บทที่ 3 สตรีมเก็บของป่ายุคโบราณ

ร่างเล็กแทบไม่ได้ลุกเดินไปไหน เพราะพอเก็บเห็ดโคนเสร็จนางก็เดินสามก้าวมาเจอเข้ากับเห็ดไก่ป่า [1] สีเหลืองอ่อนหนึ่งดอกใหญ่ๆ พอเก็บเห็ดไก่ป่าเสร็จเท่านั้นแหละ ทั้งกระเทียมป่า ใบชุน ผักกูด หรือแม้แต่เห็ดหูหนูขาวและเห็ดหูหนูดำก็โผล่มาเต็มไปหมด ทำเอาร่างเล็กๆ แทบไม่ต้องเคลื่อนสังขารไปทางไหนแล้ว

ทว่า…เสียงข่มขู่อย่างดุร้ายของสัตว์ป่าบางชนิด กลับทำให้ฉินอี้หนิงถึงกับต้องเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนระดับสายตาขึ้นมาบริเวณเนินดินเล็กๆ ตรงหน้าอย่างเชื่องช้า

ฟ่ออออ! กึรรรร์!

กรรรรรร!!!

เด็กหญิงแทบลืมหายใจไปชั่วอึดหนึ่ง เมื่อได้รู้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่ใครก็คาดไม่ถึง

เพราะตอนนี้ตรงหน้าของนางมีเจ้าแมวสีน้ำตาลอมเหลืองตัวโต อีกทั้งลายบนลำตัวของมันก็ดูคล้ายลายหินอ่อนอย่างยิ่ง บริเวณใต้ท้องออกสีเหลืองอ่อนๆ ขณะที่ด้านหลังขาและพวงหางของมันมีจุดสีดำเข้มดูสวยงามอย่างยิ่ง

มันคือเป้าเมา [2] ไม่ผิดแน่ ว่ากันว่านิสัยค่อนข้างดุร้ายมากทีเดียว อีกทั้งมันยังล่าได้แม้กระทั่งลิงขนาดเล็ก

กรรรรรรร!!!!

เจ้าแมวป่าตัวนั้นยังคงข่มขู่นางพร้อมทั้งเดินนวยนาดอย่างลองเชิง ฉินอี้หนิงคิดว่าตนเองอาจเอาชนะมันได้แบบสบายๆ ถ้าหากนางมีไม้หน้าสามหรือมีดปังตออยู่ในมือ ทว่าสิ่งที่นางไม่คาดคิดก็คือ การที่เจ้าแมวป่าตัวนี้มันดันกระโดดพรวดเข้ามาหมายจะฟาดกรงเล็บคมๆ ใส่หน้านาง

แต่ก่อนที่เจ้าแมวป่าตัวนั้นจะทันได้เข้ามาแตะต้องฉินอี้หนิง เสียงขู่ฟ่ออย่างดุดันของแมวอีกตัวก็ดังขึ้นมาแบบที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

แฮ่รรร!

แล้วร่างอ้วนตุ๊บสองร่างก็พุ่งเข้าปะทะกันกลางเงาไม้อย่างดุเดือด การต่อสู้ที่รวดเร็วนี้ดูราวกับสายฟ้าฟาด! หนึ่งคือแมวป่าลายหินอ่อนผู้เริ่มต้นการปะทะ สองคือแมวอ้วนสีขาวขนฟูฟ่องผู้มีดวงตาสีฟ้าราวกับน้ำทะเลต้องแสงตะวัน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าโต๋วเปาเพียงต้องการมาปกป้องฉินอี้หนิงผู้เป็นเจ้านายของมัน

ขนสีขาวของเจ้าโต๋วเปาตั้งชันอย่างน่ากลัว กรงเล็บแหลมตวัดฉับราวกับใบมีด ข่วนลำตัวฝ่ายตรงข้ามเกิดเป็นเสียง ฉัวะ! ดังลั่น ตามมาด้วยเสียงร้องแง้วลั่นฟ้า ราวกับเจ้าแมวป่าตัวนั้นกำลังเจ็บปวดกับบาดแผลที่เพิ่งได้รับอย่างที่สุด

แง้ววววววววววววววว!

