ตอนที่ 7

                  หลังจากที่โจวหมิงกล่าวว่าจะออกไปส่งหวังซิ่นเจียก็ไม่ได้กลับเข้ามาหาเซินฝูอีก มีเพียงบ่าวของโจวหมิงเท่านั้นที่เข้ามาจัดการเรื่องที่นอนให้กับเซินฝู

                  ในคืนแรกที่ได้กลับมายังสำนักเจี๋ยเอิน เซินฝูแทบไม่อยากจะหลับไปด้วยซ้ำ เพราะเกรงว่านี่จะเป็นเพียงแค่ฝันหนึ่งตื่น

                  อีกทั้งยังคิดเรื่องที่ตนเองได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง โจวหมิงและหวังซิ่นเจียต้องรู้เงื่อนไขของมันอย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้ถามหวังซิ่นเจียนั้นหวังซิ่นเจียไม่คิดจะตอบ ได้แต่บอกปัด

                  หากเป็นอย่างที่เซินฝูคิดเอาไว้ อาจจะเป็นโจวหมิงที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมา...

                  แต่ด้วยวิธีใดกัน...

                  ในความเป็นจริงแล้ว การชุบชีวิตคนๆนหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ในทางปฏิบัติแล้วแทบจะเป็นไปไม่ได้ หากนั่นไม่ใช่การเรียกวิญญาณกลับมาเพื่อเอาไว้ใช้งาน

                  การกลับมาของเซินฝูนั้นเป็นการย้อนเวลา และกายเนื้อที่ได้รับก็ไม่ผิดเพี้ยนไปจากเซินฝูในตอนอายุสิบสองหนาว อีกทั้งยังเติบโตได้ตามวัย รวมถึงความทรงจำจากชาติก่อนด้วย

                  วิธีการใดกันที่โจวหมิงใช้เพื่อพาเซินฝูกลับมา สิ่งแลกเปลี่ยนคืออะไร...

                  เซินฝูนอนคิดเรื่องเหล่านั้นกระทั่งผล็อยหลับไป และตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกรบกวนจากแสงนอกผ้าม่าน

                  ยอดเขาที่สองของสำนักเจี๋ยเอินสงบกว่ายอดเขาอื่นๆเพราะไม่มีลูกศิษย์คนอื่นนอกจากเซินฝู และบ่าวรับใช้สองคนที่ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเท่าไหร่นัก

                  ในอนาคตอาจจะมีพ่อบ้านหยางเข้ามาช่วยงาน และคงมีลูกลิงทะโมนแวะเวียนมาบ่อยๆ ดังนั้นหลังจากนี้สักพักก็คงไม่สามารถหาบรรยากาศสงบๆเช่นนี้ได้อีก

                  เซินฝูนึกย้อนถึงเรื่องที่คิดก่อนเผลอหลับไปเมื่อคืน โจวหมิงกล่าวว่าจะเป็นผู้เล่าเรื่องนั้นเอง แต่ไม่ได้บอกว่าจะเล่าเมื่อไหร่ เซินฝูไม่สามารถอดทนรอได้ ดังนั้นวันนี้จึงคิดเอาไว้ว่าจะถามเรื่องนั้นให้กระจ่าง ไม่อย่างนั้นคงต้องใช้ชีวิตไปทั้งๆที่ยังรู้สึกค้างคา

                  เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เซินฝูก็ตรงไปที่เรือนรับรองของโจวหมิง เพราะคิดว่าคงเป็นที่เดียวที่สามารถไปนั่งพักผ่อนได้

                  เพราะศาลาชมทิวทัศน์ของยอดเขาที่สองนั้น ถูกโจวหมิงผ่าครึ่งไปแล้วเมื่อวาน กำลังรอคิวช่างไม้จากผู้อาวุโสสวีอยู่

                  และก็เป็นอย่างที่เซินฝูคิด เมื่อเดินมาถึงเรือนรับรองแล้วก็พบว่าโจวหมิงกำลังนั่งสนทนาอยู่กับหวังซิ่นเจีย เซินฝูคำนับคนทั้งคู่ก่อนจะเข้าไปนั่งลงที่ที่นั่งประจำของตน ราวกับว่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จนชิน

