หยาม

            “แต่นาคอยากไป” ทุกวันนี้เธอรับรู้ความเป็นไปในไร่แทบทุกเรื่องราว ความรู้เยอะมากๆแทบเป็นเจ้าของไร่ได้เลยประมาณนั้น เพราะแบบนี้นาราจึงซึมซับไม่รู้ตัว เธอห่วงต้นกล้าทุกต้นในไร่ไม่ต่างจากเขาเลย

            “ใส่ไว้” แล้วเขาก็จำยอม เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหัว ทำหญิงสาวชะงัก มองหมวกที่ถูกสวมทับลงมาบนหัวตัวเอง

            “มันร้อน” เขากล่าวเพียงเท่านั้น

            “ขอบคุณค่ะ” นาราได้เพียงเอ่ยคำนั้นเหมือนกัน ใบหน้าสวยพยายามซ่อนความเขินอายไว้ด้วยการก้มหน้าลง โดยไม่ให้ใครเห็น ใครจะคิดว่าเขาจะห่วงเธอถึงขั้นเอาหมวกให้ใส่ สิงหราชวันนี้ช่างน่ารักจริงๆ

            “เป็นอย่างนี้ได้ยังไง” เขาคำนวณความเสียหายมาแล้วว่าจะประมาณไหน ทว่าพอมาดูของจริงกลับพบว่ามูลค่าที่เสียหายไปนั้นมีมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว พันธุ์กล้าที่ถูกเพาะและนำเข้าจากต่างประเทศ คำนวณเป็นเงินหลายแสนบาทที่เสียหายไป เหลือไว้เพียงต้นดาวเรืองเล็กๆให้ดูต่างหน้า

            กล้า กล้ามากจริงๆที่ทำแบบนี้

            “เมื่อคืนใครเฝ้ายาม” เสียงเข้มเอ่ยถามด้วยความเยือกเย็น นัยน์ตาคมกร้าวกราดมองทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเพียงได้ยินเสียงน่าเกรงขาม ทุกคนก็แสดงความเกรงกลัวเจ้านายออกมาจนตัวสั่นงันงก พวกเขารู้ว่าสิงหราชเป็นคนเอาจริงขนาดไหน

            “ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาคนงานขนลุกไปตามๆกัน

            “เอ่อ” ทะนงใจกล้าเอ่ยออกมาคนแรก  เขากลัวเจ้านายจนฉี่แทบราดอยู่แล้ว

             “เอ่อ ไอ้ตุ้ยครับนายหัว เมื่อคืนเป็นวันเกิดมัน พวกมันเลยฉลองกันดึกไปหน่อยครับ ไม่ได้ดูต้นกล้าดีๆครับนาย” ทะนงมารู้หลังจากพันธุ์กล้าหายไปแล้วว่า เมื่อคืนตุ้ยกับคนงานอีกสามคนที่มีหน้าที่เฝ้ายามดื่มฉลองกัน จนทำให้พวกนั้นไม่ได้นอนที่นี่ พันธุ์กล้าทั้งจึงถูกขโมย

            “ไปเรียกมันมา” สิงหราชกดเสียงต่ำ ดวงตาคมจ้องมองไปที่ทะนง คนงานหนุ่มสะดุ้งโหยง ก่อนจะเดินตาลีตาเหลือกไปหาตุ้ยที่คาดว่าน่าจะหลบอยู่แถวๆนี้ จนกระทั่งเจอตุ้ย พุ่ม สวน และอิ่ม ที่โรงนา

            “นาย! ผมขอโทษครับนาย” เพียงพบหน้าผู้เป็นนายตุ้ยก็ยกมือพนมขอโทษเขาทันที คนที่ขึ้นชื่อว่านายมองมาที่ตน แผ่รังสีดุดันออกมา เขาเคยเห็นสิงหราชโกรธมากๆอยู่ไม่กี่ครั้ง เพราะปกตินายหัวหนุ่มก็มักมีความเกรี้ยวกราดอยู่แล้ว ทว่าในตอนที่โกรธเหมือนจะฆ่าคนให้ได้ คนงานในไร่แทบอยากลาออกไปทุกคน แล้วตอนนี้ตุ้ยก็รู้ชะตากรรมตัวเองว่าสิงหราชไม่ปล่อยตนไว้แน่

            “เมื่อคืนมึงนอนไหน” เจ้าของไร่ธรภูมิเอ่ยถามเสียงเข้ม กดดันคนทำงานจนกลัวหัวหดไปตามๆกัน

            “เอ่อ ผมนอนที่ห้องพักครับนาย ผมเมามาก เลย ผม” ตุ้ยเอ่ยกระตุกกระตัก ทว่าเสียงเขาเงียบไปเมื่อได้ยินนายหัวเอ่ย

            “กูไล่มึงออก”

            “...”

