นกหลายแสน

            “ผมไม่ได้คิดแบบนั้นอยู่แล้ว ขอบคุณนายหัวมากที่เอาพันธุ์ไม้มาให้ผม ผมจะดูแล รดน้ำมันอย่างดี รอวันเติบโตขยายอาณาจักรของมัน” เจ้าของไร่ทศกัณฐ์เอ่ยอย่างมีเลศนัย

            “อย่าคิดใหญ่เกินตัวเลย ต้นไม้ก็ยังเป็นต้นไม้ ใหญ่เท่าที่อยากให้ใหญ่ไม่ได้หรอก ถ้าการใหญ่โตไปแล้วเป็นการเบียดเบียนคนอื่น สักวันก็ถูกกำจัดอยู่ดี” นายหัวหนุ่มยกยิ้ม เวลาวันนี้หมดลงแล้ว เขาเล่นสนุกเต็มที

            “เสียเวลามามากพอแล้ว ผมขอตัว” ร่างสูงลุกขึ้นแต่ดูท่าอีกคนคงไม่อยากให้เขากลับ

            “ไอ้เหี้ย! ปากดี มีเมียกะหรี่แล้วเสือกมาสั่งมาสอนครอบครัวกู อีนังนั่น เป็นกะหรี่ใช่มั้ย เห็นควงไปไหนมาไหน ดีตายแหละมึง!” นนนทร์ทนไม่ไหวที่มันกล่าวร้ายพ่อเขา ชายหนุ่มด่ากราดออกมาอย่างไม่ไว้หน้า มันอยากใส่ก็มาดิ เขารออยู่เหมือนกัน

            ปัง!

            แล้วทันใดนั้นเองที่เสียงปืนดังขึ้น เป็นปืนของสิงหราชนั่นเอง นนนทร์ตัวสั่น เขามองดูศัตรูคู่แค้นด้วยความโกรธ มันกล้ายิงปืนในบ้านเขา!

            “โทษที กูปืนลั่น” มือหนายกกระบอกปืนไปที่กลางหน้าผากนนนทร์ ไม่สนใจคำด่าทอ มุมปากกดยิ้มร้ายลุ่มลึกออกมาอย่างน่ากลัวที่สุด ยอมรับว่าประโยคเมื่อครู่กระตุ้นความเป็นฆาตกรในตัวเขาได้ดีจริงๆ  

            “ว่าแต่เมื่อกี้มึงว่าใครว่ากะหรี่นะ” สิงหราชถามย้ำ มองไปที่ชานนทร์ไม่กะพริบตา

            แม้จะรู้สึกกลัว เพราะว่าเขาไม่มีอาวุธใดเลย ทว่านนนทร์ก็ยังไม่ยอมตกเป็นรอง เขาจะด่ามันเท่าที่ด่าได้ “มะ เมีย มึงไง ก็เขาติดหนี้มึงไม่ใช่เหรอ นอนกับมึงแลกเงิน”

            ปัง! ปัง! ปัง!

            กรงนกราคาหลายแสน ที่ห้อยเรียงรายกันตามชายคาของบ้านถูกสิงหราชยิงใส่จนประตูเปิดออกมา นกจำนวนหกตัวบินหนีกระเจิดกระเจิง ส่งเสียงร้องไปทั่วบริเวณ

            “ลูกพ่อ!” เชาวริตคำรามเหมือนคนจะเป็นบ้า หัวใจเขาแตกสลาย รีบวิ่งไปเกาะดูตรงระเบียง นกราคาหลายแสนหายไปต่อหน้าต่อตา นกพวกนี้กว่าเขาจะได้มันมา เชาวริตต้องเสียเงินไปตั้งเท่าไหร่ นอกจากที่ดินดีๆแล้ว นกเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาเก็บสะสม รักมันเหมือนลูก

            “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้” สิงหราชยังคงไม่ลดละการกระทำ นาราได้แต่คนลุกซู่ เมื่อเขายังจ่อปืนไปตรงหน้านนนทร์ราวกับจะเอาให้ได้ คงเพราะได้ยินเสียงเอะอะ คนงานในไร่ของเชาวริตถึงวิ่งขึ้นมา ทว่าถูกนายใหญ่ของไร่ไล่ลงไปซะก่อน เขาไม่อยากเสียความสัมพันธ์ที่มีเพียงน้อยนิดกับเจ้าของไร่ธรภูมิไป

            “มึง! นี่มึง กล้ายิงนกเขาหลายแสนของพ่อกูเลยเหรอ” นนนทร์ขบกรามแน่น ยังไม่อยากเชื่อสายตา ตัวสั่นไปหมด นกพวกนั้นซื้อบ้านได้เลยนะ

            “กูบอกให้มึงถอนคำพูด” ถ้ามันไม่ยอมพูดเขาจะยิงหัวมันด้วย แล้วชะตากรรมของมันจะไม่ต่างจากนกเขาที่บินหนีไปเมื่อกี้ สิงหราชยังคงต้องการ

