หวนใกล้ชิด

            นาราไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆคนตัวโตถึงได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ซ้ำยังทำราวกับว่าไม่ไปไหน นาราขมวดคิ้วยุ่ง หรือเธอยืนอยู่ตรงหน้ารูปปั้นยักษ์หรือเปล่า ทำไมถึงนิ่งขนาดนั้น สูงด้วย แต่เพราะนึกว่ามีงานที่ต้องทำจึงเอ่ย

            “หลีกไปค่ะ” เธอต้องไปเก็บลูกเมล่อนที่มันเสีย อีกไม่นานจะได้ขายแล้ว ไม่มีเวลามาคุย

            “เอ๊ะคุณ” ทว่าพอเดินออกมา สิงหราชกลับบังทางออกไว้ นาราถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับเขา

            “จะเอายังไง” มีอะไรก็พูดมา ไม่ใช่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่แถวนี้”

            ร่างบางเงยหน้ามองคนตัวโต ซึ่งเขาหลุบตามองโดยไม่หลบสายตาเช่นกัน หลังจากวันนั้นวันที่เขากลับมา เธอไม่ค่อยได้มีโอกาสคุยกับเขาเลย เข้าไร่ทุกวัน กลับมานอนตาย ส่วนเขาก็เหมือนมีสิ่งที่ต้องให้จัดการมากมาย ตอนนี้ราวกับว่าตัวเธอและเขาได้เติบโตขึ้นแล้ว ไม่ใช่วันที่ต้องทะเลาะกันทุกวันอย่างไม่มีเหตุผล

            “ไปในเมืองกับฉัน” สุดท้ายสิงหราชก็ยอมปริปากออกมา นาราถอนหายใจเล็กๆ เพราะนึกว่าเขาจะยืนมองเธอถึงค่ำซะแล้ว

            “ไปทำไมคะ” หญิงสาวถามกลับ เพราะเธอยังมีงานที่ไร่ให้ทำต่อ แล้วเสียงทุ้มก็ตอบสั้นๆว่า

            “เอาของไปส่ง”

            “แล้วทำไมต้องเอาฉันไปด้วย” ก่อนหน้านั้นเป็นเธอที่ไปส่งกับเขาก็จริง ทว่าตอนนี้นารามีภารกิจมากมาย สิงหราชก็เลยไม่ให้เธอไปด้วยแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงได้ชวนเธอ

            “เพราะฉันอยากให้ไปไง” ถ้อยคำแสนเอาแต่ใจนั่นทำคนตัวเล็กถอนหายใจออกมา ท่าทางแน่วแน่ที่ดูเหมือนว่าอยากให้เธอไปด้วยให้ได้ทำหญิงสาวยอมตกลง

            “ก็ได้ค่ะ แต่วันนี้กลับไม่ค่ำหน่อยนะ ฉันต้องไปดูผักที่แปลง”

            ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้า เขาเดินนำเธอไป นาราได้แต่มองแผ่นหลังกว้างก่อนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดนี้ของเขากับเธอจะสิ้นสุดตรงไหน แล้วเมื่อไรจะได้หนีเขาพ้น และเธออยู่ที่นี่ไปเพราะอะไร คำถามมากมายที่ไม่ถูกไขกระจ่าง พร้อมกับวันเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ

            สิงหราชพาเธอขับรถกระบะคู่ใจมายังร้านที่เคยพาเธอมา เป็นร้านของแม่ม่องคนที่เอาชุดชาวเขาให้เธอกับสิงหราชนั้นเอง

            “คุณสิงเจ้า เป๋นจังใดพ่อง (คุณสิง เป็นยังไงบ้าง)” และเธอเดาว่าเจ้าของร้านของฝากแห่งนี้คงรู้เรื่องของสิงหราชโดนจับแล้วแน่ๆ ถึงได้ทำหน้าตื่นผสมกับความเป็นห่วงเดินเข้ามา

            “ฉันสบายดี” สิงหราชวางของลงกับโต๊ะ นาราใช้จังหวะนั้นกวาดสายตามองร้านรอบๆ ร้านของฝากแห่งนี้ยังสวยไม่เปลี่ยนแปลง ด้านบนมีเสียงพูดคุยบ่งบอกว่ากำลังคึกคักกันเลยทีเดียว

            “สบายดีนะคะ” นารายกมือไหว้หญิงชาวดอยผู้เป็นเจ้าของร้าน ซึ่งแม่ม่องก็ยิ้มให้เธออย่างเอ็นดูเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยอะไรที่ทำให้เธอหน้าแดง

