ตอนที่ 9

                  'จ้าวเซินฝูควรจะยินดีมากกว่าที่ข้าทำเพื่อเขาขนาดนี้!!'

                  'ผู้อาวุโสโจว!!'

                  ฉัวะ!

                  'หยางจิน!'

                  ในขณะที่โจวหมิงใช้กระบี่ฟันฉับลงมาอย่างไร้ความปราณี พ่อบ้านหยางที่มาจากไหนก็ไม่รู้พุ่งพรวดเข้ามาขวางคมกระบี่ไว้ โจวหมิงเองก็นึกไม่ถึงจึงได้ยั้งมือไว้เพราะเห็นเป็นคนคุ้นเคย และพ่อบ้านหยางก็ไม่ใช่หนึ่งในบุคคลที่โจวหมิงคิดจะฆ่าทิ้ง

                  'อึก..พะ พอเถอะขอรับผู้อาวุโสโจว...'

                  'เจ้าไม่คิดจะแก่ตายหรืออย่างไร ถอยไป'

                  พ่อบ้านหยางเข้ามาขวางไม่ให้โจวหมิงจัดการจ้าวจวิ้นซาน แลกกับการที่ใบหน้าของตนเองถูกฟันเป็นทางยาว

                  'ผู้อาวุโสโจว ได้โปรด...'

                  'หยางจิน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!? อาหมิง พอได้แล้ว!!'

                  แม้จะมีคนฝ่ายของตนเองบาดเจ็บอยู่ต่อหน้า โจวหมิงก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างไร จะให้ทำเช่นไรเล่า ในเมื่ออีกฝ่ายวิ่งเข้ามาขวางวิถีกระบี่เอง ยั้งมือได้ขนาดนี้ก็ดีเท่าไหร่

                  หากเมื่อครู่ไม่ทันยั้งมือล่ะก็ พ่อบ้านหยางได้เหลือหัวแค่ครึ่งเดียวอย่างแน่นอน

                  'เลิกบอกให้ข้าหยุดเสียที เพราะมันไม่เรื่องของเจ้า เจ้าจะพูดอย่างไรก็ได้ แต่ข้าเป็นฝ่ายสูญเสีย เจ้าจะให้ข้าพอใจแค่นี้หรืออย่างไร'

                  'เจ้าสังหารมารดาของจ้าวฉิงม่านไปแล้วนี่'

                  โจวหมิงหันไปมองหวังซิ่นเจียด้วยสายตาว่างเปล่า ผิดหวังในคำพูดของสหายไม่น้อย

                  'แล้วอย่างไร ข้าควรจะพอใจแค่มารดาของนางแพศยานั่นตายไปหรือไง นางเป็นแค่เดนมนุษย์ที่สั่งสอนบุตรให้ดียังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะอยู่หรือตายก็ไร้ประโยชน์เท่ากัน'

                  ในสายตาของโจวหมิงตอนนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ไร้ค่าไปหมด หากเทียบกันกับจ้าวเซินฝูผู้เป็นลูกศิษย์ของตน ดังนั้นจึงข้อใจนักว่าเหตุใดตระกูลเศษสวะเช่นนี้จึงมีคนออกหน้าปกป้องมากนัก ทั้งๆที่ไม่มีค่าใดๆด้วยซ้ำ

                  แล้วเหตุใดตอนที่เป็นจ้าวเซินฝู ทุกคนจึงคิดจะจับตายเขา ในเมื่อจ้าวเซินฝูเป็นเพียงแค่เครื่องมือทำชั่วที่ขาดความอบอุ่นจากตระกูลจ้าวเท่านั้นเอง

                  หากพูดกันตามตรงแล้ว ตระกูลจ้าวที่เป็นต้นเหตุควรจะตายเพื่อชดใช้ความผิดไม่ใช่หรือ

                  'เช่นนั้นจะยกโทษให้ตระกูลจ้าวอย่างนั้นหรือ'

                  ดวงตาของโจวหมิงบัดนี้ว่างเปล่า ไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆอีกต่อไปแล้ว

                  'ได้...เช่นนั้นข้าจะไม่ลงมือกับตระกูลจ้าว'

                  โจวหมิงเดินนิ่งๆไปยังที่นั่งของประมุขตระกูลที่มีร่างของจ้าวเซินฝูวางอยู่ มือเรียวสั่นระริกเอื้อมไปลูบใบหน้าขาวซีดเย็นเฉียบของผู้เป็นศิษย์อย่างแผ่วเบา

                  'หากจ้าวเซินฝูยังอยู่ ในภายภาคหน้าคงได้นั่งตำแหน่งประมุขตระกูลแท้ๆ...'

