๓ การตัดสินใจครั้งใหม่

บรรยากาศภายในเรือนนอนยังอบอวลด้วยกลิ่นยาสมุนไพร เหล่าสาวใช้ต่างยืนตัวสั่นมองคุณหนูที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาหวาดหวั่น น่าแปลกที่อีกฝ่ายไม่ได้ร้องไห้คร่ำครวญโวยวายเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับเงียบงันเย็นชาเสียจนกระอักกระอ่วนกดดันยิ่งนัก

เฟิ่งจิงหรงยกมือขึ้นแตะแก้มเนียนช้าๆ สัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาที่หลั่งรินอย่างไม่รู้ตัวของเจ้าของร่างเดิม

ไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นเพราะความเจ็บช้ำที่ครั้งหนึ่งเคยทุ่มเททั้งหัวใจให้บุรุษผู้นั้นจนยอมแลกด้วยชีวิต หรือเพราะเพลิงแค้นที่ยังคงครุ่กขุ่นแน่นอยู่ในอกกันแน่

“เจ็บปวดถึงเพียงนี้…นางต้องทนแบกรับความอับอายมานานเท่าใดกัน” น้ำเสียงหวานพึมพำพูดแผ่วเบา

ความทรงจำของร่างเดิมถาโถมเข้ามาไม่หยุด ทั้งถูกเยาะหยันว่าเป็นสตรีเอาแต่ใจ ถูกตราหน้าว่าใช้อำนาจข่มขู่บุรุษแต่งงานด้วยอย่างดื้อรั้น

ทุกภาพชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเฟิ่งจิงหรงเริ่มตั้งสติได้

ริมฝีปากบางยกโค้งขึ้นเล็กน้อย หาใช่รอยยิ้มสดใสหากแต่เป็นรอยยิ้มเย็นชาเจือข่มความเจ็บปวดไว้ในอก

“หากสวรรค์กำหนดให้ข้ามาอยู่ในร่างนี้ เช่นนั้น…ข้าก็จะใช้โอกาสนี้กลายเป็นนายร้ายตัวมัมที่พ่อพระเอกโง่งมเสียดายจนตาย”

เฟิ่งจิงหรงหันขวับไปมองยังสาวใช้ที่ยืนก้มหน้าตัวสั่นอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงเอ่ยช้าแต่หนักแน่น “รีบไปตามบิดาข้ากลับจวนมาเถอะ การกระทำเช่นนั้น มองดูแล้วน่าสมเพชอดสูไม่น้อย…บุรุษทั่วทั้งมีมากมาย ข้าหาได้สนใจบุรุษเห็นแก่ตัวผู้นั้นอีกแล้ว”

พอได้ยินถ้อยคำนั้น เหล่าสาวใช้ที่อยู่ในเรือนพลันเงยหน้าด้วยขึ้นมองความตกใจและตะลึงงันต่อท่าทีที่เปลี่ยนไปของคุณหนู แววตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ หาใช่เด็กสาวที่มีนิสัยเอาแต่ใจเฉกเช่นวันวานอีกต่อไป

เฟิ่งจิงหรงสูดลมหายใจลึก ยกมือกุมอกตนเองที่ยังเต้นแรงไม่หยุด เอ่ยเสียงแผ่ว “เป็นข้าที่โยนกระดูกชิ้นนั้นทิ้งไป หากสตรีใดอยากจะคาบไปแทะต่อก็เชิญเถอะ!”