เจ้าโต๋วเปาไม่ยอมให้โอกาสนี้หลุดหายไปอย่างไร้ค่า ความเป็นนักรบของมันน่ากลัวมากกว่าสัตว์ป่าถึงสิบส่วน เจ้าแมวป่าลายหินอ่อนพยายามสับตีนแตกวิ่งหนี ทว่ามีหรือมันจะหนีจากอดีตจอมพลผู้เก่งกาจได้จริงๆ

สัตว์สองร่างกลิ้งปะทะกันอย่างดุเดือดซ้ำอีกครั้ง ก่อนที่เสียง กรรรรรรร! จะกลบทุกสิ่งทุกอย่าง

แฮ่ร์! ฟ่อออออ! แง้ววววววววววววววววววววว!

กรรรรร!

“โต๋วเปา! หยุดนะ พอแล้ว กลับมาเถอะ!!!” เด็กหญิงพยายามเรียก แต่มีหรือคนที่กำลังโกรธอย่างสุดขีดจะยอมฟัง

งั่บ! แอ้กกกกกก!

ฉัวะ! แซ่ก!

วันนี้สตรีมมีผู้ชมเพียงหลักร้อย (เพราะเพิ่งไลฟ์ยังไม่ถึงหนึ่งนาที) โดยส่วนมากคือคนที่กดติดตามหลี่โต๋วเปา และคนที่ไม่ได้ไปทำงาน ส่วนในด้านคอมเมนต์จากผู้ชมเองก็ดุเดือดไม่แพ้กัน

[เจ้าแม่เลิฟ : ให้ตาย! นี่เรากำลังดูสตรีมแมวตีกันค่ะทู๊กกก! คนนน!]

ในจังหวะนรกนี้เอง ใครบางคนก็ได้แชร์สตรีมเข้าไปในกลุ่มที่มีชื่อว่า ทาสแมวในทุ่งลาเวนเดอร์ จนเกิดเป็นข้อถกเถียงกันระหว่างมนุษย์ผู้มีหลายอุดมการณ์

[เวราดิรอส : ทาสแมวทำใจไม่ได้ ต่อให้กัดกันเพื่อปกป้องคนงามก็ตาม]

[ผมเด็ดสุด : อย่าทำร้ายกันนะ เกิดเป็นแมวต้องรู้รักสามัคคีกันสิวะ!!!]

[มารวย : โดเนทๆ ถ้าชนะเสี่ยคนนี้จะโดเนทให้เลย 1,000 ดวงดาว]

[เวราดิรอส : กรี๊ด! ไอ้บ้านี่มันส่งเสริม!!!!]

[มารวย : ก็เจ้าแมวป่ามันจะมาทำร้ายคนสวยของผมก่อนนี่นา]

แต่ไม่ว่าจะคอมเมนต์ไหน หรือเสียงเรียกของใคร มันก็ไม่ได้เข้าหูหลี่โต๋วเปาจอมโหดเหี้ยมเลยสักราย จนกระทั่งจังหวะที่เจ้าแมวป่าลายหินอ่อนหลุดรอดจากเงื้อมมือ (อุ้งเท้ามังคุดคัดสีขาว)

ร่างของหลี่โต๋วเปาที่กำลังกระโดดตามไปก็ถูกจับไว้โดยมือเรียวสวยของฉินอี้หนิงแบบพอดีเป๊ะราวกับจับวาง เป็นเหตุให้นางถูกคมเขี้ยวของเจ้าแมวอ้วนสีขาวกัดเข้าไปเต็มๆ ที่บริเวณนิ้วโป้ง

[ฟรานซิสสส : กัดซะจมเขี้ยวเลยนะเจ้าสตรีมเมอร์แมว]

‘ยินดีด้วย! คุณได้รับ 1,000 ดวงดาวจากมารวย!’

หลี่โต๋วเปาหยุดนิ่ง ดวงตาเหี้ยมเกรียมที่เคยเบิกโพลงอย่างแข็งกร้าวเพื่อเตรียมออกรบ ยามนี้ฉายแววอ่อนลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆ ถอนคมเขี้ยวที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเฉาะโดนผิวเนื้อนุ่มออก แน่นอนว่าเลือดสีแดงสดมากมายก็ไหลตามมาราวกับเป็นต้นน้ำ

ฉินอี้หนิงที่กำลังนั่งจุมปุกบนกองใบไม้แห้ง เริ่มมีน้ำตาซึมออกมาจากสองหน่วยตา นางรีบปล่อยเจ้าแมวขาวลงบนพื้นก่อนจะใช้น้ำดื่มในกระบอกล้างแผล

