พังทลาย

เวลานี้ต้นกล้ากำลังเจริญเติบโต นาราดีใจมากเธอเฝ้ารดน้ำใส่ปุ๋ยมันทุกวัน เธอลงกล้าใหม่เกือบห้าร้อยต้น ทั้งเงาะ ผักป่าหวาน มะยงชิด แน่นอนการกระทำทั้งหมดไม่เกี่ยวกับสิงหราสักคำ เธอยังไม่พูดกับเขา และทำตัวไม่อยากเข้าใกล้ ส่วนเรื่องรูปพวกนั้น เธอเก็บเป็นความลับ นำมันไปไว้ในที่ปลอดภัย

            “คุณนาคเขาว่าวันนี้พายุจะมา คุณนาคได้ดูข่าวหรือเปล่าครับ” สาทรเดินมาหานาราที่กำลังก้มๆเงยๆตรวจต้นกล้า หญิงสาวหันไปมองทางชายกำยำ ใส่หมวกโม่งปิดหน้าปิดตา ร่างสวยที่อยู่ในชุดกางเกงยีนเสื้อเชิ้ตลุกขึ้น

            “ดูค่ะ แต่นาคว่าน่าจะไม่หนักเท่าไหร่ แต่ก่อนที่ฝนตกนาคอยากให้พวกเรามาขุดคลองระบายน้ำ เพราะที่ดินแปลงนี้เป็นแปลงใหม่ หนำซ้ำยังอยู่ในที่ลุ่ม กลัวว่ามันจะหายไปกับน้ำหมด” เธอทำใจเรื่องนี้มาประมาณหนึ่งแล้ว ความจริงสวนทุเรียนกับพืชอื่นๆที่ทำไปได้ดีเลย นาราจึงอยากขยายพันธุ์ บุกรุกผืนดินใหม่เพื่อปลุกพืชอื่นๆบ้าง ทว่าไม่ง่ายแต่เธออยากลอง

            “แต่ทางนี้เป็นทางน้ำป่าผ่านนะครับ เขาว่าห้าปีก่อนน้ำป่าไหล่ผ่านตรงนี้ เอาต้นกล้ากับต้นไม้ที่ปลูกไว้ไปหมดเลย เพราะแบบนั้นพ่อของนายหัวเลยไม่ปลูกอะไรไว้ที่นี่ ปล่อยเป็นที่รกร้าง” สาทรพยายามอธิบายเพราะกลัวหญิงสาวจะไม่เข้าใจและอาจคิดไปถึงผลลัพธ์ที่จะประสบความสำเร็จ เขายอมรับในตัวผู้หญิงคนนี้จริงๆ หญิงสาวไม่กลัวอะไรเลย ไม่ฟังคำทัดทาน ทว่าอยากลงมือเองก่อน พร้อมแก้ไขทุกเมื่อถ้ามาไม่ทุกทาง

            นาราได้ยินมาบ้าง ทว่าถ้าเธอไม่ปลูกตรงนี้ ไม่มีที่ไหนปลูกได้เหมือนกัน อีกฟากหนึ่งของเขาก็ไกลจากแหล่งน้ำมาก เป็นดินลูกรัง สภาพเป็นกรด ทำให้นาราเลือกที่นี่เพราะดีที่สุด อีกอย่างน้ำป่าไม่ได้ทะลักทุกปีเสียหน่อย ปีก่อนเธอก็อยู่ ไม่เห็นได้ยินข่าวอะไรเลย

            “ยังไงก็ต้องดูกันไปก่อนแล้วกัน ตรงนี้เป็นที่ที่เราบุกรุกใหม่ ต้องลองผิดลองถูกกันไปก่อน”

            “ครับ”

            “...”

            “ผมจะช่วยคุณนาคเต็มที่” เขาและคนงานคนอื่นยินดีจะช่วย เพราะอยากให้หญิงสาวประสบความสำเร็จ

            “ขอบคุณนะ” ราวกับหยาดน้ำค้างรดราดมายังกลางใจ ตอนแรกเธอคิดว่าคนงานจะไม่ให้ร่วมมือกันซะแล้ว ทว่าพอนานไปทุกคนกลับทำตามคำสั่งเป็นอย่างดี หนำซ้ำยังคอยให้คำแนะนำอีกด้วย นาราเป็นน้องใหม่ ประสบการณ์ยังอ่อนด้อยกว่าพวกเขา แม้จะมีอำนาจสั่งการได้ ทว่าเธอไม่สามารถรู้ในสิ่งที่นอกเหนือจากตำรา หรือบางอย่างแม้รู้ทว่าไม่สามารถเข้าใจแจ่มชัด จนกว่าจะเจอกับตัวเอง

            ขอบคุณพวกเขาจริงๆ

            เปรี้ยง!

            เป็นอย่างที่พยากรณ์อากาศว่าไว้ว่าคืนนี้ฝกตกหนัก พายุเข้า

            นารามองท้องฟ้าอันปั่นป่วนที่มีสายฟ้าแตกแขนงส่องแสงแวววับสว่างไปทั่วพื้นดิน แวบเดียวกลับมามืดครึ้มใหม่ เสียงฝนและลมพัดกระชากสาดกระทบพื้นและหลังคาจนเกิดเสียงสนั่นไปทั่ว ลมกระโชกรุนแรงพัดปะทะเข้ากับต้นไม้ ไหวโยกไปกับแรงลม

            อะไรกันนี่

            “คุณนาคเอายังไงดีครับ!” สาทรวิ่งหน้าตื่นเข้ามา เนื่องจากนาราสั่งไว้ เขาจึงคอยดูสถานการณ์โดยตลอด ตอนนี้มันไม่ดีเอาเสียเลย

