1.ผู้ชายในความมืด (1)

เมื่อหลายวันก่อน...

มือบางชื้นเหงื่อกำแล้วคลายบ่อยครั้ง ดวงหน้าภายใต้ฮูดก้มต่ำและเหลือบขึ้นมองเป็นระยะขณะยืนรอคนที่นัดเอาไว้อยู่ตรงมุมข้างตึกห่างจากโรงแรมขนาดเล็กไปสองล็อก เลยเวลานัดไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรระหว่างกลับหรือรอต่ออีกสักหน่อย ร่างเล็กกะทัดรัดไล่เลี่ยกันก็ปรากฏตัวขึ้น อีกฝ่ายกำลังตรงมาทางเธอ ด้วยความรู้จักคุ้นเคยกันมามากกว่าสิบปี หญิงสาวจึงรู้ว่าผู้ที่เดินมาเป็นคนที่ตนนัด

“ซูจิน”

เธอเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ทำให้ร่างบางรีบเร่งมากขึ้น

“นาเดีย”

ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยเสียงเครียดเมื่อมาถึง

“ไปคุยกันทางโน้นดีกว่า”

มือเย็นเฉียบจับมือเธอดึงเบาๆ

“ไปไหน”

“ตรงโน้น อยู่ตรงนี้ไม่ปลอดภัย เผื่อมีคนออกมาข้างนอก”

ซูจินหันหน้าไปทางฝั่งตรงข้ามที่เป็นสวนสาธารณะเล็กๆ

“เธอแค่เอาพาสปอร์ตมาเราก็ไปกันได้เลยนี่”

นาเดียกระซิบ มองซ้ายมองขวาอย่างไม่สบายใจ คิดว่าไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปคุยที่อื่นเพราะเธออยากรีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

ใบหน้าขาวของอีกฝ่ายที่เห็นจากแสงไฟสาดส่องทำให้คนมองเริ่มขมวดคิ้ว ซูจินดูอึกอัก คิ้วขมวดมุ่น ปากเม้มเข้าหากัน

“ทำไม เธอไม่ได้เอามาเหรอ”

ความรู้สึกของเธอบอกอย่างนั้น และเมื่อซูจินพยักหน้าเบาๆ หน้านาเดียก็หน้าเสีย

“ฉันถึงบอกว่าเราต้องคุยกันไง”

เมื่อเพื่อนบอกมาอย่างนั้นนาเดียก็เริ่มวิตก เธอไม่อยากอยู่ใกล้ๆ แถวนี้นานนัก

“มาทางนี้เถอะ”

“หมายความว่ายังไง เธอจะไม่ไปกับฉันใช่ไหมซูจิน”

ขณะที่กำลังจะซักไซ้ซูจินกลับดึงมือเธอให้วิ่งข้ามฝั่งไปยังสวนสาธารณะ นาเดียพยายามก้มหน้าดึงฮูดให้ต่ำลงไปอีก

เพื่อนสาวพาเธอมานั่งที่ก้าวอี้ยาวภายในสวน ขณะที่นาเดียทั้งตระหนกและกระวนกระวายแทบไม่อยากนั่งแม้แต่น้อย

“ถ้าเธอไม่ได้เอามา ฉันก็จะไปแล้ว เอาไว้ค่อยนัดกันใหม่อีกที เราควรจะหนีจากวงจรอุบาทนั่นให้เร็วที่สุด”

“มันเป็นไปไม่ได้หรอกนาเดีย เราเซ็นสัญญากับเขาไปแล้วนะ ถ้าเราไม่ทำต้องโดนฟ้อง”

“ฉันจะพูดทุกอย่างกับสื่อ”

“แล้วอนาคตของเราล่ะ ถึงสื่อรู้คนทั้งประเทศรู้ พวกเขาถูกแฉ แต่เราล่ะ เราก็จะไม่เงินไม่มีกิน ดีไม่ดีอาจไม่มีงานทำ ถ้าหาค่ายใหม่ไม่ได้ ทุกวันนี้เรายังไม่ได้เงินเลยด้วยซ้ำ”