            “รีบถอนคำพูดสิไอ้เหี้ย!” เชาวริตทนไม่ไหวแล้ว เขาตบหน้านนนทร์จนหน้าหัน คนเป็นลูกชายใช้ดวงตาสั่นระริกมองคนเป็นพ่อ เขาไม่อยากเชื่อว่าพ่อจะทำกับเขาแบบนี้

            “ป๋า แต่มัน” ชายหนุ่มยังเถียง

            เพี้ยะ! เชาวริตตบเข้าที่หน้าลูกชายครั้งที่สอง คราวนี้เลือดกบปากนนนทร์เลยทีเดียว

            “กูบอกให้ถอนคำพูด!”

            ได้ เขายอมก็ได้

            “เอ่อ กูขอโทษก็ได้”

            ปัง!

            สิงหราชยิงใส่กรงนกอีกครั้ง

            “ไอ้นนทร์!” เชาวริตถีบเข้าไปที่ลูกชายตัวเองที่ไม่ยอมพูดอะไรสักที นึกโกรธจนอยากจะฆ่ามันให้ตาย

            “ถอนคำพูดว่าอะไร” สิงหราชเอ่ยเสียงเรียบราวกับใจเย็นทั้งที่ความจริง...ไม่ใช่ ใจเขาร้อนรุ่มไม่ต่างจากไฟ อยากฆ่าคนให้ได้แล้วตอนนี้ จนในที่สุดนนนทร์ก็ยอมเอ่ยออกมา

            “มะ เมียมึงไม่ใช่กะหรี่”

            ยอมก็ได้ไอ้เหี้ย...

            สิงหราชจ่อปืนไปที่นกอีกครั้ง เชาวริตเห็นก็ได้แต่ตาเหลือก

            “พอแล้ว นายหัว ผมขอร้อง พอแล้ว!” นายหัวไร่ส้มรีบเข้ามาห้ามนายหัวธรภูมิ เขายอมทุกอย่างแล้ว ชายวัยกลางคนยกมือไหว้ ไร้คราบนักธุรกิจผู้โด่งดังในจังหวัด

            สิงหราชใช้สายตามองสองพ่อลูกด้วยความนิ่งงัน เก็บปืนลง ก่อนจูงมือหญิงสาวเพียงคนเดียวออกมา นารายังช็อก ตอนนั้นเธอยังอยู่ในไร่สตรอว์เบอร์รี่อยู่เลย  ทว่าตอนนี้กลับเห็นนายหัวหนุ่มยิงปืนอย่างโกรธแค้น โกรธที่คนอื่นว่าเธอว่าเป็น....

             วินาทีนั้น หัวใจของร่างบางเต้นแรง เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

            นารามองมือใหญ่ที่จับมือเธออย่างแนบแน่น

            เขากำลังปกป้องเธอ ทั้งที่คนอื่นว่าร้ายเต็มไปหมด...

           

            “ไอ้เหี้ย! นกกูหายหมดเลย” ลับหลังสิงหราชเดินออกไป นายหัวของไร่ทศกัณฐ์ทนไม่ไหวแล้ว ถีบเข้าที่เอวลูกชายจนล้มลง นายหัวใหญ่โกรธจนน้ำตาไหล

            นกของกู นกหลายแสนของกู

            “ป๋า พอแล้ว ป๋า ป๋า” นนนทร์ยกมือขึ้นป้องกาย เขาไม่เคยเห็นพ่อของตนโมโหร้ายแบบนี้มาก่อน

            “ไอ้ เหี้ย มึงกำลังทำให้กูเสียแผน” เชาวริตโกรธ โกรธทั้งหมด ไอ้ลูกไม่รักดี วันๆทำแต่เรื่องเสียหาย เขาไม่ฆ่ามันก็ดีเท่าไหร่แล้ว

            “ป๋า พอแล้ว ผมขอโทษ ขอโทษ!”

            นนนทร์ยกมือไหว้ เชาวริตขยับปลายเท้าออก ทั้งสองหอบหายใจ คนหนึ่งด้วยความโกรธ อีกคนด้วยความเจ็บ นายหัวใหญ่ของไร่ สบถออกมา

            “มึงอย่าทำให้เสียแผนอีก” เขามีแผนยิ่งใหญ่ที่ต้องทำให้สำเร็จ คอยดูเถอะถึงวันนั้น สิงหราชจะไม่กล้าถือดีกับเขา

            ทางด้านนนนทร์ชายหนุ่มเต็มไปด้วยเพลิงแค้นเช่นกัน ยิ่งถูกพ่อทำแบบนี้เขายิ่งโกรธเกลียดสิงหราชมากเท่านั้น มันทำให้พ่อทำร้ายเขา สักวันกูจะเอาคืนมึงอย่างสาสม ไอ้เหี้ยสิง! ชายหนุ่มคำรามในใจ