                  โจวหมิงนำร่างของจ้าวเซินฝูเก็บเข้าแหวนมิติของตนเอง ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ขนาดหวังซิ่นเจียที่อยู่ไม่ไกลนักยังมองตามไม่ทัน    

                  เมื่อโจวหมิงจากไปแล้ว ที่เรือนรับรองตระกูลจ้าวจึงได้เกิดเหตุอลหม่านขึ้นทันที่ ผู้อาวุโสหยางที่มาด้วยถูกสั่งให้เข้าไปดูอาการของพ่อบ้านหยางอย่างเร่งด่วน และผู้อาวุโสหงได้เข้าไปดูอาการของจ้าววิ้นซาน

                  'รู้หรือไม่ว่าเขาไปที่ใด'

                  หวังซิ่นเจียส่ายหน้า หากอย่างดีโจวหมิงคงจะเร่งรุดกลับสำนักไปแล้ว หรือหากอย่างเลวร้ายที่สุด คงมุ่งหน้าไปหาศัตรูคนต่อไป               

                  โจวหมิงนั้นเรียกได้ว่าเกลียดชังคนตระกูลจ้าวเข้าไส้ และเกลียดชังคนตระกูลเจิ้งไม่แพ้กัน ดังนั้นจึงได้คิดจะไปที่วังหลวงเสียก่อน

                  'ข้าจะไปที่วังหลวง'

                  'ข้าจะไปกับเจ้า'

                  หลิ่วป๋ายซื่อไม่อาจวางใจหากจะปล่อยให้หวังซิ่นเจียไปเผชิญหน้ากับโจวหมิงตามลำพัง และแม้ว่าหลิ่วป๋ายซื่อจะเสนอตัวไปด้วย ก็ไม่แน่ใจอยู่ดีว่าจะหยุดยั้งโศกนาฏกรรมที่จะเกิดขึ้นได้หรือไม่

                  'ผู้อาวุโสหง เสร็จจากตรงนี้แล้วตามไปด้วย'

                  หงหลิงเซี่ยพยักหน้ารับ เร่งจัดการจ้าวจวิ้นซานที่เสียแขนไป ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แม้ว่าในใจจะไม่อยากเผชิญหน้ากับโจวหมิงเท่าไหร่ก็ตาม

                  หลิ่วป๋ายซื่อและหวังซิ่นเจียเร่งมุ่งหน้าไปยังวังหลวงทันที เมื่อครู่โจวหมิงจากไปอย่างรวดเร็ว หากไปที่วังหลวงจริง ป่านนี้คงย่อยยับกันไปข้างหนึ่งแล้ว

                  หมายถึงฝั่งแซ่เจิ้งที่ย่อยยับน่ะนะ...

                  ยังไม่ทันจะเห็นกำแพงวังก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมเสียแล้ว ชาวบ้านต่างพากันวิ่งหนีไปทางที่หลิ่วป๋ายซื่อและหวังซิ่นเจียจากมา ทั้งคู่สบตากันเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ไปถึงจุดหมายโดยเร็ว

                  ผู้ที่ก่อเรื่องย่อมไม่พ้นโจวหมิงอย่างแน่นอน ภาวนาให้ยังไม่เกิดเรื่องร้ายแรงทีเถอะ...

                  แต่เมื่อมาถึงที่หมายแล้วก็ต้องพบกับภาพความวุ่นวายที่เกิดจากน้ำมือของโจวหมิงอย่างเต็มตา

                  วังหลวงที่เคยสวยงามบัดนี้ถูกโจวหมิงทำลายเสียย่อยยับ ความเสียหายนั้นสังเกตุได้ตั้งแต่กำแพงวังทอดยาวเข้าไปยังตำหนักต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือข้าราชบริพารต่างก็พากันหนีตายจ้าละหวั่น

                  แต่ไม่เห็นผู้เป็นต้นเหตุอย่างโจวหมิง หวังซิ่นเจียและหลิ่วป๋ายซื่อจึงพากันแยกย้ายออกตามหา หวังหยุดการสูญเสียของราชวงศ์เจิ้ง

                  หวังซิ่นเจียมุ่งหน้าไปยังตำหนักบูรพาของเจิ้งซีเพ่ย ส่วนหลิ่วป๋ายซื่อเร่งรุดไปยังท้องพระโรง

