งานเลี้ยง

            “ฉันจะเข้าไปในเมืองนะ พอดีมีกินเลี้ยงนิดหน่อย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำนาราที่กำลังนั่งอยู่โต๊ะกลางบ้าน บวกลบค่าอุปกรณ์ในการทำสวนที่เธอเป็นคนเริ่มเงยหน้าขึ้นมา ตอนนี้น่าจะหกโมงเย็นแล้ว เธอเพิ่งเห็นสิงหราชเป็นครั้งแรกของวัน

            “อืม ไปสิค่ะ” เอ่ยเสียงเบา ก้มลงมองเอกสารในมือต่อ ทำไม่สนใจคนตัวสูง จนสิงหราชต้องเดินมาใกล้

            “เป็นอะไร” ชายหนุ่มถาม มองคนตัวเล็กที่ใบหน้าเรียบนิ่งอย่างผิดปกติ ถ้าเป็นเมื่อก่อนต้องบ่นเขาแล้ว

            “เปล่านี่ เหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ เลยเพลีย” นาราตอบแบบไม่ใส่ใจ เธอพยายามไม่สนใจเรื่อยๆ ทั้งๆที่ใจอยากถาม อยากให้เขาอธิบายสักหน่อยว่าไปไหนยังไง แต่คนอย่างสิงหราชคงไม่บอกอะไรกันหรอก

            “ใช้งานคนให้เป็นสิ อะไรงานหนักไม่เหมาะกับผู้หญิงก็อย่าทำเอง คนงานมีเยอะแยะ” เห็นมั้ย เขาไม่รู้อะไรเลย

            “อืม ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้า เธอไม่แม้หันไปมองคนตัวใหญ่ ส่วนนายหัวของไร่ คิดว่าหญิงสาวคงจะเหนื่อย เพราะเพิ่งไปสวนมา จึงเดินเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำ แต่งตัวไปงานในค่ำคืนนี้ 

            งานที่สิงหราชมาเป็นงานไม่ใหญ่ มีแค่คนในแวดวงเดียวกันเท่านั้นที่ถูกเชิญ ส่วนมากเป็นคนที่เขารู้จักอยู่แล้ว โดยงานครั้งนี้ถูกจัดขึ้นที่สวน ‘พิทักษ์’ ฟาร์มขนาดใหญ่อันเป็นสถานที่โด่งดังของจังหวัดนั่นเอง เวลานี้สนามหญ้าที่เคยโล่งเตียนจึงเต็มไปด้วยเก้าอี้สีแดง ซุ้มดอกไม้อยู่โดยรอบ แสงไฟสาดสว่างทั่วบริเวณ มีเวทีเล็กๆตรงกลาง วันนี้สิงหราชมากับวิกร เพื่อนวิศวกรรมเกษตรของเขา ซึ่งมันแยกไปไหนแล้วก็ไม่รู้

            “สวัสดีครับ นายหัว” เดินเข้ามาอ่อร่านายหัวเจ้าของที่ดินเกือบห้าพันไร้สาดส่องไปทั่ว ทุกคนต่างเดินมาที่สิงหราช มาโนชเจ้าของฟาร์มพิทักษ์แห่งนี้กล่าวกับชายหนุ่มเป็นคนแรก

            “สวัสดีครับคุณลุงโนช” เจ้าของไร่ธรภูมิยกมือขึ้นไหว้คนแก่กว่า

            “นายหัวนี่หล่อขึ้นทุกปีเลยนะครับ” เห็นทีไรมีแต่หล่อขึ้นๆ เขาคิดว่าสิงหราชดูคมคายขึ้นด้วย สมมาดนายหัวคุมลูกน้องเป็นพันคนจริงๆ

            “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ชายหนุ่มปฏิเสธ เขาทำงานแต่ในไร่ เอาอะไรมาหล่อ

            “นายหัวสวัสดีครับ”                                   

            “นายหัวหล่อมากเลยครับ”

            “ไงหลาน สบายดีมั้ย” ไม่มีเพียงแค่มาโนชเท่านั้นที่กล่าวชม คนอื่นก็เข้ามาพร้อมกัน สารทุกสุดดิบกันด้วย งานไม่ได้จัดมานาน ทำให้อดคิดถึงความหลังไม่ได้

            เจ้าของไร่หรือนายหัวต่างๆ กล่าวทักทายกัน ก่อนจะแยกไปนั่งตามโต๊ะตัวเอง เพราะอาหารจะเริ่มแล้ว ตอนนี้เองที่สิงหราชเห็นวิกรโผล่หัวมา

