ห้ามเป็นอะไร

            นารามองตู้กระจกที่ในนั้นบรรจุด้วยเพชรนิลจินดา ลามไปถึงไข่มุก อัญมณีแห่งท้องทะเล หญิงสาวเลือกยืนอยู่ห่างๆเพราะนายหัวจะได้เลือกสะดวก ไม่เกะกะเธอ

            “มานี่” ทว่าร่างสูงใหญ่กับเรียกเธอเข้าไปใกล้ซะงั้น

            “เลือกมาอยากได้อันไหน”

            ใจของนาราเต้นไม่เป็นส่ำ หมายถึงยังไง เขาจะซื้อให้เธอเหรอ ตอนนี้หญิงสาวสมองเบลอไปหมดแล้ว เธอยังคงเงียบ เพื่อดูว่าสิ่งที่คนข้างๆพูดไม่ผิด

            “นาค ฉันบอกให้เลือก” เข้าใจแล้ว ตอนนี้เธอไม่ฟังผิดเลย ทว่าสิ่งที่ยังสงสัยคือเขาจะซื้อให้เธอทำไม

            แม้การกระทำจะสั่นไหวหัวใจดวงน้อยๆนี้ ทว่าคิดดูแล้วก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขามาทางไหน ดีหรือร้าย ในความสัมพันธ์เจ้าหนี้ลูกหนี้ของเราอาจจะแปลกประหลาดไปสักหน่อยหรือเปล่าที่เขาจะซื้อของให้เธอ วันนี้สิงหราชต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

            “ชอบอันไหน” ยิ่งน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปกติที่เอ่ยออกมาแล้วด้วย นาราคงเข้าใจผิดไปใหญ่ หญิงสาวยืนนิ่งกระทั่งเขาเอ่ยกับพนักงาน ชี้แหวนที่อยู่ในตู้มาสวมที่นิ้วนางของเธอ

            ผิวเนื้อที่แตะต้องกันทำใบหน้าสวยร้อนผ่าว ใบหน้าเริ่มระอุขึ้นมาทีละน้อยคล้ายกำลังมีเสียงซู่ๆออกมา ยิ่งเสียงทุ้มนุ่มละมุนเอ่ย หัวใจยิ่งราวกับถูกหลอมละลายเข้าไปในกองเพลิง

            “อันนี้ชอบมั้ย”

            บ้าไปแล้ว นี่มันบ้าไปแล้วจริงๆ

            “สวยมากเลยค่ะ”

            “งั้นเอาวงนี้” พี่พนักงานเอ่ยปากชม ในตอนนี้มือของเธอยังอยู่ในมือใหญ่เหมือนเดิม วินาทีนั้นนาราสบตากับเขา ซึ่งสิงหราชก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ราวกับว่าการซื้อแหวนวงนี้ให้เป็นเรื่องธรรมดาเหมือนที่เคยทำกับเธอทุกวัน

            กลายเป็นว่าเธอมาอยู่บนรถเขาด้วยความมึนงง โดยที่แหวนวงนั้นยังอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย บัดนี้ร่างสูงเข้ามานั่งฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยๆหันมองเขาเอ่ยด้วยความงงงวยช้าๆ

            “นี่...คุณซื้อมันให้ฉันทำไมคะ” ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลย

            “เมื่อวานวันเกิดเธอไม่ใช่เหรอ”

            นาราราวกับโดนสาปเป็นน้ำแข็งเมื่อได้ยินประโยคนั้น ใช่ เมื่อวานเป็นวันเกิดของเธอ ซึ่งไม่ได้บอกให้ใครรู้เลย แต่ทำไมเขาถึงรู้ได้

            “แล้วคุณรู้ได้ยังไง”

            “ปีที่แล้วเธอเคยบอกฉัน”

            ใช่สิ สามปีมาแล้วที่เธออยู่กับเขา เคยบอกไปครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขายังจำได้

            “เมื่อวานฉันติดธุระ วันนี้เลยพาเธอมาซื้อไง อยากได้อะไรอีกมั้ย”

            ใจของนาราราวจะกระเด็นออกมา มันอกสั่นขวัญแขวนราวกับมีมือมาเขย่ารุนแรง เธอนึกไม่ถึงว่าจะมีใครจำวันเกิดของเธอได้นอกเสียจากมารดา แต่เขา วันนี้เขากลับบอกว่าจดจำวันเกิดของเธอพร้อมกับซื้อของขวัญให้

            จุก จนพูดไม่ออก

            ที่ผ่านมานาราพยายามทำตัวเข้มแข็งมาโดยตลอด เธอบอกทุกคนว่าไม่เป็นไร ทำงานเพื่อปลดหนี้ให้กับครอบครัว ลืมวัน ลืมคืน ลืมทุกสิ่ง จองจำอยู่ที่นี่ ลืมให้ความสนใจตัวเอง และเมินเฉยมันไปเมื่อไม่มีใครสนใจ

