บทที่ 4 ภาพสะท้อนในม่านน้ำตก

เพราะมีหลายสิ่งต้องจัดการ หลี่โต๋วเปาจึงเข้ามาในโลกนี้ช้ากว่าปกติ

พืชที่เรียกว่าสมุนไพรคงเป็นเป้าหมายสูงสุดของสองยายหลานสกุลฉิน

แม้แต่ตอนนี้ สตรีทั้งสองคนก็ยังคงเดินตามหาบางอย่าง จนกระทั่งมาถึงส่วนยอดของภูเขาลูกนี้ เพราะเริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะเดินเอง หลี่โต๋วเปาจึงขึ้นไปนอนอยู่ในตะกร้าซึ่งถูกฉินอี้หนิงสะพายไว้ด้านหลัง เผลอทับเห็ดที่นางเก็บมาแตกไปหลายดอก แต่ก็ทำทีเงียบกริบไว้เพื่อไม่ให้นางหันมาโวยวาย

“ได้ยินเสียงหรือไม่ เราใกล้จะถึงน้ำตกแล้วล่ะ เจ้าอาจจะชอบทิวทัศน์ของน้ำตกแห่งนี้” เสียงหวานใสกล่าวเบาๆ ด้วยรอยยิ้มหวาน

เมี้ยวววว

ชายหนุ่มแสร้งส่งเสียงตอบกลับนางพอเป็นพิธี รู้สึกได้ว่าบรรยากาศบริเวณนี้มันเย็นและมีไอน้ำกว่าปกติจริงๆ

“ยายจะไปเก็บดอกจินอิ๋นฮวา [1] ตรงร่องหินแถวน้ำตก เสี่ยวหนิงรออยู่ตรงนี้นะลูก”

เสียงเรียกนั้นทำให้ฉินอี้หนิงต้องรีบวิ่งเข้าไปห้ามคนชราอย่างรวดเร็ว นางพินิจแล้วว่าบริเวณที่จินอิ๋นฮวาเกิด อยู่บนหินตะไคร่ซึ่งวางเรียงบริเวณขอบน้ำตก ซึ่งดูอันตรายยิ่งนักเมื่อเทียบกับร่างกายชราภาพของผู้เก็บ แบบนี้นางจะยอมให้ผู้มีพระคุณเอาตัวเข้าไปเสี่ยงได้อย่างไร

“ให้หนิงเอ๋อร์เก็บเถอะเจ้าค่ะ ตอนมากับท่านตาหนิงเอ๋อร์ก็เป็นคนเก็บ ท่านยายไปเก็บเถี่ยนซิงเหย้า [2] ที่เกิดอยู่ตรงนั้นดีกว่า” กล่าวจบนางก็วางตะกร้าที่สะพายลงบนพื้น ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเป้าหมาย

“ระวังลื่นนะเสี่ยวหนิง” แม้ใบหน้าของท่านยายจะเป็นกังวลอย่างชัดเจน แต่เมื่อได้ยินว่าตาแก่ที่บ้านก็ยินยอมให้เด็กหญิงเป็นคนเก็บ อีกทั้งบริเวณพื้นที่เหยียบไปหาจินอิ๋นฮวาก็ไม่ได้ดูอันตรายนัก ฉินอี้เอินจึงยินยอมทำตามคำพูดของฉินอี้หนิง

“ท่านยายไม่ต้องห่วง ดูสิ! ข้าเก็บได้แล้วเจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็โบกจินอิ๋นฮวาสีขาวออกเหลืองหนึ่งกิ่งไปมาอย่างสดใส “ท่านยายไว้ใจเถอะ หนิงเอ๋อร์ของท่านเอาตัวรอดเก่งแถมยังเร็วยิ่งกว่าลิงเสียอีก”

หญิงชรามองดูนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางใจแล้วยอมนั่งเก็บสมุนไพรชนิดอื่นเข้าตะกร้าบนหลัง พอเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ยิ่งสบายใจมากกว่าเดิม หลังจากเก็บสมุนไพรเสร็จเป้าหมายต่อไปจึงกลายเป็นหน่อไม้หวานกอเล็กๆ ที่อยู่บริเวณนั้น

ฝ่ายหลี่โต๋วเปาที่เคยนอนอยู่บนตะกร้าอย่างเกียจคร้าน ก็เลือกที่จะถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเดินไปหาเจ้านายตัวน้อยที่กำลังเอื้อมมือจนสุดแขนเพื่อเก็บจินอิ๋นฮวาสีขาวดอกสุดท้าย

ข้างๆ ตัวของเด็กหญิงเป็นน้ำตกขนาดกลางที่ไหลลงเขาอย่างสงบนิ่ง ผิวน้ำตกดูคล้ายกระจกใสที่สามารถสะท้อนภาพบางอย่างออกมาได้ ในจังหวะที่นางได้ดอกจินอิ๋นฮวาต้นสุดท้ายมาอยู่ในกำมือ และกำลังจะเอี้ยวตัวลงจากหินตะไคร่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างแมวอ้วนสีขาวเดินนวยนาดเข้ามาหา

ดวงตากลมสวยสีดำสนิทเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อแว๊บหนึ่งได้เห็นบางอย่าง เพราะขณะที่หัน นางเห็นเงาสะท้อนของเจ้าโต๋วเปากลายเป็นเงาของบุรุษเพศใส่เครื่องแต่งกายแสนประหลาด ทว่าพอหันกลับมามองอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดหรือเพ้อฝันไป เจ้าแมวขาวตัวนั้นก็กระโดดหนีหายไปทางอื่นเสียแล้ว

ฉินอี้หนิงมั่นใจว่านางเห็นเงาบุรุษสะท้อนออกมาจากน้ำตกแห่งนี้จริงๆ จุดนั้นเป็นจุดที่โต๋วเปายืนอยู่…นั่นคือข้างๆ นาง

แต่เพราะบุรุษคนนั้นมีใบหน้าคล้ายทรราชหลี่หยางหนิงอันผู้โฉดชั่ว ในใจของเด็กหญิงจึงเริ่มไม่แน่ชัดนักว่านางหวาดกลัวคนผู้นั้นจนคิดมากเกินไป หรือเพราะนางได้เห็นจริงๆ ว่าภาพนั้นเกิดขึ้น

เด็กหญิงพยายามควบคุมลมหายใจของตนเองให้กลับมาเป็นปกติ ขณะเดินกลับมาหาเจ้าโต๋วเปาที่กำลังร้องเหมียวๆ ราวกับมันพยายามกลบเกลื่อนเรื่องบางอย่าง

สมุนไพรถูกห่อด้วยใบไม้แล้วใส่ลงในตะกร้า ฉินอี้หนิงลูบขนเจ้าแมวของนางเพื่อให้ตนเองคลายความหวาดกลัว แต่ก่อนจะได้กล่าวอะไรท่านยายก็เดินเข้ามาเสียก่อน

“เรากลับกันเถอะ ได้สมุนไพรทั้งร้อนทั้งเย็นขนาดนี้คงพอขายได้หลายวันอยู่หรอก ป่านนี้ท่านตาของเจ้าก็คงรอกินอาหารเที่ยงแล้วกระมัง”

ดวงหน้างามล้ำภายใต้ผ้าโพกหน้าเก่าๆ กำลังซีดเผือด แต่ถึงกระนั้นฉินอี้หนิงก็ยังสามารถฝืนตนเองให้ทำตัวเป็นปกติสุขได้ดังเดิม

“เจ้าค่ะท่านยาย” นางตอบอย่างสดใส “ท่านยายหนักหรือไม่ มีหน่อไม้ตั้งสี่หน่อ แบ่งมาให้หนิงเอ๋อร์แบกเถอะเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไรๆ ของแค่นี้จะไปหนักหนาอะไรกัน ฮ่าๆๆ” ท่านยายสกุลฉินกล่าวพร้อมทั้งอุ้มเจ้าโต๋วเปาขึ้นไปใส่บนตะกร้าของฉินอี้หนิง “แค่เจ้านี่ตัวเดียวก็คงหนักกว่าหน่อไม้สิบหน่อแล้วล่ะ” คนอารมณ์ดีคล้ายต้องการแซวสิ่งมีชีวิตตัวอ้วนกลม

ไม่นานสองยายหลานก็เดินตามกันลงเขาด้วยเส้นทางใหม่ ระหว่างทางได้เจอทั้งมูลกวาง และร่องรอยหน่อไม้ที่ถูกกัดกินโดยครอบครัวหมูป่า กระทั่งเจอไก่ฟ้าหลังเทาตัวหนึ่ง หญิงสาวผู้ดูอ่อนหวานอย่างฉินอี้หนิงก็ได้แสดงทักษะการใช้ฉมวกแหลมที่นางพกมาให้ชายหนุ่มจากยุคจักรวรรดิอวกาศได้ชม

ฉึก! โอ๊กกก!!!

ท่านยายสกุลฉินเป็นผู้ดับชีวิตของเจ้าไก่ฟ้าหลังเทาจากความทรมานของบาดแผล ก่อนที่นางจะเป็นผู้ถือขามันลงมาจากบนภูเขา

ระหว่างทางฉินอี้หนิงก็พูดถึงอาหารที่นางจะทำไปพลางๆ หลี่โต๋วเปาจับใจความได้ว่ามีทั้งผัดไก่ฟ้าหลังเทาตัวนี้ใส่หน่อไม้หวาน และต้มมันใส่บรรดาเห็ดที่เก็บลงมาจากภูเขาเพื่อทำน้ำแกงบำรุงร่างกาย

 

 

[1] ดอกสายน้ำผึ้ง มีสรรพคุณขับพิษ แก้ไข้ บรรเทาอาการอักเสบ มักไต่ตามหินริมลำธาร น้ำตก หรือหน้าผาชื้น ใช้ในตำรับ “ยิ่นเฉียวซ่าน” เพื่อแก้ไข้หวัด

[2] เป็นชื่อพื้นบ้านท้องถิ่น สรรพคุณหวานเย็น ขับพิษ แก้กระหายน้ำ ขึ้นริมผาหินที่มีหยดน้ำตลอดเวลา เช่น ริมน้ำตก มักใช้ต้มเป็นยาดื่ม บางพื้นที่ใช้ผสมในชาเขียว