นายหัวของหนู

แต่ตอนนี้เธอได้มันมา แลกกับศักดิ์ศรีที่เสียไป...

            “หนูอยากมานอนที่นี่น่ะค่ะ สักคืนก็ยังดี” นาราเดินเข้าไปกอดแม่ ใบหน้าซบลงกับหัวไหล่ ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าที่มี

            “เหนื่อยมั้ยลูก” ประพาตบบ่าลูกสาว เธอรู้ว่าลูกสาวคนนี้ต้องเสียสละขนาดไหน เสียสละจนแม่อย่างเธอรู้สึกผิด

            “เหนื่อยก็เหนื่อยอยู่หรอกค่ะ แต่ได้กลับมาเห็นหน้าพ่อกับแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว” นาราหลับตาลงอีกครั้ง ถึงจะเหนื่อยล้าอย่างที่พูดก็จริง ทว่าพอได้เห็นหน้ามารดาและบิดาของเธอ ความเมื่อยล้าเหล่านั้นก็เหมือนหายเป็นปลิดทิ้ง

            “งั้นตอนเย็นแม่ทำน้ำพริงอ่องให้กินดีมั้ย” นาราพยักหน้าหงึกหงัก เพราะนั่นเป็นอาหารเหนือของโปรดเธอเลย ในความรู้สึกเธอแม่ทำมันอร่อยที่สุด

            “ว่าแต่” ประพาที่กำลังผละออกไปเพื่อไปทำน้ำพริกของโปรดให้ลูกสาว ต้องหันกลับมาเอ่ยอย่างหนึ่ง

            “แล้ว เอ่อ นายหัวว่ายังไงบ้าง ลูกขอเขาแล้วใช่มั้ย” ไม่ใช่ประพาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะคนในหมู่บ้านพูดเรื่องลูกสาวของเธอ มันแพร่สะพัดมาใส่หูประพาเสียเอง ยอมรับว่าตอนแรกเธอทำใจไม่ได้ ร้องไห้สงสารลูกสาว ทว่าเหมือนนาราจะเข้มแข็งกว่าที่คิด เพราะหญิงสาวไม่ปริปากอะไรเลย ทำราวกับเรื่องพวกนั้นเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป

            “เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะคะ พรุ่งนี้หนูก็กลับไปทำงานตามเดิม เขาจะว่าอะไรหนูได้ล่ะ” นาราย่นคิ้ว พรุ่งนี้เธอไม่ได้จะไปทำงานสายเสียหน่อย

            “แต่เขาไม่ว่าเอาเหรอลูก ลูกบอกคุณเขารึยัง” บอกตามตรงว่าไม่สบายใจ เพราะครั้งนั้นนาราก็มานอนบ้านอย่างนี้ ทว่าไม่นานนายหัวของธรภูมิก็มาลากตัวกลับไป ประพาไม่รู้ว่าลูกสาวเธอกับสิงหราชลึกซึ้งถึงขั้นไหนกัน แต่เธอไม่อยากมีปัญหาอยู่ดี ทว่าเหมือนคนเป็นลูกสาวไม่สนใจเลย

            “แม่คิดว่าหนูจะกลัวรึไง ลองเขากล้าว่าอะไรหนูสิ หนูจะตอกเขากลับไปเลย แม่อย่าพูดถึงคนคนนั้นเลยหนูไม่อยากนึกถึง” ป่านนี้เขาขึ้นสวรรค์ไปถึงไหนแล้ว ทำไมเธอต้องมาคิดให้ขุ่นเคืองใจด้วย

            “จ้ะ” ประพาเห็นลูกหน้านิ่งแบบนั้น เธอก็ไม่มีอะไรกล้าถาม เพราะงั้นหญิงสูงวัยจึงเดินเข้าไปในครัว เพื่อทำของโปรดให้ลูกสาวทาน

            นารากลับมาที่รถ แล้วเธอก็ต้องพบว่าผักที่นงรักเอามาให้นั้นมีมากจนเธอกินไม่หมด เพราะแบบนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจขับรถไปที่บ้านอีกหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าหมู่บ้าน