            เวลาผ่านไปก็ยังกดมันอยู่แบบนั้น นานวัน นานวัน กลายเป็นคนด้านชา ทว่าวันนี้มีคนหนึ่งบอกว่าจำวันสำคัญของเธอได้ ความรู้สึกอัดอั้นในใจก็ราวกับไหลทะลักออกมา เกิดความรู้สึกซาบซึ้งจนห้ามไว้ไม่อยู่ ยิ่งมาจากคนที่ใจร้ายกับเธออย่างเขาคนนี้ ยิ่งไม่รู้จะเอ่ยออกมาเป็นประโยคไหน

            “ขอบคุณ” สุดท้ายก็เอ่ยได้แค่คำนั้น ก่อนน้ำตาที่เก็บไว้จะร่วงไหล

            สิงหราชมองคนตัวเล็กด้วยสายตาอ่อนโยนเขายิ้มเธอให้เล็กน้อย ก่อนจะขับรถออกไปในที่สุด

            เจ้ากรรมนักออกมาจากเมืองเพียงน้อยนิด ฝนก็เทลงมา ไม่เพียงเท่านั้นยังมีพายุ ลมกระโชกแรงรวมอยู่ด้วย เส้นทางที่เปลี่ยวเต็มไปด้วยต้นไม้ เกิดเสียงปะทะกัน เสียดสีไปทั่ว เกิดเป็นเสียงรอบด้าน

            “วันนี้พายุเข้าเหรอคะ” นาราอดถามไม่ได้ วันนี้ไม่ได้ดูพยากรณ์อากาศเลย

            “คงจะอย่างนั้น” สิงหราชตอบเสียงทุ้ม มองออกไปนอกกระจก เขาต้องขับช้าๆเพราะกลัวถนนลื่น  แล้วในตอนนี้นั้นเองที่ฟ้าผ่าลงมา

            นารากรีดร้องเล็กๆ เธอหันมองหน้าร่างสูง สิงหราชรู้ว่าเธอคงกลัว มือข้างหนึ่งจึงเอื้อมมาจับมือหญิงสาวไว้ พร้อมกับลูบหลังมือเบาๆ

            ตากลมมองมือที่อยู่บนตักกว้าง เวลานี้สิงหราชยังมองไปที่ถนนดังเดิม ความอบอุ่นแผ่ซ่านทั่วทุกอณูหัวใจ เธอไม่รู้ว่าสิงหราชกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ท่ามกลางฝนตกหนาวเหน็บแบบนี้ เธออุ่นใจ อุ่นใจที่มีเขาอยู่ข้างๆ

            ท้องฟ้าเริ่มขยายครึมลงเรื่อยๆ คนข้างๆของเธอชะลอความเร็วรถ ตอนนี้รอบๆไม่มีรถสวนมาเลย ในช่วงเวลาพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน บรรยากาศจึงดูทะมึนทึมอยู่หน่อยๆ ภายในรถไม่มีใครพูดอะไรกันกระทั่ง

            ปัง!

            เสียงปืนดังขึ้นทั่วบริเวณ นารารีบหันไปมองรอบๆด้วยความตกใจ สิงหราชผละมือจากเธอ ประคองพวงมาลัยให้รถคงที่ ทว่าตอนนี้ดูเหมือนยางล้อจะถูกยิงจนลมไหลออกมาทำให้รถเสียหลัก

            “จับดีๆ” คนขับตะโกนบอกเธอ เพียงเสี้ยววินาทีรถทั้งคันก็ถลาไหลลงมาอยู่ข้างถนน สิงหราชรีบเอาปืนของตนออกมา เขาสั่งเธอเสียงเข้ม

            “รออยู่บนรถ” ใจของนาราราวกับจะกระเด็นหายไป เธอจับแขนคนตัวใหญ่ไว้

            “คุณจะไปไหน!” สิงหราชทำหน้าเครียด

            “ไปดู ดูว่าใครลอบทำร้ายเรา อาจจะต้องมีการยิงปะทะกัน เธอรออยู่ที่นี่ห้ามไปไหนทั้งนั้น”

            “แต่คุณ” เสียงเล็กหายไปเมื่อคนตัวใหญ่มองเธอด้วยความแน่วแน่ ราวกับให้เชื่อใจ และไว้ใจเขา เพราะแบบนั้นนาราจึงหยุดปาก เธอพยักหน้า บีบมือเขาเบาๆ

            “อืม คุณต้องกลับมานะ”

            อย่าทิ้งเธอไว้ที่นี่ และเขาก็...

            “ห้ามเป็นอะไรด้วย”

            ใจดวงเล็กร้อนวาบเมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาจูบกลางกระหม่อม เราทั้งสองสบตากัน แววตาหญิงสาวสั่นระริกด้วยความตื่นกลัว

            “ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะกลับมา”

            สัญญาแล้วนะ ถ้าเขาผิดสัญญา เธอจะไม่ยกโทษให้จริงๆด้วย