“เสี่ยวหนิง!” แม้แต่ท่านยายที่เพิ่งวิ่งตามมาก็ตกใจไม่แพ้กัน “ทำไมถึงถูกกัดได้ล่ะ” หญิงชรารีบใช้น้ำสมุนไพรสีแดงอิฐล้างบาดแผลให้หลานสาว พร้อมทั้งใช้ใบสมุนไพรกลิ่นฉุนๆ แปะบาดแผลก่อนจะพันทับด้วยผ้าที่เพิ่งฉีกออกจากชุด

“ท่านยาย เอ่อ คือว่า…” เด็กหญิงพยายามตั้งสติ ก่อนจะรีบอธิบายไปตามความจริง “เป็นเพราะแมวป่าเจ้าค่ะ หนิงเอ๋อร์เกือบโดนแมวป่าทำร้าย ดีที่โต๋วเปาโผล่มาช่วยไว้ทัน แต่เพราะหนิงเอ๋อร์ประมาทไป ระหว่างที่คิดจะจับโต๋วเปาไม่ให้ตามมันเข้าป่าไป ก็เลยโดนกัดเข้า…”

“เวลาแมวกัดกันห้ามเข้าไปยุ่งแบบนี้อีก ต้องใช้อย่างอื่นเข้าใจหรือไม่?”

“เจ้าค่ะท่านยาย” เด็กหญิงรับคำพร้อมรอยยิ้ม แต่มันน่าเอ็นดูตรงที่สองตาของนางยังคงมีน้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมาไม่หยุด

เมี้ยวววววว~

ชายหนุ่มผู้ไม่ได้รู้สึกผิด เดินมาตรงหน้าของฉินอี้หนิงพร้อมทั้งบ่นนางไม่หยุด ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกลับเป็นภาษาแมวที่ฟังไม่ออก ทำให้บรรยากาศตอนนี้ตรงข้ามไปโดยสิ้นเชิง

“ข้าไม่เป็นไรแล้วโต๋วเปา เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก” นางปลอบเจ้าแมวขาว พร้อมทั้งใช้มือลูบขนนุ่มฟูของมันเบาๆ “เจ้าเก่งจริงๆ ที่ไม่บาดเจ็บตรงไหน”

แม้หลี่โต๋วเปาจะไม่ได้เดินหลบการสัมผัสนั้นของฉินอี้หนิง แต่เขาก็มั่นใจว่าตนเองไม่ได้เป็นห่วงนางเสียหน่อย แถมเสียงเมี้ยวๆ นั่นก็คือเสียงบ่นด่าว่านางจะเข้ามายุ่งกับการต่อสู้ทำไม หาใช่การออดอ้อนอันไร้สาระแบบแมวๆ ไม่

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถือโอกาสนี้ซื้อยารักษาให้เลยก็แล้วกัน!

แต่พอจะใช้เงินดวงดาวของตนเอง ระบบมันดันขึ้นตัวอักษรสีแดงเถือกว่า ไม่สามารถใช้ได้ ท่านต้องใช้เงินที่ได้จากการโดเนทเท่านั้น!

ถ้าซื้อภายใต้ระบบสตรีม (ซึ่งเป็นการคิดค้นและผูกขาดของบริษัทตระกูลหลี่ของตนเอง) ยารักษาแผลสดราคาจะอยู่ที่ห้าพันดวงดาวซึ่งแพงกว่าการซื้อจากร้านปกติถึงสองเท่า แต่ตอนนี้เขามีเงินโดเนทอยู่แค่สามพันกว่าดวงดาวเท่านั้น

อา…หลี่โต๋วเปาเพิ่งเล็งเห็นถึงการเอาเปรียบผู้คนด้วยน้ำมือตนเองก็คราวนี้ล่ะ ไว้เขาค่อยเปลี่ยนระบบหน้าเงินนี่ทีหลังก็แล้วกัน

‘ยินดีด้วย! คุณได้รับ 100,000 ดวงดาวจากจอมพลหลี่โต๋วเปา’

บรรลัยการช่างแล้วสิ เพราะรีบใช้เงินไปหน่อย ดันลืมเปลี่ยนชื่อเสียได้ หวังว่าหน้าจอจะไม่ได้แสดงอะไรแบบนี้ให้ผู้ชมคนอื่นเห็นนะ

แน่นอนว่าคำขอนั้นย่อมไร้สาระอยู่แล้ว…

[ฟรานซิสสส : ตั้งหนึ่งแสนดวงดาว!!! ขนาดท่านจอมพลยังมาดูเลย!!!]