            มาถึง เท้าภายใต้รองเท้าผ้าใบแตะขาตั้งมอเตอร์ไซค์ขึ้น นารานำผักที่เอามาด้วยมาถือ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านปูนสองชั้นขนาดใหญ่ของคนมีอันจะกิน

            “ป้าธัญญาสวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้พี่สาวแม่เธอ ธัญญาเป็นสาธารณสุขโรงพยาบาลประจำตำบลหมู่บ้านนี้ หญิงสาวเป็นป้าแท้ๆของเธอ

            ยายของนารามีลูกอยู่ห้าคน คนโตเป็นผู้ชายนามว่าพงศักดิ์ มีอาชีพเป็นนายตำรวจที่ประจำอยู่สถานีอำเภอบ้านไร่ อีกคนคือนางรอง ลูกสาวที่แต่งงานไปอยู่กินกับสามีชาวต่างชาติและย้ายไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่อายุยี่สิบปี และคนนี้ป้าธัญญาทำงานอยู่ที่บ้าน ต่อมาคือชวนชมป้าอีกคนของเธอที่ตอนนี้เปิดร้านเสริมสวยอยู่ในเมือง และคนสุดท้องประพา แม่เธอเองมีอาชีพทำไร่ทำสวนและขายของประกอบกันไปด้วย

            “ว่าไงจ๊ะ ไปทำงานในไร่สนุกหรือเปล่า ได้เงินมาเท่าไหร่ล่ะ อ้อ ลืมไป ไปใช้หนี้เขานี่”

            นาราถอนหายใจ เพราะมาทีไรก็เจอแต่ประโยคประมาณนี้จากผู้เป็นป้าทุกที ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้ใหญ่ต้องคอยถามถึงหน้าที่การงานตลอดเวลา จากนั้นก็จะกัดแซะไปเรื่อยตามระเบียบ มีน้อยมากที่จะให้กำลังใจ

            “พี่เหมียวไม่อยู่เหรอคะ” นาราไม่ตอบแต่ถามถึงลูกสาวของธัญญาที่ทำงานเป็นข้าราชการในจังหวัดแทน หญิงวัยป้าฟึดฟัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมตอบ

            “ยัยเหมียวไปงานวันเกิดเพื่อนจ้ะ เห็นบอกว่าเขาเปิดร้านอาหารในเมืองเลยเลี้ยง ยัยเหมียวเขามีสังคม เขาไม่ชอบอยู่บ้านหรอก นี่ก็มีหนุ่มมาจีบตั้งเยอะนะ คนหนึ่งเป็นถึงผอโรงเรียน คนหนึ่งก็เป็นนายตำรวจ มันไม่รู้จะเลือกใคร บอกว่าอยากอยู่แบบโสดๆไปก่อน สวยมีงานทำก็แบบนี้แหละเลือกได้”

            นารากลอกตามองบนเล็กน้อย ไม่เข้าใจทำไมเอาแต่พูดให้เธอฟัง แต่เอาเถอะ นาราไม่สนใจมากนัก เพราะพวกผู้ใหญ่ก็มักอวดไปตามระเบียบ ถึงเธอจะคิดว่าไม่มีอะไรสร้างสรรค์ให้พูดนอกจากเรื่องนี้เลยเหรอ

            “เลือกสักคนก็ดีนะคะ พี่เหมียวก็จะสามสิบแล้ว สวยขนาดนั้นถ้าไม่มีใครคงเหงาแย่” แกล้งๆพูดไปงั้น นาราเดินเข้าไปในบ้าน มายืนอยู่ตรงหน้าคนที่ตอนนี้อายุย่างเข้าเก้าสิบปี

            “คุณยาย สวัสดีค่ะ” นั่งพับเพียงตรงหน้าหญิงชราร่างผอมเพรียว ยังเหมือนเดิมที่เห็นเธอ ยายมักจะแสดงความเย็นชาเล็กน้อยออกมาเสมอ อาจเป็นเพราะเรื่องราวบาดหมางในอดีตที่เธอไม่รู้รายละเอียดทำให้ย่ากระทำต่อเธอไม่เหมือนหลานคนอื่น โดยเนื้อแท้แล้วนาราไม่ค่อยสนใจใครทั้งนั้น แต่กับยายแม่บอกให้ดีกับท่านไว้

