บทที่ 7 รุ่นใหญ่เขาจีบกัน

ที่โรงพยาบาล

‘เราอยู่ที่ไหนกันนะ’

ทัดดาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วรำพึงขึ้นในใจ เธอหันหน้ามองผนังห้องสีขาวที่ไม่คุ้นตาแต่พอเดาออกว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ มันคือที่ไหนกันนะ อ้อ.. มันคือโรงพยาบาลนั่นเอง

‘ใช่เราถูกรถชน เอ่อ.. แล้วทิชาล่ะ’

“ทิชา ทิชาลูกแม่อยู่ไหน โอ๊ย..”

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาในลำคอ แต่ก็พอทำให้คุณพยาบาลที่เฝ้าไข้อยู่ไม่ไกลได้ยิน และเสียงตะโกนเรียกกันด้วยความตื่นเต้นก็ดังขึ้น เพราะหลังจากที่คนไข้เข้ารับการรักษามาเกือบสัปดาห์ นี่เป็นครั้งแรกที่คนไข้รู้สึกตัว

“คนไข้ฟื้นแล้ว ตามคุณหมอหน่อยเร็ว”

“เอ่อ... คุณพยาบาลคะ ลูกชายดิฉันละคะ”

ทัดดาวพยายามจะฝืนตัวลุกแต่ถูกพยาบาลห้ามเอาไว้เสียก่อน

“คนไข้ขา ใจเย็นค่ะ ลูกชายของคุณปลอดภัยดี น้องมาเยี่ยมคุณทุกวันเลยค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักก็คงมาค่ะ”

เสียงนุ่มหวานทำให้ทัดดาวใจเย็นลง แต่ก็ยังคงมีสีหน้าที่กังวลอยู่

“คุณพยาบาลคะ ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนานแค่ไหนแล้วคะ แล้วทิชา เอ่อ.. ลูกชายฉันเขาอยู่ยังไง เพราะเราไม่มีญาติที่ไหนเลย”

“คนไข้อยู่โรงพยาบาลมาประมาณสัปดาห์นึงแล้วค่ะ สำหรับลูกชายของคนไข้ทางเจ้าของไข้เขารับไปดูแลให้ค่ะ”

“เจ้าของไข้หรือคะ”

ทัดดาวยังคงทำหน้างง แล้วไม่นานประตูห้องก็เปิดออกมาพร้อมกับคุณหมอหนุ่มรูปหล่อ

“คนไข้ฟื้นแล้ว สีหน้าดูสดใสแต่แววตามีความกังวล คนไข้กังวลเรื่องอะไรหรือครับ”

“คุณหมอคะ คนไข้กังวลเรื่องลูกชายค่ะ”

“อ๋อ..ไม่ต้องกังวลนะครับ น้องทิชากำลังมาเยี่ยมคุณอยู่”

พยาบาลส่งแฟ้มประวัติการตรวจให้คุณหมอดู

“อือ..วันนี้อาการดีขึ้นมากเลย ความดันลดลงมาปกติแล้ว แผลเริ่มหายดีแล้ว วันนี้คนไข้รู้สึกปวดหัว หรือเจ็บตรงไหนบ้างหรือไม่ครับ”

คุณหมอรูปหล่อถาม ทัดดาวเอามือคลำหัวตัวเอง แล้วมองหน้าคุณหมอที คุณพยาบาลที แล้วส่ายหัวเบาๆ

“ไม่ปวดหัวค่ะ ไม่ค่อยเจ็บแล้ว”

สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา มีชายหนุ่มหุ่นสมาร์ทในชุดสูทเดินจูงมือเด็กผู้ชาย ซึ่งเป็นทิวาลูกชายของเธอนั่นเอง เด็กน้อยรีบผละมือจากคนที่จับมือแล้วพุ่งตรงมาที่เตียง

“แม่ทัดครับ ฮือ.. แม่ทัดตื่นแล้ว ทิชาดีใจจัง ทิชาคิดถึงแม่ทัดมากที่สุดในโลกเลยครับ”

“แม่ก็คิดถึงทิชานะคะ”

ระหว่างที่สองแม่กำลังกอดกัน ทัดดาวเงยหน้าไปสบตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“ผมวิทวัส ผมเป็นคนที่ขับรถชนคุณเอง ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

ทัดดาวพยักหน้ารับ

“ฉันเข้าใจค่ะ ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ และช่วงที่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล ทิชาไปอยู่กับคุณหรือคะ”

