กลับบ้าน

“อ๊า แน่นฉิบ”  นางบำเรอที่ทำได้แค่อ้าขาให้เขา เอาความอยากมาลงที่เธอ

            “อื้อ” ริมฝีปากอิ่มถูกครอบครองอีกครั้ง ร่างสูงดูดกลืนเกี่ยวพันรัวแรงด้วยความเร่าร้อน ไม่ต่างจากช่วงล่างที่เชื่อมเข้าหากัน สิงหราชกระแทกกระทั้นกายเข้าหาอย่างไม่ให้น้อยหน้า

            มือแกร่งลูบไล้ไปทั่วตัวหญิงสาว ความนุ่มลื่นของผิวหนังกระตุ้นความดิบเถื่อนให้ตรอกตรึงเข้าไปในกายเล็กอย่างไม่ให้เว้นว่าง

            เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่ว แต่ถึงอย่างนั้นในห้องน้ำแห่งนี้กลับมีเพียงเสียงของชายหนุ่มที่คำรามออกมาแต่เพียงผู้เดียว ส่วนหญิงสาวที่กำลังถูกกระแทกกายเข้าใส่ถี่ๆนั้นได้แต่ปิดกั้นริมฝีปากตัวเองไม่ให้ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมา

            เธอจะให้ใครมาได้ยินไม่ได้ เพราะแค่นี้ก็น่าอับอายมากพอแล้ว

            “ได้ยินเรื่องนายหัวไปหาสาวธนาคารที่ในเมืองมั้ย” หลังจากที่กลับออกมาจากบ้านหลังใหญ่สุดของไร่ นาราก็มาทำงานเหมือนเดิม โดยตอนนี้เธอเปลี่ยนจากแปลงผักมาที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ ซึ่งเป็นสวนจากเนินสูงลงมาเป็นที่ราบ สวนส่วนมากของธรภูมินั้นจะเป็นเนินเขาเสียมากกว่า พื้นที่ในการทำเกษตรเลยมักคล้ายๆกันแทบทั้งหมด

            นั่งทำงานไปได้ไม่นาน ได้ยินเสียงคนงานในไร่พูดคุยกัน

            “ได้ยินสิอีผิน ได้ข่าวว่านายเอาเงินไปฝากบ่อยๆ สงสัยจะเจ๊าะแจ๊ะกันด้วย”

            “ใครบ้างจะไม่ชอบล่ะ ก็นายหัวหล่อออกปานนั้น สาวในไร่เรายังชอบเลย” คนงานชื่อชะอมตอบ นาราแอบเห็นว่าเธอชำเลืองมาทางนี้ด้วย

            “แต่ระดับอย่างนายเหรอจะคบคนแบบนั้น คนที่เขาคบด้วยต้องระดับเดียวกันทั้งนั้นแหละ เขาคงไม่เอาหรอกคนธรรมดาอย่างเราๆ นายคงควงเล่นๆเสียมากกว่า ยิ่งคนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง”

            “ใช่ อีผิน นายจบตั้งเมืองนอกเมืองนา เห็นว่าตอนอยู่ที่นู่นก็ควงฝรั่งด้วยไม่ใช่เหรอ เพื่อนไฮโซก็เยอะ เขาคงเลือกคนที่เหมาะสมกับตัวเองแหละเนอะ คงไม่มาเอา...คนแถวนี้”

            นาราไม่ได้คิดไปเองว่าคำพูดพวกนั้นกำลังแดกดันเธอ และเธอมักได้ยินทุกครั้งเวลาทำงานกับหญิงสาวรุ่นเดียวกัน ผินกับชะอมเป็นคนงานในไร่ ทั้งคู่จบมอหก ไม่ได้ทำงานที่ไหนจึงมาสมัครงานที่นี่ เธอเจอตั้งแต่ตอนกลับมาจากกรุงเทพแล้ว วันแรกคนพวกนี้ทำเหมือนไม่ชอบเธอแค่ไหน ตอนนี้ก็ยังเหมือนไม่ชอบเธอเท่านั้น หรืออาจมากกว่าเดิม

            นาราถอนหญ้าออกไม่สนใจแต่อย่างใด ทว่าคนพวกนั้นก็ยังเอ่ยกระแทกกระทั้นไม่หยุด

            “คนบางคนก็อย่าหวังสูงนักเลย เป็นได้แค่คนงานในไร่ ถึงจะเรียนสูงแค่ไหน สุดท้ายก็เป็นได้แค่ลูกหนี้ ไม่รู้อีกกี่ชาติจะใช้หนี้หมด”

            “จริง ทำหน้าเชิดคอตั้งไปเถอะ ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า ฮ่า ฮ่า”

            “อะไรกัน” เหมือนมีพระมาโปรด นารายิ้มให้หญิงวัยกลางคนที่สวมผ้าซินใส่เสื้อคอกระเช้าเดินเข้ามา ป้านงรัก หรือที่ทุกคนที่นี่เรียกกันสั้นๆว่าป้ารัก หรือนง ตามแต่ละคนสะดวก นงรักเป็นแม่บ้านที่ดูแลบ้านใหญ่ รวมถึงเป็นผู้อาวุโสของที่นี่ด้วย เธอเป็นคนนนทบุรี มาอาศัยอยู่ที่ไร่ได้นานแล้ว

            “พวกแกอู้งานกันเหรอ ฉันจะบอกนายหัวนะ”

