ตอนที่ 8

                  'อ๊ากกกก!!'

                  โจวหมิงทรุดตัวหมอบกับพื้นกอดร่างไร้วิญญาณนั้นเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ไม่อาจทำใจยอมรับได้ว่าจ้าวเซินฝูนั้จากไปแล้วจริงๆ

                  ความวุ่นวายเกิดขึ้นหน้าจวนตระกูลจ้าว จนบ่าวตระกูลจ้าวต้องออกมาดู

                  เมื่อบ่าวคนหนึ่งเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหน้าจวนแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปตามจ้าวจวิ้นซาน โจวหมิงได้ยินเสียงวุ่นวายตรงหน้าจึงได้เงยหน้ามอง

                  ประตูจวนตระกูลจ้าวเปิดออกแล้วและมีบ่าวคนหนึ่งยืนมองเหตุการณ์ด้วยความตกตะลึง ในขณะที่อีกคนวิ่งเข้าไปตามผู้เป็นใหญ่ของจวน

                  โจวหมิงค่อยๆหยัดตัวขึ้นยืน อุ้มเอาร่างไร้วิญญาณของจ้าวเซินฝูเดินเข้าไปในจวนตระกูลจ้าวโดยไม่ต้องรอคำเชิญ ในใจร้อนรุ่มเสียยิ่งกว่าโดนไฟสุม หากเป็นไปได้ โจวหมิงอยากจะฆ่าคนตระกูลจ้าวทิ้งเสียให้เหี้ยน

                  หวังซิ่นเจียและเหล่าผู้อาวุโสรีบเดินตามเข้าไป ลูกศิษย์จำนวนหนึ่งยืนปิดทางไม่ให้ชาวบ้านเข้ามามุงดู

                  เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นจากทิศทางหนึ่งของบ้าน หวังซิ่นเจียคิดว่าโจวหมิงจะต้องอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอนจึงเร่งตามไป

                  ที่เรือนรับรองของจวนตระกูลจ้าว ร่างไร้วิญญาณของจ้าวเซินฝูนั่งอยู่ที่ตำแหน่งของผู้เป็นประมุข ด้านหน้าเป็นโจวหมิงที่ยืนจับกระบี่เอาไว้มั่น สายตาชิงชังถูกส่งให้คนตระกูลจ้าวที่ยืนกองกันอยู่มุมหนึ่งของเรือนรับรอง

                  'อาหมิง!'

                  หวังซิ่นเจียเรียกสหายเสียงหลง โจวหมิงในตอนนี้คงจะลงมือฆ่าคนตระกูลจ้าวทิ้งได้จริงๆ แต่ตนแค่คนเดียวคงรั้งโจวหมิงเอาไว้ไม่อยู่

                  'อาหมิง หยุดเถอะ'

                  'ผะ ผู้อาวุโสโจว คะ คุยกันก่อนดีหรือไม่'

                  จ้าวจวิ้นซานเอ่ยขัดอย่างกล้าๆกลัวๆ

                  'ลูกศิษย์ข้าตายไปทั้งคน ยังจะต้องคุยอะไรอีก'

                  โจวหมิงปรายตามองจ้าวจวิ้นซานราวกับเขาเป็นกากเดนไร้ค่าชิ้นหนึ่ง

                  'ที่พวกเจ้ายังยืนหายใจทิ้งได้เช่นนี้เพราะข้ามีเรื่องที่ต้องการจะรู้'

                  เรื่องที่จ้าวเซินฝูทรยศสำนักนั้น ย่อมไม่ใช่เรื่องที่เจ้าตัวต้องการจะทำด้วยตนเองอย่างแน่นอน จ้าวเซินฝูแม้จะทำตัวไม่สมกับตำแหน่งผู้อาวุโสของสำนักอยู่หลายครั้งหลายครา แจ่จ้าวเซินฝูไม่ใช่ผู้ที่คิดจะทรยศสำนักอย่างแน่นอน

                  คัมภีร์สิบศาสตราที่จ้าวเซินฝูลักลอบนำออกมานั้น ยามจวนตัวแล้วจึงได้ส่งมันกลับสำนัก และโจวหมิงเองก็รับรู้ว่าคัมภีร์เล่มนี้ยังไม่เคยตกอยู่ในมือของคนตระกูลจ้าว

                  เช่นนั้นเป็นเพราะเหตุใดจ้าวเซินฝูจึงได้ลักลอบนำคัมภีร์เล่มนั้นออกมา ทั้งๆที่จ้าวเซินฝูได้รับสิทธิ์ในศึกษาคัมภีร์เล่มนั้นอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องนำออกมานอกสำนัก

                  เช่นนั้นต้องเป็นความอยากได้อยากมีของคนภายนอก...

