บทที่ 0 ปฐมบทจอมพลโต๋วเปา

ครบรอบ 10 ปีที่ลาออกจากกองทัพ แน่นอนว่าคนขี้เบื่อที่ใช้ชีวิตแบบบ้าระห่ำมาตลอดสามสิบแปดปีถ้วนอย่างหลี่โต๋วเปา ย่อมต้องหาสิ่งคลายเครียดกันว่างให้กับชีวิต

หลายครั้งที่ชายหนุ่มพลิกหน้ากระดาษเก่าๆ ที่เรียกว่ามรดกตกทอดจากยุคอดีตกลับไปกลับมาอย่างซ้ำๆ เพื่อจินตนาการถึงโลกใบเดิมที่ได้ล่มสลายไป คิดถึงช่วงเวลาที่มนุษยชาติต้องดิ้นรนหาทางอยู่รอดด้วยการย้ายสำมโนครัวไปยังดาวดวงใหม่ คิดถึงช่วงเวลาการก่อตั้งจักรวรรดิอวกาศแห่งนี้จากการร่วมมือกันของผู้คนจากหลายๆ เชื้อชาติ

แต่ไม่ว่าจะผ่านมากี่พันหรือหมื่นปี สิ่งที่จารึกอยู่บนหน้าประวัติศาสตร์อย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ก็คือความจริงที่ว่าบ้านเกิดของมนุษย์ทั้งหลายล่มสลายลงเพราะตัวพวกเขา…

ความโลภของผู้คนจากทุกประเทศชาติ ไฟสงคราม และความเห็นแก่ตัวค่อยๆ กัดกินโลกที่เคยอุดมสมบูรณ์ จนกลายเป็นโลกที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอาศัยอยู่ได้อีก บรรพบุรุษที่ร่ำรวยจึงออกมาตั้งหลักปักฐานที่ดาวดวงอื่น ปรับตัวและวิวัฒนาการจนมีพลังพิเศษเพื่อความอยู่รอดจนถึงทุกวันนี้

กลายเป็นจักรวรรดิอวกาศที่เดินทางสำรวจไปทั่วทุกจักรวาล โดยหวังว่าจะเจอดาวสักดวงที่เหมือนกับโลกใบเดิม

ตระกูลหลี่ของหลี่โต๋วเปาคือตระกูลเก่าแก่ที่สืบทอดตำแหน่งจอมพลพิทักษ์จักรวรรดิมารุ่นต่อรุ่น ทำให้อำนาจในมือมีมากมาย และได้รับความเกรงใจจากทุกคนเป็นอย่างมาก อีกทั้งความสามารถอันเก่งกาจของผู้นำตระกูลคนปัจจุบันอย่างหลี่โต๋วเปา ทำให้ในมือของเขามีทั้งเทคโนโลยีล้ำหน้าที่สุดในยุคปัจจุบัน ทั้งยังมีธุรกิจด้านพลังงานไว้ในครอบครอง

หลังลาออกจากกองทัพ ตอนนี้ชายหนุ่มจึงอยู่ในตำแหน่งของนักธุรกิจ เขาใช้เวลาเพียงเล็กน้อยค้นพบว่าประชาชนส่วนมากชื่นชอบการดูคลิปบนแพลตฟอร์มออนไลน์ และชื่นชอบอาชีพที่เรียกว่าสตรีมเมอร์เป็นอย่างมาก

แน่นอนว่านั่นรวมถึงตัวของเขาด้วย…

“ผมรู้สึกปราบปลื้มมากที่ท่านประธานหลี่ถึงกับเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวเอง” ดอกเตอร์หลี่เฮ้าถงคือคนที่เปิดบทสนทนา แววตาของเขาเป็นประกายวิ้งๆ คล้ายว่าสิ่งที่เพิ่งพูดจะเป็นความจริงในหัวโตๆ ของเขา

“คุณใข้เวลาทดสอบมามากพอแล้ว ผมหวังว่าตอนนี้มันจะเสถียรจริงๆ” อดีตจอมพลนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ เขาพับเก็บหนังสือในมือลง ก่อนจะประสานนิ้วเรียวยาวอย่างน่าเกรงขาม

“ครับท่านประธานหลี่ แต่ในช่วงระยะเวลาแรกนี้ เทคโนโลยีย้อนอดีตที่ท่านสนใจมีข้อจำกัดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น…”

“แล้วมันคือ?”

“เพื่อความปลอดภัยของท่าน ในการเข้าไปในยุคสมัยเก่าก่อนของโลกใบเดิม ท่านประธานต้องใช้ร่างอวาตาร์เท่านั้นในการเข้าไป”

“….”

“โปรดเข้าใจด้วยครับ ท่านก็รู้ว่าตัวท่านมีความสำคัญต่อจักรวรรดินี้มากแค่ไหน อย่างน้อยสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ ก็คือขอให้เหลือทายาทไว้สักคนก็ยังดี แต่เพราะตอนนี้ท่านประธานไม่ยอมแต่งงาน ทางตระกูลของท่าน และทางเราก็เลย…”

เสียงทุ้มเผลอถอนหายใจเบาๆ เมื่อคำพูดเหล่านั้นทำให้ย้อนนึกไปถึงผู้เป็นมารดา ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะกลับมาเย็นเยียบดังปกติ และร่างสูงกำยำที่ลุกขึ้นยืนเพื่อเดินนำหน้าไปก่อน

“ผมเข้าใจในความหมายเหล่านั้น”

