로그인공유
บทที่ 452
관련 챕터
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 453
“ได้ข่าวว่าสตรีท้องพวกนั้นที่ถูกเฉิงชงจับตัวไป แต่ละคนล้วนถูกผ่าเปิดท้องทั้งนั้น”“ท้ายที่สุดไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่หรือเด็กต่างก็ต้องสิ้นชีวิต ตายอย่างอเนจอนาถ”“เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเพราะอวิ๋นฝูหลิง ชีวิตคนตั้งมากมายขนาดนั้นต้องตายเพราะนาง!”“คนเช่นนี้ เจ้ายังคิดว่านางดีอีกหรือ?”ครั้นฉยงอวี้จวิ้นจู่ได้ยินคำพูดนี้ของชุยหย่าจิ้ง ใบหน้าก็เผยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมาได้“นี่สมองเจ้ามีปัญหาหรือ?”“เจ้าพูดจาเหลวไหลไร้สาระอะไรกัน? เพ้อเจ้อเหลวไหลทั้งนั้น!”ครั้นอวิ๋นฝูหลิงที่แอบอยู่หลังต้นไม้ได้ยินเช่นนั้น ในหัวก็มีแต่คำถามเกิดขึ้นมากมายคนผู้นี้มีตรรกะอะไรกันนี่?เฉิงชงกระทำเรื่องชั่วช้า แล้วไยถึงโยนความผิดมาใส่หัวนางได้?คำพูดใส่ร้ายเช่นนี้ นางไม่มีทางรับไว้แน่!ขณะที่อวิ๋นฝูหลิงกำลังคิดจะปรากฏตัว จู่ ๆ ก็มีเสียงไพเราะที่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้นกลางอากาศโดยไม่มีใครคาดคิด “พูดได้ดี!”อวิ๋นฝูหลิงมองไปตามเสียง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเลี้ยวมาจากเส้นทางอีกสาย ผู้ที่เดินนำอยู่ด้านหนังสวมใส่ชุดสีม่วงอ่อน ปักปิ่นทองไว้บนเกศา แผ่กลิ่นอายร่ำรวยสูงศักดิ์ พร้อมกับท่วงท่าสง่างาม ซึ่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 454
ทว่าบนโลกนี้กลับไม่ขาดคนผู้มีดวงตากระจ่างชัดและหัวใจเฉียบแหลมข่าวลือนี้เหมือนจะพุ่งเป้าไปที่อวิ๋นฝูหลิง ทว่าในความเป็นจริงแล้วกลับพุ่งไปที่เซียวจิ่งอี้ต่างหากเมื่อเข้าใจเรื่องนี้ เช่นนั้นกระแสข่าวลือเช่นนี้มาจากทิศทางใด มีเจตนาเช่นไรนั้นก็ยิ่งมองเห็นได้ชัดยิ่ง!สำหรับจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน อวิ๋นฝูหลิงมีผู้มีพระคุณ ฮูหยินฉู่ย่อมไม่อาจยืนเฉยดูนางถูกผู้อื่นสาดโคลนได้“จวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินให้กำเนิดฝาแฝดชายหญิง วันนี้จึงตั้งใจจัดงานเฉลิมฉลองแสดงความยินดี ทว่าแม่นางชุยกลับมาก่อความวุ่นวายในจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินของข้า คงจะมิได้เห็นจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินอยู่ในสายตานัก”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินก็ไม่ขอต้อนรับแม่นางชุยกับสหาย”“ใครก็ได้ ส่งแม่นางชุยออกจากจวนที แล้วแจ้งไปยังสกุลชุยสักหน่อยว่า ในเมื่อสกุลไม่เห็นจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินอยู่ในสายตา เช่นนั้นนับแต่นี้ทั้งสองสกุลก็ไม่จำเป็นต้องไปมาหาสู่กันอีก!”ชุยหย่าจิ้งนั่งนิ่งอยู่กับพื้น ตัวสั่นงันงกไปทั้งร่าง บัดนี้ถึงได้เกิดหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดีมีอำนาจมากมาย สกุลชุยต้องเฟ้นหาวิธีการต