                  ปกติแล้วแคว้นจิน จะว่าราชการกันตั้งแต่เช้าตรู่ ดังนั้นท้องพระโรงจึงเป็นสถานที่ที่รวบรวมสายเลือดตระกูลเจิ้งเอาไว้มากที่สุด

                  วิชาฝ่าเท้าทำให้หลิ่วป๋ายซื่อมาถึงท้องพระโรงได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันการณ์เมื่อบริเวณท้องพระโรงนั้นอาบย้อมไปด้วยเลือดของเหล่าขุนนาง แสดงให้เห็นความย่อยยับตั้งแต่หน้าประตู

                  หลิ่วป๋ายซื่อเร่งเข้าไปสำรวจด้านในก็พบว่าความเสียหายไม่น้อยหน้าด้านนอกเลยแม้แต่นิดเดียว บนบัลลังก์มังกรทอง มีร่างไร้ศีรษะของผู้เป็นโอรสสวรรค์นั่งอยู่ ข้างกันเป็นร่างของมารดาแผ่นดินที่ไร้ซึ่งศีรษะเช่นกัน

                  และบนพื้นไม่ห่างกันนักเป็นร่างไร้ศีรษะของศิษย์คนหนึ่งในสำนัก

                  หลิ่วป๋ายซื่อไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเหตุใดโจวหมิงจึงลงมือกับศิษย์ในสำนักอย่างโหดร้ายเช่นนี้ หลิ่วป๋ายซื่อโอบอุ้มร่างไร้วิญญาณของศิษย์ในสำนักคนนั้นขึ้นมา แล้วรีบไปรวมตัวกับหวังซิ่นเจียอย่างรวดเร็ว

                  หวังซิ่นเจียที่มาถึงตำหนักบูรพาก็เห็นร่างไร้วิญญาณของบ่าวไพร่นอนเรียงรายเต็มทางเดิน ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์หรือนางกำนัลก็ถูกสังหารทิ้งไม่มีละเว้น

                  บางร่างตะเกียกตะกาย ดวงตาเบิกโพลง ขัดขืนความตายที่ถูกยัดเยียดให้อย่างถึงที่สุด แม้ว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถเอาชนะความตายได้อยู่ดี

                 

                  ไม่ต้องวิ่งตามหาต้นเหตุให้เหนื่อยเมื่อเสียงโหวกเหวกโวยวาย ดังมาจากส่วนหนึ่งของตำหนัก หวังซิ่นเจียรีบมุ่งหน้าไปยังต้นกำเนิดของเสียงทันที

                  'อย่าเข้ามานะ!!'

                  เสียงของจ้าวฉิงม่านหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวทำให้หวังซิ่นเจียเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เมื่อมาถึงห้องทำงานของเจิ้งซีเพ่ยแล้วก็เห็นว่าในห้องนั้นนอกจากโจวหมิง จ้าวฉิงม่านและเจิ้งซีเพ่ยแล้ว ยังมีศีรษะของบุคคลคุ้นหน้าอยู่ถึงสาม

                  'โจวหมิง!!'

                  ด้านหน้าของโจวหมิงเป็นจ้าวฉิงม่านและเจิ้งซีเพ่ยในสภาพกึ่งเปลือย ไม่ต้องคิดให้ยากว่าคนทั้งคู่กำลังทำอะไรอยู่ หวังซิ่นเจียตาค้างตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

                 

                  'เจ้า...'

                  แม้ว่าโจวหมิงจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจคนทั้งคู่มาโดยตลอด แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องนั้นเป็นเพราะสาเหตุใด กระทั่งหลี่โหรวซีที่ต้องตกตายด้วยเพียงเรื่องที่ว่าเป็นมารดาของจ้าวฉิงม่านยังดูไม่สมเหตุสมผลนัก กระทั่งได้เห็นด้วยตนเองในวันนี้

                  เพราะที่ผ่านมาไม่มีใครรับรู้เรื่องบัดสีของสองบุรุษสตรีตรงหน้า

                  ไม่รู้ว่าโจวหมิงจะรู้สึกโกรธแค้นมาเท่าไหร่ที่ต้องเห็นภาพนี้ตำตา เพราะทั้งสองตระกูลรวมหัวกันหลอกลวงจ้าวเซินฝูกระทั่งคนตัดสินใจจากไปไม่หวนกลับ

                  แม้หวังซิ่นเจียจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรง แต่ก็อดนึกเคืองไม่ได้ดังนั้นจึงได้แต่ยืนมองเฉยๆไม่ได้เอ่ยห้ามอีก

                  หากคนทั้งคู่จะต้องรับโทษตาย ก็ดูสมควรอยู่เช่นกัน...