                  เซินฝูรู้สึกตื้นตันราวกับได้กลับมาหาครอบครัว เช่นเดียวกับโจวหมิงที่รู้แจ้งแล้วว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน

                  "เจ้าตื่นสาย"

                  "ขออภัยขอรับ"

                  โจวหมิงกล่าวยิ้มๆ เช่นเดียวกับเซินฝูที่กล่าวขออภัยด้วยรอยยิ้ม

                  ชีวิตก่อนก็เป็นเช่นนี้ เซินฝูนั้นรักการนอนยิ่งกว่าใครเพื่อน ยิ่งเมื่อได้เป็นผู้แข็งแกร่งแล้วก็ยิ่งนอนมากกว่าเดิม หากจะเห็นว่าขยับตัวก็มีแต่จะไปวิ่งเต้นตามคนตระกูลจ้าว ไม่ก็คนรักน่าชังอย่างเจิ้งซีเพ่ยนั่นแหละ

                  ดังนั้นคำกล่าวที่ว่า 'เจ้าตื่นสาย' ของโจวหมิงนั้น เป็นดั่งคำกล่าวอรุณสวัสดิ์ อีกทั้งยอดเขานี้เดิมที่ก็ไม่ได้มีผู้ใดมาคอยจับผิดมากมาย เซินฝูจะทำตัวอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดว่ากล่าว

                  ในเมื่อเจ้ายอดเขาอย่างโจวหมิงไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจเสียหน่อย ดังนั้นใครจะกล้า

                  "เจ้ามาก็ดีแล้ว ข้าจะให้บ่าวยกสำรับมาให้"

                  โจวหมิงไม่มีท่าทีจะกล่าวเรื่องเมื่อวาน และเมื่อส่งสายตาไปหาหวังซิ่นเจีย กลายเป็นว่าหวังซิ่นเจียเองก็หลบสายตาเช่นกัน

                  หมายความว่าหากเซินฝูไม่เป็นผู้เริ่ม ก็จะไม่สนทนากันเรื่องนี้ใช่หรือไม่

                  เซินฝูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ปิดบัง โจวหมิงยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่งเอาไว้ได้ แต่หวังซิ่นเจียนั้นมีท่าทางล่อกแล่กออกมาอย่างเห็นได้ชัด โจวหมิงถึงกับต้องส่งเสียงด้วยความไม่พอใจ อีกทั้งยังด่าหวังซิ่นเจียทางสายตาอีกด้วย

                  "ท่านอาจารย์ขอรับ"

                  โจวหมิงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการกล่าวถึงเรื่องนั้นแม้จะเป็นผู้กล่าวเองเมื่อวานว่าจะเป็นคนเล่า โจวหมิงไม่ได้คิดว่าจะเปิดเผยเรื่องราวเหล่านั้นรวดเร็วปานนี้

                  "ว่าอย่างไร?"

                  "เรื่องที่ข้าได้กลับมา..."

                  "กลับมาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ?"

                  โจวหมิงไม่หันกลับมามองหน้าเซินฝูตรงๆด้วยซ้ำ ราวกับว่าเรื่องที่เซินฝูต้องการจะรับรู้นั้นเป็นเรื่องที่ไม่น่านึกถึง

                  "อาหมิง"

                  หวังซิ่นเจียเห็นท่าทีดื้อดึงของโจวหมิงแล้วก็อ่อนอกอ่อนใจ เมื่อวานพูดเสียดิบดีว่าจะเป็นผู้เล่าเรื่องนี้เอง

                  "อย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา เล่าเถอะ"

                  อย่างที่หวังซิ่นเจียกล่าว เรื่องนี้เป็นเรื่องของเซินฝู เหตุใดเจ้าของเรื่องจะรับรู้ไม่ได้ แม้ว่าหวังซิ่นเจียจะรู้ดีว่าเพราะเหตุใดโจวหมิงจึงไม่อยากพูดถึงมันนัก

                  โจวหมิงสบตากับหวังซิ่นเจียอย่างดื้อดึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางจอกชาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

                  "ก็ได้..."