                  ว่าแต่ของใครกันเล่า...

                  เป็นความโลภโมโทสันของสุนัขแซ่จ้าว หรือเป็นความทะเยอทะยานของสุนัขแซ่เจิ้งกันแน่

                  'เหตุใดจึงต้องการคัมภีร์ศาสตร์ขั้นเซียนเล่มนั้น'

                  ปลายแหลมของกระบี่ชี้ตรงไปที่ประมุขตระกูลอย่างจ้าวจวิ้นซาน หากไม่ใช่ความอยากได้อยากมีของจ้าวจวิ้นซานแล้ว ย่อมไม่มีผู้ใดออกคำสั่งให้จ้าวเซินฝูยอมทรยศสำนักได้

                  จ้าวจวิ้นซานอึกอักไม่ยอมตอบคำถาม หลบสายตาโจวหมิงไม่พูดไม่จา เช่นเดียวกันกับคนอื่นๆที่ไม่ยอมปริปากแม้แต่ครึ่งคำ

                  'ในเมื่อไม่มีผู้ใดตอบ เช่นนั้นข้าจะส่งไปตายเสียให้หมด'

                  โจวหมิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบน่าขนลุก คนตระกูลจ้าวอาจจะคิดว่าโจวหมิงเพียงแค่ต้องการจะข่มขวัญกัน มีเพียงหวังซิ่นเจียเท่านั้นที่รู้ว่าโจวหมิงจะลงมืออย่างที่ปากว่าอย่างแน่นอน

                  จ้าวจวิ้นซานทำใจดีสู้เสือ คิดว่าอย่างไรแล้วโจวหมิงก็คงจะไว้หน้าตนที่เป็นบิดาของจ้าวเซินฝูอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นเช่นนั้น

                  พริบตาเดียวแขนของจ้าวจวิ้นซานก็กระเด็นขาดออกจากร่างกาย เลือดของจ้าวจวิ้นซานพุ่งออกจากบาดแผลราวกับน้ำตก ครู่หนึ่งจ้าวจวิ้นซานจึงได้รับรู้ว่าตนเสียแขนไปแล้ว ร่างของจ้าวจวิ้นซานล้มลงกับพื้น กุมบาดแผลฉกรรจ์เอาไว้ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

                  เหล่าฮูหยินและบุตรต่างพากันกรีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นผู้เป็นประมุขตระกูลโดนบางสิ่งที่ไม่ทันมองเห็นด้วยซ้ำสะบั้นแขนคนออกไปง่ายๆข้างหนึ่ง

                  'อ๊ากกกกกกก!!'

                  'อย่าคิดจะเล่นแง่ ตอบคำถามข้ามา'

                  นี่ไม่ใช่การต่อรองเพื่อให้เอ่ยปาก

                  แต่เป็นการข่มขู่เพื่อให้ได้รับรู้ความจริง

                  หรือหากจนถึงที่สุดแล้วตระกูลจ้าวไม่ยอมปริปาก โจวหมิงคิดจะฆ่าทุกคนทิ้งเสียแล้วหิ้วหัวคนตระกูลจ้าวไปถามคนแซ่เจิ้งแทน

                  'อาหมิง!'

                  หวังซิ่นเจียเรียกสหายเสียงหลงพร้อมกับแสดงสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเก็บไม่มิด เหล่าผู้อาวุโสคนอื่นเดินตามมาทีหลังก็ถึงกับผงะไปเช่นกัน

                  'หากใครบอก ข้าจะปล่อยไป'

                  จ้าวจวิ้นซานเอาแต่ครวญครางด้วยความเจ็บปวดโดยมีติงมี่เซียนและจ้าวซินเหอแสดงท่าทีตื่นตระหนกอยู่ไม่ห่างกัน

                  จ้าวซินเหอพยายามจะหยุดเลือดที่ไหลจากบาดแผลของบิดาด้วยมือที่สั่นเทา แต่สัมผัสจากเลือดอุ่นๆที่ไหลออกจากบาดแผลของจ้าวจวิ้นซานนั้นยิ่งทำให้จ้าวซินเหอมือไม้อ่อนมากกว่าเดิม

