บทที่ 13 ร่าน

“กินไม่ค่อยลง เหมือนได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ พ่นออกมาจากปากเน่าๆ ของใครบางคน”

“นี่เกรซนายแว่นนั่น เขาว่าเธอว่าปากเน่าใช่หรือเปล่า”

เหมยลี่สะกิดถามเพื่อนตนเอง เกรซหันมามองหน้าเหมยตาเขียวปัดแล้วตีผลัวะ ไปที่แขนเหมยลี่หนึ่งที

“กรี๊ด ฉัตรดูเพื่อนฉัตรสิ มันว่าเกรซ”

ฉัตรเห็นอาการแฟนสาวของตนก็ได้แต่ส่ายหัว ครั้งนี้เกรซเล่นแรงไปจริงๆ จนเพื่อนในกลุ่มเขาเริ่มทนไม่ได้

“เกรซก็รีบกิน เราจะต้องรีบเข้าเรียนด้วยคาบบ่ายอาจารย์โหด แล้วทีหลังจะทำอะไรก็ระมัดระวังหน่อย”

“ฉัตร แต่เกรซไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ ฉัตรเชื่อเกรซนะ แล้วอีกอย่างฉัตรจะไปแคร์ทำไม นายนั่นก็แค่คนรับใช้ของฉัตร จะอะไรกันนักกันหนาเชียว”

“เกรซรีบกินซะ เราต้องรีบเข้าเรียน”

ฉัตรใช้เสียงแข็งดุเกรซ นั่นถึงทำให้เกรซหยุดที่จะพูดและกินต่อได้ เกรซรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ที่ครั้งนี้แม้ว่าจะแกล้งทิชาได้ แต่ฉัตรก็ดูจะไม่เข้าข้างตนทั้งหมดเหมือนเมื่อก่อน

‘เป็นเพราะนายคนเดียวทิชา นายกับฉันไม่มีวันได้ญาติดีกันแน่นอน’

ที่ห้องพยาบาล

ทิชาถอดเสื้อออกแล้วซักเสื้อตรงจุดที่โดนน้ำซุปราด ปุณณ์ไปขอผ้าขนหนูผืนเล็กจากคุณพยาบาลมาชุบน้ำบิดหมาด แล้วค่อยบรรจงเช็ดที่หน้าอกของทิชาที่มีรอยแดงเป็นวงกว้าง ฉัตรเดินผ่านห้องพยาบาลแล้วเห็นภาพที่ปุณณ์กำลังเช็ดทำความสะอาดแผลที่หน้าอกให้ทิชา ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาหงุดหงิดใจมาก เขาเดินกลับเข้าไปที่ห้องเรียนด้วยความขุ่นข้องหมองใจ

“เช็ดหมดแล้วเดี๋ยวไปให้คุณพี่พยาบาลดูแผลให้”

ทิชาทำตัวว่านอนสอนง่าย ปุณณ์จะพาไปทางไหน จะจับให้ทำอะไรทิชาก็ไม่ขัดทำเอาใจปุณณ์หวั่นไหวและเต้นแรง โดยเฉพาะเวลาที่เขาเช็ดหน้าอกให้ทิชา เขาเองอดที่จะมองสำรวจไม่ได้ เพราะแผ่นอกของทิชาขาวเนียนมาก ยิ่งพอโดนน้ำซุปลวก ทำให้ผิวเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูอมแดงระเรื่อชวนให้เข้าสัมผัสยิ่งนัก และตอนที่เขาเช็ดที่ยอดอกเขาเองก็จงใจเช็ดสัมผัสตุ่มไตนั้น แม้ว่ามือของเขาจะสัมผัสโดยมีผ้าขนหนูกั้นกลางไว้ เขาก็อดใจไม่ได้ที่จะคิดว่า ถ้าเขาได้ลูบไล้โดยตรงจะรู้สึกดีแค่ไหน และทิชาจะยังคงยืนนิ่งให้เขาสัมผัสแบบนี้อีกไหม