ทัดดาวถามวิทวัสพยักหน้ารับ ทัดดาวมองที่ลูกชายของตนก็เริ่มสังเกตุเห็นเสื้อผ้าที่ทิชาสวมใส่เป็นเสื้อผ้าราคาแพง หน้าตาลูกดูสดใส นั่นก็แสดงว่าเขาดูแลลูกชายเธอดีจริงๆ แล้วหันไปยิ้มให้วิทวัสพร้อมยกมือไหว้

“ดิฉันขอบคุณคุณวิทวัสนะคะ ที่ต้องลำบากมาช่วยดูแลตาหนู เอ่อ.. ฉันหมายถึงทิชาลูกชายของฉันค่ะ”

วิทวัสรีบเอื้อมมือไปห้ามทัดดาวไม่ให้ไหว้เขา ทันทีที่สองมือสัมผัสกันทั้งคู่ต่างตกใจรีบชักมือของตนกลับมาในทันที วิทวัสเขาพึ่งได้มีโอกาสสังเกตุใบหน้าที่ไร้การตกแต่งไร้เครื่องสำอางของหญิงสาวตรงหน้า ช่างเป็นภาพที่ยิ่งมองยิ่งเพลิน จนเขาเผลอยิ้มออกมา

“ไม่ครับ ไม่ลำบากเลย ทิชาเป็นเด็กน่ารัก ไปอยู่บ้านผมไม่กี่วันนะ ตกคนที่บ้านผมเสียอยู่หมัดทั้งบ้านเลย”

“แม่ทัดครับ บ้านคุณลุงใหญ่มากกกกก ใหญ่เหมือนวังในหนังเลยครับ”

ทิชาส่งเสียงเจื้อยแจ้วพยายามบรรยายและลากเสียงคำว่ามากให้ยาวที่สุดเพื่อที่แม่จะได้รับรู้ถึงความใหญ่โตของบ้านของลุง ทัดดาวได้แต่ยิ้ม เธอดีใจที่ได้เห็นความร่าเริงของลูกชายจนลืมความเจ็บปวดจากการบาดเจ็บครั้งนี้ไปเลย

“ถ้าทิชาเล่นซ่อนหานะ แม่ต้องหาทิชาไม่เจอแน่เลยครับ แต่บ้านหลังใหญ่มีคนอยู่ไม่กี่คนเองครับ มีลุงวิทวัส มีป้าอุ่น มีพี่รุ้ง มีพี่เมฆ แล้วก็... คุณฉัตรครับ ทุกคนใจดีมากมากเลยครับ พี่รุ้งกับป้าอุ่นทำกับข้าวอร่อยมาก แต่อร่อยน้อยกว่าแม่ทัดนิดนึง”

ทิชาเล่าไป กอดแม่ไป สองแม่ลูกคุยกันมุ้งมิ้งยิ้มให้กันทำเอาคนที่ยืนดูใกล้เผลอยิ้มตามไปด้วย จนหมอภัทรเจ้าของเจ้าไข้ต้องมาสะกิดและกระซิบเบาๆ ที่พอได้ยินกันเพียงสองคน นั่นจึงทำให้วิทวัสจึงละสายตาจากแม่ลูกคู่นั้น

“ไงครับ คุณวิทวัส หมอตาฝาดไปหรือเปล่านี่ ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น หมอพึ่งจะเห็นรอยยิ้มที่เป็นยิ้มจริงๆ บนใบหน้านายครั้งนี้ครั้งแรกเลยนะ รับเลี้ยงลูกเขาแล้ว จะไม่รับแม่เขาไปเลี้ยงด้วยเหรอ”

วิทวัสได้แต่อมยิ้ม ใช้ข้อศอกกระทุ้งไปที่ท้องของหมอภัทรเพื่อนรักไปหนึ่งที ใช่ตั้งแต่คุณหญิงแม่ของฉัตรเสียชีวิตไป เขาก็ใช้ชีวิตแบบอยู่ไปวันวัน จนเกือบที่จะกลายเป็นโรคซึมเศร้า เขาไม่เคยมองใครเลย ทั้งที่มีสาวเล็กสาวใหญ่แวะเวียนมาขายขนมจีบให้เขาไม่ขาด แต่แปลกเธอคนนี้ที่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ที่โลกส่งให้มาเจอกับเขาแม้จะด้วยวิธีที่โหดร้ายไปหน่อย แต่เขาก็ยอมรับว่าเขาถูกชะตากับแม่ลูกคู่นี้มาก

“มันคือเรื่องของอนาคต ฉันไม่รีบร้อน และมันไม่ได้ขึ้นกับฉันคนเดียว”