                  แม้ว่าตัวจ้าวซินเหอนั้นจะเป็นผู้ฝึกตนเช่นกัน แต่เดิมทีไม่ใช่ผู้ที่แข็งแกร่งอะไรมากมาย อีกทั้งเมื่อได้เข้าเป็นศิษย์หลักแล้ว ก็ไปเอาดีด้านการปรุงโอสถเสียมากกว่า

                  การปรุงโอสถ ไม่ได้แปลว่าจะได้รักษาผู้บาดเจ็บ เพราะจ้าวซินเหอนั้นไม่ใช่แพทย์ เป็นเพียงแค่คนปรุงโอสถเท่านั้น ดังนั้นเมื่อเจอสถานการณ์จริงเช่นนี้จึงลนลานไปหมด

                  'หนึ่ง...'

                  โจวหมิงไม่คิดจะประวิงเวลาอีกต่อไป หากไม่มีใครปริปาก เช่นนั้นก็ฆ่าให้เหี้ยนเสียก็สิ้นเรื่อง อย่างไรตอนนี้จะพูดหรือไม่พูดล้วนไร้ประโยชน์ คัมภีร์สิบศาสตรากลับสู่สำนักเจี๋ยเอินอย่างปลอดภัย แลกกับชีวิตลูกศิษย์อันดับหนึ่งของโจวหมิงที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

                  'สอง...'

                  หวังซิ่นเจียตั้งท่าพร้อมปะทะกับสหาย หากโจวหมิงคิดจะทำร้ายคนอีกอย่างไรก็ต้องห้ามปรามอย่างถึงที่สุด          

                  ในช่วงเวลาระหว่างความเป็นความตาย ชะตาชีวิตของคนตระกูลจ้าวแขวนไว้บนเส้นด้าย หากยังมัวแต่เงียบปากเช่นนี้เกรงว่าคงได้ตายตกตามกันไปหมด

                  'ขะ ข้า! ข้าจะเป็นคนเล่าเองเจ้าค่ะ!'

                  'ฮูหยินรอง!!'

                  จ้าวจวิ้นซานเค้นเสียงเรียกภรรยารองที่กำลังจะทำตัวปากสว่าง

                  'อึก... จะ จ้าวจวิ้นซาน ต้องการคัมภีร์เล่มนั้นเพื่อต่อรองกับราชวงศ์เจ้าค่ะ'

                  ในตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าชีวิต หลี่โหรวซีไม่อาจยินยอมที่นางต้องตกตายไปพร้อมๆกับคนอื่นโดยที่ตนเองไม่ได้ร่วมกระทำผิด

                  'ต่อรอง?'

                  'เจ้าค่ะ จ้าวจวิ้นซานต้องการขยายอำนาจทางการค้า และต้องการเพิ่มภาษีสำหรับเข้าร่วมสมาคมการค้า โดยให้ราชวงศ์เป็นผู้หนุนหลัง... ละ แลกกันกับการให้หยิบยืมอำนาจที่เป็นผู้ถือครองคัมภีร์เล่มนั้นเพื่อบงการสำนักเจี๋ยเอิน...'

                  'หึ..'

                  ช่างโง่เขลานัก...

                  'บงการเจี๋ยเอินงั้นหรือ หึ... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!'

                  เพียงแค่มีคัมภีร์นั่นก็สามารถบงการสำนักเจี๋ยเอินได้อย่างนั้นหรือ ความคิดคนตระกูลจ้าวช่างประเสริฐนัก

                  หวังซิ่นเจียที่ยืนฟังอยู่ยังต้องกลั้นขำ แม้ว่าสถานการณ์ด้านหน้าจะตึงเครียดมากก็ตาม แต่สิ่งที่ฮูหยินรองของจ้าวจวิ้นซานกล่าวนั้นทำเอาอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ

                  'พวกเจ้าคิดว่าสำนักเจี๋ยเอินเป็นสนามเด็กเล่นหรืออย่างไร โง่เขลานัก ฮ่าๆๆๆๆๆ!!'

