ผิดหวัง

            “คุณสิงหล่อจังเลยนะคะวันนี้” มาถึงปราณนารีก็ปฏิบัติการเกี้ยวผู้ชายทันที เธอเห็นสิงหราชตั้งแต่หน้างานแล้ว เขาสูง โดดเด่นเกินกว่าใคร แล้วชุดคาบอยของชายหนุ่มวันนี้ก็พลันทำให้หัวใจเต้นแรงด้วย

            “ขอบคุณครับ” สิงหราชตอบเสียงราบเรียบทำให้คนตัวเล็กหน้าเจื่อนลงถนัดตา แต่หญิงสาวยังคงไม่ยอมแพ้

            “แหม ปราณดีใจมากเลยค่ะที่จะได้เจอคุณสิงที่นี่ ปราณขอไปเจอคุณที่ไร่ แต่คุณไม่วางทุกทีเลย คือปราณอยากได้ผลไม้ใหม่ที่คุณสิงปลูกน่ะค่ะ พอดีอยากเปลี่ยนเครื่องเคียงให้ลูกค้า หาอะไรใหม่ๆบ้าง”

            “ตลาดก็น่าจะมีนะครับ”

            “ไอ้สิง!”

            วิกรแทบกระโดดดึงหูเพื่อนเมื่อร่างสูงเอ่ยเสียงนิ่งๆออกมา มันพูดอะไรของมัน ปราณนารีนี่ลูกค้ารายใหญ่เลยนะ เธอรู้จักคนมากมาย คอนเนคชั่นดีๆทั้งนั้น ตอนนี้มันให้เธอซื้อผลไม้ในไร่นิดเดียว แต่เขาไม่อยากให้มันตัดสัมพันธ์เพราะยังไงปราณนารีก็ยังพอจะช่วยธรภูมิตอนลำบากได้ วิกรเปรียบเหมือนผู้ปรึกษาของธรภูมิด้วย เขาไม่อยากให้สิงหราชปล่อยโอกาสไป

            “เชิญที่ไร่เราได้ครับ ถึงไอ้สิงไม่ว่าง ผมก็ว่างอยู่แล้ว ถามคนอื่นก็ได้ ไร่เราไม่รังเกียจคุณปราณหรอกครับ”

            “จริงเหรอคะ” ปราณนารีตาโต เธอดีใจมากจริงๆ

            “จริงสิครับ เข้าไปได้ ยิ่งอุดหนุนผลไม้ในไร่ก็ยิ่งได้ครับ โอ๊ย” สัมผัสของรองเท้าราคาแพงที่เตะโดนหน้าแข้งทำวิกรร้องออกมาอีกครั้ง ไอ้สิงมันเตะขาเขา!

            “คุณกรเป็นอะไรคะ” หญิงสาวบริษัทจัดเลี้ยงทำหน้าตกใจ เมื่อกี้วิกรร้องซะดังเลย

            “ยุงกัดน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก” วิกรลูบขาตัวเอง ส่งสายตาคาดโทษให้สิงหราช โดยที่เจ้าตัวมองมาด้วยสายตาเอาเรื่องเช่นกัน

            “งั้นว่างๆปราณไปเที่ยวที่นั่นนะคะ ปราณไม่ไปเปล่าๆอย่างแน่นอน ปราณจะไปอุดหนุนผลไม้ด้วย” เธอไม่สนแล้วว่าวิกรจะเป็นอะไร หญิงสาวดีใจจนบอกไม่ถูก ราวกับใจเหี่ยวแห้งถูกชโลมด้วยน้ำทิพย์

            “ยินดี โอ๊ย ครับคุณปราณ”  ไอ้เหี้ยสิงหราชมันเอาอีกแล้ว วิกรสบถด่าเพื่อนตัวเองในใจ

            งานดึกขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนก็ดื่มกินกัน เกิดเสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนานไปทั่วงาน ตอนนี้ปราณนารีลุกออกจากโต๊ะสิงหราชแล้ว เพราะเธอต้องไปสวัสดีแขกผู้ใหญ่ที่มาเพิ่ม หลังจากนั้นหญิงสาวเดินไปที่ข้างพุ่มไม้

            “เป็นไง เรียบร้อยมั้ย” ย่อมมีเหตุผลที่เธอรับงานวันนี้ทั้งที่บริษัทเธอมีลูกค้าติดต่อเข้ามามากมาย แต่เธอเลือกทำเพราะมีสิ่งหนึ่งที่ต้องการ

            “เรียบร้อยค่ะ” พนักงานเสิร์ฟในชุดเรียบร้อยผูกโบกระต่ายพยักหน้า

            “ดี” ปราณนารียิ้มออกมา เธอไม่เคยรู้สึกพอใจครั้งไหนเท่าครั้งนี้มาก่อน เพราะถ้าเรื่องนี้สำเร็จเธอจะเปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล และใช่ เธอจะทำให้สิงหราชลืมเธอไม่ลงเลย หญิงสาวสัญญา

            “ดูด้วยว่าดื่มจริงหรือเปล่า อย่าให้พลาด ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ ฉันจะให้รางวัลเธออย่างงาม”

            “ได้ค่ะ คุณปราณ”

            “ไปได้แล้ว”

            มือเรียวตบหลังพนักงานสาว เห็นทุกอย่างเป็นไปได้ดีก็ยิ้มแก้มปรี่ วันนี้ฟ้าคงเข้าข้างเธอ