                  .

                  .

                  .

                  'เป็นเพราะเจ้า จ้าวเซินฝูถึงได้คัมภีร์เล่มนั้นไป!!'

                  สำนักเจี๋ยเอินนั้นหลังจากที่จ้าวเซินฝูลักลอบขโมยคัมภีร์ศาสตร์ชั้นเซียนของสำนักลงจากยอดเขาก็หายตัวไม่มีใครพบเจอ

                  โจวหมิงผู้เป็นอาจารย์จึงต้องโดนลงโทษแทน

                  จ้าวเซินฝูนั้นลงจากยอดเขาไปแล้วกว่าสามเดือน ทุกคนพากันออกตามหาเรียกได้ว่าแทบพลิกแผ่นดิน แต่ไม่ว่าจะค้นหาอย่างไรก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของจ้าวเซินฝู

                  จ้าวเซินฝูไม่ได้กลับไปที่จวนของตระกูลจ้าว และไม่ได้หลบอยู่ที่ตำหนักบูรพาของคนรักอย่างเจิ้งซีเพ่ย ทั้งสองเมื่อรู้ว่าเซินฝูหนีออกมาจากสำนักพร้อมกับของสำคัญก็เร่งออกตามหาเช่นกัน

                  อย่างที่รู้กันดีว่า 'คัมภีร์สิบศาสตรา' ของสำนักเจี๋ยเอินนั้น ถือเป็นวิทยายุทธที่เหลือชั้นกว่าศาสตร์แขนงใด โดยผู้ที่สามารถเรียนรู้สิ่งนี้ได้มีเพียงคนของสำนักเจี๋ยเอินเท่านั้น

                  แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น คัมภีร์เล่มนั้นก็ยังเป็นที่ต้องการของคนอื่นๆ แม้ว่าจะติดเงื่อนไขหลักอย่างการเป็นศิษย์ของสำนักเจี๋ยเอิน

                  หากแต่คัมภีร์เล่มนี้ ถ้าได้ครอบครองคัมภีร์ ก็ราวกับได้ครอบครองเจี๋ยเอิน คัมภีร์เล่มนั้น ใช้ต่อรองให้ทั้งสำนักยอมศิโรราบได้อย่างแน่นอน มีเจี๋ยเอินอยู่ในมือ ไม่ว่าจะรบกับผู้ใดย่อมไม่วันพ่ายแพ้

                  นั่นคือจุดเริ่มต้นของการแย่งชิงคัมภีร์

                  เจิ้งซีเพ่ยต้องการคัมภีร์เล่มนั้นเพื่อเป็นแต้มต่อให้ตำแหน่งองค์รัชทายาทของตนเองนั้นมั่นคง ตัวของเจิ้งซีเพ่ยนั้นเดิมทีเป็นเพียงองค์ชายปลายแถวที่เกิดจากสนมขั้นผิน ไม่ได้มีอำนาจการต่อรองกับเหล่าขุนนาง หรือไม่ได้มียศสูงศักดิ์แต่เกิดเหมือนองค์ชายที่เกิดจากพระสนมชั้นสูง

                  แต่ที่เจิ้งซีเพ่ยได้ตำแหน่งนี้มา ย่อมเป็นเพราะมือที่เปื้อนเลือดของจ้าวเซินฝูผู้เป็นคนรัก

                  ในตอนนี้เป็นอดีตคนรัก...

                  หากจ้าวเซินฝูยอมเอาคัมภีร์นั้นมามอบให้กับเจิ้งซีเพ่ยตั้งแต่ทีแรกก็จบเรื่องแล้ว เจิ้งซีเพ่ยคงไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยตามหาเช่นนี้

                  ส่วนตระกูลจ้าวนั้นต้องการอำนาจการต่อรองกับราชวงศ์เจิ้ง การมีคัมภีร์เล่มนั้นในครอบครองก็นับว่าเป็นแต้มต่อให้ตระกูลจ้าวเช่นกัน แม้ว่าตอนนี้ตระกูลจ้าวจะเป็นตระกูลยิ่งใหญ่อันดับหนึ่งของแคว้นจินอยู่แล้วก็ตาม แต่เพราะความโลภมากของจ้าวจวิ้นซาน เขายังต้องการอำนาจมากกว่านี้