แถมลงเล่นในสถานการณ์จริงเองด้วย (อันนี้ตอบในใจ)

[ลินเซ่โรแลน : หรือนี่จะเป็นการตลาดแบบใหม่ของธุรกิจสกุลหลี่]

โยงเข้าธุรกิจจนได้สินะคนพวกนี้

[มอนิ่งบรู๊ค : สตรีมเมอร์ช่องนี้คงถูกซื้อตัวแล้ว เราอย่าหวังคอนเทนต์เก็บของป่าแบบแปลกๆ นักเลย เพราะยังไงก็เป็นหนึ่งในเครือของสกุลหลี่ ยุคเราจะมีแหล่งข้อมูลเรื่องโลกเดิมมาจากไหนกันล่ะ?]

…..

[พี่สาวซวงซวง : ไม่จริงหรอกน่า เพราะสตรีมนี้เพิ่งออกข่าวไปเมื่อเช้า บอกว่าเป็นสตรีมเมอร์ปริศนาที่มีสัญญาณมาจากเครือขายดวงดาวอื่น]

…..

และในขณะที่ผู้ชมทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั่งเอง หลี่โต๋วเปาก็ซื้อยาสูตรพิเศษจากมาร์เก็ตได้สำเร็จ พร้อมทั้งใช้พลังพิเศษของตนในการนำยาเหล่านี้เข้าไปทาให้ฉินอี้หนิงโดยไม่ต้องแกะผ้าพันแผลของท่านยายสกุลฉินออก

ไม่รู้ว่านางจะรู้ตัวหรือไม่ แต่ยัยเด็กคนนี้ก็เอาแต่พุ่งเข้าไปเก็บของป่าไม่หยุด หลี่โต๋วเปาจึงได้เห็นอะไรแปลกๆ อย่างเห็ดไคล และเห็ดปะการัง

“ดมดูสิโต๋วเปา เห็ดไคลนี่หอมดีนะ”

แน่นอนว่าอดีตจอมพลอย่างเขาก็ยอมดมเห็ดแปลกๆ นี่ตามนาง…

หื่ม~ กลิ่นเหมือนธรรมชาติชุ่มฉ่ำ หรือก็คือสิ่งที่เรียกว่าขี้ไคลน้ำนั่นเอง

เด็กหญิงหัวเราะเบาๆ อย่างร่าเริง “สำหรับข้า การเก็บเห็ดแบบนี้ก็เป็นประเพณีอย่างหนึ่ง เหมือนกับงานเลี้ยงกินหมูตอนวันปีใหม่ในเดือนสิบสองนั่นล่ะ แล้วก็เหมือนกับการรับประทานอาหารคำในเทศกาลตรุษจีนด้วย เพราะเป็นกิจกรรมที่เราทำกันทุกปีเลย”

ขณะที่นางเอาแต่พูดบรรยายอะไรแปลกๆ หลี่โต๋วเปาก็เอาแต่เดินตามติดไม่ห่างไปไหน ทั้งที่ใบหน้าคล้ายจะรำคาญ แต่ขาก็ไม่ได้ทำตามสิ่งที่แสดงออกทางใบหน้าไปเสียหมด

บางทีเจ้าแมวตัวนี้ อาจจะกำลังหลงรักฉินอี้หนิงก็เป็นได้

 

 

[1] ชาวจีนชื่นชอบมาก เนื้อแน่น กลิ่นหอมคล้ายเนื้อสัตว์ (จึงเรียกว่าไก่ป่า) นิยมผัดหรือทำเป็นหม้อไฟเห็ด

[2] หน้าตาคล้ายแมวบ้านแต่มีลายจุดคล้ายเสือดาว พบในป่าจีนตอนใต้ ตัวเล็ก ว่องไว ชอบล่าสัตว์

 

จบตอนที่ 3 แล้ว สนุกมั้ยไม่รู้ แต่หม้อจะเขียนต่อ อิอิ ทุกคนโปรดรอติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