            “กูบอกแล้วไงว่าให้ดูแลพันธุ์กล้าให้ดี แต่มึงก็ไม่ทำ กูไม่ชอบคนที่ทำอะไรลับหลัง มึงอยากเมา มึงเมาได้ แต่มึงเมาแล้วไม่ทำการทำงานแบบนี้ กูไม่จำเป็นต้องเอามึงไว้อีกต่อไป” นัยน์ตาคมกล้ากวาดมองยังคนด้านหลัง “รวมถึงคนอื่นที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ด้วย กูไล่มึงออกทุกคน”

            เขาเคยบอกไว้แล้วว่าอย่าทำงานด้วยความเลินเล่อ ธรภูมิไม่ใช่สนามเด็กเล่น แต่มันคือสถานที่ทำงาน ทำงานได้ผลผลิตออกมาเป็นพืชผลคุณภาพดี ถ้าใครเป็นก้อนเนื้อร้าย เขาก็พร้อมตัดพวกมันทิ้ง 

            เพียงได้ยินคำว่าไล่ออกตุ้ยรู้สึกราวกับฟ้าถล่มลงมา  เขาไม่อยากยอมรับความจริง

            “นายครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ตุ้ยพยายามเว้าวอน ชายหนุ่มร้องไห้ออกมา เขารู้ความผิดตัวเองอยากได้รับการให้อภัย เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ความจริงไม่ใช่ว่าสิงหราชไม่ให้ดื่มเลย ถ้าอยากดื่มต้องบอกนายหัวก่อน แต่ครั้งนี้เขาคิดน้อยไปจริงๆ

            “ใช่ครับ นาย อย่าไล่พี่ตุ้ยและพวกเราออกเลย ต่อไปนี้พวกเราจะดูแลพันธุ์กล้าให้ดี นาย ให้อภัยเราเถอะนะครับ!” พุ่มขอร้อง ถ้าไม่ได้ทำงานที่นี่ เขาไม่รู้ว่าจะไปทำที่ไหนแล้วเหมือนกัน งานมันหายากใช่ว่าเดินไปแล้วจะหาได้

            “นะครับนายๆ นายๆ”

            คนทำผิดต่างร้องขอ ทว่าไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว นายเหนือหัวของไร่ได้เดินไปแล้ว เหลือเพียงคนร่างเล็กที่ยังมองทุกคนด้วยความสงสาร ความจริงเธอรู้ดีว่าสิงหราชเป็นคนใจร้ายและไม่สนใครพอตัว เพราะเธอก็โดนเขาทำร้ายบ่อยๆ แต่ยอมรับว่าเธอไม่เคยเห็นเหตุการณ์ที่เขาจริงจังและเด็ดขาดขนาดนี้มาก่อน แต่ทว่าพอมาคิดอีกทีความเสียหายที่คนพวกนี้ก่อไว้มีมากมายจริงๆ

            “น้องนาคไปคุยกับนายให้หน่อยได้มั้ยว่าอย่าไล่พวกพี่ออกเลย” เมื่อนายใหญ่ไปแล้ว คนถูกทิ้งจึงมองหาคนที่พอจะช่วยตัวเองได้ ตุลพันธ์เดินเข้ามาหานาราที่ยังนิ่งอยู่ เขาเห็นหญิงสาวสนิทกับนายหัวมาก และทุกคนก็พอรู้ว่าทั้งสองคนเป็นอะไรกัน เขาคิดว่านาราต้องช่วยเขาได้แน่ๆ

            “เอ่อ คือ หนูไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงค่ะ” เพราะเธอก็ยังเอาตัวเองไม่รอด เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเธอมีผลกับสิงหราชแค่ไหน

            “แต่น้องนาคไปคุยกับนายหัวให้พี่หน่อย พี่มีลูกมีเมียที่ต้องดูแล ถ้าไม่มีงานในนี้ พี่ก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน นะ น้องนาค น้องนาคช่วยพี่หน่อยนะ” อิ่มยังคงไม่ยอม เขามีเมียมีลูกอยู่ที่นี่ แล้วงานในบ้านก็หายากเหลือเกิน เดิมทีเขาติดยาเรียนไม่จบตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วใช่ ช่วงเวลานั้นเองที่สิงหราชให้โอกาสเขา โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าเขาต้องทำงานถวายหัวให้ธรภูมิ ที่ผ่านมาเขาดีใจมากเพราะที่แห่งนี้ค่าตอบแทนดี สวัสดิการยังดี เขาไม่อยากไปจากที่นี่

            นารานิ่งไปก่อนที่เธอจะตัดสินใจกับตัวเอง

            “ค่ะ นาคจะลองคุยกับเขาดู” ด้วยความสงสารจึงยอมตกลง เธอไม่รู้ว่าจะคุยกับนายหัวของไร่ได้หรือเปล่า ทว่าด้วยความเป็นคนใจดีของนารา เธอจึงอยากจะช่วย