                  โจวหมิงหัวเราะให้กับความโง่เขลาของตระกูลจ้าวอย่างไม่ปิดบัง แม้ว่าเรื่องที่ว่าหากมีคัมภีร์สิบศาสตราในครอบครองนั้นจะสามารถบงการเจี๋ยเอินได้เป็นเรื่องจริง แต่ก็มีเงื่อนไขที่คนทั่วไปไม่สามารถทำได้อยู่ ไม่เช่นนั้นคนที่ได้ถือครองคัมภีร์เล่มนั้นเพียงแค่ชั่วครู่ คงมีสิทธิ์ในการครอบครองเจี๋ยเอินไปเสียทุกคน

                  ไม่ใช่การครอบครองคัมภีร์

                  แต่เป็นการครอบครองศาสตร์สูงสุดของคัมภีร์นี้ต่างหากจึงจะบงการเจี๋ยเอินได้

                  'ดี เช่นนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไป...'

                  หลี่โหรวซีใจชื้นเมื่อได้ยินโจวหมิงกล่าวเช่นนั้น นางลอบยิ้มอย่างดีใจ เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนนั้น นางที่เป็นเพียงฮูหยินรอง แทบจะไม่มีส่วนได้ประโยชน์อะไรแม้แต่น้อย หากต้องตายตกตามตระกูลจ้าวไปนับว่าชีวิตของนางนั้นขาดทุนแล้ว

                  'หลี่โหรวซี บอกข้อมูลอันเป็นประโยชน์ เช่นนั้นข้าจะปล่อยไปตามสัญญา'

                  หลี่โหรวซีก้มคำนับพร้อมทั้งเอ่ยคำสรรเสริญให้แก่โจวหมิง หวังซิ่นเจียโล่งใจไปเปราะหนึ่ง แต่ยังไม่ทันที่หลี่โหรวซีจะได้เงยหน้าขึ้นมา ก็ได้ยินคำถามชวนขนหัวลุกจากโจวหมิงเสียก่อน

                  'แต่เจ้าเป็นมารดาของจ้าวฉิงม่านใช่หรือไม่?'

                  หลี่โหรวซีถึงกับนิ่งค้างไป

                  'เช่นนั้นการอภัยโทษเมื่อครู่ถือเป็นโมฆะ แต่ไม่ต้องกังวล อีกสักครู่จะส่งบุตรสาวเจ้าตามไปด้วย'

                  สิ้นคำพูดหัวของหลี่โหรวซีก็กระเด็นออกจากลำคอ ภาพในครรลองสายตาของนางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆมืดดับไป เหลือเพียงร่างที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

                  ร่างของหลี่โหรวซีกระตุกเกร็ง เลือดพุ่งกระฉูดออกจากบาดแผลเป็นแอ่งรอบกาย เพราะความตายมาเยือนอย่างกระทันหัน เพราะอย่างนั้นร่างกายจึงยังไม่ได้หยุดทำงาน

                  หวังซิ่นเจียตะลึงค้างกับภาพตรงหน้า เลือดอุ่นๆของหลี่โหรวซีกระเด็นเปื้อนแก้มของหวังซิ่นเจียเป็นทาง ในขณะที่โจวหมิงเอาแต่หัวเราะกับภาพตรงหน้าอย่างสะใจ

                  'โจวหมิง!!'

                  'เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ!!'

                  เมื่อทุกคนตั้งสติได้ รอบด้านก็ถึงกับอลหม่าน หลิ่วป๋ายซื่อเรียกชื่อศิษย์น้องอย่างเกรี้ยวโกรธ แทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

                 

                  โจวหมิงนั้นหากไม่นับกับนิสัยเก่าก่อน หลังจากได้ขึ้นเป็นผู้อาวุโสของสำนักก็ไม่มีท่าทีซุกซนหลงเหลือให้เห็น ออกจะสำรวมเป็นแบบอย่างให้ผู้อื่นได้อย่างดีจนน่าตกใจ

                  หลิ่วป๋ายซื่อคิดว่าโจวหมิงคงจะเลิกนิสัยป่าเถื่อนเช่นนั้นไปแล้วไม่คิดว่าจะได้เห็นอีก

                  และสิ่งที่ทำให้นิสัยเก่าๆของโจวหมิงผุดขึ้นมาก็คือการตายของลูกศิษย์ของโจวหมิงเอง

                  โจวหมิงไม่ได้สนใจเสียงของคนรอบข้าง เดินเข้าไปหาจ้าวจวิ้นซานที่นั่งกุมบาดแผลอยู่ที่พื้น แขนข้างหนึ่งของจ้าวจวิ้นซานกระเด็นอยู่ไม่ห่างกัน โจวหมิงหยิบมันขึ้นมาอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะดีดนิ้วเบาๆเพียงครั้งเดียว แขนของจ้าวจวิ้นซานก็กลายเป็นท่อนเนื้อสี่ส่วน