            “อะไรวะ ทำหน้าเหมือนอยากตาย” เวลาล่วงเลยมาเรื่อยสิงหราชยิ่งเซ็งมากเท่านั้น ชายหนุ่มยกเหล้าขึ้นดื่ม มองไปที่การแสดงของลุงๆป้าๆด้วยท่าทีเบื่อหน่าย ไม่เพียงเท่านั้นร่างกายของเขายังรู้สึกแปลกมากด้วย มันร้อนผ่าวราวกับจวนระเบิดออกมา

            “กูกลับแล้ว” สุดท้ายชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวลุกขึ้น วิกรได้แต่มองตาม เขาไม่อยากเชื่อว่าสิงหราชจะกลับไวขนาดนี้ เพิ่งห้าทุ่มเอง จะรีบไปไหน

            “อะไรของมึง” วิกรมองนายหัวหนุ่ม เขายังสนุกอยู่ไม่กลับตอนนี้แน่ ทว่ามองสำรวจท่าทางของสิงหราชแล้ว เพื่อนของเขาก็ยังปกติดี

            “มึงไม่ได้เมาเหรอ” วิศวกรรมเกษตรของไร่ถาม  

            “มึนนิดหน่อย” ไม่ได้มึนเพียงเท่านั้น ตอนนี้เขายังรู้สึกร้อนในกายด้วย โดยเฉพาะตรงแก่นกาย สิงหราชรู้ดีว่าตอนนี้ตนโดนวางยาปลุกเซ็ก ส่วนมาจากใครนั้น เขาจะสืบหาทีหลัง ตอนนี้มีคนที่คิดไว้อยู่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นกล้าพอควรที่ทำกับเขาแบบนี้

            “สิงคะ” เป็นอย่างที่คิด สิงหราชเดินออกมาจากงานเพื่อไปยังรถของตน ถูกใครบางคนเรียกไว้ เขาไม่ได้เมามากเลยจะขับรถกลับ

            “คุณปราณ” ร่างสูงหรี่ตาคมมองร่างอวบอิ่มตรงหน้า ตอนนี้ปราณนารียิ้มพราวให้เขา หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้ ที่ที่เรายืนอยู่ค่อนข้างปลอดคน และมีต้นไม้บัง คนอื่นอาจไม่เห็น และเพราะไม่เห็นปราณนารีถึงได้มีท่าทียั่วยวนเขาจนออกนอกหน้า

            ไม่เห็นน่ารักเหมือนคนที่อยู่ในไร่เลย รายนั้นจับทีกัดเป็นรอย

            “คือสิง ปราณมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณสักหน่อยน่ะค่ะ คือพรุ่งนี้ปราณอยากไปหาคุณที่ไร่หน่อย อยากถามเรื่องผลไม้ด้วย สิงพอจะว่างคุยกับปราณมั้ยคะ” ปราณนารีทัดผมไปด้านหลัง ช้อนตามองชายตรงหน้าที่มีเสน่ห์มากมายในความคิดเธอ ความจริงเธออยากเข้าไปใกล้ กอดจูบ อยู่ในอ้อมแขนแกร่งจะตายอยู่แล้ว ทว่าตอนนี้ทำได้เพียงวางตัว แม้จะแสดงออกมาว่าหลงใหลเขามากก็ตาม

            “คุยกับคนอื่นก็ได้ คุณกล้วยก็อยู่” สิงหราชตอบเสียงแข็งเล็กน้อย เอ่ยถึงผู้จัดการไร่ เขาอยากไปจากที่นี่เต็มทน

            กลับเข้าไปเลย พร้อมกับบอกลูกชายที่กำลังผงาดเต็มกางเกง เขาจะไม่เอามันออก ไม่ทำ ไม่ว่ากับใครทั้งนั้น จะกลับไร่ ทำกับคนคนนั้นคนเดียว

            “นี่คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าแดงจัง” ปราณนารียังไม่ยอมแพ้ เธอรู้ว่าสิงหราชรู้สึกยังไงอยู่ เขาจะทนกับความต้องการไหวเหรอ เธอยั่วยวนชวนกระแทกแบบนี้ เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทนได้สักกี่น้ำ

            “ตรงนี้แดงหมดเลย” มือเรียวยกขึ้นแตะแก้มชายหนุ่ม สิงหราชหันหน้าหนี

            “ไม่ได้เป็นอะไร”

            “แต่”

            “ผมขอตัว”

            “เดี๋ยวก่อนคะ” ร่างเล็กขวางหน้านายหัวไว้ แม้ใจจะปวดหนึบที่เหมือนโดนปฏิเสธกลายๆ แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นใจฤทธิ์ยา ความสวยงามของตัวเอง ฤทธิ์ของน้ำเมา เผลอๆอีกไม่กี่วิข้างหน้า เขาอาจจะทนเธอไม่ไหวลากเข้าไปในโพรงไม้ข้างๆนี้ก็ได้ ความเป็นชายกับความเย้ายวนของสตรี หนึ่งในร้อยที่จะทนไหว

             เธอไม่ยอมหรอก ทำมาขนาดนี้ เธอจะไม่ยอมเสียเขาไป

            “...”

            “ให้ปราณพาคุณไปพักมั้ย ที่โรงแรมของปราณก็ได้ ให้ปราณดูแลคุณเถอะค่ะ นะคะสิง” หญิงสาวแสดงความเป็นห่วงใยอย่างชัดเจน มือบางเข้าไปลูบหน้าอกแกร่งด้วยท่าทางสนิทสนม ทว่าเธอกลับหน้าแตก

            “ไม่เป็นไร”  ชายหนุ่มหันหลังให้ กำลังจะเดินไปจากตรงนี้

            เขาจะเมินเธอไปถึงเมื่อไหร่กัน!

            “สิง!” ปราณนารีเข้าไปสวมกอดสิงหราชจากด้านหลังไว้ เธอผิดหวังจนน้ำตาไหล