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 455
ยามนี้ฉยงอวี้จวิ้นจู่มายืนอยู่ข้างกายอวิ๋นฝูหลิง ตอบคลายความสงสัยแก่นาง “นางคือชุยหย่าจิ้ง บุตรสาวของเฉิงเอินกง เพราะได้รับความโปรดปรานจากไทเฮา จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่”แม้จะเป็นจวิ้นจู่เหมือนกัน ทว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่นั้นเกิดพร้อมกับสายเลือดของราชนิกุล ย่อมสูงกว่าชุยหย่าจิ้งหนึ่งขั้นโดยกำเนิดยามอวิ๋นฝูหลิงได้รู้ว่าชุยหย่าจิ้งมีแซ่ชุย ก็เดาได้ทันทีว่าแซ่ชุยนี้ เกรงว่าจะเป็นชุยเดียวกับชุยไทเฮาปกติแล้ว เพื่อเป็นการแสดงความโปรดปราน ตระกูลมารดาของฮองเฮามักจะได้รับการเพิ่มบรรดาศักดิ์เป็นเฉิงเอินโหว ส่วนตระกูลของไทเฮาจะได้รับการเพิ่มบรรดาศักดิ์เป็นเฉิงเอินกงเฉิงเอินกับเฉิงเอิน ได้รับพระเมตตา(เฉิง)จากสวรรค์(เอิน)แค่ได้ยินราชทินนาม ก็รู้ได้ว่าทั้งสองสายนี้เป็นญาติข้างมารดาชุยกุ้ยเฟยและชุยไทเฮาล้วนเกิดจากจวนเฉิงเอินกง ตามสายเลือดแล้วจึงเกี่ยวข้องกันโดยกำเนิด ดังนั้นจวนเฉิงเอินย่อมสนับสนุนองค์ชายสามซึ่งถือกำเนิดจากชุยกุ้ยเฟยและองค์ชายสามนั้นเห็นเซียวจิ่งอี้เป็นหนามทิ่มแทงตาเสมอมา แทบอยากจะกำจัดเซียวจิ่งอี้ไปให้พ้นทาง ย้ายหินขัดความเจริญที่ขวางเส้นทางการเดินไปสู่ตำแหน่งองค์รัชท
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 456
ฮูหยินรองชุยเห็นเช่นนั้น ก็รู้ได้ว่าชุยหย่าจิ้งได้ล่วงเกินอวิ๋นฝูหลิงอย่างร้ายแรงในใจนางทั้งโกรธทั้งเกลียดจอมก่อเรื่องอย่างชุยหย่าจิ้งผู้นี้เหลือเกิน วันทั้งวันไม่ทำอันใด รังแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้จวนเฉิงเอินกงเท่านั้นชุยหย่าจิ้งเป็นคนอารมณ์ขี้หงุดหงิด มีนิสัยจิตใจคับแคบ ยามนางกลับไปถึงสกุลชุย ไม่รู้ว่าจะไปฟ้องอันใดกับฮูหยินเฉิงเอินกงผู้เป็นมารดาของนางอีก!ถึงยามนั้น ไม่แน่ว่าตัวเองก็ยังถูกลากไปเกี่ยวข้องด้วยพอนึกถึงนิสัยไร้เหตุผลของแม่ลูกคู่นี้ ที่มีนิสัยเถียงเอาเป็นเอาตายไม่สนเหตุผลแล้ว ฮูหยินรองชุยก็ปวดศีรษะขึ้นมาทันทีถึงอย่างไรนางก็ขอโทษแสดงความสำนึกผิดต่อพระชายาอี้อ๋องแล้ว ส่วนพระชายาอี้อ๋องจะรับหรือไม่รับ นั่นก็มิได้เกี่ยวกับนางแล้วยามนี้ฮูหยินรองชุยมิได้สนใจอื่นใดแล้ว หลังจากกล่าวลากับฮูหยินฉู่ก็รีบกลับจวนเฉิงเอินกงทันทีใครจะคิดว่านางเพิ่งจะมาถึงเรือนไห่ถังที่ฮูหยินเฉิงเอินกงพักอยู่ ก็ได้ยินเสียงฟ้องของชุยหย่าจิ้งตั้งแต่หน้าประตูเสียแล้วฮูหยินรองชุยกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นเรื่องราวเป็นอย่างที่นางคิดจริง ๆ ด้วยสาวใช้ด้านหน้าประตูรายงาน “ฮูหยินรองมาเจ้าค่ะ” แ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 457