            ผินกับชะอมตาเหลือก พวกเธอกลัวเจ้านายจนหัวหด เพราะสิงหราชเป็นคนดุมาก แถมยังหักเงินเดือนโดยไม่บอกกล่าว บางครั้งหักคนงานในไร่เงินหายเกือบครึ่งเลยก็มี เพราะแบบนั้นคนงานเกือบห้าร้อยคนที่นี่เลยกลัวกันหมด

            “แหม อะไรป้า พวกหนูไม่ได้พูดอะไรเลย” ผินแก้ตัว กระทุ้งศอกใส่ชะอมที่นั่งยองๆเก็บสตรอว์เบอร์รี่อยู่ข้างกัน เด็กสาวผิวเข้มหน้าคมรีบย้ายไปที่อื่นก่อนที่จะโดนเอาเรื่องไปฟ้องเจ้านาย

            นงรักถอนหายใจออกมา ก่อนเหลือบมองหญิงสาวร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาถอนหญ้าต่อ หญิงวัยกลางคนรู้สึกสงสารเด็กคนนี้เหลือเกิน ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยเกินกว่าชาวบ้านธรรมดาๆทำให้นาราต้องโดนคนไม่ชอบขี้หน้าบ่อยครั้ง หญิงสาวถูกกลั่นแกล้งจากหญิงวัยเดียวกัน ไปจนถึงผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่านั้นอีกหน่อย แต่เธอก็นับถือเด็กคนนี้ที่ตอบโต้เหตุการณ์ด้วยสติทุกครั้ง ทว่านงรักกลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งหญิงสาวจะทนไม่ไหวตอบโต้ด้วยวิธีรุนแรง

            “ร้อนก็เข้าร่มนะ” นงรักเอ่ยบอก มองเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง นาราเงยหน้าขึ้นมา แม้เหงื่อใคร่จะเต็มกรอบหน้าแต่หญิงสาวก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ดีใจที่มีคนเอ็นดูเธอในสถานที่เลวร้ายอย่างน่าทุกข์ตรม

            “ขอบคุณค่ะ” ริมฝีปากเล็กเอ่ยกลับด้วยความตื้นตัน

            “ตอนเย็นป้าจะเก็บผักไว้ให้ มาเอาไปกินละ จะได้ไม่ต้องซื้อ” ใบหน้าสวยพยักหน้า เนื่องจากต้องทำงานทุกวัน นาราจึงพักอยู่ที่นี่พร้อมกับคนงานทุกคน ส่วนบ้านพักของเธอนั้นแยกออกมาอีกที อยู่อีกฟากของบ้านพักของคนงาน แต่ใกล้ๆกับบ้านใหญ่ นาราก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องพักที่นั่นเหมือนกัน ในเมื่อบ้านพักคนงานก็ว่าง แต่ปฏิเสธไม่ได้เพราะสิงหราชเป็นคนสั่งมา

            หญิงสาวขอบคุณป้านงรักอีกครั้ง คนเป็นผู้ใหญ่ผงกหัวให้ด้วยความใจดี ก่อนจะเดินออกไป พอผู้อาวุโสในไร่ไม่อยู่ที่นี่ ผินกับชะอมก็หันมาเขม่นเธอเหมือนเดิม

            นาราถอนหายใจ เธอทำเป็นมองไม่เห็น ไม่อยากทะเลาะ เพราะงานในไร่ก็เหนื่อยจนอยากทิ้งตัวแล้ว ถ้าต้องทะเลาะกับใครอีกเธอขออยู่เฉยๆดีกว่า

           

            ตอนเย็นวันนี้นาราเลือกที่จะกลับบ้าน บ้านที่ห่างจากไร่ธรภูมิประมาณห้าสิบกิโลเมตร เพราะแบบนั้นหลังจากเลิกงานหญิงสาวจึงต้องรีบเก็บสัมภาระ สตาร์ทมอเตอร์ไซค์เพื่อที่จะเดินทาง

            เธอไม่ได้บอกใคร คนงานในไร่บอกว่านายเหนือหัวของที่นี่ขับรถเข้าไปในเมืองแล้ว ซึ่งไร่นี้ห่างจากในตัวเมือง ประมาณ150 กิโล แต่ช่างเถอะ นาราคิดว่าเขาคงไม่มาอะไรกับเธอหรอก ปานนี้คงไปมีอะไรกับสาวธนาคารอย่างที่คนอื่นว่ากันนู่น

            คนตัวเล็กพยายามสูดลมหายใจลึก ไล่เอาใบหน้าของสิงหราชออกไปจากหัว เธอขึ้นคร่อมทับบนเวสป้าที่นำมาจากกรุงเทพด้วย ขับออกจากไร่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้เพื่อไปยังบ้านของตัวเอง

            “มาได้ยังไงลูก” ประพาทำหน้าตกใจเมื่อเห็นลูกสาวของตนเดินเข้ามาในบ้าน ไม่เพียงเท่านั้นบิดาของเธอที่นั่งทำเครื่องจักสานอยู่ก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน

            บ้านของนาราเป็นบ้านไม้สองชั้น รอบนอกมีรั้วขอบชิด  หมู่บ้านของเธอเป็นหมู่บ้านเล็กๆมีประมาณสองร้อยกว่าครัวเรือน รอบข้างจึงดูสงบ ไม่วุ่นวายมากนัก แต่นาราก็ชอบที่นี่ ชอบมองบ้านของเธอที่อยู่ใกล้ตีนเขา บนนั้นมีลิ้นจี่ที่พ่อปลูกไว้มากมาย และใช่ เธอเกือบเสียมันไปด้วยหนี้สินที่รัดตัว