ที่อื่น

“หนูก็กินอย่างที่คนงานกินนั่นแหละค่ะ กับข้าวก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ” นาราตอบ เดินตรงไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง

            ธัญญายิ้มหมั่นไส้ที่เหมือนหลานสาวหลีกเลี่ยงคำถามเธอ แต่อย่าหวังว่าเธอจะปล่อยไป เพราะตระกูลนี้ต้องมีหน้ามีตาเท่านั้น และคนที่จะมีสามีที่ดีต้องเป็นลูกสาวของเธอ ใครจะมาแซงหน้าลูกเธอเป็นไม่ได้ แต่เธอลืมไปว่ายังไงหลานสาวคนนี้ก็เป็นได้แค่อีตัวบนเตียงของนายหัวธรภูมิ! เพราะแบบนั้นอีธัญญาคนนี้จะกลัวอะไร๊

            หญิงแก่ซ่อนรอยยิ้มร้าย “แหม ใช่เหรอ ไม่ใช่นายหัวเลี้ยงดีหรอกเหรอถึงได้มีน้ำมีนวลขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าหลังจากกินข้าวกันแล้วก็กินอย่างอื่นกันต่อ ระวังน้า เป็นของเล่นเขา สักวันจะโดนเขี่ยทิ้งเอา”

            ร่างบางพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ยอมรับว่าเธอโกรธมากที่ได้ยินคำพูดที่ไม่มีมารยาทและกล้าพูดกับคนอื่นอย่างตรงๆ ไม่ได้แรงแต่ไม่มีมารยาททางสังคมที่ควรกระทำกัน สงสัยว่าเธอไปทำอะไรให้ผู้เป็นป้าโกรธนักหนา ถึงได้กระแนะกระแหนกันไม่หยุด แต่อย่างว่าเธอถือคติมีความสุขแล้วทุกอย่างจะชนะ เพราะแบบนั้นนาราจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผู้เป็นป้าตอกกลับไป

            “ไม่รู้สินะคะ ตอนนี้นายหัวหลงหนูมากเลย ไม่รู้เขาจะเบื่อเมื่อไหร่ ไม่แน่นานๆไปหนูอาจจะเป็นนายหญิงของไร่ธรภูมิก็ได้ ใครจะไปรู้”

            นารายิ้มปิดท้าย ก่อนสตาร์ทมอเตอร์ขับออกมา ปล่อยให้ธัญญากำมือแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว โกรธมาก โกรธที่นังเด็กคนนี้กล้าต่อกรกับเธอ ทั้งๆที่มันเป็นแค่หลานนอกคอกเท่านั้น อยู่นอกสายตาของตากับยายมาโดยตลอด นังเด็กไม่รักดี!

            แต่อย่าหวังเลย เพราะธัญญาจะขัดขวางมันทุกวิถีทาง เธอจะไม่ยอมให้ใครมาแซงหน้าลูกสาวเธอเด็ดขาด ธัญญาต้องเป็นใหญ่ในตระกูลนี้

           

            แต่ใครจะรู้ว่าภายนอกที่เข้มแข็งของหญิงสาวคนนี้ช่างเปราะบางเหลือเกิน คำพูดพวกนั้นเสียดแทงใจนารา จนเธอน้ำตาไหลออกมา และเหมือนฟ้าอยากจะกลั่นแกล้งกัน มันโหมกระหน่ำ สาดซัดใส่ตัวหญิงสาวจนเปียกโชกไปทั้งตัว นาราตากฝนร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกระทั่งถึงบ้าน

            มาถึงหญิงสาวอาบน้ำ เตรียมตัวใส่ชุดนอนเข้าไปพักผ่อนในห้อง กระทั่งหลับไป โดยไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของตนนั้นมีสายโทรเข้ามามากแค่ไหน

            “ทำไมไม่รับ” ร่างสูงหัวฟัดหัวเหวี่ยง หงุดหงิดที่คนปลายสายไม่กดรับสักที มือหนาเสยผมไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้ามากขึ้น