คุณพยาบาลทายาแก้แผลอักเสบจากน้ำร้อนลวกให้ มีลักษณะเป็นเนื้อครีมข้นสีขาวและเย็นมาก จะไม่ให้เย็นได้อย่างไรก็คุณพยาบาลพึ่งเอาออกมาจากตู้เย็นเอง ทิชายกมือไหว้ขอบคุณคุณพี่พยาบาล แล้วคว้าเสื้อตัวเดิมที่มีรอยน้ำที่หน้าอกเป็นดวงและยับย่นจากการซักเมื่อครู่มาใส่ แล้วบอกลาคุณพี่พยาบาล ในจังหวะที่ทั้งคู่เดินออกจากห้องพยาบาลไปตามทางเพื่อไปยังตึกเรียน ปุณณ์ถอดเสื้อแจ็กเก็ตมาสวมให้ทิชา ทิชามองหน้าปุนด้วยความงง

“ใส่ไปก่อนเถอะ เสื้อนักเรียนมันเปียกน่ะ ใส่แจ็กเก็ตคลุมไว้สักหน่อยน่าจะดีกว่า”

“ขอบคุณนะปุณณ์ ทำไมปุณณ์ถึงใจดีกับเราแบบนี้”

“ให้ตอบแบบไหนดีละ เอาแบบตอบแบบสร้างภาพหรือตอบแบบตามความรู้สึกจริงๆ”

“ทำไมต้องมีคำตอบสองแบบด้วย”

“ก็ตอบแบบดารา หรือตอบแบบนางงาม ปุณณ์ก็จะตอบว่า ไม่มีอะไรหรอก ปุณณ์ก็ทำแบบนี้กับทุกคน”

ทิชาได้ยินที่ปุณณ์พูดก็ขำ แล้วถามต่อ

“แล้วถ้าไม่ใช่การตอบแบบดาราหรือนางงามล่ะ ปุณณ์จะตอบว่าอะไร”

ปุณณ์หยุดแล้วยื่นมือไปจับมือทิชาแล้วพูดว่า

“ก็ปุณณ์อยากดูแลทิชา ถ้าทิชายอมให้ปุณณ์ดูแล จะไม่มีใครมาทำอะไรแบบนี้กับทิชาได้ ทิชาเป็นแฟนกับปุณณ์นะครับ”

ทิชาหน้าเหวอ ตกใจ ปรับอารมณ์ของตนเองไม่ทัน ไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้จะปุณณ์

“เอ่อ.. ปุณณ์ ไม่เอาน่ะ ไม่พูดล้อเล่นสิ ทิชาตกใจหมดเลย”

“ปุณณ์ไม่ได้พูดเล่นนะ ปุณณ์จริงจัง ปุณณ์รู้สึกดีดีกับทิชามานานแล้ว แต่ปุณณ์ไม่กล้าพูดกับทิชาตรงๆ นะครับเป็นแฟนกับปุณณ์นะครับทิชา”

พูดจบปุณณ์ก็โน้มตัวมากดจมูกของตัวเองลงที่หน้าผากของทิชา ทิชาได้แต่เลิกลักทำอะไรไม่ถูก

“ปุณณ์ลืมไปหรือเปล่าว่าเราเป็นผู้ชายนะ”

“ปุณณ์รู้ ปุณณ์มีสติดีด้วย แต่แหมเสียดายไม่คิดว่าจะมาขอทิชาเป็นแฟนในเหตุการณ์และสถานที่แบบนี้ ความจริงอยากทำเซอร์ไพส์ พาไปที่สวยๆ แต่ไหนไหนแล้ววันนี้โอกาสเหมาะ ซ้อมขอวันนี้ไว้ก่อน”

ปุณณ์ยังคงจับมือทิชาบีบไปมาเป็นระยะ ทิชาก็ไม่รู้ว่าจะบ่ายเบี่ยงอย่างไร ทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายมาขอเป็นแฟน

“เราไม่ได้คิดเรื่องอะไรแบบนี้เลย คิดว่ายังไม่ถึงเวลา”

“เป็นคำปฎิเสธที่สุภาพมากเลย แต่ไม่เป็นไร ปุณณ์จะรอคำตอบจากทิชานะ ถ้าทิชาพร้อมให้คำตอบปุณณ์เมื่อไหร่ก็บอกปุณณ์มานะ ปุณณ์จะรอ”

เมื่อทั้งคู่คุยกันจบก็พากันเดินต่อไปที่ตึกอาคารเรียน โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำเมื่อครู่นี้ได้ตกอยู่ในสายตาและแววตาอาฆาตแค้นของใครอีกคนตั้งแต่ต้นจนจบ

‘ฮึ ร่าน มายืนกอดจูบกับผู้ชายกลางแจ้ง ไม่ได้กลัวอะไรเลย คืนนี้จะสั่งสอนเสียให้เข็ด’