                  ชั่วครู่ที่สามัญสำนึกของหวังซิ่นเจียถูกทำลายด้วยสายตาที่แสดงออกว่าแตกสลายมากเพียงใดของสหาย

                  หวังซิ่นเจียยืนดูนิ่งๆไม่ปริปาก

                  จ้าวฉิงม่านพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากหวังซิ่นเจีย ข้างกันมีเจิ้งซี่เพ่ยที่ถูกแทงเอาที่อกจนเลือดไหลอาบ จ้าวฉิงม่านหยิบปิ่นของตนเองออกมาหันเข้าหาโจวหมิง หวังป้องกันตนเองและคนรัก

                  ปิ่นอันน้อยไม่ได้สร้างความสะเทือนใดแม้แต่น้อย โจวหมิงก้าวเข้าไปหาคนทั้งคู่ด้วยสายตาโกรธแค้น จ้าวฉิงม่านพยายามกอดร่างของเจิ้งซีเพ่ยและถดตัวหนี

                  จ้าวฉิงม่านไม่ได้สนใจสภาพกึ่งเปลือยของตนเองแม้แต่น้อย เพราะนางรู้ดีว่าตรงนี้ไม่มีผู้ใดสนใจว่าเรือนร่างของสตรีโตเต็มวัยนั้นจะดูเย้ายวนเพียงใด

                  ยิ่งกับมัจจุราชตรงหน้าของนาง นอกจากความชิงชังจนอยากจะสังหารนางทิ้งเสีย โจวหมิงก็ไม่ได้มีความรู้สึกใดให้นางอีก

                  'ข้าสัญญากับมารดาของเจ้าเอาไว้แล้วว่าจะส่งเจ้าตามไป'

                  จ้าวฉิงม่านยังไม่ทันได้จับใจความคำพูดของโจวหมิงแม้แต่เพียงครึ่งคำ ศีรษะของหน้ากระเด็นออกจากร่างทั้งๆที่ยังอยู่ในท่าที่ถือปิ่นค้างเอาไว้

                  เจิ้งซีเพ่ยที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของจ้าวฉิงม่านดีดตัวออกอย่างตื่นตระหนก เลือดของจ้าวฉิงม่านพุ่งกระฉูดออกจากบาดแผล ไหลอาบร่างของเจิ้งซีเพ่ย

                  ร่างของสตรีที่เสพสุขกันเมื่อคืนกลายเป็นศพภายในพริบตา เจิ้งซีเพ่ยกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง โจวหมิงโยนศีรษะของคนอีกสามคนไปให้เจิ้งซีเพ่ย ศีรษะของจ้าวฉิงม่านที่กะเด็นหลุดออกมา โจวหมิงก็ใช้เท้าเขี่ยกลับไปให้ไม่ขาด

                  เจิ้งซีเพ่ยตอนนี้ราวกับคนเสียสติ คู้ตัวหนีไม่มองสิ่งใดรอบตัว โจวหมิงได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยความสมเพช

                  'ที่ผ่านมาจ้าวเซินฝูคงเป็นตัวโง่งมในสายตาของเจ้าสินะ'

                  ทั้งหลอกใหรัก ทั้งหลอกใช้ต่างๆนานา สิ่งที่คนพวกนี้ต้องการล่วนทำให้จ้าวเซินฝูกลายเป็นตัวตลกที่โง่งมในสายตาของคนอื่น

                  'เจ้าเด็กโง่นั่น เพียงแค่เป็นเจ้า ไม่ว่าอะไรก็ทำให้ได้ ไม่ได้รู้เลยว่าลับหลังเจ้าทำเรื่องบัดซบอะไรบ้าง'

                  หลายครั้งหลายคราที่เอ่ยเตือนเรื่องนี้ แต่โจวหมิงไม่คิดจะหักหาญน้ำใจพูดไปตรงๆ หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ สู้พาคนมาดูตอนที่สุนัขพวกนี้สมสู่กันเสียก็ดี

                  'ทั้งสหาย ทั้งน้องสาว ทุกคนต่างลักลอบมีสัมพันธ์กับคนรักของตน น่าอดสูยิ่งนัก'

                  ไม่ว่าใครก็ฝักใฝ่อยากจะเป็นใหญ่เป็นโต โดยเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของจ้าวเซินฝูเป็นบันไดสู่ความสำเร็จ แต่นั่นก็เป็นเพราะจ้าวเซินฝูเองก็โง่เขลาไม่แพ้กัน