            “น้องนาค พี่ว่าแบบนี้ต้นกล้าได้ปลิวไปกับแรงลมแน่” ไม่เพียงแต่คนงานที่มายังมีวิกรด้วย ชายหนุ่มติดตามการปลูกกล้าของนารามาโดยตลอด และเขาเป็นที่ปรึกษาคนเดียวที่เธอมี ชายหนุ่มอดห่วงนาราไม่ได้ คนตัวเล็กตั้งใจทำมา พิถีพิถันทุกขั้นตอน ดูตอนนี้ใจเขายิ่งบีบรัดเมื่อเห็นคนตัวเล็กตาแดงก่ำ ทำท่าจะร้องไห้ออกมา

            ทว่าความโชคร้ายยังไม่หมดเพียงเท่านั้น

            “คุณนาคครับ! คุณนาค คนดอยส่งข่าวมาว่าน้ำป่ากำลังจะมาครับ เขาว่าอีกไม่นานคงถึงไร่เราแน่ เอายังไงดีครับคุณนาค”  หมอกวิ่งหน้าตั้งเข้ามา เขาได้รับข่าวจากที่ดอยว่าตอนนี้น้ำป่าไหลมาอย่างแรง และแน่นอนอีกไม่กี่นาที ต้องมาถึงไร่เราแน่ และใช่ มันจะพัดตรงส่วนที่นาราปลุกไปหมดเลย

            “จริงเหรอคะ” นาราแทบร้องไห้ หญิงสาวตัวสั่นไปหมด หายใจกระชั้นชิด ข้างขมับปวดหนึบคิดไม่ออกว่าจะเอายังไง

            ทำมาขนาดนี้แล้วจะปล่อยให้มันพังต่อหน้าต่อตาเหรอ จะปล่อยให้มันหายไปเหรอ

            “หนูจะไปดูเองค่ะ” ทุกสิ่งนารามักทำเต็มที่ รวมถึงครั้งนี้ เธอจะไปดูให้เห็นกลับตา จะไม่ยอมให้ต้นกล้าที่ฟูมฟักมาเสียหายเด็ดขาด ต้นเดียว ช่วยมันได้ เพียงต้นเดียวก็ยังดี

            “น้องนาค ไม่ได้ ฝนตกแรงอย่างนี้จะไปได้ยังไง!” วิกรห้ามหญิงสาวไว้ การเข้าไปทั้งพายุฝนแบบนี้ไม่ต่างจากการเอาชีวิตไปทิ้งเลย ทว่านาราตอนนี้คล้ายคนสติหลุดไปแล้ว

            “แต่พี่กรถ้านาคไม่ทำอะไรเลย กล้าของนาคตายแน่ๆ พี่กรให้นาคไปดูเถอะนะคะ เผื่อนาคจะทำอะไรได้บ้าง”

            “อย่าดีกว่านะครับคุณนาค ลมแรงขนาดนี้ มันไม่ดีนะครับ ไม่ใช่แค่น้ำ ฟ้าด้วย น่ากลัวมากครับ” สาทรร้องห้ามอีกแรง เข้าไปตอนนี้ยังไงก็ไม่ดีแน่ๆ

            “แต่นาคจะไป นาค...”

            “จะไปไหน” เสียงทุ้มทรงอำนาจดังขึ้น พลันทำให้ทุกอย่างนิ่งไปถนัดตา นาราหันไปมองคนมาใหม่ที่เดินหน้าขรึมเข้ามา พร้อมกับดึงแขนเธอ

            “ฉันถามว่าจะไปไหน!”

            ความโกรธแล่นขึ้นสู่หัวใจอย่างรุนแรง นาราหลุบตามองมือใหญ่ที่เธอนึกรังเกียจ และอยากฉีกกระชากมันนัก ทว่าเธอคงไม่เสียเวลามาพูดกับใครทั้งนั้น

            หญิงสาวยังเมินหนี แกะมือใหญ่ออก ท่าทางเหมือนจะไปจากเขาให้ได้เขย่าหัวใจสิงหราช

            “ฉันถามว่าจะไปไหนไง!” ชายหนุ่มตะคอก ใบหน้าสวยของนาราเงยมามองด้วยดวงตาแดงก่ำ ยังคงเหมือนเดิมเธอจะไปให้ได้

            “ได้ อยากไปนักใช่มั้ย” ความโกรธของนายหัวหนุ่มอยู่ในระดับเดียวกัน ทว่าไม่ใช่ความโกรธดังเช่นนาราไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ แต่เป็นความโกรธที่เธอพยายามจะไปตายทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย ใช่ น้ำเชี่ยวกรากขนาดนั้น เข้าไปก็เท่ากับฆ่าตัวตาย และถ้าเธออยากตาย เขาจะสงเคราะห์ให้

            “ปล่อย! นี่คุณจะทำอะไร” สิงหราชลากร่างบางออกไปกลางสายฝน เดินไปทางแปลงต้นกล้าใหม่ของเธอ ท่ามกลางความมืด มีแสงของฟ้าผ่าลงมา

            นารากรีดร้องเล็กๆ ทว่าเธอพยายามไม่ส่งเสียงเล็ดลอด จะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอกลัว

            เวลานี้สิงหราชลากหญิงสาวมาตามทาง ไม่ยอมปล่อยร่างบางแม้แต่นิดเดียว ส่วนคนตัวเล็กพยายามขัดขืนตลอดเวลาทั้งยังด่าคนตัวใหญ่ไปด้วย

            “ไอ้เลว ปล่อย ปล่อยฉัน!”