นก

            “คุณ” คนตัวเล็กเดินขึ้นมาบนบ้าน เห็นสิงหราชเปิดอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะไม้ริมระเบียงพอดี เธอเรียกเขาไว้ ในอกยังคงหนักใจไม่หาย

            “ถ้าจะมาพูดให้ไอ้พวกนั้นก็ออกไป” เสียงแข็งกร้าวตอบกลับมาราวกับรู้อยู่แล้ว ร่างบางถอนหายใจเฮือก เธอตัดสินใจเดินไปนั่งตรงหน้าเขา

            “ใช่ ฉันจะมาพูดเรื่องพวกเขา คุณไม่คิดว่าเกินไปหน่อยเหรอที่ไล่พวกเขาออกไปแบบนั้น นั่นไม่ต่างจากการทำให้พวกเขาไม่มีงานทำ พวกพี่เขาผิดฉันรู้ แต่พี่เขารู้ตัวจะให้อภัยกันไม่ได้เลยเหรอ” งานหายากมากนะ แล้วเธออยากให้เขาไตร่ตรองถึงความผิดคนงานให้ดีก่อนโดนไล่ออก ทว่าเขาคงไม่คิดแบบนั้น

            “คนผิดก็ต้องได้รับผิด ผิดครั้งแรกก็อาจมีครั้งที่สองได้ ฉันไม่ชอบให้ใครทำผิด โดยเฉพาะคนที่ไม่รู้หน้าที่ตัวเอง” สิงหราชตอบอย่างไม่ใส่ใจ มือหนาพลิกเอกสารการเงินของไร่ไปเรื่อยๆ

            “แต่มันก็ผิดพลาดกันได้ ไล่เขาออกแบบนั้นเกินไปหรือเปล่า” นารายังไม่ยอมแพ้ เธออยากให้เขาเปิดใจคุยกับเธอ เธอสงสารคนพวกนั้นจริงๆ

            “หรือเธอจะให้ฉันให้พวกมันรับผิดชอบพันธุ์กล้าทั้งหมด” สิงหราชเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยอย่างดูแคลน “ทั้งหมดหลายแสนบาท จ่ายมาสิ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง”

            “นี่...คุณ” นาราพูดไม่ออก

            “นี่ถือว่าใจดีมากแล้ว เพราะถ้าฉันพูดไปตามจริง พวกมันจะต้องทั้งถูกไล่ออกและชดใช้ค่าเสียหายให้ฉัน ทีนี้เธอเข้าใจแล้วหรือยัง” ถ้ามัวแต่ใจดี เขาจะปกครองธรภูมิหลายพันไร่นี้ได้ยังไง

            “หรือเธออยากจ่ายเงินให้พวกนั้น” นายหัวถามย้ำ

            “....”

            “ได้นะ ฉันจะเพิ่มหนี้เธอเข้าไปอีกหลายแสน” นัยน์ตาคมกดมองคนตรงหน้า พลันทำนาราสะดุ้งกายเฮือก เธอได้แต่เอ่ยเบาๆอย่างคนพูดไม่ออก

            “ นี่...คุณ”

            ทำไมเขาถึงใจดำขนาดนี้

            ด้วยความที่ยังงอนสิงหราชอยู่ นาราจึงไม่พูดกับเขา ไม่นอนด้วย ไม่กินข้าว เธอหนีไปนอนกับยุผินที่อยู่ฝ่ายทะเบียนของไร่แทบทุกวัน แล้วดีใจมากด้วย ที่สิงหราชไม่มาตามเลย ตอนนี้นารากำลังเก็บสตรอว์เบอร์รี่อย่างสบายใจเฉิบในช่วงบ่ายสาม เอาเข้าปากด้วย เนื้อสตรอว์เบอร์รี่หวานๆฉ่ำๆแตกกระจายในปากเธอ

            “ว๊าย” ทว่าหญิงสาวกับต้องสำลัก เมื่อมือเธอถูกกระชากเข้าไปจับ สิงหราชลากเธอออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

            “แค่ก นี่คุณจะพาฉันไปไหน” หญิงสาวตาโต สำลักสตรอว์เบอร์รี่ไปด้วย เธออยากถามเขาว่า เป็นบ้าเหรอ!

            “ปล่อย” คนตัวเล็กยังคงแกะมือใหญ่ออก กระทั่งถูกโยนมาใส่กระบะคันเก่าของสิงหราช หญิงสาวถลึงตาใส่เขาราวกับไข่ห่าน ทว่ากลับต้องได้กรีดร้อง เมื่อชายหนุ่มขับพุ่งออกไปด้วยความเร็ว

            “ไอ้” โอ๊ย นาราไม่รู้จะด่าว่าอะไร แต่ที่แน่ๆ เธอเกลียดคนใจร้อนแบบเขา

            แปลกใจมาก เมื่อเขาพาเธอเลี้ยวเข้ามายังไร่ข้างๆ ไร่แห่งนี้ชื่อว่า ‘ทศกัณฐ์’ เป็นไร่ส้ม และมีพืชอื่นอีกหน่อย แต่ก่อนเธอไม่เคยเห็นไร่แห่งนี้กับธรภูมิข้องเกี่ยวกัน ไม่เพียงเท่านั้นคนงานยังไม่ถูกกันด้วย ทำไมตอนนี้สิงหราชถึงได้มาที่นี่

            “นายหัวสิง” เข้ามาในบ้านทรงไทยที่ใหญ่เกือบเท่ากันของสิงหราช ก็มีหญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามา ประนอมตกใจเมื่อเห็นนายหัวของไร่ข้างๆมาเยือน ทั้งๆที่ร้อยวันพันปีไม่เคยโผล่มา

