ตอนที่9 รับคำ

“เพคะ” ถางซือเซียนรับคำ แล้ววางกล่องขนมใบใหญ่ไว้บนโต๊ะทำงานของมู่เลี่ยงหรง จากนั้นนางก็เดินจากไป

เมื่อออกมาที่หน้าประตู นางหันไปบอกพี่ชายให้เข้าไปพบมู่เลี่ยงหรงได้ นางปรายสายตามองบุรุษผมสีเงินชั่วขณะหนึ่ง แต่เขาก็ยังเสมองไปทางอื่นอยู่ดี ถางซือเซียนถอนหายใจ นางส่งตะกร้าให้เสี่ยวลี่ แล้วสาวเท้าไปตามทางเดินสู่เรือนพักของเฉิงจื่อหรู

ลมวสันต์พัดผ่านเหล่าบุปผานานาพันธุ์กระจายกลิ่นอันสดชื่นฟุ้งไปทั่วทั้งจวน ตำหนักจันทราถูกสร้างขึ้นใหม่อย่างสวยงาม ฉินอ๋องสร้างสะพานเชื่อมระหว่างตำหนักเพื่อความสะดวก อีกทั้งยังขุดสระบัวขนาดใหญ่พร้อมปลูกศาลาเอาไว้ให้พระชายาเอกนั่งเล่นพักผ่อน สิ่งเหล่านี้บ่งบอกถึงความรักและใส่ใจสตรีของตนได้เป็นอย่างดี

เยี่ยนเยว่ฉีเพิ่งแต่งเข้าจวน มู่เลี่ยงหรงยังไม่ต้องการให้นางรับช่วงดูแลเรือนหลังในตอนนี้ อีกทั้งพระชายายังป่วยด้วยโรคลำดับเดือนของสตรี เขาจึงต้องการให้นางพักผ่อนให้มากที่สุด

วังอ๋องอันใหญ่โตมีคนมากมายให้ต้องจัดการ เยี่ยนเยว่ฉีจึงคิดใช้โอกาสนี้สังเกตผู้คนไปก่อน เมื่อถึงเวลารับมอบหน้าที่ต่อจากเฉิงจื่อหรู นางจะได้จัดระบบใหม่ทั้งหมด

หลังจากตื่นในตอนเช้า พระชายารองทั้งสามรวมไปถึงฮูหยินทั้งสิบเอ็ดต่างมาคารวะหวางเฟยตามธรรมเนียม พวกนางแสดงออกอย่างนอบน้อม เยี่ยนเยว่ฉีจึงโล่งใจที่บรรดาอนุต่างรู้จักวางตน แต่ถึงกระนั้นก็มิอาจประมาทได้ ผู้ใดจะล่วงรู้ได้เล่าว่าเบื้องหลังของพวกนางมิได้ซ่อนมีดคมเอาไว้

นอกจากความสุขที่ได้อยู่กับชายที่รักแล้ว ความกดดันในฐานะสะใภ้หลวงทำให้เยี่ยนเยว่ฉีมีเรื่องให้ครุ่นคิดตลอดเวลา ใบหน้าและดวงตาคือตัวสะท้อนความรู้สึกนึกคิดได้ดีที่สุด ซูจิ้งเห็นนายหญิงขมวดคิ้ว นัยน์ตาหม่นแสง จึงรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมิได้มีความสุขเท่าที่ควร แต่นางก็ทำได้เพียงเป็นเพื่อนคุยและเชิญชวนให้ฉินหวางเฟยประกอบกิจอันรื่นรมย์เท่านั้น

เมื่อเยี่ยนเยว่ฉีเห็นท่าทีกระตือรือร้นของซูจิ้ง นางจึงตัดสินสินใจไปนั่งพักที่ศาลาริมสระบัวที่สามีบรรจงสร้างขึ้นเพื่อเอาใจ

ในเมื่อจวนอ๋องกลายเป็นบ้านของนางแล้ว ก็มีแต่ต้องทำตนให้คุ้นชินกับสภาพแวดล้อมโดยเร็ววัน

เมื่อวานก่อนเดินทางกลับจวนกั๋วกง เยี่ยนเยว่ฉีสั่งนางกำนัลให้เก็บดอกไม้เพื่อเตรียมทำเครื่องหอม ยามนี้นางจึงขะมักเขม้นเย็บถุงผ้าหลากสีสัน นายหญิงของจวนไม่ค่อยชอบกลิ่นอำพันทะเลที่ติดกายสามีเท่าใดนัก ก่อนแต่งงานจึงทำถุงหอมกลิ่นบัวมังกรเหินให้เขาไปหนึ่งชิ้น แต่ดูเหมือนบุรุษของนางยังคงจุดกำยานราคาแพงนี้อยู่ กลิ่นเฉพาะตัวจึงยังติดกายตลอดเวลา

ในขณะที่เยี่ยนเยว่ฉีกำลังบรรจงลงเข็มเพื่อปักรูปนกกระเรียนอยู่นั้น ถางซือเซียนก็เดินเข้ามาในศาลาพร้อมกับสาวใช้ประจำตัว นางจึงละสายตาเพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือน

“ซือเซียน คารวะฉินหวางเฟยเพคะ” บุตรสาวท่านโหวยอบกายคำนับตามธรรมเนียมอย่างอ่อนช้อย

เยี่ยนเยว่ฉียิ้มตอบรับ นางผายมือเชื้อเชิญให้ดรุณีน้อยนั่งลงเคียงกันแล้วสั่งให้นางกำนัลรินน้ำชาให้แขก

“เซียนเอ๋อร์ เจ้าเรียกข้าว่าพี่เยว่ฉีเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ต้องมากพิธีไป”

“พี่เยว่ฉี”

“อืม ค่อยดีขึ้นหน่อย”

“แต่เซียนเอ๋อร์หวั่นใจเหลือเกิน เกรงว่าจะมีผู้ครหาว่าตีตัวเสมอฉินหวางเฟย”

“เข้าใจว่าเจ้ากลัวคนจะนินทา ว่าเตรียมตัวเป็นพระชายารองใช่หรือไม่” ถางซือเซียนไม่ตอบ เยี่ยนเยว่ฉีจึงส่งยิ้มละไมให้ก่อนเอ่ยปลอบโยน “ทองแท้มิต้องกลัวไฟ วันหนึ่งผู้คนจะเห็นเองว่าเจ้านั้นเป็นได้มากกว่าพระชายารองฉินอ๋อง”

“ขอบพระทัยเพคะ” ถางซือเซียนรู้สึกซาบซึ้ง

“เดินมาเหนื่อยๆ เจ้าดื่มชาแล้วกินของว่างเถิด อย่ามัวแต่คิดเรื่องไม่น่าอภิรมย์เลย” เจ้าของจวนปรายสายตามองนางกำนัล เพียงเท่านั้นนางก็กุลีกุจอเติมชาลงในจอกของถางซือเซียนทันที

“จริงสิ เซียนเอ๋อร์ทำขนมดอกกุ้ยมาให้พี่เยว่ฉีด้วย”

“หืม ให้ข้าผู้เดียวหรือ”

“มิได้ เลี่ยงหรงเกอเกอได้รับขนมไปก่อนแล้ว ส่วนกล่องนี้เป็นของพี่เยว่ฉี”

ถางซือเซียนโบกมือเป็นสัญญานให้เสี่ยวลี่นำกล่องขนมมาให้ สาวน้อยเปิดฝากล่องแล้ววางขนมดอกกุ้ยสีสวยลงบนโต๊ะหิน เยี่ยนเยว่ฉีรีบหยิบขนมขึ้นมาแล้วลองชิมหนึ่งคำ จากนั้นก็ละเลียดทานโดยไม่พูดอันใดจนหมด

แต่พอนางมองไปที่ตะกร้าใบใหญ่ในมือเสี่ยวลี่ ยังเห็นว่าเหลือกล่องขนมเล็กๆ อีกกล่องหนึ่ง จึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

“ขอบใจเจ้ามาก ว่าแต่เซียนเอ๋อร์ เจ้าทำขนมกล่องนั้นมาให้ผู้ใดหรือ”

“อันนี้คือ...คือ...” สาวน้อยพูดตะกุกตะกัก

เยี่ยนเยว่ฉีเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “มีอันใดจะพูดก็พูดมา แต่ถ้าเจ้าลำบากใจก็มิต้องเอ่ยถึงก็ได้ ข้าเข้าใจดี”

“...ของท่านกุนซือเพคะ” ถางซือเซียนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พลางเอ่ยออกมา

“หืม? เจ้าคิดอันใดถึงทำให้พี่รองเล่า อย่าบอกนะว่า...”

“มิได้ เซียนเอ๋อร์รู้ว่าท่านกุนซือจะมาหาเลี่ยงหรงเกอเกอด้วย จึงทำมาให้เพื่อเป็นการขอบคุณเรื่องที่เขาเคยช่วยปกป้องข้าจากคนร้ายในวันนั้น”

“เป็นเช่นนี้เอง เจ้าก็เอาไปให้เขาเถิด ยามนี้พี่รองน่าจะคุยธุระกับท่านอ๋องเรียบร้อยแล้วกระมัง” เยี่ยนเยว่ฉีเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของดรุณีน้อย ก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกให้พี่ชายคนรองของนาง ถึงแม้เมื่อวานพี่ชายจะทำเป็นเฉไฉ แต่เขาก็มาที่นี่จริงๆ แสดงว่าสองคนนี้น่าจะมีใจตรงกันไม่มากก็น้อยแล้ว จึงรีบบอกให้ถางซือเซียนไปทำคะแนนเพิ่มด้วยขนมดอกกุ้ย

“เช่นนั้นเซียนเอ๋อร์ขอตัวก่อนนะเพคะ” ถางซือเซียนลุกขึ้นแล้วยอบกายคำนับเยี่ยนเยว่ฉี จากนั้นจึงค่อยๆ สาวเท้าจากไป

เยี่ยนเยว่ฉีพยักหน้า ส่งยิ้มหวานเป็นกำลังใจให้ถางซือเซียน พอคนจากไปไกลแล้วนางก็เริ่มทำงานฝีมือต่อ