ฮูหยินรองชุยเปล่งวาจาอยู่เพียงข้างเดียว พูดเสียจนฮูหยินเฉิงเอินกงน้ำท่วมปากนางคิดว่าฮูหยินรองกำลังพูดจาปลิ้นปล้อน ทว่ากลับจับไม่ได้ฮูหยินรองชุยนั้นแม้จะแสดงสีหน้าขอโทษขอโพย ทว่ากลับอดเบ้ปากใส่อยู่ในใจไม่ได้ชุยหย่าจิ้งเป็นสาวใหญ่ที่อายุตั้งสิบเก้าปีเข้าไปแล้ว มิใช่เด็กน้อยอายุสองสามขวบที่ต้องให้นางคอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลาเสียเมื่อไรยามอยู่ข้างนอกชุยหย่าจิ้งพูดจาไม่สำรวมเอง จนก่อเรื่องเดือดร้อนเข้า แต่กลับโยนความผิดมาใส่นางเสียนี่ ว่ากันแล้ว ก็เป็นฮูหยินเฉิงเอินกงนั่นแหละที่ปล่อยชุยหย่าจิ้งมากเกินไปมาแต่ไหนแต่ไรตามใจนางจนเป็นเฉกเช่นทุกวันนี้!หากไม่เข้มงวดกวดขันขึ้นมาสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะมีวันที่ก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตกว่านี้เข้าสักวันก็ได้!เพียงแต่แม้คำพูดนี้จะมาอยู่ที่ลิ้นของฮูหยินรองชุยแล้ว ทว่านางก็ต้องกลืนลงไปในใจฮูหยินรองชุยรู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ผู้นี้รักปกป้องลูกมากแค่ไหนแม้นางจะพูดไปแล้ว ทว่าฮูหยินเฉิงเอินกงไม่เพียงแต่ไม่ฟังเท่านั้น กลับยังจะต่อว่านางด้วยหลังจากที่ฮูหยินเฉิงเอินกงตำหนิฮูหยินรองชุยไปหนึ่งคำรบ ก็ไล่นางออกไปชุยหย่าจิ้งฟุบหมอบอยู่กับหัวเข่าของฮูหย
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 458
“เรื่องนี้ ไว้รอกั๋วกงกลับมาแล้วค่อยคิดหาทางอีกที”“ตอนนี้ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญกว่า!”ฮูหยินเฉิงเอินกงชะงักไปเล็กน้อย แล้วสั่งหมัวมัวนางนั้นไปว่า “เจ้าไปนำบัญชีรูปภาพคุณชายในเมืองหลวงที่ยังไม่ออกเรือนที่จัดการไปเมื่อหลายวันก่อนมาที”“คราวนี้ต้องช่วยกันดูให้ดี รีบหมั้นหมายหย่าจิ้งให้เร็วที่สุด จะได้ตัดความคิดฟุ้งซ่านของนาง วันข้างหน้าจะได้สงบสุข”หมัวมัวรับคำแล้วออกไป ไม่นานนักก็นำม้วนบัญชีหนาเตอะมาหนึ่งเล่มในบัญชีเล่มนั้นมีภาพวาดเหล่าบุรุษที่ยังไม่ได้ออกเรือน ข้าง ๆ รูปยังจดชาติตระกูล ลำดับ ผลงานหรือตำแหน่งขุนนางและรายละเอียดอื่น ๆ ไว้เรื่องที่ชุยหย่าจิ้งหลงใหลรักใคร่เซียวจิ่งอี้นั้น เป็นเรื่องหนักใจของฮูหยินเฉิงเอินกงมาโดยตลอดหากเซียวจิ่งอี้มิใช่ผู้ชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทที่มีอำนาจ ฮูหยินเฉิงเอินกงก็อยากให้บุตรสาวได้สมปรารถนาเช่นนั้นยังดึงแรงช่วยองค์ชายสามมาเพิ่มได้อีกหนึ่งทว่าเซียวจิ่งอี้ได้รับความสำคัญจากฮ่องเต้จิ่งผิงเป็นอย่างยิ่ง คุณธรรมและความสามารถล้วนเป็นที่ประจักษ์ หากเขาเป็นองค์รัชทายาท ขุนนางเกินกว่าครึ่งในราชสำนักไม่มีทางไม่เห็นด้วยเฉิงเอินกงเองก็เคยคิดเช่นก
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 459
