บทนำ||วิปโยคโศกศัลย์ (1

ลมฝนห่าใหญ่พัดเกรียวกราว เปลวคบเพลิงที่ทหารองครักษ์นับสิบถืออยู่ไหวเอนแทบจะมอดดับ ทว่าแม้ไฟจะอ่อนแรงริบหรี่ สายตาของผู้คนในบริเวณนี้ก็ยังเห็นโลงศพไม้เนื้อดีตั้งตระหง่านกลางลานกว้าง ของเขตสุสานไร้ญาตินอกเมืองหลวงของต้าหรงราวเจ็ดสิบลี้อันรกร้างอยู่ดี

นอกจากองครักษ์ยังมีทหารในเกราะดำเรียงแถวรอบข้าง พลางจับด้ามดาบแน่น แต่พวกเขาล้วนเงียบงันจนได้ยินเสียงหายใจสั่นระคนสะอื้นของสตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่ง

สตรีสูงศักดิ์นาม‘สวีเจียงหลัว’ถูกบังคับให้นั่งคุกเข่า ชุดอาภรณ์สีแดงดุจโลหิตถูกดึงทึ้งจนหลุดลุ่ย ผมยาวสลวยพันกันยุ่งเหยิง แต่กลับมิอาจกลบฝังความสง่างามที่นางมีติดกายมาแต่กำเนิด นางเงยหน้ามองบุรุษผู้เคยเป็นสวามีนาม ไป๋อี้เฉิน ที่ยืนตรงหน้าขณะนี้ สายตาของเขาที่ทอดมองลงมายังนางเย็นเยียบประดุจธารน้ำแข็ง

“เจียงหลัว...” เสียงของเขาเอื้อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา หากแฝงความเด็ดขาดและอำมหิตยิ่งนัก

“เจ้าทำให้เจิ้นอับอายทั้งใต้หล้าไม่พอยังคิดลอบสังหารฮองเฮาที่กำลังอุ้มครรภ์มังกร เจ้าคิดว่าเจิ้นจะให้โอกาสเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่าอีกหรือ”

“ฝ่าบาทกล่าวอันใดเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจ” สวีเจียงหลัวกล่าวออกมาอย่างไม่รู้จริงๆ ว่าสวามีของตนเองกล่าวเรื่องอันใด นางไม่เคยทำอันใดเช่นที่เขากล่าวหา แต่กลับถูกจับกุมและฉุดกระชากลากถูมายังสุสานไร้ญาติเช่นนี้ทั้งที่นางกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ

“เจ้ายังจะทำไขสืออีกหรือเจียงหลัว เจ้าคิดหรือว่าเจิ้นนี้โง่เขลาจนไม่มีหลักฐานที่ว่าเด็กในครรภ์ของเจ้ามิใช่สายเลือดที่เกิดจากเจิ้น แต่เป็นสายเลือดกบฏของไป๋อี้หานกระมัง!”

“มิใช่! มิใช่นะเพคะ ฝ่าบาทรู้ดีที่สุดว่าอันใดเป็นอันใด เหตุฝ่าบาทจึงกล่าวเช่นนี้”

เสียงของสวีเจียงหลัวแหบแห้งนัก ร่างงามสั่นเทา มือทั้งสองกำขอบกระโปรงแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ นางไม่คิดเลย สวามีผู้เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดสามปี สวามีที่นางยอมกระทั่งให้ตนเองต้องมือเปื้อนเลือดสังหารคนด้วยตัวเองและไหว้วานผู้อื่นด้วยเล่ห์อุบาย เพื่อผลักดันเขาขึ้นบัลลังก์มังกรได้เป็น จักรพรรดิหย่งเฉิง ผู้นี้จะทำกับนางเช่นนี้

แน่นอนว่าสวีเจียงหลัวย่อมเคยคิดว่าวันที่เขาสมหวังได้เป็นใหญ่ จะเป็นวันที่ตนได้ยืนเคียงข้างฐานะสตรีสูงศักดิ์ที่สุดในใต้หล้า หาใช่วันที่เขาลงมือวางแผนใส่ร้ายป้ายสีเพื่อจะสังหารนางเช่นนี้

ขณะนั้นเองสายฝนเริ่มตกลงมากระทบเกราะดำดังเปาะแปะ มันดังปนเสียงสะอื้นแผ่วเบาของเสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวผิงนางกำนัลที่ติดตามสวีเจียงหลัวมาแต่ยังเยาว์ บรรยากาศหนักอึ้งจนไม่มีใครกล้าสบตาสตรีผู้ถูกกล่าวหาว่าโฉดชั่วนอกจากหย่งเฉิงฮ่องเต้และสวีฮองเฮา

“ฝ่าบาทย่อมรู้ดีที่สุดว่าเด็กในครรภ์ของหม่อมฉันคือลูกของผู้ใด และฝ่าบาทย่อมรู้ดีที่สุดว่าตลอดมาเป็นผู้ใดกันแน่ที่มีสัมพันธ์สวาทลึกซึ้งกับไป๋อี้หาน!”