            วันนี้สิงหราชแวะไปในเมือง เข้าไปคุยธุระเกี่ยวกับร้านค้าที่รับผลผลิตของธรภูมิไปขาย ตามด้วยซื้อของนิดหน่อยกระทั่งกลับมาตอนหกโมงเย็น ทว่าเมื่อมาถึงกลับต้องหงุดหงิดเพราะรู้ว่านาราไม่อยู่ไร่แล้ว

            ไปดื้อที่ไหน กลับมาจะตีให้ก้นลายเลย

            “โทรหาใครอยู่เหรอคะคุณสิง” นงรักเดินขึ้นเรือนมาพอดี เห็นนายหัวของไร่ทำท่าหงุดหงิดใจ โทรหาใครหลายรอบจึงถามเผื่อจะช่วยได้ เธอเห็นสิงหราชมาตั้งแต่เล็กแล้ว ถึงเขาจะน่ากลัว แต่ก็ยังเป็นเด็กในสายตาคนแก่แบบเธอ

            นายหัวของไร่นิ่งเงียบ ท่าทางไม่พอใจเหล่านั้นหายไป เขาไม่คิดจะบอกใครเรื่องนี้ แต่ก็อดถามไม่ได้จริงๆ

            “ยัยคนนั้นไปไหนครับ” ร่างใหญ่กำยำเดินมานั่งบนโต๊ะ

            “คนไหนคะ” ไม่ใช่นงรักไม่รู้ แต่เธออยากกวนประสาทนายใหญ่มากกว่า แล้วเหมือนจะได้ผลเพราะคนตรงหน้าเหลือบตามองเธอด้วยสายตาดุนิดหนึ่ง ถอนหายใจออกมา

            “ป้าก็รู้ว่าผมหมายถึงใคร แล้วจะถามทำไม” นงรักเคยเห็นนาราขึ้นมาบนบ้านหลายครั้ง กับข่าวคราวที่คนงานลือกัน จะว่าเปิดเผยก็เปิดเผยจะว่าปิดบังก็ปิดบัง เพราะแบบนั้นหญิงวัยป้าจึงตอบสิ่งที่นายหัวอยากรู้

            “หนูนาคน่าจะกลับบ้านค่ะ เพราะป้าเห็นขับรถแล้วออกไปเลย ยังไม่กลับมา เป็นแบบนี้ส่วนมากเธอจะกลับบ้านแล้วมาไร่อีกทีตอนเช้า”

            “กลับโดยไม่บอกเนี่ยนะ” เสียงเข้มเอ่ยอย่างหงุดหงิด นงรักยิ้มน้อยๆ

            “เดี๋ยวเธอก็กลับมาเองแหละค่ะ เด็กคนนี้ไม่เบี้ยวงานหรอก ป้าไม่เห็นเธอมาทำงานสายสักที ไม่ต้องห่วงเธอหรอกนะคะ”

            “ผมเปล่าห่วง แค่อยากให้รับผิดชอบงานได้ก็เท่านั้น” เพราะเขาไม่มีมาตรการให้คนงานออกไปค้างคืนข้างนอก ถ้าไม่จำเป็น แต่สำหรับนาราเธอไม่ใช่คนงานประจำ แต่เป็นคนงานพิเศษที่เข้ามาเพื่อใช้หนี้

            “แล้วป้าก็ไม่ต้องคิดด้วยว่าผมจะคิดอะไรกับเธอ” ดวงตาคมดุตวัดมองนงรัก หญิงแม่บ้านขนกายลุกวาบ นายหัวเป็นแบบนี้ทุกทีที่เธอพูดถึงนาราในเชิงมีความสัมพันธ์ชู้สาว ไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือแค่ปากแข็งกันแน่

            “ก็ได้ค่ะๆ ป้าจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว” นงรักเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเย็นนี้คุณสิงจะทานอะไรเหรอคะ เดี๋ยวป้าทำไว้ให้”

            ชายหนุ่มลุกขึ้น กล่าวเสียงกระด้าง

            “ไม่ต้องครับ ผมจะไปทานที่อื่นสักหน่อย” ว่าจบสิงหราชก็หยิบเอากุญแจเดินออกไปทางประตู เขาขับรถตรงดิ่งไปยังหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ใกล้ธรภูมิ