            “เจ้าของไร่อยู่มั้ย” สิงหราชมองอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด เพราะคนที่มันทำผิดต่างหากที่ควรเกรง

            “คุณเชาว์เหรอคะ” ประนอมถาม เธอไม่เข้าใจว่าสิงหราชถามหาเจ้าของไร่เพราะอะไร

            “แล้วไร่นี้มีเจ้าของกี่คน” ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด ยังไม่ปล่อยมือจากนารา แม้จะอารมณ์เสียแค่ไหนก็ตาม

            “คุณเชาว์อยู่ค่ะ” เมื่อเอ่ยถึงเจ้าของไร่ โชคดีนักที่วันนี้เชาวริตอยู่ตามปกติ เจ้าของไร่มักเข้าไปในเมืองสังสรรค์กับเพื่อนเสมอ เชาวริตมีเพื่อนมาก แม้จะมาอยู่ที่นี่ไม่ถึงห้าสิบปีก็ตาม

            “มึงมาทำไม” ใช่ วันนี้นนนทร์เพื่อนร่วมห้องสมัยเรียนของสิงหราชอยู่ด้วยเพียงได้ยินเสียงที่คุ้นหู และน้ำเสียงแสดงอำนาจและแข็งกระด้างแบบนั้น เขารีบออกมาจากบ้านทันที

            “ไอ้นนทร์!” เชาวริตเดินมาตาม เขาเอ่ยเสียงดุลูกชาย ก่อนจะหันไปยิ้มให้คนเป็นแขกของบ้าน

            “ขึ้นมาบนบ้านก่อนครับ นายหัวมาถึงไร่ผมมีอะไรเหรอรึเปล่า”

            คนมาใหม่แสยะยิ้มอย่างไม่รีรอ

            “ผมได้ยินว่าคุณเพิ่งส่งพันธุ์กล้าไปขาย เลยมาแสดงความยินดีสักหน่อย” หลังจากขึ้นมาบนบ้านเรือนไทย สิงหราชก็วางต้นทิวลิปที่หิ้วมาด้วยไว้บนโต๊ะ ย่นก้นลงอย่างไม่มีท่าทีเกรงใจ นนนทร์ตวัดมองด้วยความหมั่นไส้

            “อ้อ ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เองที่ทำให้นายหัวธรภูมิมาถึงที่นี่ได้ ใช่ครับ เราเพิ่งส่งกล้าไปขายเมื่อวาน ขายได้ดีเลยแหละ” ใช่ เมื่อวานเขาขายพันธุ์กล้าไป แต่เป็นการขายแบบลับๆ นึกไม่ถึงว่านายหัวของธรภูมิจะหูดีถึงเพียงนี้

            “เหรอ” สิงหราชกดยิ้มมุมปาก เขาคิดว่าคนเรานี่มันเสแสร้งดีจริงๆ

            “...”

            “แต่กล้าของผมโดนขโมยไป คงจะดีถ้าขายได้แบบนี้เหมือนกัน”

            “...” เชาวริตเงียบ มองคนตรงหน้าที่เอ่ยอย่างราบเรียบ หนำซ้ำใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้ม เอ่ยต่อราวกับเล่าเรื่องสนุกให้ฟัง

            “แต่ผมว่าคนขโมยคงไม่ได้ตั้งใจขโมยเอาไปขายหรอก แต่เห็นเป็นกล้างามๆทั้งนั้น เลยอดโลภไม่ได้”

            “อะไรนี่คุณสงสัยผมเหรอ” ไม่ได้คิดไปเองว่าสิงหราชต้องการสื่ออะไรอยู่ ถ้าพูดแบบนี้บอกเขาเลยก็ได้ว่าเป็นคนขโมยพันธุ์กล้าไป

            “การที่ผมอยากได้ที่ดินของคุณ ไม่ได้แปลว่าผมต้องทำวิธีสกปรกด้วยการเป็นหัวขโมย” เชาวริตแก้ตัว

            “ก็แล้วแต่จะคิด ผมไม่ได้หมายถึงคุณสักหน่อย ใครเอาไป มันก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว”

            “...”

            “ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะอยากมาแสดงความยินดีกับคุณ ไม่ได้ใส่ร้ายใครสักหน่อย ใครอยากรับก็รับไป”

            “นี่มึง!” ทนฟังมานานแล้ว นนนทร์กระชากเสียงขึ้นใส่ เขาเป็นปฏิปักษ์กับสิงหราชตั้งแต่สมัยเรียน ทั้งสองเคยมีเรื่องชกต่อยกัน แล้วนนนท์ก็เกลียดน้ำหน้าสิงหราชเข้าไส้ ไม่รู้ทำไมพ่อถึงอยากได้ที่ของมันนัก ไปซื้อที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมต้องง้องอนมัน เทศกาลทีไร่ก็ส่งของขวัญให้มันเป็นตันๆ มันเป็นเจ้าของไร่ที่คนเก่าคนแก่ทุกคนในจังหวัดนี้เกรงใจมันก็จริงๆ แต่เขาละเกลียดมันจริงๆ

            “ไอ้นนท์” เชาวริตห้ามปรามลูกชาย เขาไม่อยากเห็นใครทะเลาะกันที่นี่ นกเขาราคาหลายแสนของเขาไม่ชอบเสียงดัง  ชายวัยกลางคนยิ้มให้สิงหราช