บทนำ

“เธอจะไปไหนนาเดีย”

ร่างเล็กที่เพิ่งก้าวออกจากห้องถูกขวางหน้าเอาไว้ทันที สีหน้าท่าทางและน้ำเสียงคนถามดุดันอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่หญิงสาวพยายามวางสีหน้านิ่งเฉยขณะมองตอบ

“ไปห้องน้ำค่ะ”

“แค่ไปห้องน้ำจริงๆ ใช่ไหม”

ชายหนุ่มร่างสันทัดซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้จัดการวงให้กับเธอถามย้ำอย่างสงสัย

“ใช่สิคะ”

เธอตอบไปโดยไม่มีแววหวาดหวั่นหรือวอกแวก โดยที่ผู้จัดการมองด้วยสายตาจับผิดครู่หนึ่งก่อนจะยอมพยักหน้าปล่อยให้เธอไป

สาวร่างเล็กหันหลังให้ก่อนจะก้าวอย่างมั่นคงไปบริเวณห้องน้ำ เมื่อเข้าไปในห้องที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวก็หลับตาลงถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แล้วรีบเอามือถือมากดพิมพ์ในสิ่งที่เธอเห็นในทันที

‘ชั้น 2 โซน VIP มีการ์ด 2 คน’

ระหว่างพิมพ์มือบางสั่นนิดๆ เมื่อครบก็กดส่งข้อความไปยังปลายทาง

‘Standby’

ฝ่ายตรงข้ามตอบกลับมาทำเอาหัวใจเธอเต้นแรงขึ้น หวังว่าทุกอย่างจะเป็นความจริงและเธอตัดสินใจได้ถูกต้อง

นาเดียใช้เวลาทำธุระส่วนตัวไม่นานจากนั้นก็ออกมาด้านนอก เธอยื่นส่วนบนของมือถือออกไปส่องทางเดินดูจากกล้องเพื่อเช็กว่ามีผู้จัดการหรือใครอยู่ใกล้ๆ แถวนี้หรือไม่ เมื่อไม่เห็นใครก็ค่อยย่องไปทางด้านหลังที่เธอเคยใช้หนีซึ่งเป็นทางออกฉุกเฉิน

หญิงสาวมองซ้ายขวาหน้าหลังตลอดทาง รู้สึกร้อนจนเหงื่อท่วมตัว กระทั่งถึงประตูแล้วตั้งใจจะเปิด ทว่ามันกลับล็อก ไม่สามารถเปิดได้เลยเหมือนครั้งนั้น

นาเดียใจหาย อาจเป็นเพราะเธอเคยหนีไปโดยใช้ทางนี้ พวกเขาจึงระมัดระวังและล็อกเอาไว้เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดซ้ำอีก

“ทำยังไงดีล่ะ”

เธอพึมพำกับตัวเอง

เวลานี้คนด้านนอกคงสแตนด์บายรอที่จะเข้ามาแล้ว หากฝ่ายนั้นไม่ได้หลอกเธอ หญิงสาวเริ่มตระหนกเมื่อไม่สามารถทำอย่างที่ตกลงกับผู้ชายคนนั้นเอาไว้ได้

เธอหันไปมองด้านหลังเพราะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนแว่วมาทางนี้ มือบางกำแน่นยกขึ้นแล้วกลั้นใจเคาะประตูเบาๆ

“มีคนอยู่ข้างนอกไหม”

ไม่รู้ว่ากระซิบไปแล้วคนด้านนอกจะได้ยินหรือไม่ แต่ก็จำต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะมีคนมาเห็นเธอ

นาเดียพยายามมองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง หากด้านนอกไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เธอก็จำต้องหลบไปจากตรงนี้

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะกลับทำให้นาเดียชะงักไป ก่อนจะรีบจับที่จับขยับขึ้นลงให้รู้ว่าเธอไม่สามารถเปิดมันได้ หญิงสาวทำแบบนั้นครู่หนึ่งแล้วโทรศัพท์ในมือก็สั่น ทำให้นึกขึ้นได้ว่าเธอสามารถพิมพ์บอกผู้ชายคนนั้นได้ เมื่อก้มลงดูก็เห็นข้อความของอีกฝ่าย

‘มีปัญหาอะไร’

‘ประตูล็อก’

เธอรีบพิมพ์ตอบกลับไป เสียงเดินเริ่มใกล้เข้ามาแล้วนาเดียยิ่งร้อนใจ เหงื่อเต็มมือไปหมด

‘โอเค คุณถอยออกไปหาที่ซ่อนซะ สายของผมอยู่ในนั้นแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวเราจัดการต่อเอง’

ห้องน้ำแวบเข้ามาในหัวทันใด นาเดียเคาะกลับเป็นสัญญาณอีกครั้งแล้วพิมพ์ตอบกลับ

‘งั้นฉันไปซ่อนก่อนนะ’

จากนั้นร่างเล็กก็ผลุนผลันกลับไปยังทางเดินอีกครั้ง แต่ก็ไม่ลืมดูว่ามีใครอยู่ระหว่างทางเชื่อมที่จะเดินกลับไปยังห้องน้ำหรือไม่ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีใครนาเดียก็รีบตรงไปทางห้องน้ำ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำชาย หญิงสาวชะงักกึก อีกฝ่ายมองหน้าเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงยิ้มบางให้เพื่อไม่ให้เสียมารยาทเพราะคาดว่าเขาน่าจะเป็นแขกของที่นี่ ก่อนจะก้าวหลบเขาทว่าชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

“คุณเดินมาจากข้างหลังเหรอครับ”

เขาถามขณะที่นาเดียกำโทรศัพท์ในมือแน่น ไม่เข้าใจว่าเขามายุ่งกับเธอทำไม แต่ก็พยายามใช้น้ำเสียงให้ดูไม่รำคาญ

“ฉัน...มึนหัว เลยออกไปสูดอากาศข้างนอกมาน่ะค่ะ”

เมื่อตอบไปแล้วก็ขยับตัวเลี่ยงร่างสูงกำยำของอีกฝ่ายเพื่อจะไปยังห้องน้ำหญิง แต่กลับถูกคว้าแขนเอาไว้ นาเดียสะบัดออกอย่างแรงด้วยตกใจ

“จะทำอะไร”

“คุณไปที่ประตูฉุกเฉินมา?”

“ฉันจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนี่”

พอจะเดินต่ออีกฝ่ายก็ขยับมาขวาง

“ผมมาช่วยคุณ”

ผู้ชายตรงหน้าบอกเสียงเบา

นาเดียหันมองเขาด้วยความตกใจระคนคาดไม่ถึง กวาดตามองอีกฝ่ายอย่างพิจารณามากขึ้น เขาเป็นชาวเอเชียแน่นอนแต่ไม่ใช่คนเกาหลี นั่นทำให้เธออดระแวงไม่ได้ ในเมื่อผู้ชายที่คุยกับเธอไม่ใช่คนเอเชีย พวกของเขาที่เขาบอกว่าจะเข้ามาจะเป็นคนเอเชียได้อย่างไร?

=====