ผู้หญิงข้า

 หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วเบา หมดแรง ราวกับอยากหายไปจากโลกนี้

            “ฉันจะไปจากคุณแน่... จะไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายฉันแบบนี้หรอก” เธอสัญญาถ้ามีโอกาสหนี จะหนีสุดชีวิต

            “ได้ยินมั้ย นาคจะไปจากคุณ”

            “จะไปจากฉันงั้นเหรอ” ราวกับสิงหราชถูกทุบด้วยค้อนปอนด์หนักๆ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างลง มองไปที่คนตัวเล็กราวมัจจุราชตนหนึ่งกำลังปลิวชีวิตเหยื่อของตน เอ่ยถามซ้ำ

            “เธอว่ายังไงนะ” นาราแสยะยิ้มเยือกเย็นไม่ต่างกัน

            “ฉันบอกว่าจะไปจากคุณ จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว จะหนีออกนอกประเทศไปเลย จะไม่ให้คุณเห็นหน้าอีก จะไม่ยอมคุยกับคุณ จะเห็นคุณเป็นอากาศธาตุ เป็นสิ่งไร้ค่าในชีวิตฉัน”

            เก่งขนาดนั้นเลย สิงหาราชเหยียดยิ้มเย็น ก้มหน้าลงไปชิดกับใบหน้าสวย ปลายจมูกชนกัน แต่ถ้าเก่งแบบนั้น

            “ก็ลองดู”

            ตับ ตับ ตับ

            ชายหนุ่มปลดกางเกงตัวเองออก สอดตัวตนเข้าไปด้านในคนตัวเล็กอย่างไม่กลัวว่าอีกคนจะรู้สึกเจ็บ สติของเขาตอนนี้ได้หายไปแล้ว เพียงได้ยินนาราบอกว่าจะไปจากกัน ชายหนุ่มรู้สึกราวกับเป็นหมาบ้า กลายร่าง และกำลังฉุดกระชากเธอลงนรกด้วยกัน

            “อื้อ เจ็บ” ร่างบางน้ำตาไหล เจ็บตรงนั้นราวกับมันฉีกขาดออกมา แม้โดนฤทธิ์ของยาก่อนหน้านั้นทว่าไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เธอหวีดร้องเสียงสูง เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

            “ตุบ ตุบ อื้อ คนใจร้าย” มือน้อยทุบไหล่คนตัวโต นิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวดอย่างสุดทน ทว่าสิงหราชก็ยังเป็นเขา คนใจดำไม่มีที่สิ้นสุด กระแทกตัวตนเข้าใส่จนสุดแรง กระทั่งเธอสั่นไปทั้งตัว

            หญิงสาวได้แต่ร้องไห้ ขอร้องเขา ทว่าเขากลับไม่เห็นใจกันเลย กระทั่งในตอนที่เจ้าของไร่ธรภูมิจะเสร็จสมนั่นนาราก็ทนไม่ไหวถึงขั้นสลบไป

            “แม่งเอ๊ย!” ความปวดหนึบตรงแก่นกายปลดปล่อยเป็นน้ำสีขาวขุ่นไหลเต็มร่องคนตัวเล็ก เขาผละตัวออก พร้อมกับเสยผมไปด้านหลังด้วยความหงุดหงิด

            ไม่อยากจะทำแบบนี้ ทว่าปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของเธอราวกับหนามทิ่มแทงใจ ปั่นป่วนพายุร้ายภายในจนมันอาละวาดไม่มีชิ้นดี สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น

            “ฉันขอโทษ” สิงหราชก้มตัวลงไปจูบหน้าผากนูนที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ความกรุ่นโกรธในใจที่มีต่อนาราได้หายไปแล้ว เหลือเพียงความรู้สึกโกรธตัวเองที่เขาทำอะไรบ้าๆลงไป ทำให้คนตัวเล็กต้องเจ็บ

            “ขอโทษ”

            ชายหนุ่มพร่ำบอกอยู่แบบนั้น ใจเจ็บปวดรวดร้าว เขาทำลายเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นจนหมดสิ้น สิงหราชรู้ตัวดีว่าเป็นคนปากเสีย เขาไม่ชอบให้ใครมาต่อปากต่อคำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมให้นาราทำบ่อยๆ ทว่าในตอนที่เธอเอ่ยเหมือนจะไปจากกัน มันสั่นคลอนหัวใจของเขาจนสั่นไหว กลัวว่าเธอจะไปจริงๆ

            เขามันคนบ้า สิงหราชรู้ตัวดี         

            นาราตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่ยังเจ็บปวด อกด้านซ้ายยิ่งปวดหนึบขึ้นไปอีก เมื่อพบว่าภายในห้องกว้างใหญ่แห่งนี้ไม่มีเขาคนนั้น ใช่สิ สำหรับเขาเธอคงเป็นแค่นางบำเรอจริงๆ แต่ทำไม ทำไม ถึงไม่ปล่อยให้นางบำเรอคนนี้โดนข่มขืนไปซะ ไปช่วยเธอไว้ทำไม ไปช่วยให้รู้สึกดีทำไม!

            “หนูนาคเป็นยังไงบ้างคะ” ในตอนที่นารากำลังลงจากเตียง ประตูเปิดออกก่อนใบหน้าของป้านงรักโผล่เข้ามา เจ้าตัวเดินมาหาเธอ หญิงสาวรีบเก็บอารมณ์ความเจ็บปวดไว้ มองใบหน้าหญิงสูงวัยที่ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นทุกครั้ง

            “หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ นี่กี่โมงเหรอคะ” นาราบ่ายเบี่ยง ไม่อยากพูดถึงเรื่องบัดซบที่เจอ ตอนนี้เธออยากรู้ว่าตัวเองนอนหลับไปกี่ชั่วโมง กลางกายปวดระบมทำให้หญิงสาวเบ้หน้าออกมาเล็กน้อย ทว่าเธอก็ยังพยายามเก็บสีหน้าไว้

            “สิบเอ็ดโมงแล้วค่ะ” นงรักเดินเข้ามาชิดเตียง ก่อนจะวางอ่างน้ำลงบนโต๊ะหัวเตียง

            “เอาอะไรมั้ยคะ เดี๋ยวป้าทำให้”

            นาราส่ายหัว “ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวนาคทำเอง” เพราะยังไงต้องลงไปทำงานที่ไร่อยู่แล้ว เดี๋ยวเธอไปหาซื้อกินเองก็ได้

            “ไม่ได้ค่ะ”ทว่าผู้อาวุโสของบ้านกลับปฏิเสธเธอ  “คุณสิงกำชับว่าให้เราที่นี่ จนกว่าจะหายดี”

            “หายดี?” นาราขมวดคิ้วยุ่ง “แต่หนูไม่ได้เป็นอะไรนะคะ”

            นงรักแนบหลังมือกับหน้าผากคนตัวเล็ก ส่ายหน้ากังวลใจ “ตัวร้อนขนาดนี้จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ พักผ่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงงานในไร่ คนงานเยอะจะตาย เดี๋ยวเขาก็จัดการเอาเอง”

            “แต่หนู”

            “ห้ามขัดคำสั่งคุณสิง อีกอย่างเรากำลังป่วย นอนพักเยอะๆ ป้าจะเอาอาหารมาให้อีกที ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด” นงรักชี้หน้าเธอ นาราถอนหายใจหมดแรง แต่ก็ยังยอมนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ ก่อนจะบ่นออกมาในใจ

            นั่งอยู่ในห้องคนเอาแต่ใจนี่นะ เธอยอมป่วยตายดีกว่า