                  เรื่องราววุ่นวายดำเนินไปหลายต่อหลายเดือน สำนักเจี๋ยเอินเร่งตามหาจ้าวเซินฝูมาลงโทษ โดยที่โจวหมิงในตอนนั้นเอาแต่นอนซมทำอะไรไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนัก แต่ไม่สามารถสอนศิษย์ให้ดีได้ สิ่งนั้นราวกับเป็นตราบาปไม่รู้เลือนของโจวหมิง

                  ตระกูลจ้าวและราชวงศ์เจิ้งเองก็ไม่มีลดละ ตามหาจ้าวเซินฝูที่ได้ถือครองคัมภีร์นั่นแทบพลิกฟ้า พลิกแผ่นดินเช่นกัน

                  สุดท้ายแล้วจ้าวเซินฝูก็จนมุมด้วยความประมาท...

                  มือสังหารระดับสูงหลายคนพุ่งเข้าโจมตีจากหลายทิศทาง หากเป็นตอนปกติจ้าวเซินฝูคงสู้ได้ไม่คณามือ แต่เป็นเพราะจ้าวเซินฝูเลือกที่จะฝึกตนจากคัมภีร์ที่ขโมยมา เคล็ดวิชาที่ยังฝึกฝนไม่สำเร็จนั้น ทำให้ไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่

                  แม้สุดท้ายแล้วฝ่ายมือสังหารจะถูกกำจัดจนหมดสิ้น แต่จ้าวเซินฝูนั้นก็มีสภาพที่สะบักสะบอมไม่แพ้กัน ดังนั้นแรงเฮือกสุดท้ายจึงคิดจะเอาไว้ปกป้องคัมภีร์เล่มนั้น

                  กระบี่เล่มงามของเซินฝูถูกส่งตรงกลับไปยังสำนักเจี๋ยเอินทันที พร้อมกับคำสั่งที่ว่าให้มอบคัมภีร์เล่มนี้ให้ถึงมือของโจวหมิง

                  ระยะเวลาเพียงไม่กี่ชั่วยามกระบี่เล่มงามเดินทางถึงสำนักผ่ากลางวงประชุมของเหล่าผู้อาวุโส ตรงไปยังโจวหมิงที่นั่งอยู่มุมหนึ่งทำหน้าราวกับโลกจะแตก

                  หลังจากที่ไม่สามารถติดตามคัมภีร์เล่มนั้นกลับมาได้ เหล่าผู้อาวุโสมีมติจับตายจ้าวเซินฝู หากเจอที่ไหนก็ลงมือจัดการได้เลย ในยามปกติโจวหมิงก็คงจะพูดขัดอยู่บ้าง แต่ตอนนี้หมดแรงจะโต้แย้งให้กับศิษย์ไม่รักดีอย่างจ้าวเซินฝูแล้ว

                  กระทั่งได้เห็นคัมภีร์ล้ำค่าเล่มนั้นกลับมาสู่สำนักด้วยกระบี่ของผู้ทรยศ

                  'นั่นมัน...!'

                  'กระบี่ของจ้าวเซินฝู!'

                  'คัมภีร์เล่มนั้น!'

                  ในขณะที่ทุกคนแตกตื่นเรื่องคัมภีร์ศาสตร์ขั้นเซียนของสำนักนั้นกลับคืนสู่สำนักแล้ว แต่โจวหมิงแตกตื่นเรื่องที่จ้าวเซินฝูส่งกระบี่กลับมาเสียมากกว่า

                  ร่างสูงโปร่งลุกพรวดจากที่นั่งของตนเอง โยนคัมภีร์เล่มนั้นให้เจ้าสำนักอย่างหลิ่วป๋ายซื่อโดยไม่ใยดี ราวกับว่ามันไม่มีค่ามากพอที่จะให้ความสนใจ ทั้งๆที่คนนับพันตามหามันมากว่าสามเดือน หวังซิ่นเจียเห็นท่าทีตื่นตระหนกของสหายจึงได้ตามออกไปด้วย