“ขอบคุณครับท่านประธานหลี่” กล่าวจบดอกเตอร์หลี่เฮ้าถงก็รีบเดินนำเพื่อผายมือให้คนที่มีศักดิ์สูงกว่าได้ดูบางอย่าง “เชิญท่านประธานสร้างอวาตาร์ที่ต้องการได้ตามสะดวกเลยครับ”

“คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะใช้ที่นี่เริ่มต้นงานอดิเรกเล็กๆ อย่างการเป็นสตรีมเมอร์” หลี่โต๋วเปาแสร้งเอ่ยติดตลก

“ฮ่าๆๆ ใครจะกล้าว่าอะไรท่านละครับ ผมทำงานให้ตระกูลหลี่มาตั้งแต่ยุคสมัยท่านพ่อของนายท่าน ผมรู้ว่าตั้งแต่เด็กจนโตท่านประธานต้องรับความกดดันใดมาบ้าง ในตอนนี้ท่านก็ควรจะพัก เพื่อให้ร่างกายของท่านได้ฟื้นตัวขึ้นบ้าง”

“เผื่อมีงานใหญ่เข้ามา ผมหวังว่าพ่อบ้านเซอร์ไฮของผมจะยังอยู่ด้านนอก”

ยามนี้ชายหนุ่มกำลังเริ่มต้นการสร้างอวาตาร์ของเขาอย่างตั้งใจ ขณะที่ดอกเตอร์ผู้เป็นดังอาแท้ๆ กำลังวิ่งวุ่นอยู่กับการเตรียมหลายๆ อย่างเพื่อเขา

“เขายังอยู่ครับ”

“ก็ดี…ผมจะได้เดินทางเข้าสู่อดีตอย่างสบายใจ”

“เรื่องนี้อาจไม่ค่อยเข้าหูนัก แต่ผมอยากรู้ว่าคืนนี้ท่านประธานจะเดินทางไปงานเลี้ยงของท่านนายพลเคิร์ฟรึเปล่าครับ”

“อาจจะไป หรือไม่ไปก็ได้ แล้วแต่ความเหมาะสมของสถานการณ์”

“ดูเหมือนนายพลเคิร์ฟจะอยากจับคู่ท่านประธานของเรากับบุตรสาวของท่านเหลือเกิน ฮ่าๆๆ อีกทั้งฝ่ายคุณหนูไอรีนผู้งดงามก็คงจะพึงใจท่านประธานหลี่ไม่น้อย”

“ครับ” คำตอบสั้นๆ นั้นฟังดูไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แต่คนแก่ก็ยังคงเย้าแหย่ต่อไป

“คนอื่นต่างพูดกันว่านายพลเคิร์ฟเอ็นดูท่านประธานหลี่เหมือนเป็นลูกชายแท้ๆ ถ้าครั้งนี้ท่านประธานยังไม่ยอมไปงานเลี้ยง ท่านนายพลเคิร์ฟจะถ่อมาเยี่ยมด้วยตนเองเชียวล่ะ” พอกล่าวถึงช่วงนี้ดอกเตอร์หลี่เฮ้าถงก็อดไม่ได้ที่จะหลุดขำออกมา

“งั้นผมจะไปหาท่านแล้วก็กลับ แต่จะไม่อยู่นานกว่านั้น”

“เป็นความคิดที่ดีนะครับ” ชายวัยกลางคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะโบกมือเรียกลูกน้องสองสามคนให้ออกจากห้องแห่งนี้ “ผมไม่รบกวนท่านประธานแล้ว ขอให้สนุกกับยุคสมัยที่เราไม่เคยได้สัมผัสนะครับ”

…..

เมื่อทั้งห้องเงียบสงบ ร่างอวาตาร์ที่หลี่โต๋วเปาตั้งใจปั้นนักหนาก็เสร็จสมบูรณ์

มันคือแมวพันธุ์เปอร์เซียสีขาวสะอาด ขนยาวนุ่มฟูราวกับสายไหม ทว่าสิ่งที่โดดเด่นที่สุด ก็คือนัยน์ตาสีฟ้าอความารีนเป็นประกายระยิบระยับเหมือนตัวผู้เล่นราวกับจงใจถอดแบบออกมา

จอโปร่งแสงมากมายปรากฏขึ้นภายในห้องที่เคยว่างเปล่า ระบบเสียงชัดแจ๋วจนเหมือนมันดังอยู่ภายในหัว อุปกรณ์ที่ใช้เล่นเกมแบบจำเพาะมีมากมายเสียจนหลี่โต๋วเปาเองก็ยังจำไม่หมด เพราะมันมีทั้งหมวก แว่นตา และอาวุธรูปแบบต่างๆ จากทุกยุคสมัยและทุกเชื้อชาติ

ห้องกว้างๆ แห่งนี้ชายหนุ่มตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อเล่นเกมแนวท่องโลกกว้าง หรือไม่ก็เป็นเกมแนวสงครามแสนดุเดือด

เมื่ออุปกรณ์ปรับรับกับรูปหน้า สภาพแวดล้อมรอบกายของหลี่โต๋วเปาก็สวมทับกับอวาตาร์แมวเหมียวอย่างเหมาะเจาะ ก่อนที่เครื่องย้อนอดีตจะทำงาน และกลับไปยังประเทศจีนในยุคสมัยที่หลี่โต๋วเปาได้ตั้งค่าไว้…

นั่นคือยุคที่ตระกูลของเขาอยู่ในฐานะสูงสุด อย่างการเป็นโอรสสวรรค์ที่มีสายเลือดมังกร

__________

ตอนนี้พระเอกของเราก็อยู่ในร่างแมวเหมียวแล้วนะคะ ติดตามกันต่อไปว่าเรื่องราวจะเป็นยังไง