อวิ๋นฝูหลิงโอบไหล่ของฉยงอวี้จวิ้นจู่ไว้ แล้วกล่าวอย่างสนิทสนมราวกับเป็นพี่น้องว่า “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า!”“ขอบคุณที่เจ้าออกหน้าแทนข้า!”“วันข้างหน้าหากเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร ให้รีบมาหาข้า ข้าจะช่วยเจ้าแน่นอน!”ฉยงอวี้จวิ้นจู่เม้มปาก ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้สลัดตัวออกจากอวิ๋นฝูหลิงผ่านไปครู่ใหญ่ นางก็ยื่นอาหารปลาในมือให้อวิ๋นฝูหลิง “อยากให้อาหารปลาด้วยกันไหม?”“เอาสิ” อวิ๋นฝูหลิงหยิบอาหารปลาขึ้นมาหนึ่งกำมือ แล้วโปรยลงไปบนผืนน้ำปลาหลีฮื้อนับไม่ถ้วนแหวกว่ายออกมา แย่งชิงว่ายพุ่งไปทางที่มีอาหารปลาฉยงอวี้จวิ้นจู่แย้มยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นางให้อาหารปลากับอวิ๋นฝูหลิงไปพลาง มองดูปลากับอวิ๋นฝูหลิงไปพลางเรือนด้านหน้าจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินเทียนเฉวียนเดินมาอยู่ข้างกายเซียวจิ่งอี้ โน้มตัวกระซิบข้างหูเขาอยู่สองสามคำแม้สีหน้าของเซียวจิ่งอี้จะไม่แปรเปลี่ยน ทว่าสายตากลับเย็นชาขึ้นมาไม่น้อยในชั่วพริบตาเขายกจอกสุรา มองไปทางเฉิงเอินกง“เฉิงเอินกง ข้าขอดื่มให้ท่านหนึ่งจอก!”จู่ ๆ เซียวจิ่งอี้ก็ดื่มสุราอวยพรให้เฉิงเอินกง สร้างความตกตะลึงให้แก่คนทั้งโต๊ะเฉิงเอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 460
แรกคือคุณชายใหญ่จวนเฉิงเอินกงสร้างอีกเรือนไว้ข้างนอก เลี้ยงอนุภรรยาไว้ กราบไหว้ฟ้าดินกับสตรีนางนั้น เรียกขานกันว่าสามีภรรยาครั้นฮูหยินของคุณชายใหญ่รู้ข่าว ไหนเลยจะทนกับความอัปยศนี้ได้รีบพาสาวใช้ของตนที่ติดตามมาครั้งแต่งงานบุกเข้าไปในเรือนนอกหลังนั้น สั่งสอนอนุภรรยาผู้นั้นจากนั้นก็พาบุตรธิดากลับไปบ้านมารดาบ้านมารดาของฮูหยินคุณชายใหญ่ก็โกรธเกรี้ยวยิ่งนัก เปล่งวาจาออกมาว่าจวนเฉิงเอินกงต้องมีคำชี้แจงให้แก่เรื่องนี้คุณชายใหญ่แต่งานมีภรรยาแล้ว ทว่ากลับไหวฟ้าดินกับสตรีนางอื่น เช่นนี้คือต้องการจะหย่าภรรยาแล้วไปแต่งงานใหม่ใช่หรือไม่?เรื่องของคุณชายใหญ่ยังไม่ทันแก้ไข เรื่องที่ฮูหยินเฉิงเอินกงปล่อยเงินกู้อยู่ข้างนอก ทั้งยังบีบบังคับจนคนตายก็ถูกเปิดโปงราชวงศ์นี้มีคำสั่งชัดเจนว่าห้ามปล่อยเงินกู้ฮูหยินเฉิงเอินกงเป็นถึงสตรีที่ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์ ทว่ากลับฝ่าฝืนกฎหมายทั้งที่รู้ดี ทั้งยังก่อเรื่องคร่าชีวิตคนไปหลายรายครั้นผู้ตรวจการเมืองได้รับรายงานคดี ก็เดินทางมายังจวนเฉิงเอินกงในวันนั้น ด้วยต้องการคุมตัวฮูหยินเฉิงเอินกงฮูหยินเฉิงเอินกงตกใจจนเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้นเรื่องปล่อย
최신 챕터
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 632
อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่แมลงวันสักตัวก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากจุดพักแรมของทางการนี้ยามนี้คนผู้นั้นซึ่งคิดจะหลบหนีออกจากจุดพักแรมถูกจับตัวอยู่ และถูกทหารลาดตระเวนโยนมาไว้ตรงหน้าเซียวจิ่งอี้แล้ว เหล่าทหารองครักษ์ที่คอยเฝ้าอยู่ข้างเวินเจา จำคนผู้นั้นได้ทันทีว่าเป็นสตรีผู้นั้นซึ่งมาส่งอาหารก่อนหน้านี้เมื่อเอาเรื่องราวมารวมเข้าด้วยกัน ก็รู้ได้ว่านางจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการวางยาพิษเวินเจาเป็นแน่เซียวจิ่งอี้ลูบแหวนหยกบนมือ สายตามองไปที่นางอย่างเย็นชา“เหตุใดเจ้าต้องวางยาพิษด้วย?”“ในจุดพักแรมยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดของเจ้าอีกหรือไม่?”สตรีผู้นั้นเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะ โดยไม่ได้ตอบคำถามเซียวจิ่งอี้เห็นเช่นนั้นก็มิได้โกรธ และออกคำสั่งว่า “ไปพาตัวทุกคนในจุดพักแรมแห่งนี้มา ตรวจสอบพื้นเพของสตรีผู้นี้ให้ละเอียด จับตัวทั้งครอบครัวของนางมาให้หมด!”มีผู้ใต้บังคับบัญชาทำตามคำสั่งทันทีเซียวจิ่งอี้สังเกตการแสดงออกของสตรีผู้นั้น ทว่ากลับเห็นว่าการแสดงออกของนางไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่ยามที่ได้ยินเซียวจิ่งอี้บอกว่าจะจับทั้งครอบครัวของนางมา ก็ยังไม่แม้แต่จะขยับคิ้วแววตาของเซียวจิ่งอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 631
รอบด้านรถคุมตัวนักโทษมีทหารองครักษ์เฝ้าอยู่สิบกว่าคน ทหารองครักษ์เรียกได้ว่าเข้มงวดมากทันทีที่มีคนเข้ามาใกล้ พวกทหารองครักษ์ก็ตะโกนออกไปอย่างระแวดระวัง “ใคร?”หญิงที่มาส่งอาหารราวกับถูกเสียงตะโกนทำให้ตกใจ และพูดอย่างสั่นเทาทันที “ใต้...ใต้เท้า ข้าน้อยเป็น...เป็นคนที่มาส่งอาหารเจ้าค่ะ...”เหล่าทหารองครักษ์มองบะหมี่บนถาดในมือนาง สีหน้าจึงเพิ่งอ่อนลงหลายส่วนหนึ่งในนั้นโบกมือ “เข้ามา”หญิงส่งอาหารผู้นั้นจึงเพิ่งก้าวไปด้านหน้า ถือบะหมี่ไปยังรถคุมตัวนักโทษคาดไม่ถึงว่าเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ยังมิทันได้ไปตรงหน้ารถคุมตัวนักโทษ ก็ถูกคนขวางทางไว้ทหารองครักษ์ผู้หนึ่งถือเข็มเงินไว้ในมือ แสดงท่าทีว่าจะทดสอบพิษในบะหมี่เมื่อหญิงผู้นั้นเห็นเช่นนี้ แววตาก็เกิดประกายวาบผ่านเล็กน้อยผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็ลดสายตาลงอย่างรวดเร็ว และปกปิดการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ไว้ทหารองครักษ์ใช้เข็มเงินทดสอบในบะหมี่ เมื่อเห็นว่าเข็มเงินไม่ได้เปลี่ยนสี จึงเพิ่งพยักหน้าให้คนด้านข้างเล็กน้อยคนผู้นั้นก้าวมาด้านหน้ารับบะหมี่ไปทันที และกล่าวกับหญิงผู้นั้นว่า “เจ้าไปได้แล้ว”หญิงผู้นั้นสะดุ้งก่อนโค้งคำนับอย่างนอบน้อม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 630
เซียวจิ่งอี้นั่งอยู่บนรถม้า สายตามองทะลุผ่านหน้าต่างรถม้า เห็นพวกลุงหลี่ในฝูงชนเมื่อเห็นพวกเขาน้ำตาคลอเบ้า คุกเข่าขอบคุณด้วยสีหน้าซาบซึ้ง ก็นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เทียนเฉวียนรายงานว่าพลเรือนจากเกาะหมัวกุ่ยเหล่านั้นได้รับการจัดหาที่อยู่อย่างเหมาะสมแล้ว ดูท่าผู้ใต้บังคับบัญชาจะทำหน้าที่ได้ไม่เลวทีเดียวมุมปากของเซียวจิ่งอี้โค้งเล็กน้อย ในอกรู้สึกอุ่น ๆ ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้กำลังพรั่งพรูขึ้นมาขบวนรถม้าเดินทางมาหนึ่งวันแล้ว และแวะค้างแรมในจุดพักแรมของทางการหลังจากเซียวจิ่งอี้ลงมาจากรถม้า