ตามกลับบ้าน

            ตอนเย็นวันนี้นาราเลือกที่จะกลับบ้าน บ้านที่ห่างจากไร่ธรภูมิประมาณห้าสิบกิโลเมตร เพราะแบบนั้นหลังจากเลิกงานหญิงสาวจึงต้องรีบเก็บสัมภาระ สตาร์ทมอเตอร์ไซค์เพื่อที่จะเดินทาง

            เธอไม่ได้บอกใคร คนงานในไร่บอกว่านายเหนือหัวของที่นี่ขับรถเข้าไปในเมืองแล้ว ซึ่งไร่นี้ห่างจากในตัวเมือง ประมาณ150 กิโล แต่ช่างเถอะ นาราคิดว่าเขาคงไม่มาอะไรกับเธอหรอก ปานนี้คงไปมีอะไรกับสาวธนาคารอย่างที่คนอื่นว่ากันนู่น

            คนตัวเล็กพยายามสูดลมหายใจลึก ไล่เอาใบหน้าของสิงหราชออกไปจากหัว เธอขึ้นคร่อมทับบนเวสป้าที่นำมาจากกรุงเทพด้วย ขับออกจากไร่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้เพื่อไปยังบ้านของตัวเอง

            “มาได้ยังไงลูก” ประพาทำหน้าตกใจเมื่อเห็นลูกสาวของตนเดินเข้ามาในบ้าน ไม่เพียงเท่านั้นบิดาของเธอที่นั่งทำเครื่องจักสานอยู่ก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน

            บ้านของนาราเป็นบ้านไม้สองชั้น รอบนอกมีรั้วขอบชิด  หมู่บ้านของเธอเป็นหมู่บ้านเล็กๆมีประมาณสองร้อยกว่าครัวเรือน รอบข้างจึงดูสงบ ไม่วุ่นวายมากนัก แต่นาราก็ชอบที่นี่ ชอบมองบ้านของเธอที่อยู่ใกล้ตีนเขา บนนั้นมีลิ้นจี่ที่พ่อปลูกไว้มากมาย และใช่ เธอเกือบเสียมันไปด้วยหนี้สินที่รัดตัว

            แต่ตอนนี้เธอได้มันมา แลกกับศักดิ์ศรีที่เสียไป...

            “หนูอยากมานอนที่นี่น่ะค่ะ สักคืนก็ยังดี” นาราเดินเข้าไปกอดแม่ ใบหน้าซบลงกับหัวไหล่ ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าที่มี

            “เหนื่อยมั้ยลูก” ประพาตบบ่าลูกสาว เธอรู้ว่าลูกสาวคนนี้ต้องเสียสละขนาดไหน เสียสละจนแม่อย่างเธอรู้สึกผิด

            “เหนื่อยก็เหนื่อยอยู่หรอกค่ะ แต่ได้กลับมาเห็นหน้าพ่อกับแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว” นาราหลับตาลงอีกครั้ง ถึงจะเหนื่อยล้าอย่างที่พูดก็จริง ทว่าพอได้เห็นหน้ามารดาและบิดาของเธอ ความเมื่อยล้าเหล่านั้นก็เหมือนหายเป็นปลิดทิ้ง

            “งั้นตอนเย็นแม่ทำน้ำพริงอ่องให้กินดีมั้ย” นาราพยักหน้าหงึกหงัก เพราะนั่นเป็นอาหารเหนือของโปรดเธอเลย ในความรู้สึกเธอแม่ทำมันอร่อยที่สุด

            “ว่าแต่” ประพาที่กำลังผละออกไปเพื่อไปทำน้ำพริกของโปรดให้ลูกสาว ต้องหันกลับมาเอ่ยอย่างหนึ่ง

            “แล้ว เอ่อ นายหัวว่ายังไงบ้าง ลูกขอเขาแล้วใช่มั้ย” ไม่ใช่ประพาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะคนในหมู่บ้านพูดเรื่องลูกสาวของเธอ มันแพร่สะพัดมาใส่หูประพาเสียเอง ยอมรับว่าตอนแรกเธอทำใจไม่ได้ ร้องไห้สงสารลูกสาว ทว่าเหมือนนาราจะเข้มแข็งกว่าที่คิด เพราะหญิงสาวไม่ปริปากอะไรเลย ทำราวกับเรื่องพวกนั้นเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป

            “เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะคะ พรุ่งนี้หนูก็กลับไปทำงานตามเดิม เขาจะว่าอะไรหนูได้ล่ะ” นาราย่นคิ้ว พรุ่งนี้เธอไม่ได้จะไปทำงานสายเสียหน่อย

            “แต่เขาไม่ว่าเอาเหรอลูก ลูกบอกคุณเขารึยัง” บอกตามตรงว่าไม่สบายใจ เพราะครั้งนั้นนาราก็มานอนบ้านอย่างนี้ ทว่าไม่นานนายหัวของธรภูมิก็มาลากตัวกลับไป ประพาไม่รู้ว่าลูกสาวเธอกับสิงหราชลึกซึ้งถึงขั้นไหนกัน แต่เธอไม่อยากมีปัญหาอยู่ดี ทว่าเหมือนคนเป็นลูกสาวไม่สนใจเลย

            “แม่คิดว่าหนูจะกลัวรึไง ลองเขากล้าว่าอะไรหนูสิ หนูจะตอกเขากลับไปเลย แม่อย่าพูดถึงคนคนนั้นเลยหนูไม่อยากนึกถึง” ป่านนี้เขาขึ้นสวรรค์ไปถึงไหนแล้ว ทำไมเธอต้องมาคิดให้ขุ่นเคืองใจด้วย