กล่าวจบดวงตาของสวีเจียงหลัวพลันตวัดไปมองยังสวีเจียงหลีในอาภรณ์สีชมพูอ่อนยืนเคียงข้างเขา ใบหน้างดงามฉาบรอยยิ้มอ่อนโยนผิดเวลา ดวงตาสุกใสแวววาวด้วยความพึงใจ พอเห็นพี่สาวมองตรงมาที่ตนเอง นางจึงค่อยโน้มกายต่ำลงหา มองพี่สาวด้วยแววตาสงสารและเห็นใจแสนจะเสแสร้ง

“ต้าหลัวเจี่ย ท่านนี่ช่างน่าสงสารยิ่งนัก หากมิได้ทำ...เหตุใดถึงมีพยานนับสิบ เห็นว่าท่านนัดพบกับไป๋อี้หานบ่อยครั้ง แม้แต่ในยามที่เขาจนตรอกถูกจับกุม ท่านก็ยังไม่เยี่ยมเขาที่คุกหลวง”

เสียงนั้นอ่อนหวาน แต่วาจาราวกับคมมีดกรีดซ้ำลงกลางใจ สวีเจียงหลัวจนนางเผลอกัดริมฝีปากจนได้กลิ่นคาวโลหิตพุ่งขึ้นในโพรงจมูก ทั้งตั้งใจจะไม่ร้องไห้แล้ว แต่น้ำตาที่ร้อนผ่าวกลับไหลออกมาทางหางตาโดยไม่รู้ตัว

นี่นะหรือบุรุษที่นางยอมทำทุกสิ่งที่เขาสั่งการ ยอมแม้แต่ไปยั่วยวนบุรุษอื่น มีสิ่งเดียวที่นางไม่ยอมก็คือทอดกายให้บุรุษอื่นเชยชม และเพราะเหตุนี้เองจึงกลายเป็นเหตุผลให้นางจำยอมคล้อยตาม ไป๋อี้เฉิน ที่เอ่ยปากขอร้องนางให้รับน้องสาวแท้ๆ ของตนเองมาเป็นภรรยาของเขาอีกคน!

เป็นเพราะสวีเจียงหลียินดีจะยอมพลีกายสวมรอยเป็นนางไปหลับนอนกับ ไป๋อี้หาน ชินอ๋องผู้มีอำนาจล้นเหลือแม้แต่อดีตฮ่องเต้ที่เป็นพระบิดาของเขายังต้องไว้หน้า ไป๋อี้เฉินจึงเอ่ยปากขอร้องนางให้เห็นใจ น้องสาว เช่นสวีเจียงหลีที่ยอมเสียสละตนเอง นางที่เป็นพี่สาวก็สมควรจะใจกว้าง ยอมแบ่งสวามีให้กับอีกฝ่าย

ใครเลยจะคาด พอไป๋อี้เฉินได้ครองราชย์ หลังไป๋อี้หานจากไปเมื่อเดือนก่อนด้วยโทษกบฏที่ถูกยัดเยียด เขากลับมาขอร้องกับนางให้ยอมสละตำแหน่งสวีฮองเฮาให้กับเจียงหลีไป ส่วนนางเขามอบให้เพียงฐานะ สวีหวงกุ้ยเฟย เหตุผลไม่มีอันใดมาก เพราะสวีเจียงหลีตั้งครรภ์แล้วส่วนนางนั้นยังไม่ตั้งครรภ์

ถึงคราวนั้นนางจะไม่เต็มใจ ทว่าท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านปู่ ท่านย่า แม้แต่ท่านตาก็ยังเห็นด้วย และกล่าวกับนางว่า นางคือพี่สาวต้องเสียสละ

เสียสละกับผีนะสิ!

เพราะนางถอยแล้วถอยอีก ถอยให้เพราะคำว่าพี่สาว ต้องใจกว้าง กับเรื่องที่สวีเจียงหลีเสียสละตนเองก่อน แต่สวีเจียงหลีที่ฉลาดเท่าทันคนทุกสิ่ง สุดท้ายก็มาจนมุมเพราะบุรุษที่รักกับน้องสาวใสไส้เช่นนี้

“เจ้า...เจียงหลี...หึ! หากจะกล่าวว่าบุตรในครรภ์ของข้าน่าสงสัย เช่นนั้นบุตรในครรภ์ของสวีฮองเฮาเล่าฝ่าบาท?”