ณ จวนสกุลเฟิ่ง

ข้าวของภายในห้องโถงใหญ่ถูกปัดกวาดล้มระเนระนาด เสียงถ้วยชามแตกกระจายก้องสะท้อนไปทั่ว ทั้งจวนเงียบงันไร้ผู้ใดกล้าแม้แต่จะเอ่ยปากห้ามปราม

นายท่านเฟิ่งยืนหอบหายใจถี่ ใบหน้าเคร่งขรึมมืดครึ้มแดงก่ำด้วยโทสะคับอก แววตาที่เคยแข็งกร้าวกลับสั่นระริกด้วยความคับแค้นข่มไม่อยู่แม้แต่น้อย

“สกุลเซียว…เหิมเกริมเกินไปแล้ว!” น้ำเสียงทุ้มตวาดลอดไรฟันอย่างเหลืออด คล้ายกำลังอดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านคับอกไม่ให้ปะทุออกมา

ฝ่ามือใหญ่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน เสี้ยวความโกรธแค้นไม่ใช่เพียงเพราะบุตรสาวถูกหักหน้า แต่การกระทำเช่นนี้ยังเป็นการหยามศักดิ์ศรีสกุลเฟิ่งอย่างถึงที่สุด

“นายท่านเซียวคิดว่าขุนนางใหญ่แล้วจะเหยียบย่ำสกุลเฟิ่งได้ตามอำเภอใจงั้นหรือ” นายท่านเฟิ่งเลิกคิ้วถาม

เหล่าสาวใช้และบ่าวไพร่ต่างก้มหน้าหลุบสายตามองลงต่ำตัวสั่นสะท้านไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามอง ความกดดันแผ่ซ่านรอบจวนหนักอึ้งราวภูเขาโถมทับ

นายท่านเฟิ่งสูดลมหายใจลึก เงียบงันไปครู่ใหญ่ สายตาแข็งกร้าวราวกับคมมีด คำพูดดังขึ้นแผ่วต่ำแต่กลับทำให้ผู้ฟังต้องขนลุกไปทั้งร่าง “หากสกุลเซียวไม่เห็นข้า เช่นนั้น…ก็อย่ากล่าวโทษว่าสกุลเฟิ่งทารุณไร้เมตตา!”

ความสัมพันธ์ระหว่างสกุลเฟิ่งและสกุลเซียวขาดสะบั้นราวเส้นด้ายบางที่ถูกแรงดึงฉีกขาดไม่อาจเชื่อมประสานดังเดิม

ครั้งหนึ่งในอดีต เมื่อสกุลเซียวประสบเคราะห์ภัยใหญ่หลวงจนเกือบล้มระเนระนาด หากมิใช่เพราะสกุลเฟิ่งยื่นมือเข้าช่วยเหลือทันท่วงที เกรงว่าวันนี้คงไม่อาจยืนหยัดในฐานะตระกูลขุนนางใหญ่ได้อีกแล้ว

แม้สกุลเฟิ่งจะมิได้ร่ำรวยทรัพย์สินเงินทองราวพ่อค้าวาณิช หากแต่เปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ที่หยั่งรากลึกมั่นคงในราชสำนัก เป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่กันมาหลายชั่วรุ่น ย่อมได้รับความไว้วางใจจากราชสำนักอย่างเหลือล้น

ครานั้นนายท่านเซียวไร้หนทางจึงจำต้องก้มหน้ารับไมตรีไว้ แม้รู้ดีว่าคือการก่อหนี้บุญคุณก้อนใหญ่ที่ไม่มีวันลบเลือน

กระทั่งเมื่อครานั้น นายท่านเฟิ่งเอ่ยปากต้องการให้เขารับคุณหนูเฟิ่งไว้ในฐานะลูกสะใภ้ ด้วยถ้อยคำกล่าวอ้างบุญคุณที่สกุลเซียวติดค้าง สุดท้ายนายท่านเซียวก็จำต้องกล้ำกลืนรับปากไว้

ทว่าเวลาล่วงเลยมานาน บุญคุณที่เคยมีก็ได้ชดใช้ให้จนสิ้นแล้ว ไม่เหลือสิ่งใดติดค้างกันอีกต่อไป

บรรยากาศจวนสกุลเซียวเงียบสงัด นายท่านเซียวยืนนิ่ง สีหน้ามืดครึ้มยากจะอ่านออก ความคิดวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด

“สกุลเฟิ่งเอาแต่กล่าวอ้างบุญคุณอยู่ร่ำไป…คงมากพอแล้วกระมัง นายท่านเฟิ่ง” นายท่านเซียวเลิกคิ้ว เอ่ยเสียงเรียบเย็น

“นับจากนี้…ข้าขอปฏิเสธไม่ข้องเกี่ยวกับสกุลเฟิ่งอีกต่อไป จะหาว่าสกุลเซียวเห็นแก่ตัว ไม่สำนึกบุญคุณก็ช่างเถิด ทว่าบุตรชายของข้าแต่แรกก็หาได้มีใจผูกพันต่อคุณหนูเฟิ่งเลย มิหนำซ้ำในไม่ช้าในเร็ววันสกุลของข้ากำลังจะกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันกับสกุลไป๋ หากสกุลเฟิ่งเห็นแล้วนอนหลับไม่ลง เช่นนั้นก็เลิกข้องเกี่ยวกันเสียเถิด” น้ำเสียงทุ้มแน่วแน่ชัดถ้อยชัดคำ ประกาศก้อง

หลังจากตั้งสติได้ เฟิ่งจิงหรงจึงสั่งสาวใช้ให้ไปตามบิดากลับมา จากนั้นนางจึงให้สาวใช้เตรียมรถม้าเพื่อไปยังจวนสกุลจ้าวทันที ท่ามกลางความตกใจและสายตาตื่นตระหนกของเหล่าสาวใช้ แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะขัดคำสั่ง

ไม่นานมานี้คุณหนูก็เพิ่งจะกระโดดน้ำประชดประชันบุรุษ และดำดิ่งลึกลงไปจนเกือบถึงก้นลำธาร เกรงว่าหากไม่ได้รับความช่วยเหลือไว้ทันคงได้ไปเยือนปรโลกดื่มน้ำแกงยายเมิ่งเสียแล้ว

ซ้ำช่วงนั้นร่างยังเย็นเฉียบเกินกว่าหมอจะช่วยรักษาได้

ทว่าหลังจากอีกฝ่ายหลับสลบไปหลายชั่วยาม แล้วตื่นฟื้นขึ้นมา ทั้งท่าทางและแววตาของกลับเปลี่ยนไปราวกับคนละคนและช่างน่าแปลกนักที่คุณหนูของพวกนางกลับกล่าวถึงคุณชายสกุลจ้าวแทนที่จะเป็นคุณชายเซียวแทน?

แม้พวกนางจะสงสัยทว่าด้วนฐานะที่เป็นเพียงแค่สาวใช้จึงไม่มีใครกล้าถามสักคำ

รถม้าเคลื่อนตัวออกจากจวนสกุลเฟิ่ง เสียงล้อไม้กระทบพื้นทางดังเสียงกรอบแกรบ เฟิ่งจิงหรงนั่งนิ่ง ทอดสายตามองผ่านหน้าต่าง เห็นแสงอาทิตย์ที่สาดผ่านกิ่งไม้ สะท้อนบนถนนเบื้องล่าง อย่างเหม่อลอยไร้จุดหมาย

นางสูดลมหายใจลึก…ภายในใจยังคงปั่นป่วนด้วยความทรงจำจากร่างเดิม อีกใจหนึ่งกลับเริ่มเยือกเย็นค่อยๆ สงบอารมณ์ดี

นี่คือตอนจบของนิยายเล่มโปรด

เซียวอี้หานและไป๋หว่านชิงได้ครองคู่แต่งงานกันอย่างมีความสุข ทว่าเฟิ่งจิงหรงกลับต้องเผชิญชะตากรรมเวทนา แม้ไม่ได้ทำผิดใดๆ มากนัก นอกจากมีความเอาแต่ใจและดื้อรั้า แต่กลับตกเป็นเหยื่อของแผนการร้ายของแม่นางเอกดอกบัวขาวแทน

และแม้ว่าไป๋หว่านชิงจะมีสามีแล้ว แต่ข้างกายของนางยังมีบุรุษผู้หนึ่งคอยอยู่ไม่ห่าง คอยหลอกใช้งานและจับตาดูทุกฝีก้าว นั่นคือ จ้าวอวี้หมิง…พระรองผู้ซึ่งนางสงสาร

หากพระเอกและนางเอกจะสมหวังไปตามเรื่องก็ให้เป็นไป แต่พระรองที่นางสงสาร ผู้นี้จะได้เป็นของนางเอง!