            “จ้ะ” ประพาเห็นลูกหน้านิ่งแบบนั้น เธอก็ไม่มีอะไรกล้าถาม เพราะงั้นหญิงสูงวัยจึงเดินเข้าไปในครัว เพื่อทำของโปรดให้ลูกสาวทาน

            นารากลับมาที่รถ แล้วเธอก็ต้องพบว่าผักที่นงรักเอามาให้นั้นมีมากจนเธอกินไม่หมด เพราะแบบนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจขับรถไปที่บ้านอีกหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าหมู่บ้าน

            มาถึง เท้าภายใต้รองเท้าผ้าใบแตะขาตั้งมอเตอร์ไซค์ขึ้น นารานำผักที่เอามาด้วยมาถือ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านปูนสองชั้นขนาดใหญ่ของคนมีอันจะกิน

            “ป้าธัญญาสวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้พี่สาวแม่เธอ ธัญญาเป็นสาธารณสุขโรงพยาบาลประจำตำบลหมู่บ้านนี้ หญิงสาวเป็นป้าแท้ๆของเธอ

            ยายของนารามีลูกอยู่ห้าคน คนโตเป็นผู้ชายนามว่าพงศักดิ์ มีอาชีพเป็นนายตำรวจที่ประจำอยู่สถานีอำเภอบ้านไร่ อีกคนคือนางรอง ลูกสาวที่แต่งงานไปอยู่กินกับสามีชาวต่างชาติและย้ายไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่อายุยี่สิบปี และคนนี้ป้าธัญญาทำงานอยู่ที่บ้าน ต่อมาคือชวนชมป้าอีกคนของเธอที่ตอนนี้เปิดร้านเสริมสวยอยู่ในเมือง และคนสุดท้องประพา แม่เธอเองมีอาชีพทำไร่ทำสวนและขายของประกอบกันไปด้วย

            “ว่าไงจ๊ะ ไปทำงานในไร่สนุกหรือเปล่า ได้เงินมาเท่าไหร่ล่ะ อ้อ ลืมไป ไปใช้หนี้เขานี่”

            นาราถอนหายใจ เพราะมาทีไรก็เจอแต่ประโยคประมาณนี้จากผู้เป็นป้าทุกที ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้ใหญ่ต้องคอยถามถึงหน้าที่การงานตลอดเวลา จากนั้นก็จะกัดแซะไปเรื่อยตามระเบียบ มีน้อยมากที่จะให้กำลังใจ

            “พี่เหมียวไม่อยู่เหรอคะ” นาราไม่ตอบแต่ถามถึงลูกสาวของธัญญาที่ทำงานเป็นข้าราชการในจังหวัดแทน หญิงวัยป้าฟึดฟัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมตอบ

            “ยัยเหมียวไปงานวันเกิดเพื่อนจ้ะ เห็นบอกว่าเขาเปิดร้านอาหารในเมืองเลยเลี้ยง ยัยเหมียวเขามีสังคม เขาไม่ชอบอยู่บ้านหรอก นี่ก็มีหนุ่มมาจีบตั้งเยอะนะ คนหนึ่งเป็นถึงผอโรงเรียน คนหนึ่งก็เป็นนายตำรวจ มันไม่รู้จะเลือกใคร บอกว่าอยากอยู่แบบโสดๆไปก่อน สวยมีงานทำก็แบบนี้แหละเลือกได้”

            นารากลอกตามองบนเล็กน้อย ไม่เข้าใจทำไมเอาแต่พูดให้เธอฟัง แต่เอาเถอะ นาราไม่สนใจมากนัก เพราะพวกผู้ใหญ่ก็มักอวดไปตามระเบียบ ถึงเธอจะคิดว่าไม่มีอะไรสร้างสรรค์ให้พูดนอกจากเรื่องนี้เลยเหรอ

            “เลือกสักคนก็ดีนะคะ พี่เหมียวก็จะสามสิบแล้ว สวยขนาดนั้นถ้าไม่มีใครคงเหงาแย่” แกล้งๆพูดไปงั้น นาราเดินเข้าไปในบ้าน มายืนอยู่ตรงหน้าคนที่ตอนนี้อายุย่างเข้าเก้าสิบปี

            “คุณยาย สวัสดีค่ะ” นั่งพับเพียงตรงหน้าหญิงชราร่างผอมเพรียว ยังเหมือนเดิมที่เห็นเธอ ยายมักจะแสดงความเย็นชาเล็กน้อยออกมาเสมอ อาจเป็นเพราะเรื่องราวบาดหมางในอดีตที่เธอไม่รู้รายละเอียดทำให้ย่ากระทำต่อเธอไม่เหมือนหลานคนอื่น โดยเนื้อแท้แล้วนาราไม่ค่อยสนใจใครทั้งนั้น แต่กับยายแม่บอกให้ดีกับท่านไว้

            “หนูเอาผักมาให้ เดี๋ยวเอาไปไว้ในครัวให้นะคะ” นาราลุกขึ้นเอามันไปเก็บ ก่อนจะมานั่งอยู่ใกล้ผู้เป็นยาย แม่ของมารดาไม่มีอะไรพูดกับเธอ เพราะแบบนั้นนาราจึงชวนคุยสองสามประโยค ก่อนลุกออกมา

            “ไปอยู่นู่นอ้วนพีเชียวนะ เป็นยังไงบ้างเขาเลี้ยงดีล่ะสิ” แต่เธอคงหนีเรื่องไม่ชอบใจไม่พ้น เพียงเดินออกมาจากหน้าบ้านที่มีอันจะกินสุดในหมู่บ้านนี้ ก็ไม่วายโดนคนเป็นป้าอยากคุยด้วย