ตอนที่ 44 จำนน

ลางสังหรณ์บางอย่างที่กันยกรคิดไว้ มันอาจจะเกิดขึ้นแล้วตอนนี้ เธอพึ่งบอกปุณณดาไปเมื่อคืนว่าระวังจะโดนแย่งแฟน ซึ่งเรื่องนี้กันยกรไม่เคยไว้ใจนิรณาเลยสักครั้ง เธอภาวนาขอให้อย่าให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นเลย

          “นนท์ยังไม่ตอบแชทฉันเลยตัง...โทรไปก็ไม่รับเหมือนกัน”

          “ฉันว่ามันยังไงอยู่นะ...ฉันสังหรณ์ใจตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เพราะยัยน้ำขิงมาแบบแปลกๆ ท้าดวลกับฉัน และให้นนท์ไปส่งด้วย แกคิดยังไงมิลิน?”

          “ไม่คิดยังไงหรอก...เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานตำแหน่งใหม่แล้วนะ เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว แกช่วยฉันถือของด้วยนะ ตอนแรกฉันกะจะให้นนท์ไปส่ง แต่ไม่เป็นไรแกไปส่งฉันก็แล้วกันตัง”

สิ่งที่กังวลใจนั้นไม่ใช่แค่เรื่องของรัชชานนท์เพียงอย่างเดียว ภูเขาลูกใหญ่ข้างหน้าเธอต่างหากที่สาหัสที่สุด

          “โอเค...เดี๋ยวฉันไปส่งแก...เอิร์ธ! มาช่วยพี่หน่อยเร็ว!”

กันยกรหันไปบอกเมธีที่กำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนสาว

          “ครับพี่ตัง...”

          “ให้พี่ช่วยมั้ยคะน้องมิลิน”

          “ขอบคุณค่ะพี่ณี พอดีของไม่เยอะค่ะ ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวให้สองคนนี้ช่วยก็พอค่ะ”

          “งั้นพี่เฝ้าแผนกแล้วกันนะคะ น้ำขิงก็ไม่มาด้วยวันนี้ เป็นอะไรกันแน่ ปกติยัยน้ำขิงไม่เคยขาดงานเลยนะ นางมักจะได้รางวัลพนักงานดีเด่นเสมอ ทำไมวันนี้มาแปลก ปีนี้นางคงไม่เอาแล้วมั้ง”

          “ปีนี้ต้องเป็นของผมแน่นอนครับพี่ณี”

          “อย่างแกไม่น่าจะได้เอิร์ธ...แกพึ่งจะโดนใบเตือนมาทำงานสายไป...จำไม่ได้เหรอ”

          “อ่าว! อุ้ย! จริงด้วยแฮะ ^_<>^”

          อีกด้านหนึ่งของเหตุการณ์ ณ ประเทศสิงคโปร์...

          “นี่นาย! เมื่อไหร่จะตื่น!”

มือบางเอื้อมไปจับตัวของชายหนุ่ม ซึ่งตอนนี้ร่างกำยำกำลังหลับอย่างสบายบนเตียงของเธอ

          “อืม...” ร่างแกร่งเปลือยเปล่าอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ บิดม้วนตัวไปมาเมื่อรู้สึกว่ามีสิ่งรบกวน

          “เธอจะกลับห้องตัวเองได้ยัง?”

ใบหน้าสวยแดงกล่ำ เมื่อนึกถึงบทรักเมื่อคืนที่ผ่านมา การร่วมรักที่แสนจะดุเดือด โดยที่เธอเป็นคนเริ่มนับครั้งไม่ถ้วน จนร่างกายของเธอนั้นแทบหมดเรี่ยวแรงไปเพราะกิจกรรมนั้น

          “ว่าไง!” ชายหนุ่มลืมตามองเพดานสีขาวโพลน เขากำลังลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น การร่วมรักแบบมาราธอนของเขากับเธอนั้นมันทำให้เขาหลับสนิทไปหลายชั่วโมง

          “เอ่อ...นี่ห้องของฉันนะ”

น้ำเสียงของณิศราเริ่มแผ่วเบา เธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว เพราะค่ำคืนที่ผ่านมานั้น มันทำให้เธอตะขิดตะขวงใจอย่างที่สุด อีกทั้งบทรักนั่นมันดันทำให้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว ‘ณิศราติดใจการร่วมรักกับเขา ติดใจเด็กหนุ่มคนนี้ เขาเร่าร้อนและดุเดือดอย่างที่สุด’

          “ตื่นมาก็ไล่กันเลย!”

กันต์ธีจ้องมองใบหน้าสวยที่แดงเถือกไปทั่วทั้งหน้า ‘คงอายล่ะสิ...สุดท้ายแล้วความเย่อหยิ่งของเธอก็จบลงด้วยบทรักร้อนแรงของเขา’ กันต์ธียอมรับว่าเขาอาจจะใช้วิธีสกปรกกับเธอ แต่มันก็ไม่มีทางไหนแล้วที่จะปราบเธอคนนี้ได้สำเร็จ ซึ่งจริงๆ แล้วน้องชายของเธอก็ทำกับพี่สาวของเขาหนักกว่าที่เขาทำมากนัก

          “ฉัน...” ณิศราพูดไม่ออก เธอกำลังกลืนน้ำลายตัวเองลงไปครั้งใหญ่ ก่อนหน้านี้เธอทำท่ารังเกียจเขา ด่าประณามเขาทุกอย่าง แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก บทรักของเขาเป็นเหมือนสิ่งเสพติดสำหรับณิศรา เธอชอบเป็นอย่างมาก และเธอยอมทุกๆ อย่างถ้าเขาจะให้เธอทำอะไร แม้กระทั่งละทิ้งศักดิ์ศรีก็ตาม!