                  ติงมี่เซียนผู้เป็นภรรยาอาเจียนออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น จ้าวจวิ้นซานหน้าซีดเผือดไม่ต่างจากจ้าวซินเหอผู้เป็นบุตรชาย

                  เลือดจากร่างของหลี่โหรวซีและบาดแผลของจ้าวจวิ้นซานมากมายเสียจนไหลรวมกันเป็นแอ่งเล็กๆ โจวหมิงปรายตามองก่อนจะเหยียบย่างบนกองเลือกของคนตระกูลจ้าวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

                  โจวหมิงเดินเข้ามาใกล้จ้าวจวิ้นซานจนน่ากลัว ในตอนนี้กระบี่ของโจวหมิงวางเทียบอยู่บนบ่าของจ้าวจวิ้นซานเพื่อข่มขวัญคน

                  'เลือดโสโครกของพวกเจ้า ไม่มีค่ามากพอที่จะล้างเท้าศิษย์ข้าด้วยซ้ำ อาจหาญเหลือเกินประมุขจ้าว'

                  อาจหาญเหลือเกินที่กล้าออกคำสั่งชี้ทางตายให้กับจ้าวเซินฝู...

                  โจวหมิงอยากจะบั่นคอคนตระกูลจ้าวทิ้งเสียให้เหี้ยนเมื่อได้รู้ว่าแท้จริงแล้วจ้าวเซินฝูนั้นเลือกทางตายให้ตนเองด้วยเหตุผลโง่ๆอย่างการคิดเองเออเองของตระกูลจ้าวเช่นนี้

                  หรืออาจจะเป็นเพราะจ้าวเซินฝูมีเลือดของตระกูลจ้าวไหลเวียนอยู่กันนะจึงได้มีมุมที่โง่เขลาอยู่ด้วย

                  'มากไปแล้วนะโจวหมิง!!'

                  'อย่างไรที่กล่าวว่ามากไป! ชีวิตของคนทั้งตระกูลจ้าว! ยังเทียบเท่าชีวิตของจ้าวเซินฝูคนเดียวไม่ได้ด้วยซ้ำ!!'

                  โจวหมิงหันไปตวาดใส่หวังซิ่นเจียที่เข้ามาห้ามปราม

                  หากโจวหมิงเกิดบ้าคลั่งขึ้นมาจริงๆ หวังซิ่นเจียคงต้านไว้ไม่ไหว แม้จะบอกว่าเป็นผู้ที่แข็งแกร่งรองจากสหายของตนก็ตาม แต่ระดับพลังนั้นห่างชั้นกันอยู่ไม่น้อย กระทั่งเจ้าสำนักอย่างหลิ่วป๋ายซื่อที่ว่าเก่งกาจไม่แพ้กันก็ยังไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามาห้ามปราม

                  'หากเจ้าทำเช่นนี้จ้าวเซินฝูจะเสียใจ...'

                  'เสียใจ?... ฮะๆๆๆ... เสียใจงั้นหรือ ฮ่าๆๆๆๆๆ!!'

                  ราวกับว่าประโยคเมื่อครู่นั้นน่าขันนัก โจวหมิงตะเบ็งเสียงหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ เสียงหัวเราะของโจวหมิงนั้นกรีดแทงฝังลึกลงไปในโสตประสาทของคนตระกูลจ้าว

                  เสียงที่ได้ยินนั้นราวกับเสียงหัวเราะของปิศาจจากขุมนรก จิตใจของคนตระกูลจ้าวนั้นสั่นผวาแทบจะตายตกมันเสียตอนนี้

                  'จ้าวเซินฝูตายไปแล้ว! เห็นหรือไม่ว่าคนตายไปแล้ว! เขายังจะมารู้สึกเสียใจอะไรได้อีก!'

                  โจวหมิงหันกลับมามองจ้าวจวิ้นซานด้วยความโกรธแค้น เงื้อกระบี่ขึ้นสูงเตรียมบั่นคอจ้าวจวิ้นซานให้ตายตามฮูหยินรองไป

                  'จ้าวเซินฝูควรจะยินดีมากกว่าที่ข้าทำเพื่อเขาขนาดนี้!!'