นาเดียเงียบไป แย้งไม่ออก แน่นอนว่าวงที่เพิ่งเดบิวต์ได้ไม่ถึงปีย่อมยังหารายได้ชดเชยค่ากินค่าฝึกคืนบริษัทไม่ครบ สื่อจึงเป็นทางเดียวที่จะช่วยให้หลุดพ้นจากสัญญาทาสของบริษัท เพราะจะให้เธอทนอยู่ต่อ แล้วถูกพามาขายเป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนกิน หรือกระทั่งเพื่อนนอนของพวกเศรษฐีเธอไม่อาจทำได้

“แต่ยังไงฉันก็จะไม่อยู่ต่อแน่นอน”

นาเดียพูดอย่างมาดมั่น

ทว่ายังไม่ทันที่จะคุยอะไรกันต่อเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมเสียงเดินตรงมาใกล้

“ฉันคิดอยู่แล้วว่าถ้าซูจินออกมาข้างนอกค่ำๆ ผิดเวลาแบบนี้ ต้องมาเจอเธอ”

ร่างล่ำสันก้าวมายืนใต้แสงไฟจากเสาไฟ ทำให้เห็นว่าเขาเป็นใคร นาเดียลุกพรวดรีบถอยจากเก้าอี้ในทันที

“เธอหนีไม่พ้นหรอกนาเดีย อย่าพยายามเลย”

อีกฝ่ายเสียงเข้มขึ้น เมื่อร่างบางหันหลังก้าวพรวดหนีไป ขณะที่เขารีบวิ่งตาม

“ผู้จัดการ”

ซูจินพยายามจะคว้าแขนรั้งชายหนุ่มเอาไว้ ทว่าเขาสะบัดเธอออก แล้วรีบตามเพื่อนของเธอไป

ร่างเล็กวิ่งไปในความมืดสลับสว่างจากเสาไฟที่ตั้งอยู่เป็นระยะภายในสวนสาธารณะชนิดที่ไม่หันหลังกลับไปมองซ้ำ หากก็รู้ว่ามีคนวิ่งตามเธอมา กระทั่งมาถึงมุมมืดระหว่างต้นไม้ใหญ่ที่มีทางแยก เธอต้องการออกไปยังถนนเพื่อหารถแท็กซี่ แต่ไม่แน่ใจว่าต้องวิ่งไปทางไหน ขณะที่กำลังลังเลอยู่ก็มีใครคนหนึ่งคว้าหมับที่มือเธอแล้วกระชากอย่างรวดเร็วดึงไปหลังต้นไม้ใหญ่

นาเดียยังไม่ทันกรีดร้องก็ถูกตะปบปิดปากเอาไว้ ที่สำคัญอีกฝ่ายพาเธอล้มลงไปบนพื้นหญ้าแล้วกลิ้งหลบไปใต้พุ่มไม้หนา

“อื้อ”

“เงียบแล้วอยู่นิ่งๆ ถ้าเธอไม่อยากถูกจับได้”

เสียงกระซิบทุ้มเป็นภาษาอังกฤษดังอยู่เหนือหัว ร่างหนาใหญ่แข็งแกร่งคร่อมกักขังเธอเอาไว้ทั้งตัว นาเดียรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายตัวโตกว่าเธอมากแม้แทบมองไม่เห็นเขาก็ตาม

ความตระหนกแล่นจับขั้วหัวใจดวงน้อย คิดว่าตนเองช่างดวงซวยเหลือเกินที่หนีมาเจอเข้ากับใครก็ไม่รู้ อาจเป็นคนพเนจร หรืออาจเป็นคนที่ดักรอปล้นคนเดินผ่านไปมา จะอย่างไรเธอก็ยากที่จะหนีหลุดรอดจากเงื้อมมืออีกฝ่ายไปได้ เขาล็อกตัวเธอแน่นไว้ใต้ร่าง แม้แต่ขาก็ถูกเข่าแข็งแรงกดเอาไว้ เวลานี้นาเดียรู้สึกอยากให้ผู้จัดการวิ่งตามมาทางด้านนี้และหาเธอเจอด้วยซ้ำ เพราะอาจมีทางรอดอยู่บ้าง

หญิงสาวพยายามตั้งสติเงี่ยหูรอเสียงฝีเท้า หากมีคนเข้ามาใกล้เธอจะดิ้นรนและส่งเสียงเท่าที่จะสามารถทำได้ แต่ตอนนี้ที่ยังยอมนิ่งอยู่เพราะเกรงว่าหากอีกฝ่ายมีอาวุธเขาอาจฆ่าเธอในทันทีที่เธอพยายามขัดขืนก่อนที่จะมีโอกาสขอความช่วยเหลือ