          “พูดไม่ออกเลยงั้นสิ...มานี่!” กันต์ธีใช้น้ำเสียงที่สูงขึ้นเรียกหญิงสาวให้มาหาเขา ‘ตั้งแต่นี้ต่อไป...เธอคือทาสของเขา!’

          “คะ?” ณิศรามองร่างกำยำที่แผ่หลาบนเตียงกว้าง เขากระชากผ้าห่มออก แก่นกายใหญ่ของเขาชูชันขึ้น ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เมื่อเห็นแท่งร้อนนั้นกระดิกไปมา เพื่อเชิญชวนเธอ!

          “ทำมันสิ!” เสียงแหบพร่าออกคำสั่ง!

          “เอ่อ...ค่ะ...” ณิศราเดินเข้าไปหาเขาราวกับต้องมนต์สะกด ศักดิ์ศรีและความเย่อหยิ่งของเธอไม่มีอีกแล้ว ณิศราชอบในสิ่งที่เขากระทำ ซึ่งในตอนแรกเธออาจจะไม่ชอบหน้าเขาก็ตาม แต่ตอนนี้! เธอขอให้ได้มีความสุขกับเขาอีกสักครั้ง!

@ ห้องทำงานท่านประธาน...

          “ท่านประธานบอกให้คุณเตรียมตัวค่ะ อีกสิบห้านาทีให้คุณไปกับท่านประธานที่ระยอง เพื่อไปตรวจนิคมอุตสาหกรรมที่บริษัทของเราได้วางระบบไว้ค่ะ คุณมิลิน”

          “อะไรนะคะ!” ปุณณดานั่งทำงานได้ยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ เขาก็สั่งการมาให้เธอไปกับเขางั้นหรือ

          “คุณเตรียมตัวเลยนะคะ รถของท่านประธานจะมารับ ให้คุณไปขึ้นรถด้านหน้าของบริษัทค่ะ”

เลขาหน้าห้องมีความสงสัยกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่เธอเองก็ไม่มีเวลาพอที่จะตั้งข้อสงสัยมากนัก เมื่อนายสั่งให้เธอทำ เธอก็ต้องทำ ‘เธอคนนี้ คงมีความสำคัญกับท่านประธานอย่างแน่นอน’

          “แต่ทำไมคุณนิดาทำไมไม่ไปกับท่านประธานเองล่ะคะ แล้วเขาอยู่ไหนคะ มิลินจะไปคุยกับเขา”

ปุณณดาไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องกลั่นแกล้งเธอถึงเพียงนี้

          “ท่านประธานสั่งมาให้คุณมิลินไปค่ะ ไม่ใช่ดิฉันนะคะ...เพราะฉะนั้นคุณมิลินมีเวลาเตรียมตัวประมาณสิบนาที รีบเลยนะคะดิฉันเตรียมเอกสารให้คุณมิลินเรียบร้อยแล้วค่ะ”

          “เดี๋ยวค่ะ เอ่อ...แล้ว”

ปุณณดาพูดไม่ได้เลยสักคำ ความตกใจของเธอมันทำให้สมองสั่งการของเธอติดขัด เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เลขาหยิบเอกสารใส่มือเธอ พร้อมแท็บเล็ตเพื่อเตรียมจดงานต่างๆ ไว้ เธอโดนจับและดึงลากออกมาด้วยความมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น!

          สิบนาทีต่อมา...

          “เชิญครับ”

พนักงานขับรถเปิดรถยนต์คันหรูสีดำติดฟิล์มรอบคันรอปุณณดาทันที เมื่อเธอมาถึง

          “เอ่อ...”

ดวงตากลมโตจ้องไปด้านในของรถยนต์ เพื่อมองหาคนต้นเหตุของเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่เธอกลับไม่พบเขาอยู่ในนั้น!

          “ขึ้นรถเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปรับนายต่อ”

คนขับรถเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีลังเลของหญิงสาว

          “ค่ะ”

ปุณณดาก้าวเข้าในนั่ง สายตาของเธอกวาดมองไปบริเวณรอบๆ ของรถยนต์คันหรูสัญชาติยุโรป ที่ติดแผ่นกั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสาร ดวงตากลมโตเบิกกว้างออกทันที เมื่อเธอเห็นสิ่งนั้น ‘ไม่นะ!’ ปุณณดารีบควานหาสมาร์ทโฟนของเธอทันที เพื่อที่จะโทรหากันยกร แต่ทว่า! เธอกลับหามันไม่พบ

แกร็ก! ปึ่ง! ประตูรถเปิดและปิดใช้เวลาอย่างรวดเร็ว โดยที่คนตัวเล็กกำลังสาละวนอยู่กับการหาโทรศัพท์ของตัวเอง ร่างสูงเข้ามานั่งภายในรถอีกด้านหนึ่งของหญิงสาวทันที

          “ไม่นะ! เอ่อ ดิฉันลืมมือถือค่ะ”

ปุณณดารีบตะลีตะลานบอกคนข้างหน้า แต่ทว่ามันก็ไร้ผล เมื่อแผ่นกั้นแบบนั้นไม่รู้ว่ามันทำงานยังไง คนขับถึงจะได้ยินเสียงเธอ

          “คุณไม่ต้องใช้มันหรอก...มิลิน”

เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังตื่นตระหนกราวกับเธอนั้นถูกพาไปเชือด แม็กซ์เวลยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นกิริยาท่าทีของเธอ

          “ดิฉันต้องใช้...ต้องบอกเพื่อนดิฉัน และเอ่อ...แฟนดิฉัน”

ปุณณดาพยายามใช้คำพูดที่แสดงให้รู้ว่า เธอมีแฟนแล้ว ประกาศให้เขารู้เพื่อป้องกันตัวเองจากคนน่ากลัวนี้