ตอนที่9

" แก ฉัน ฉันว่าฉันปวดท้องแล้วหล่ะ "

ดารินเอามือกุมท้อง แล้วเรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่ปวดฉี่แต่ปวดอึต้องเป็นอาหารที่กินเข้าไปเมื่อตอนค่ำแน่เลย กระเพาะลำไส้เธอไม่ค่อยดีกินอาหารแปลกไปทีไรท้องเสียทุกที

" แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

" ให้ฉันไปเฝ้าแกขี้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะฉันกลัวผี"

" แต่เซโพบอกว่าห้ามไปคนเดียวต้องมีเพื่อนไปด้วย แล้วแกก็เป็นเพื่อนของฉันถ้าแกไม่ไปแล้วจะให้พี่กรุ๊ปไปรึไง"

" แต่ฉันก็กลัวนะ"

" แกคิดว่าฉันไม่กลัวรึไง เราถึงต้องไปด้วยกันนี่ไง"

" แกหน่ะปวดอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา อั้นเอาไว้ก่อนไม่ได้รึไง อดเอาเดี๋ยวก็เช้าแล้ว"

" โอ้ยจะบ้าเหรอ ฉันปวดจะแย่แล้ว เหมือนจะท้องเสียด้วยไม่ไหวแล้ว "

ธารธาราเห็นทั้งสองคุยกัน โมรีก็ดูท่าจะไม่ยอมไปด้วยเลยอาสาไปเป็นเพื่อน

" เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง ไปเถอะ"

ดารินหันขวับไปมองธารธารา ไม่คิดว่าในยามลำบากคนที่ไม่รู้จักกันดีจะช่วยเธอ แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปีจะไม่สนใจเธอเเบบนี้

ธารธาราถือตะเกียงพาดารินตรงไปที่ป่าหลังบ้าน

" ฉันยืนรอตรงนี้นะ รีบไปเถอะ"

" ได้ๆขอบใจนะ บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืมเลย กลับไปกรุงเทพฉันจะเลี้ยงหมูกะทะเธอเลย"

" คิกคิก ไม่ต้องถือเป็นบุญคุณอะไรขนาดนั้นหรอกไปเถอะ"

ขณะที่ดารินกำลังปลดทุกข์อยู่ก็มองเห็นดวงไฟสีแดงสว่างวาบลอยไปลอยมา ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกใช่ไหม เธอรีบล้วงกระเป๋าจะหยิบทิชชู่มาเช็ด ฉิบหาย ลืมเอาทิชชู่มา หันซ้ายหันขวากิ่งไม้นี่แหละวะ ว่าแล้วก็รีบหักกิ่งไม้มาเช็ดก้น เช็ดไปก็ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆไป ดวงไฟประหลาดยังคงลอยวนอยู่เบื้องหน้าหมาก็ดันหอนไม่หยุด 

กิตติศักดิ์ยืนอยู่ระเบียงหน้าบ้านชะเง้อคอรอธารธารา โมรียิ่งไม่ชอบใจอดพูดประชดไม่ได้

" ถ้าเป็นห่วงมากนักทำไมไม่ตามไปซะเลยหล่ะ"

" ห๊ะ โมว่าอะไรนะ"

" ปะ เปล่า ฉันว่าทำไมพวกนั้นไปนานนัก"

" นั่นสิ พี่ว่าพี่ไปตามดีกว่า"

" ฉันไปด้วยนะ"

" โมไม่กลัวเหรอ "

" ฉัน มีพี่อยู่ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น"

กิตติศักดิ์จ้องหน้าโมรี โมรีหลบสายตารีบพูดขึ้นมา

" ฉันหมายถึงว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่จะต้องปกป้องฉันได้หน่ะ"

เสียงลมพัดหวีดหวิวฟังดูน่าขนลุก หมาก็พากันหอนไม่หยุด

" น้ำ น้ำ "

" เสร็จแล้วเหรอ "

" อือไม่เสร็จก็ต้องเสร็จหล่ะไม่ไหว เธอเห็นอะไรไหม นั่นหน่ะ"

ธารธารามองตามที่ดารินชี้บอก เห็นดวงไฟสีแดงลอยไปลอยมา ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะพากันรีบวิ่งกลับบ้าน เกือบถึงบ้านก็เจอกิตติศักดิ์กับโมรีที่มาตาม

