ถึงแม้ผิวจะไม่ได้ขาวแต่ความหล่อเหลาก็ออร่ามาแต่ไกล

“เฮลโหลว พี่ชาย~ รอน้องสาวคนสวยนานไหมคะ”

“เหอะ! กว่าจะเสด็จมาได้ ลองเสื้อไปกี่ตัวแล้ว?” ทศกัณฐ์ทำเสียงเหอะในลำคอแล้วพูดอย่างรู้ทันว่าที่ลูกศรมาสายเกือบยี่สิบนาทีคงไม่พ้นมัวแต่เลือกเสื้อผ้าแต่งหน้าทำผมอยู่นานเป็นแน่

“น้องขอโทษ” ลูกศรย้ายที่นั่งไปข้างคนเป็นพี่แล้วกอดแขนล่ำที่มีแต่มัดกล้ามพลางส่งเสียงหวานทำท่าทางออดอ้อน แต่ทศกัณฐ์กลับสะบัดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุมเหมือนรำคาญ

“ปล่อยดิ ร้อน!” เขาว่าให้ ผู้ชายหยาบกระด้างเย็นชามาโดนน้องสาวออดอ้อนกลางร้านอาหารคนจนหันมามองเป็นตาเดียว น่าอายจะตายชัก

“ร้อนอะไร แอร์ออกจะเย็นสบาย~” ลูกศรผายมือทำท่าเหมือนกำลังยืนรับลมอยู่บนหัวเรือไททานิก นอกจากเป็นคนร่าเริงสดใส หัวอ่อน ใจง่าย(กับผู้ชาย)แล้ว เรื่องเล่นใหญ่และชอบแกล้งพี่ให้อายคนไว้ใจลูกศรได้

“นั่งให้มันนิ่ง ๆ ดิ” ทศกัณฐ์ผลักหัวน้องสาวให้ออกห่างแล้วเป็นฝ่ายย้ายตัวเองไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแทน

ไม่ได้รังเกียจน้องสาว แต่เห็นหน้าดุขรึมแบบนี้ที่จริงแล้วก็ขี้อาย และด้วยหน้าที่การงานเขาต้องคอยวางมาด อายุอานามก็ไม่ใช่วัยที่จะมาเล่นอะไรแบบนี้ เกิดลูกน้องมาเห็นเข้าได้หมดความน่านับถือกันพอดี

“ชิ! เล่นตัว”