                 

                  กระบี่เล่มงามของจ้าวเซินฝูหลังเสร็จสิ้นภารกิจแล้วก็รีบดิ่งกลับไปหาเจ้าของอย่างรวดเร็ว

                  โดยทั่วไปแล้ว กระบี่นั้นมีจิตวิญญาณเป็นของตนเอง แม้ว่าส่วนใหญ่จะมีหน้าที่ฟาดฟันศัตรู หรือทำตามคำสั่งของเจ้าของ แต่ในตอนนี้ไม่เหมือนครั้งที่ผ่านๆมา โจวหมิงรับรู้ได้ว่าจิตวิญญาณของกระบี่เล่มนี้กำลังสั่นไหว

                  โจวหมิงไม่รอช้ารีบตามกระบี่เล่มนั้นไปอย่างรวดเร็ว หวังซิ่นเจียที่เห็นอย่างนั้นก็รีบตามไปด้วย และยังมีลูกศิษย์ของโจวหมิง และลูกศิษย์ของจ้าวเซินฝูบางส่วนตามมาด้วยเช่นกัน

                  กระบี่ของจ้าวเซินฝูมุ่งหน้าตรงไปยังที่ที่เจ้าของกระบี่อยู่ กลิ่นอายสุดท้ายที่จับได้คือที่ถ้ำลึกใต้รากไม้ แต่เมื่อไปถึง นอกจากศพของมือสังหารจำนวนมาก และแอ่งเลือดขนาดน้อยใหญ่กระจายอยู่หลายจุด ก็ไม่พบจ้าวเซินฝู

                  สภาพของถ้ำในตอนนี้ทำให้โจวหมิงอยู่ไม่ติดที่ มือสังหารจำนวนครึ่งร้อย จ้าวเซินฝูจะต้องเจ็บตัวไม่น้อยแน่นอน

                  สักพักกระบี่ของจ้าวเซินฝูพุ่งออกนอกถ้ำไปอีกทาง ทิศทางที่มันมุ่งหน้าไปคือเมืองหลวงแคว้นจิน โจวหมิงสั่งคนตามไปทันที หากมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงแคว้นจินแล้ว หากไม่ใช่วังบูรพาของคนรัก ย่อมเป็นจวนตระกูลจ้าวอย่างแน่นอน

                  กระบี่เล่มงามตรงดิ่งไปไปยังจวนตระกูลจ้าว ตอนนี้เป็นเวลาย่ำรุ่งแล้ว แต่รอบด้านยังไม่สว่างมากนัก เพียงพอให้มองเห็นรอบด้านได้อย่างเลือนลางเท่านั้น

                  หน้าประตูจวนตระกูลจ้าวมีร่างของคนๆหนึ่งยืนนิ่งอยู่ด้านหน้า โจวหมิงใจชื้นขึ้นมาไม่น้อยเมื่อคิดว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนนั้นต้องเป็นจ้าวเซินฝูอย่างแน่นอน

                 

                  กระบี่ของจ้าวเซินฝูมุ่งตรงไปยังร่างร่างนั้นก่อนผู้อื่น แต่คนไม่ได้เอื้อมมือคว้ากระบี่เอาไว้มันจึงตกลงบนพื้นเสียงดัง

                  'จ้าว... เซินฝู...'

                  รอยยิ้มบนหน้าที่แสดงถึงความโล่งใจของโจวหมิงกลายเป็นรอยยิ้มค้างด้วยความตกตะลึง เช่นเดียวกันกับคนอื่นๆที่ตามมา

                  'เซินฝู...'

                  โจวหมิงเอ่ยชื่อศิษย์รักเสียงแผ่วเมื่อได้มองภาพตรงหน้าอย่างชัดๆ

                  เมื่อครู่ที่เห็นว่าจ้าวเซินฝูยืนนิ่งอยู่หน้าจวนนั้น แท้จริงแล้วเป็นร่างของเซินฝูที่ถูกแขวนไว้ที่ป้ายตระกูลจ้าวต่างหาก...