พึ่บพั่บ พึ่บพั่บ พึ่บพั่บ

อะไรบ้างอย่างบินผ่านหัวทุกคนไป 

" อะ อะไรบินไปเมื่อกี้หน่ะ"

" นกหล่ะมั้งเงามันตัวใหญ่ๆ"

" นั่น นั่นเหรอนกที่พี่กรุ๊ปว่า"

ธารธาราชี้ให้ดูบนต้นไม้ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างเลยมองเห็นชัด คนยืนอยู่บนยอดไม้ กระพือแขนสองข้างที่มีกระด้งติดอยู่ 

" นกอะไรปีกมันแปลกๆนะว่ามั๊ย"

พึ่บพั่บ พึ่บพั่บ พึ่บพั่บ

" มันบินมาแล้ว มะ ไม่ใช่นก "

กรี๊ดดดด

กิตติศักดิ์วิ่งนำหน้ารีบขึ้นบ้าน ดารินจับมือธารธาราวิ่งตามมาติดๆ โมรีวิ่งตามหลังมา 

กระหังบินโฉบตามอยู่เหนือหัว 

ทุกคนหายใจเหนื่อยหอบอยู่บนบ้าน

" ไหนพี่กรุ๊ปบอกว่านกไง นกที่ไหนกระหังชัดๆ"

" พี่ พี่ไม่รู้สายตาพี่ไม่ดี เห็นมีปีกก็คิดว่านก"

" มัน มันไปรึยัง"

ธารธารา ดาริน โมรีและกิตติศักดิ์ ค่อยๆแง้มหน้าต่างที่เป็นใบไม้ออกดูก็เห็น ชายหัวโล้นผอมกระหร่องแลบลิ้นเลียปากกระพือกระด้งมองพวกเขาอยู่ ทุกคนตกใจแทบสิ้นสติรีบปิดหน้าต่างแทบไม่ทัน แล้วพากันเอาผ้าห่มมาคลุมหัว

ตอนเช้าดารินตามติดธารธาราตลอด ไม่สนใจโมรีที่เดินตามหลังมา ขณะที่ล้างหน้าล้างตาอยู่ที่ริมแม่น้ำ ดารินก็ถามขึ้นมา

" เมื่อคืนที่เราเห็นตอนฉันไปอึเธอว่าเป็นอะไร ฉันว่านะต้องเป็นผีกระสือแน่ๆเลยไม่งั้นมันจะลอยไปลอยมาได้ยังไง พูดแล้วก็ขนลุก"

" บางทีอาจจะเป็นพวกแก๊สที่อยู่ใต้ดินที่มันติดไฟได้ก็ได้นะ เลยทำให้เกิดเป็นดวงไฟอย่างที่เราเห็น"

" เธอคิดอย่างนั้นเหรอ"

" แค่คาดเดาหน่ะ แต่ที่แน่ๆไอ้ที่มีกระด้งนั่นกระหังชัวร์"

" บรึ๊ย อย่าพูดถึงมันเลยขนลุก เคยได้ยินเขาเล่าไม่คิดว่าจะมีจริง ตอนเปิดหน้าต่างไปเห็นมันแลบลิ้นเลียปากยังติดตาอยู่เลย ฉันอยากไปจากที่นี่แล้วอ่ะ ไม่รู้พรานมูเล่กลับมารึยังนะ"

โมรีเงี่ยหูฟังทั้งสองคุยกันไม่ชวนเธอคุยบ้างก็ไม่พอใจ ดารินกำลังจะเดินไปกับธารธาราก็รีบเรียกเอาไว้

" ริน เดี๋ยวก่อนสิ ริน"

ดารินไม่สนใจเพราะยังโกรธโมรีเรื่องเมื่อคืนอยู่ โมรีรีบคว้าแขนเอาไว้

" รินแกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี แกจะมาโกรธฉันเพราะแค่ฉันไม่ไปเฝ้าแกขี้ มันไม่ได้ "

" ทำไมฉันจะโกรธแกไม่ได้ ใช่ เราเป็นเพื่อนกันมาหลายปี แต่ในเวลาที่ฉันลำบากแกกลับไม่สนใจฉัน"

" ก็ฉันกลัวอ่ะ"

" น้ำก็กลัวเหมือนกันทำไมยังไปเป็นเพื่อนฉันได้เลย "

" ฉัน "

" พอ ไม่ต้องพูด ไปกันเถอะน้ำ"