ก็มองไปทางรถคุมตัวนักโทษคันหนึ่งในกลุ่มเป็นพิเศษคนที่นั่งอยู่ในรถคุมตัวนักโทษมิใช่ใครอื่น แต่เป็นเวินเจานั่นเองสาเหตุที่เซียวจิ่งอี้จัดขบวนใหญ่โต ก็เพื่อดึงดูดสายตาของท่านจอมปราชญ์เหวินและพวกคนแคว้นเยว่ ให้มาช่วยเหลือเวินเจาระหว่างการเดินทางครั้งนี้ เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเขาแล้วหากพวกเขายังไม่ลงมือ รอจนให้เวินเจาถูกคุมตัวกลับเมืองหลวง ย่อมมีโอกาสสูงที่จะถูกลงโทษประหารชีวิตหลังจากเข้าเมืองหลวงแล้ว หากพวกท่านจอมปราชญ์เหวินคิดจะเข้าไปช่วยคนในคุกหลวง นั่นก็นับว่าเพ้อฝันแล้วส่วนการบุกไปชิงตัว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 629
ยามที่กลุ่มของเซียวจิ่งอี้ออกจากจินโจว กองทหารเกียรติยศของอี้อ๋องคุ้มกันโดยตรง จึงมีความยิ่งใหญ่เกรียงไกรมากเทียบกับก่อนหน้านี้ที่ออกจากเจียงโจว พาอวิ๋นฝูหลิงกับลูกชายกลับเมืองหลวงโดยไม่ให้เป็นจุดสนใจนับว่าต่างกันโดยสิ้นเชิงระหว่างทางมีขุนนางและประชาชนมารอส่งไม่กี่วันที่ผ่านมา เซียวจิ่งอี้ได้จัดระเบียบเหล่าขุนนางในจินโจว ลงโทษข้าราชการทุจริต คืนความยุติธรรมให้ประชาชนอวิ๋นฝูหลิงใช้วิชาแพทย์ช่วยเหลือผู้คน เมื่อเจอผู้ป่วยที่ครอบครัวยากจน ก็ยังยกเว้นค่ารักษาของพวกเขาด้วยสิ่งนี้ย่อมทำให้เกิดน้ำหนักในใจของประชาชนเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิงมีจิตใจเมตตา ประชาชนย่อมจดจำความดีของพวกเขาไว้ในใจท่ามกลางฝูงชนที่คับคั่ง ชายร่างสูงผอมผิวคล้ำผู้หนึ่งยืดคอยาว มองไปทางรถม้าของเซียวจิ่งอี้ด้านข้างของเขามีเด็กหนุ่มยืนเขย่งปลายเท้า พลางดึงแขนเสื้อถามเขาว่า “ลุงหลี่ ท่านเห็นท่านอ๋องกับพระชายาหรือไม่?”ชายร่างสูงผอมผิวคล้ำกับเด็กหนุ่ม ก็คือลุงหลี่กับฟางอวี่ที่เซียวจิ่งอี้และอวิ๋นฝูหลิงช่วยออกมาจากเกาะหมัวกุ่ยก่อนหน้านี้หากเซียวจิ่งอี้อยู่ที่นี่ด้วยในยามนี้ จะต้องจำได้เป็นแน่ว่านอกจากลุงหลี่กั
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 628
จนกระทั่งสถานการณ์ทุกอย่างสิ้นสุดแล้ว หัวใจที่ตื่นตระหนกอยู่นานของเขาจึงสงบลงขณะนั้นเองจู่ ๆ ก็ได้ยินว่าอวิ๋นฝูหลิงจะถอนพิษให้ตามที่รับปากเขาไว้ เมื่อหวนนึกถึงทุกสิ่งก่อนหน้านี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับอยู่คนละโลกหลังจากเขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก็เพิ่งก้าวไปข้างหน้าอวิ๋นฝูหลิงหยิบหมอนหนุนจับชีพจรออกมาจากกล่องยา และส่งสัญญาณให้เวินจือเหิงวางมือลงไปหลังตรวจชีพจรของเวินจือเหิงแล้ว อวิ๋นฝูหลิงก็ดึงมือกลับมา และกล่าวว่า “พิษในร่างถูกถอนออกกว่าครึ่งแล้ว พูดตามหลักร่างกายของเจ้าควรจะฟื้นตัวได้ประมาณเจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว”“แต่ช่วงนี้จิตใจเจ้ากระสับกระส่าย และวิตกกังวลมากเกินไป ทั้งยังได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ ทำให้ร่างกายที่ไม่ค่อยดีอยู่แล้วยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก”“โชคดีที่ตอนยังเด็กเจ้าได้รับการเลี้ยงดูไม่เลว พื้นฐานร่างกายจึงแข็งแรง ตอนนี้จึงมีต้นทุนให้ใช้จ่ายได้”“ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายังโชคดี ได้พบหมอเทวดาคนหนึ่งเช่นข้า!”