                  การที่ได้รับการยอมรับจากคนพวกนี้สำคัญที่ตรงไหนกัน

                  คนนับหมื่นแสนในใต้หล้ายอมรับในความสามารถของจ้าวเซินฝูนั้น ไม่มีน้ำหนักมากเท่ากับการได้รับการยอมรับจากคนพวกนี้เช่นนั้นหรือ

                  'จงไปขอขมาจ้าวเซินฝูที่ปรโลกเสีย สุนัขแซ่เจิ้ง'

                  เมื่อมัจจุราชนำพาความตายมาให้ถึงที่เจิ้งซีเพ่ยหวาดกลัวตัวสั่นจนถึงขั้นปล่อยเบา

                  'เอาเลือดหัวของเจ้าล้างเท้าเขาเพื่อขอรับการอภัยเสีย'

                  เจิ้งซีเพ่ยเงยหน้ามาสบตาโจวหมิงอย่างหวาดกลัว แววตาเย็นชา และใบหน้าเรียบนิ่งไม่ยี่หระต่อความตายของโจวหมิงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เจิ้งซีเพ่ยได้รับรู้

                  ใบหน้าของบุคคลผู้นำความตายมาสู่เจิ้งซีเพ่ย ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่อีกกี่ครั้งก็ไม่อาจลบเลือนความหวาดกลัวในครั้งนี้ได้

                  ศีรษะของเจิ้งซีเพ่ยหลุดออกจากร่างโดยที่ไม่ทันได้เตรียมพร้อมรับความตาย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นเบิกโพลง เพียงแต่ร่างกายไม่อาจขัดขืนความตายได้อีกต่อไป

                 

                  ร่างของเจิ้งซีเพ่ยถูกถีบให้หงายลงไปกับพื้นอย่างไม่ใยดี สำหรับโจวหมิงในตอนนี้หากไม่ใช่จ้าวเซินฝูแล้วล่ะก็ ผู้ใดก็ไม่มีค่ามากพอที่จะใส่ใจ

                  โจวหมิงนำร่างไร้วิญญาณของจ้าวเซินฝูออกมาจากแหวนมิติ โอบอุ้มอย่างทะนุถนอม ส่วนอีกมือใช้ลากศีรษะของคนทั้งห้า

                  ร่างของจ้าวเซินฝูถูกจับประคองให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง โจวหมิงเรียงศีรษะของผู้วายชนม์ไว้บนพื้นด้านหน้า ก่อนจะประคองฝ่าเท้าเย็นเฉียบของจ้าวเซินฝูเหยียบลงบนศีรษะของคนเหล่านั้น

                  หากจะตายต้องตายอย่างสมเกียรติเช่นนี้

                  เหล่าศัตรูผู้ชี้ทางตายไม่ควรได้มีชีวิตอยู่รอวันที่รุ่งเรืองหากต้องแลกกับชีวิตของใครคนหนึ่ง และยิ่งปล่อยไปไม่ได้ หากผู้ที่จากไปคือจ้าวเซินฝู

                  หวังซิ่นเจียแทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ในขณะเดียวกันหลิ่วป๋ายซื่อเองก็มาถึงตำหนักบูรพาพร้อมกับร่างไรวิญญาณของศิษย์คนหนึ่งในสำนัก

                  'มาแล้วหรือ'

                  โจวหมิงหันมาถามผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้มแม้แววตาของเขาจะดูว่างเปล่า หลิ่วป๋ายซื่อขบกรามแน่นด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในหัวมีแต่คำถามที่ว่าทำไมโจวหมิงจึงทำเช่นนี้อยู่เต็มหัวไปหมด

                  'งดงามหรือไม่'

                  ภาพวิปริตตรงหน้าทำเอาหวังซิ่นเจียต้องเบือนหน้าหนี หลิ่วป๋ายซื่อเองก็ทนมองภาพตรงหน้าได้ไม่นานนัก มีเพียงโจวหมิงเท่านั้นที่ดูภาคภูมิใจเสียเหลือเกินกับสิ่งที่ตนเองทำ

                  'เพียงเท่านี้ จ้าวเซินฝูก็ได้จากไปอย่างสมศักดิ์ศรีแล้วสินะ...'

                  ในเมื่อพวกเขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเจ้า เช่นนั้นอาจารย์จะเป็นผู้ทวงคืนให้เอง