กลับถึงบ้านก็เห็นทุกคนหน้าเครียดอยู่

" มีอะไรกันเหรอ"

ธารธาราถามขึ้น สายตาก็มองไปเห็นชายแก่คนหนึ่งนั่งอยู่ 

" นั่น ใช่พรานมูเล่ใช่ไหม"

" มากันครบแล้วใช่ไหม เมื่อพวกเอ็งมากันครบแล้วก็ไปได้แล้ว"

" ไป ไปตอนนี้เลยเหรอ ปะน้ำเก็บของ go to หุบเขามรณะ"

" ริน พรานไม่ยอมไปกับเรา"

ดุษฎีบอกดาริน ที่จูงมือธารธารากำลังจะไปเก็บกระเป๋าสัมภาระก็หยุดชะงัก

" ก็ เมื่อกี้ที่พรานบอก"

" เขาให้เราไปจากที่นี่"

" อ้าว ทำไม"

" ไม่ได้บอกพรานเหรอ ว่าศาสตราจารย์เป็นคนให้เรามาหาเขา"

" บอก แต่เขาไม่ไป"

" พรานมูเล่คะ ฉันขอถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมนำทางพวกเรา"

" นั่นสิคะพราน พวกเราเป็นทีมงานมาจากสถาบันวิจัยแห่งชาติเลยนะ ต้องการดอกกล้วยไม้สีรุ้งมาทำการทดลอง ถ้าการวิจัยครั้งนี้สำเร็จพวกเราจะช่วยเหลือผู้คนได้อีกมากเลยนะคะ"

" ใช่ค่ะ แต่กล้วยไม้สีรุ้งอยู่ในหุบเขามรณะพวกเราไปไม่ถูก เลยต้องขอให้พรานมูเล่ช่วยนำทางให้พวกเรา"

" กล้วยไม้สีรุ้ง พวกเอ็งคิดว่ามันมีอยู่จริงๆเหรอ"

" อ้าว ไม่มีอยู่จริงเหรอคะ งั้นศาสตราจารย์ก็หลอกพวกเราหน่ะสิ"

" แต่ ศาสตราจารย์บอกผมว่าพรานเคยไปที่นั่นแล้วก็เห็นมันกับตาตัวเอง แล้วก็เป็นพรานที่เป็นโรคร้าย พอกินกล้วยไม้สีรุ้งเข้าไปก็หายมาจนถึงทุกวันนี้"

มูเล่นึกถึงตอนนั้นตนยังเด็กป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือด หมอบอกว่าไม่มีทางรักษา ความฝันของตนก่อนตายคืออยากเป็นพรานเหมือนพ่อ จึงขอติดตามพ่อเข้าป่าล่าสัตว์จนไปเจอพระธุดงรูปหนึ่ง ท่านรู้ได้ยังไงไม่รู้ว่าตนป่วย จึงชี้ทางให้ไปที่หุบเขามรณะ บอกว่าให้หากล้วยไม้สีรุ้งให้เจอมันจะช่วยทำให้เขาหายจากโรคร้ายได้ พ่อของเขากับเขาจึงออกเดินทางสู่หุบเขามรณะ ตามหากล้วยไม้สีรุ้งจนเจอ พ่อของเขารีบเอามันใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วต้มน้ำให้เขาดื่ม แค่ดื่มไปไม่นานเขาก็รู้สึกได้ถึงพละกำลังที่กระฉับกระเฉงขึ้น แต่ด้วยหนทางที่เต็มไปด้วยอันตราย ระหว่างทางกลับพ่อของเขาต้องเอาชีวิตไปทิ้งเพื่อช่วยให้เขาได้กลับออกมา พอเขากลับมา ไปตรวจที่โรงพยาบาลหมอถึงกับงง ว่าโรคร้ายที่เขาเป็นอยู่ที่ต้องรอวันตายกลับหายได้ยังไง เรื่องกล้วยไม้สีรุ้งจึงมีแค่ไม่กี่คนที่รู้ หนึ่งในนั้นคือเพื่อนเก่าของเขา ที่หลังจากเขากลับมาจากหุบเขามรณะได้ไม่นานก็ย้ายออกจากหมู่บ้านไปอยู่ที่อื่น ตอนนี้ได้ข่าวว่าเป็นถึงศาสตราจารย์ มูเล่ดึงตัวเองกลับมาจากอดีต