จ้าวอวี้หมิงกำลังนั่งอ่านหนังสือไปพลางๆ อยู่ข้างศาลาริมสระบัว บรรยากาศสงบร่มรื่นของร่มไม้ และสายลมอ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง นานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกเช่นนี้

จนกระทั่งมีสาวใช้เข้ามาแจ้งว่า คุณหนูเฟิ่งต้องการพบเขาอย่างดื้อรั้น อีกฝ่ายบอกว่า หากไม่พบหน้าก็จะไม่ยอมจากไป

จ้าวอวี้หมิงได้ยินชื่อนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ

ชื่อเสียงของคุณหนูผู้นี้เป็นที่เลื่องลือถึงความฉาวโฉ่จนถูกนำมาแต่งเป็นนิทานขบขันในโรงน้ำชา แม้เขาไม่เคยมีโอกาสพูดคุยกับสตรีผู้นั้นแม้แต่ครึ่งคำแต่อย่างไรก็ย่อมรู้จักเป็นแน่

และเมื่อถามสาวใช้อีกครั้ง นางก็ได้แต่ส่ายหน้า กล่าวเพียงว่า...คุณหนูเฟิ่งมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับเขาให้ได้

ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแตากลับมีเรื่องให้ต่องพูดคุย?

จ้าวอวี้หมิงละทิ้งหนังสือไว้ข้างๆ รู้สึกอยากรู้ว่าเรื่องสำคัญนั้นคืออะไร ก่อนจะพยักหน้าให้สาวใช้เปิดประตูเชิญอีกฝ่ายเข้ามา

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าแผ่วแต่หนักแน่นก็ดังเข้ามา เมื่อบานประตูเปิดออก ปรากฏร่างคุณหนูเฟิ่งผู้มีชื่อเงสียงเชื่องลือเดินเข้ามาแต่ไกล ดวงตาคู่งามกลมโตเปล่งประกายฉายความมุ่งมั่นในแววตานั้นช่าโดดเด่นชัดราวกับประกายดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ

“ขออภัยที่รบกวน” น้ำเสียงของนางสั่นเล็กน้อยแต่ชัดเจนทุกคำ ใบหน้าของเฟิ่งจิ่ยหรงปรากฏรอยยิ้มจางๆ ออกมาอย่างกลั้นไมายูากับรูโฉมหล่อเหลาของบุรุษตรงหน้า

หากพระรองหลอเพียงนี้…แล้วพระเอกเล่า!?

หรือนางควรจะรอเห็นหน้าเซียวจิ้นอวิ๋นก่อนที่จะตัดสินใจเลือกดี?

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งจ้องมองบุรุษตรงหน้าไม่กระพริบตา นางนิ่งงันไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังตกตระลึง

จ้าวอวี้หมิงมองหน้านางกลับด้วยความสงสัย ริมฝปากหนาขยับเอื้อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบแต่กลับนุ่มนวล “เชิญคุณหนูเข้ามานั่งก่อนขอรับ หากเรื่องใด ค่อยพูดคุยกันทีหลัง คุณหนูเฟิ่งจะได้ไม่กล่าวหาว่าสกุลจ้าวไร้มารยาทไม่ชวนแขกจิบน่ำชาสักอึกก่อน”

เฟิ่งจิงหรงสูดหายใจลึก ก่อนจะก้าวเข้าใกล้

“ข้า…ข้าจะขอแต่งงานกับท่าน จ้าวอวี้หมิง”