ไอร้อนจากลมหายใจอีกฝ่ายเป่ารดหน้าผากหมายความว่าหน้าเขาอยู่ใกล้เธอมาก ร่างกายแกร่งหนาหนักให้ความรู้สึกคุกคามอันตราย นาเดียหวาดหวั่นที่สุดในชีวิต ตัวสั่นใจสั่น เหงื่อผุดพรายทั้งที่อากาศเย็น ถ้าเขาหวังมากกว่าเงินทองเธออาจสูญเสียทั้งตัวและไม่เหลือแม้แต่ชีวิต

“ทำไมคุณต้องหนีผู้ชายคนนั้น”

เสียงเข้มกระซิบแผ่วเบาราวลมพัดและเพราะอยู่ใกล้กันมากนาเดียจึงได้ยิน

“คุณทำงานกับเขาใช่ไหม”

เขาถามมาอีก และก็ยังปิดปากเธอไว้แน่นสนิทแทบไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ส่งเสียง

“ที่หนีเพราะไม่อยากทำงานกับเขาแล้ว?”

อีกฝ่ายคาดการณ์ได้เป็นฉากๆ ทำเอานาเดียตาโตขึ้นอย่างคาดไม่ถึงแต่ก็รู้ว่าเขามองไม่เห็นและเธอก็โต้ตอบไม่ได้

“ถ้าใช่ พยักหน้า”

นาเดียนิ่งงันไป ตกใจที่คนในความมืดคนนี้รู้ทันความคิดเธอ หากหญิงสาวก็กลัวและสับสนเกินกว่าจะตัดสินใจได้ว่าควรตอบอีกฝ่ายหรือไม่

ระหว่างนาเดียไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังใกล้เข้ามา สัญชาตญาณเอาตัวรอดสั่งให้พยายามส่งเสียงและดิ้นอย่างเต็มที่

“อื้อ อื้อ”

มือบางที่ถูกกดไว้พยายามฝืนทุบร่างใหญ่หนักๆ ให้มีเสียงดังเท่าที่จะทำได้

อีกฝ่ายสบถเบาๆ ราวรำคาญแล้วอยู่ๆ เขาก็ปล่อยมือจากปากเธอ ขยับตัวออกจากร่างเธอทั้งยังพลิกตัวหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว ทว่าเวลานั้นนาเดียไม่ได้สนใจ เมื่อเขายอมปล่อยแล้วถอยห่างไป เธอก็ตะเกียกตะกายคลานออกจากพุ่มไม้ในทันที ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะโดนกิ่งไม้เล็กๆ เกี่ยวตามเนื้อตัว

ร่างบางพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล พอพุ่งออกไปก็ชนเข้ากับคนที่กำลังเดินมาทางนี้พอดี

“โอ๊ย!”

นาเดียล้มก้นกระแทกพื้นขณะเงยหน้ามองคนที่ชนแล้วก็เห็นว่าเป็นผู้จัดการที่ตนหนีมา อีกฝ่ายมองเธอแล้วรีบจับแขนเอาไว้ก่อนเธอจะทันถอยหนี

“ไม่มีประโยชน์หรอกนาเดีย ยิ่งหนีเธอก็จะยิ่งลำบาก กลับไปกับฉันเถอะ ที่นี่ไม่ใช่เกาหลี ไม่มีที่ให้เธอไป”

นาเดียกัดริมฝีปากตัวเอง มองคนที่จับแขนเธอบีบแน่นจนเจ็บด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ แต่เขาก็พูดถูก เธอไม่มีทางไปไหนได้ อย่างไรเสียเธอก็ต้องกลับเกาหลี กำหนดกลับและเที่ยวบินถูกจองเอาไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ก่อนมาที่นี่แล้ว หากเธอไม่กลับกับพวกเขาก็ต้องกลับหลังจากนั้นอยู่ดีไม่อย่างนั้นเธอจะอยู่อย่างผิดกฎหมาย

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมอยู่เป็นเครื่องมือของพวกเขาแน่

=====