เวินจือเหิงได้ยิน สีหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มขมขื่นสายหนึ่งสกุลเวินเผชิญวิกฤตครั้งใหญ่อย่างกะทันหัน เขาในฐานะผู้นำสกุลย่อมต้องค้ำจุนทั้งสกุลไว้ช่วงนี้ เขากินไม่อิ่มนอนไม่หลับ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 627
อวิ๋นฝูหลิงเหลือบมองเวินจือเหิง เห็นว่าแม้เขาจะร่างกายอ่อนแอ แต่กลับมีแรงใจไม่เลว ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะมองเขาดีขึ้นสกุลเวินมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีขี้ผึ้งทองและการลักลอบค้าของผิดกฎหมาย กอปรกับเวินเจาจากบ้านรองสกุลเวินยังถูกตรวจสอบพบว่าเป็นเชื้อสายของราชวงศ์แคว้นเยว่ ยิ่งไปกว่านั้นทุกร่องรอยยังแสดงให้เห็นถึงความมักใหญ่ใฝ่สูงของแคว้นเยว่ ซึ่งตั้งใจโค่นล้มราชสำนัก ถือเป็นกบฏอย่างแท้จริงหากคนของบ้านรองเข้าไปพัวพันกับคดีใหญ่เช่นนี้ เกรงว่าทั้งสกุลย่อมถูกทำลายลงตรงหน้าสกุลเวินยังสามารถยืนหยัดอยู่ในจินโจวได้ ต้องขอบคุณเวินจือเหิงซึ่งเป็นผู้นำตระกูลจริง ๆหากมิใช่เพราะเขามีไหวพริบมองการณ์ไกล ชิงยอมจำนนต่อเซียวจิ่งอี้เร็วกว่าก้าวหนึ่ง และเป็นฝ่ายลงทัณฑ์ญาติเพื่อผดุงธรรม นำหลักฐานที่เกี่ยวข้องซึ่งตัวเองตรวจสอบพบไปส่งมอบ ช่วยเป็นแรงสนับสนุนให้เซียวจิ่งอี้ เกรงว่าทุกคนในสกุลเวินคงจะติดคุกกันหมดแล้วหลังจากนั้น เวินจือเหิงก็เป็นฝ่ายขอรับโทษ บริจาคทรัพย์สมบัติเก้าส่วนของสกุลเวินให้ราชสำนักตระกูลที่มั่งคั่งเช่นสกุลเวิน ทรัพย์สมบัติที่สั่งสมมาหลายร้อยปีย่อมไม่อาจประเมินต่ำเกินไปได้ทรัพย์สมบัติ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 626
อาศัยแค่เทียบยานั้นใบเดียว ด้วยการรักษาโรคชนิดหนึ่งได้อย่างแม่นยำ ก็เพียงพอที่จะตั้งตัวได้ ถึงขั้นมีชื่อเสียงโด่งดังทว่ายามนี้อวิ๋นฝูหลิงกลับหยิบตำราแพทย์เล่มหนึ่งออกมาให้ทุกคนเวียนกันอ่านและคัดลอกอย่างใจกว้างช่างมีจิตใจกว้างขวางเสียนี่กระไร!ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออกโดยเฉพาะหมอผู้ดูหมิ่นอวิ๋นฝูหลิงในคราแรก ยามนี้สัมผัสได้เพียงความร้อนผ่านที่แก้ม รู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่งผ่านไปครู่หนึ่ง จึงเพิ่งมีคนตั้งสติได้ โค้งคำนับอวิ๋นฝูหลิงด้วยความเคารพ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง “การกระทำของแม่นางอวิ๋น เป็นแบบอย่างให้พวกข้าแล้วจริง ๆ พวกข้ายังเทียบแม่นางอวิ๋นไม่ติดเลย!”เมื่อมีคนเริ่มกล่าว คนอื่นก็เริ่มตอบสนองออกมาเช่นกัน พากันโค้งคำนับกล่าวขอบคุณอวิ๋นฝูหลิงอย่างจริงจังมีบางคนถึงกับเรียกอวิ๋นฝูหลิงว่าท่านอาจารย์ ขอบคุณที่ครั้งนี้นางช่วยรักษาอาการโรคที่เกิดจากขี้ผึ้งทองในจินโจว ทั้งยังถ่ายทอดคำสอนและไขข้อสงสัยอวิ๋นฝูหลิงก็มิได้อวดภูมิ รับคำคนเหล่านั้นอย่างนอบน้อมประการแรก ช่วงที่นางรักษาคนไข้ที่ป่วยเพราะขี้ผึ้งทองในจินโจว ก็ได้สอนวิธีการรักษาของตัวเองให้เหล่าหมอท่า