            “หนูเอาผักมาให้ เดี๋ยวเอาไปไว้ในครัวให้นะคะ” นาราลุกขึ้นเอามันไปเก็บ ก่อนจะมานั่งอยู่ใกล้ผู้เป็นยาย แม่ของมารดาไม่มีอะไรพูดกับเธอ เพราะแบบนั้นนาราจึงชวนคุยสองสามประโยค ก่อนลุกออกมา

            “ไปอยู่นู่นอ้วนพีเชียวนะ เป็นยังไงบ้างเขาเลี้ยงดีล่ะสิ” แต่เธอคงหนีเรื่องไม่ชอบใจไม่พ้น เพียงเดินออกมาจากหน้าบ้านที่มีอันจะกินสุดในหมู่บ้านนี้ ก็ไม่วายโดนคนเป็นป้าอยากคุยด้วย

            “หนูก็กินอย่างที่คนงานกินนั่นแหละค่ะ กับข้าวก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ” นาราตอบ เดินตรงไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง

            ธัญญายิ้มหมั่นไส้ที่เหมือนหลานสาวหลีกเลี่ยงคำถามเธอ แต่อย่าหวังว่าเธอจะปล่อยไป เพราะตระกูลนี้ต้องมีหน้ามีตาเท่านั้น และคนที่จะมีสามีที่ดีต้องเป็นลูกสาวของเธอ ใครจะมาแซงหน้าลูกเธอเป็นไม่ได้ แต่เธอลืมไปว่ายังไงหลานสาวคนนี้ก็เป็นได้แค่อีตัวบนเตียงของนายหัวธรภูมิ! เพราะแบบนั้นอีธัญญาคนนี้จะกลัวอะไร๊

            หญิงแก่ซ่อนรอยยิ้มร้าย “แหม ใช่เหรอ ไม่ใช่นายหัวเลี้ยงดีหรอกเหรอถึงได้มีน้ำมีนวลขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าหลังจากกินข้าวกันแล้วก็กินอย่างอื่นกันต่อ ระวังน้า เป็นของเล่นเขา สักวันจะโดนเขี่ยทิ้งเอา”

            ร่างบางพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ยอมรับว่าเธอโกรธมากที่ได้ยินคำพูดที่ไม่มีมารยาทและกล้าพูดกับคนอื่นอย่างตรงๆ ไม่ได้แรงแต่ไม่มีมารยาททางสังคมที่ควรกระทำกัน สงสัยว่าเธอไปทำอะไรให้ผู้เป็นป้าโกรธนักหนา ถึงได้กระแนะกระแหนกันไม่หยุด แต่อย่างว่าเธอถือคติมีความสุขแล้วทุกอย่างจะชนะ เพราะแบบนั้นนาราจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผู้เป็นป้าตอกกลับไป

            “ไม่รู้สินะคะ ตอนนี้นายหัวหลงหนูมากเลย ไม่รู้เขาจะเบื่อเมื่อไหร่ ไม่แน่นานๆไปหนูอาจจะเป็นนายหญิงของไร่ธรภูมิก็ได้ ใครจะไปรู้”

            นารายิ้มปิดท้าย ก่อนสตาร์ทมอเตอร์ขับออกมา ปล่อยให้ธัญญากำมือแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว โกรธมาก โกรธที่นังเด็กคนนี้กล้าต่อกรกับเธอ ทั้งๆที่มันเป็นแค่หลานนอกคอกเท่านั้น อยู่นอกสายตาของตากับยายมาโดยตลอด นังเด็กไม่รักดี!

            แต่อย่าหวังเลย เพราะธัญญาจะขัดขวางมันทุกวิถีทาง เธอจะไม่ยอมให้ใครมาแซงหน้าลูกสาวเธอเด็ดขาด ธัญญาต้องเป็นใหญ่ในตระกูลนี้