                  โจวหมิงเอื้อมมือไปจับร่างไร้วิญญาณของจ้าวเซินฝูเอาไว้อย่างแผ่วเบา เนื้อตัวของลูกศิษย์คนโปรดยังอุ่นอยู่ราวกับสร้างความหวังให้โจวหมิง

                  เพียงแค่ดีดนิ้วๆเบาหนึ่งที ร่างของเซินฝูก็ตกลงในอ้อมกอดของผู้เป็นอาจารย์ ร่างนั้นยังมีบ่วงเชือกสีมอซอผูกอยู่ที่ลำคอเรียวระหง

                  'เซินฝู อาจารย์มารับเจ้ากลับแล้ว'

                  หวังซิ่นเจียถึงกับต้องเบือนหน้าหนี คนที่ตามมาล้วนเป็นคนรู้จักของจ้าวเซินฝูทั้งสิ้น ลูกศิษย์ของจ้าวเซินฝูหลายคนปล่อยโฮออกมาอย่างไม่นึกอายเมื่อเห็นสภาพของผู้เป็นอาจารย์

                  เช่นเดียวกันกับลูกศิษย์คนอื่นๆของโจวหมิงที่เศร้าโศกเสียใจไม่แพ้กันที่เห็นศิษย์พี่ของตนจากไปเช่นนี้ อีกทั้งโจวหมิงยังมีท่าทีไม่ยอมรับความจริงเช่นนั้นอีก

                  กำแพงของจวนตระกูลจ้าวถูกขีดเขียนไล่เรียงหนี้แค้นของจ้าวเซินฝูไว้เสียเต็มพื้นที่ แต่ในตอนนั้นโจวหมิงไม่ได้คิดสนใจแม้แต่น้อย เอาแต่พร่ำเรียกชื่อของลูกศิษย์ในอ้อมกอดราวกับคนเสียสติ

                  ภายหลังเหล่าผู้อาวุโสจากสำนักเจี๋ยเอินได้มาถึงจวนตระกูลจ้าว ทันได้เห็นสภาพน่าอดสูของสองอาจารย์ลูกศิษย์ถึงกับหน้าเสีย หลิ่วป๋ายซื่อทำท่าจะเดินเข้าไปหาโจวหมิงเพื่อถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่หวังซิ่นเจียห้ามเอาไว้ก่อน

                  โจวหมิงพร่ำเอ่ยชื่อจ้าวเซินฝูอยู่นาน กระทั่งฟ้าเริ่มสว่าง ผู้คนมากมายมารุมล้อมดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าจวนตระกูลจ้าวอย่างสนอกสนใจ ร่างในอ้อมกอดของโจวหมิงเย็นลงเรื่อยๆจนไม่หลงเหลือความอบอุ่นแล้วไม่ว่าโจวหมิงจะตระกรองกอดลูกศิษย์สุดที่รักไว้แน่นมากเพียงใด

                  หวังซิ่นเจียเดินเข้าไปแตะไหล่สหายเบาๆ

                  จ้าวเซินฝูจากไปแล้ว...

                  เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณเย็นเฉียบเอาไว้ให้ดูต่างหน้า รอยยิ้มของโจวหมิงเลือนหายไป พร้อมกับน้ำตาแห่งความเศร้าโศกค่อยๆหลั่งริน

                  เสียงสะอื้นของโจวหมิงค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าศิษย์ในสำนักแม้จะรู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน แต่ในตอนนี้ต่างพากันตีวงล้อมไม่ให้ผู้ที่ไม่เกี่ยวของได้เห็นสภาพไม่น่าดูของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง

                  เสียงคร่ำครวญด้วยความเสียใจของโจวหมิงกรีดแทงลงในจิตใจของผู้ที่ได้ยิน เพียงแค่ได้ยินยังพลอยรู้สึกโศกเศร้าไปด้วย เช่นนั้นแล้วในใจของโจวหมิงนั้นจะแตกสลายมากเพียงใด

            'อ๊ากกกก!!'