ตอนที่ 24 ไอเดนหลานชายตัวแสบ

“คุณยาย!...ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ...วันนี้ ยายตัวเล็กคงจะอยากอ่านหนังสืออย่างที่เขาบอกแหละครับ รู้ๆอยู่ว่ายายนั้นโง่จะตายไป”

            “ไอเดน ตาว่าเราไม่ได้หมายความอย่างที่พูดหรอกมั้ง ระดับคะแนนเฉลี่ยของเชือกฟางติดอันดับท๊อปเท็นของระดับชั้นเรียนนะ ถึงเธอจะไม่เก่งเท่ากับหลานที่เป็นอันดับหนึ่งมาโดยตลอดก็ตามทีเถอะ...ที่ว่าเธอโง่เพราะเธอไม่ได้เป็นที่หนึ่งเหมือนกับหลานใช่มั้ย”

            “ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเองครับ คุณตากับคุณยายอย่ากังวลไปเลยครับ”

            “ที่ว่าจัดการเอง คงไม่ไปก่อเรื่องให้คุณยายถูกเรียกพบผู้ปกครองอีกนะ” เอกวุฒิย้ำหลานชายอีกครั้ง ตั้งแต่ที่เชือกฟางมาอยู่ที่นี่ ไอเดนก็มีเรื่องกับเพื่อนในโรงเรียนหลายต่อหลายครั้ง ถึงจะไม่ถึงการลงไม้ลงมือกันก็ตามที นั้นเพราะถูกขัดขวางจากเชือกฟางได้ก่อนทุกครั้ง แต่ก็ไม่พ้นที่จะต้องถูกเชิญผู้ปกครองหลายต่อหลายครั้ง

            “ครับ!” ไอเดนรับปากสั้นๆ แต่นั้นก็ไม่ทำให้เอกวุฒิวางใจ เขาไม่ได้กังวลใจเรื่องที่ไอเดนจะเป็นอันธพาลเพราะไม่มีทางเกิดขึ้น เพียงแต่ไอเดนขาดความยับยั้งชั่งใจยามที่เจอเรื่องที่ไม่แฟร์ โดยที่เอกวุฒิพยายามหลายครั้งที่จะบอกให้ไอเดนเข้าใจว่าโลกใบนี้ ไม่ใช่มีเพียงสีขาวและดำ มันยังมีสีเทา ซึ่งตอนนี้ไอเดนอายุแค่สิบหกเขาอาจจะไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเขาโตขึ้นเขาจะเข้าใจในที่สุด และจะรับมือกับมันได้ เพราะถึงแม้ไอเดนจะอยู่และเติบโตที่ประเทศไทย แต่ไอเดนก็รับรู้และเข้าใจวัฏจักรของตระกูลเขาเป็นอย่างดี ว่าพี่ๆและญาติๆเป็นใคร

            ก็อก ก็อก เชือกฟางลุกจากเก้าอี้เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว เธอเตรียมจะเข้านอน

            “ไอเดน” เชือกฟางเรียกชื่อคนที่เคาะประตูเมื่อเธอเปิดประตูห้องไอเดนแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนทันที ซึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก “ไอเดน ขอร้องล่ะ ออกไป เชือกฟางง่วงนอนแล้ว”

            “มานั่งตรงนี้” ไอเดนไม่สนใจคำไล่ของเชือกฟาง เขาสั่งให้เชือกฟางมานั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะหนังสือ เชือกฟางทำตามนั้นเพราะเธอไม่สามารถขัดคำสั่งของไอเดนได้ เพราะเธอยังจำคำของไอเดนได้ทันทีที่เธอมาถึงประเทศไทย

            “เชือกฟาง ต่อจากนี้ไปเธอคือคนรับใช้ประจำตัวฉัน หน้าที่เธอคือทำตามที่ฉันสั่ง เข้าใจตรงกันนะ” ประโยคยาวๆประโยคแรกที่เธอได้รับจากไอเดนที่เขามารอรับเธอที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิเมื่อสองปีก่อน

            ไอเดนถลกแขนเสื้อนอนข้างหนึ่งของเชือกฟางขึ้นทันที และเป็นอย่างที่เขาคาดไว้ ว่ารอยแผลที่เขาเห็นเมื่อตอนเย็นเขียวช้ำอย่างชัดเจน    ไอเดนไม่มีคำถาม แต่เขาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบหลอดยาเรพาริล เจล แก้ฟกช้ำ เขาเปิดฝา บีบยา และทาที่ท่อนแขนให้เชือกฟางอย่างระมัดระวัง

            “แสบมั้ย?” ไอเดนเอ่ยถาม เมื่อเขาต้องทายาบริเวณที่มีลอยถลอก

            “นิดหน่อย”

            “ยาจะช่วยได้ดีกว่า ที่จะปล่อยให้หายเอง” เชือกฟางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เธอกล่าวขอบคุณออกมาก่อนที่ไอเดนจะยอมออกไปจากห้องเมื่อทายาให้เธอเรียบร้อยแล้ว เขาออกไปพร้อมกับหลอดยาโดยไม่พูดอะไรต่อ

            เช้าวันรุ่งขึ้น นีออนที่กำลังเดินออกมาไปยังโต๊ะอาหารก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อเห็นกายยืนกอดอกหลบมุมอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องอาหาร

            “มีอะไรเหรอกาย” กายโน้มศีรษะเล็กน้อย และย้ายสายตากลับเข้าไปในห้องอาหาร นีออนมองตาม เห็นไอเดนกำลังทำอะไรสักอย่างที่แขนของเชือกฟาง นีออนขยับเพื่อที่จะได้เห็นชัดๆ ไอเดนกำลังทายาที่เขามาถามหากับเธอเมื่อคืน “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง...ก็ภาวนาว่าวันนี้ฉันคงไม่ต้องรับสายจากทางโรงเรียนเชิญไปพบล่ะนะ” กายทำเพียงหันมายิ้มเป็นกำลังใจให้กับนีออน เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครคาดการณ์ได้ อะไรก็เกิดขึ้นได้กับไอเดน ทุกคนที่บ้านมองออกว่าไอเดนที่ทำเหมือนชอบแกล้งและรังแกเชือกฟาง แต่ที่จริงแล้วนั้นเป็นวิธีปกป้องเชือกฟางในแบบของไอเดน

คริสตี้ เลอนาร์ด & เอริค ซาวันเดอร์

‘กรุงลอนดอน’

            คริสตี้มองทัศนียภาพข้างทางขณะที่เธอนั่งรถรางไปยังจุดหมายปลายทางที่ได้รับคำสั่งมาด้วยความกังวล แต่ก็ไม่มากเท่าที่เธอต้องทำความสะอาดในอาคารซาวันเดอร์กรุ๊ป เมื่อเธอต้องกลับไปที่นั้นอีกครั้ง หลังจากที่ดีน เลอร์นาร์ดพ่อบุญธรรมกลับมาหลังจากที่เขาหายไปสองวัน

            “พ่อ คืนเงินเขาไปได้มั้ยคะ หนูไม่อยากกลับไปที่นั้นอีกแล้ว”คริสตี้ร้องขอต่อดีน และเธอเลี่ยงที่จะไม่บอกเรื่องที่ ที่นี่ถูกบุกรุกโดยชายที่เธอไม่อาจรู้ได้ว่าเขาเป็นใคร มีเพียงเน็คไทเส้นนั้นที่บอกให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงที่เธอเกือบถูกข่มขู่ให้ต้องเสียความสาวไป