            “นึกว่าไปตกส้วมที่ไหนซะแล้ว” มันเล่นเดินเข้ามาตอนจะกินเลี้ยงเลย ไม่มาตอนปิดงานไปเลยล่ะ

            “ส้วมเหี้ยไร กูไปคุยกับเพื่อนมา” วิกรส่ายหัว สิงหราชนี่ปากจัดเสมอต้นเสมอปลาย หนำซ้ำยังไม่สนใจใครด้วย นั่งยกเท้าขึ้นมาไขว่ห้างทำหน้าดุสุดจนคนกลัว ทว่าสาวกลับชอบมันจัง ดูจากสาวน้อยสาวใหญ่ที่มากับพ่อและแม่ แอบชำเลืองมองสิงหราชกันเป็นแถว มีมองเขาบ้าง แต่ไม่สู้มัน

            “หาสาวละสิไม่ว่า” เจ้าของไร่ธรภูมิถอนหายใจ แต่ช่างเถอะ เขากับมันไม่ใช่พ่อลูกที่จะต้องทำตัวติดกัน มีขาก็เดินไป เขาไม่สนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้อยากกลับบ้านว่ะ น่าเบื่อ!

            “คิดถึงสาวในไร่มากกว่าว่ะ โดยเฉพาะน้องนาค คิดถึ๊ง คิดถึง” ความเบื่อหน่ายกลายเป็นความกรุ่นโกรธที่เรียกสติสิงหราชโดนพลัน

            “ว่าไงนะ...” เอ่ยถามเสียงทุ้มเย็น พลันปลุกให้วิกรขนลุก

            “...”

            “ไอ้กร มึงอยากตายก่อนกลับไร่ใช่มั้ย”

            “ล้อเล่นน้า ว่าแต่ใครเป็นคนจัดงานว่ะคุณปราณเหรอ” วิศรกรรมเกษตรเปลี่ยนเรื่อง เขากลัวหัวขาดซะก่อน

            “อืม คงงั้นมั้ง” สิงหราชตอบส่งๆ ตายังมองวิกรไม่วางตา

            “แหม ของชอบมึงนี่” อดหยอกเย้าสิงหราชไม่ได้ ถึงเขาจะกลัวมัน แต่เราก็เป็นเพื่อนกัน ต่อให้เกร็งใจแค่ไหน คำว่าเพื่อนก็ทำให้ทุกอย่างสบายๆอยู่ดี

            “ไอ้สัส เลิกพูด รำคาญ” แต่ดูท่าคงมีคนไม่สบายแล้ว เขาไง แต่ช่างเถอะ เขาอยากดูปฏิกิริยาของมัน อยากพิสูจน์ว่าจะเป็นอย่างที่คิดมั้ย

            “คอยดูเถอะ เดี๋ยวเขาก็เข้ามาทักมึง คุณสิงคะ คุณสิงขา”

            “หุบปาก”

            “ฮ่า ฮ่า มึงคอยดู” วิกรหัวเราะ

            “คุณสวัสดีค่ะ” เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย เพราะหลังจากวิกรพูดเสร็จเพียงชั่วอึดใจ หญิงสาวอวบอัดในชุดราตรีสีแดงผ่าอกก็เดินเข้ามา ความสวยของปราณนารีทำวิกรตาค้าง

            “อุ้ย คุณกรก็มาด้วยเหรอคะ สวัสดีค่ะ” ปราณนารียกมือไหว้วิกร เธอรู้จักชายหนุ่มเป็นอย่างดี แต่ละคนสำคัญในไร่ของสิงหราชเธอต้องรู้จักอยู่แล้ว

            “สวัสดีครับคุณปราณ คุณปราณสวยจังนะครับวันนี้” วิกรอดชมไม่ได้ ความจริงปราณนารีเป็นหญิงสาวที่สวยมาก เขารู้มาว่าพวกข้าราชการในจังหวัดจีบเธอตรึม ทว่าดูเหมือนเธอจะมาหลงเสน่ห์นายหัวดิบเถื่อนอย่างสิงหราชไม่ลืมหูลืมตา วิกรละเสียดายจริงๆ

            ปราณนารีปิดปากหัวเราะทำท่าผู้ดี “ขอบคุณค่ะ คุณกรก็หล่อเหมือนกันนะคะ ไม่ทราบว่าปราณพอจะนั่งโต๊ะด้วยได้มั้ย”

            “เชิญนั่งเลยครับคุณปราณ” มือใหญ่ผายมือให้นั่งลง ถึงนายหัวที่เป็นคนจ่ายเงินเดือนเขาจะถลึงตาใส่ก็เถอะ