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 625
ท่านหมอในสำนักผิงอันต่างมองไปที่ตำราแพทย์ในมือหางซานสุ่ยด้วยดวงตาเป็นประกายนั่นเป็นถึงตำราแพทย์ที่บันทึกศาสตร์ฝังเข็มและเทียบยาสำหรับการรักษาผู้ป่วยเสพติดขี้ผึ้งทองเชียวนะโดยเฉพาะเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเป็นผู้เขียนตำราเล่มนี้ด้วยตัวเองในช่วงเวลาที่ได้ทำงานร่วมกันมานี้ ท่านหมอในเมืองจินโจวถือว่าได้เปิดหูเปิดตารับรู้ถึงฝีมือการแพทย์อันสูงส่งของอวิ๋นฝูหลิงแล้วยามหารือเรื่องการรักษาผู้ป่วยติดขี้ผึ้งทอง นางก็มักจะหาแนวทางสำหรับการรักษาที่เหมาะสมที่สุดออกมาเสมอทักษะฝังเข็มล้ำเลิศ เทียบยาก็ล้ำลึกพิสดาร แม้จะเป็นท่านหมออาวุโสที่สั่งสมประสบการณ์มานานก็ยังมีบ้างที่ด้อยกว่าโดยเฉพาะเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเป็นหมอหญิงอ่อนวัยที่อายุเพิ่งยี่สิบปีมีท่านหมอในเมืองจินโจวบางคนที่รู้สึกว่า การที่อวิ๋นฝูหลิงมีชื่อเสียงเลื่องลือนั้นทั้งหมดล้วนเป็นเพราะรัศมีอันมีติดตัวมาแต่กำเนิดด้วยนางถือกำเนิดในสกุลอวิ๋นเท่านั้น นางถึงได้มีชื่อเสียงและได้รับความเคารพอยู่บ้างในแวดวงแพทย์เช่นนี้ทว่าใครจะไปรู้ว่าอวิ๋นฝูหลิงกลับใช้ฝีมือการแพทย์ของตัวเองมาตบหน้า สอนเป็นบทเรียนให้พวกเขาอย่างดีหลังได้รู้ซึ้งถึงฝีมือการแพทย์ของ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 624
ขุนนางที่ถูกส่งมาใหม่เหล่านี้ ต่างทยอยเดินทางมาถึงจินโจวกันแล้วในช่วงไม่กี่วันมานี้ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางมาถึง งานบริหารราชการและบริหารกองทัพของจินโจวล้วนมีเซียวจิ่งอี้รับผิดชอบชั่วคราวบัดนี้ขุนนางชุดใหม่มาถึงแล้ว แน่นอนว่าเซียวจิ่งอี้ย่อมเริ่มมอบหมายงานแก่พวกเขา คืนอำนาจบริหารราชการและกองทัพของจินโจวให้ขุนนางที่เหมาะสมจากความหมั่นเพียรและการจัดระเบียบของเซียวจิ่งอี้ งานบริหารราชการในเมืองจินโจวจึงได้รับการจัดระเบียบเป็นที่เรียบร้อยนานแล้ว ขอแค่เหล่าขุนนางที่มารับหน้าที่นี้ต่อไปมัวแต่กินดื่ม ไม่ทำการงาน ก็สามารถบริหารปกครองเมืองจินโจวได้ และฟื้นฟูให้จินโจวรุ่งเรืองขึ้นมาใหม่อีกครั้งได้สิ่งเดียวที่ทำให้เซียวจิ่งอี้ไม่สบอารมณ์และปวดหัวก็คือ จวบจนบัดนี้ยังไม่อาจจับกุมตัวราชครูเผ่าเยว่ผู้นั้นได้ไม่ว่าจะค้นหาไปทั่วเมือง หรือใช้เวินเจาเป็นเหยื่อล่อ ล้วนไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของราชครูเผ่าเยว่ผู้นั้นอีกทั้งประตูเมืองจินโจวก็ไม่อาจปิด ไม่อนุญาตให้ชาวบ้านเข้าออกได้เป็นเวลานานได้แม้ว่าประชาชนจะไม่กล้ามีปากเสียง แต่การชดเชยเรื่องอาหารการกินในชีวิตประจำวันก็นับว่าเป็นปัญหานอกจากนี้ประ