            “แหม พาสาวงามมาอีกแล้วก๊ะนายหัว งามแต๊ สมกับนายหัวขนาดเจ้า (แหม พาสาวสวยมาอีกแล้วเหรอคะนายหัว สวยมาก เหมาะสมกับนายหัวมากเลย)”

            อยากจะบ้าตาย ทำไมต้องพูดถึงเธอไปในทางนั้นตลอดด้วยนะ

            “พอดีผมอยากได้ลูกมือน่ะครับ เลยชวนมา” ร่างสูงมองมาทางเธอ พลันทำให้หน้าที่กำลังร้อนฉ่าปะทุขึ้นไปใหญ่ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วย มองกันด้วยสายตายิ้มๆ ทั้งสองคนเลย

            “มาหมั่นๆได้เจ้า มาแอ่วปานคู่ฮัก น่าฮักหลายเจ้า (มาบ่อยๆได้ค่ะ มาเที่ยวเหมือนคู่รัก น่ารักมากเลยค่ะ)”

            “ไม่ใช่นะคะ!” สุดท้ายนาราก็หาเสียงตัวเองเจอสักที ครั้งก่อนไม่มีโอกาสพูดเลย ครั้งนี้เธอต้องอธิบายบ้าง เดี๋ยวจะเข้าใจกันผิดไปกันใหญ่

            “คือหนูเป็นคนงานของนายหัวเฉยๆน่ะค่ะ นายหัววานหนูให้มาทำงานช่วย อย่าพูดแบบนั้นอีกเลยนะคะ”

            “เอ่อ” แม่ม่องถึงกับงงไปเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรับปากเธอ

            “ก่ได้เจ้า ถ้ามีข่าวดีจะอั้นอย่าลืมเชิญเน้อ (ก็ได้ค่ะ ถ้ามีข่าวดีอย่าลืมชวนนะคะ)”

            ไปกันใหญ่แล้ว

            “ไม่มีหรอกค่ะ”

            แม่ม่องไม่วายยิ้มล้อเลียนเธอ เพราะแบบนั้นจึงหันไปมองสิงหราชทีหนึ่ง เขาไม่เคยจะช่วยกันเลย มาทีไรก็ทำให้เจ้าของร้านแห่งนี้เข้าใจผิดตลอด ไม่กลัวว่าเขาจะไปลือว่าตัวเองมีแฟนแล้วหรือไง เดี๋ยวคุณปราณนารีของเขาก็เข้าใจผิดหรอก

            นาราพยายามข่มใจ รอสิงหราชพูดคุยธุระกับแม่ม่องเสร็จ จนในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง ในตอนนั้นเองที่เธอเอ่ยกับเขา

            “พาไปซื้อปุ๋ยหน่อย” ใช่ ปุ๋ยมันหมดแล้ว และเธอยังไม่มีโอกาสสั่งจากในไร่เลย เห็นว่าในไร่ก็หมด เพราะแบบนั้นเมื่อได้มาแล้ว จึงอยากซื้อไปเลยทีเดียว รถที่มาก็เป็นรถกระบะ ขนไปได้หลายถุง

            “ให้ไอ้กรสั่งซื้อให้ก็ได้” ทว่าสิงหราชกลับปฏิเสธ เขาขับไปเรื่อยๆก่อนจะพามาจอดที่ร้านจิวเวลรี่แห่งหนึ่ง นาราไม่เข้าใจว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม ร่างสูงลงไปแล้ว หนำซ้ำยังมองเธอเหมือนอยากให้ลงไปด้วยอีก หรือว่าเขาจะซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้ใคร งั้นก็ไปซื้อสิ จะรอเธอทำไม ทว่าประตูรถข้างเธอกลับถูกเปิดออกมา เสียงทุ้มสั่ง

            “ลงมา”

            นาราขมวดคิ้ว ปฏิเสธ

            “ไม่ ถ้าคุณอยากซื้อก็ไปซื้อเลย ฉันจะรออยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

            ดวงตาคมกล้ามองมาอย่างกดดัน คล้ายกับว่ากำลังโกรธ

            “พูดมาก ลงมา อย่าให้พูดซ้ำ” น้ำเสียงยังแข็งกระด้าง ด้วยความกลัวชายหนุ่มจะเข้ามาบีบคอเธอซะก่อน นาราถึงได้ลงไป ก่อนจะเดินตามนายหัวเข้าไปในร้าน

            “คุณสิง สวัสดีค่ะ” แน่นอนว่าในจังหวัดนี้คงไม่มีใครไม่รู้จักสิงหราช นายหัวใหญ่ผู้มีเนื้อที่เกือบหมื่นไร่ หนำซ้ำผลผลิตยังเตะตาผู้คน ผลไม้ในโรงแรมดังเป็นสินค้ามาจากไร่เขาทั้งนั้น