24

หลายวันผ่านไปนับจากที่หนิงเยียนราดน้ำแกงไก่ใส่เวยอ๋องแต่เขาหลบทัน เวยอ๋องดีกับนางมาก โดยการให้ไป๋หลานไปส่งอาหารเที่ยงให้นางที่โรงหมอเยียน แต่ทว่านางก็พลันมอบอาหารเหล่านั้นให้ข้ารับใช้ได้กิน ถ้าจะทิ้งก็เสียดายของ

หนิงเยียนมองชุดที่ข้ารับใช้เรือนหลักส่งมาให้นาง ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เวยอ๋องส่งคนมาวัดตัวนางเพื่อที่จะตัดชุดไปงานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นวันนี้ 

ชุดสีชมพูถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดีที่ชายกระโปรง บุด้วยลายบุปผาสวรรค์ หนิงเยียนสวมชุดนี้เเล้วทำให้นางดูงามนัก นางเพิ่งสังเกตร่างนี้ ทรวงอกนูนใหญ่เหมือนกันเพราะชุดนี้ค่อนข้างที่จะกระชับเข้าสัดส่วนพอดี

สายตางามมองไปที่ถาดเครื่องประดับ ที่วางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ปิ่นหยกชั้นดีที่เซียวหยางมอบให้นาง เเสดงว่าเขาต้องการจะตอบแทนน้ำใจของนางกระมัง หญิงสาวเลือกหยิบปิ่นหยกที่เซียวหยางมอบให้สวมใส่กับชุดสีชมพูลายบุปผาสวรรค์

เวยอ๋องยืนรอหนิงเยียนหน้ารถม้า ยามนี้เหตุใดนางยังไม่มาอีก เสียงฝีเท้าของนางเดินมาเเล้ว ชายหนุ่มจ้องมองร่างงามในอาภรณ์สีชมพู มุ่งหน้ามาทางเขา

ดวงตาดอกท้อแทบจะตะลึงไปในความงามของนาง อีกทั้งมวยผมที่ม้วนขึ้นเป็นทรงเมฆเหินทำให้นางดูมีความน่าเกรงขามมากขึ้น ปกติหนิงเยียนจะม้วนผมธรรมดา

"งามนัก"

"ท่านคงเป็นประสาทกระมัง"

หนิงเยียนรีบขึ้นรถม้า ตามด้วยเวยอ๋อง แต่ทว่าหยวนเซียงรีบมาขัดจังหวะเสียก่อน

"ท่านอ๋อง ให้ข้าไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ" หลายวันมานี้หยวนเซียงเป็นคนดี นางอยู่แต่ในที่ของนางสงบเสงี่ยมเจียมตัวมาก เวยอ๋องแทบจะลืมว่าเขามีอนุอยู่คนหนึ่ง

"ขึ้นมาเถอะ"

หนิงเยียนนั่งอีกฝั่งหนึ่งของรถม้า มองเวยอ๋องนั่งตรงกลาง อนุหยวนนั่งฝั่งตรงข้ามหนิงเยียน บรรยากาศภายในรถม้าไม่มีผู้ใดปริปากพูดเลยสักคน จนกระทั่งรถม้าจอดหน้าจวนเสิ่น

เวยอ๋องเดินลงรถม้าก่อนคนแรก หยวนเซียงรู้ว่าเป็นเเค่อนุจึงให้หนิงเยียนเดินลงไปก่อน

หนิงเยียนมองมือเวยอ๋องยื่นมาให้นางจับ แต่นางทำเมินเช่นเคย ลงรถม้าเองเดินมุ่งหน้าไปในจวนเสิ่น

หยวนเซียงเปิดม่านออกมาคิดว่าเวยอ๋องต้องรอนางแต่ผิดคาด เขาเดินตามหลังนังสารเลวหนิงเยียนไปแล้ว ทำให้นางรีบสาวเท้าตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

งานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นถูกจัดขึ้นในสวนย่อมด้านหน้า 

หนิงเยียนปรายตามองการจัดงานของคนโบราณ ช่างแยกที่นั่งฝั่งบุรุษฝั่งสตรีชัดเจน 

"พระชายาทางนี้เจ้าค่ะ" เสิ่นฮัวในชุดสีฟ้าลายบุปผา เดินเข้ามาทักทายหนิงเยียนอย่างเป็นกันเอง

"เสิ่นฮัวเจ้างามนัก" หนิงเยียนเอ่ยชมดรุณีน้อย รู้จักเสิ่นฮัวมาหลายวันนางเป็นคนช่างเรียนรู้ อีกทั้งยังน่ารักอีกด้วย มีมารยาทยิ่งนัก

เวยอ๋องกำลังจะเรียกชายามารร้ายของเขา แต่ทว่านางโดนลากไปฝั่งสตรีเสียเเล้ว

"ท่านอ๋องเชิญทางนี้" ท่านแม่ทัพเสิ่นอู่ ประสานมือคำนับเวยอ๋องเเล้วเชิญเข้าไปด้านฝั่งที่นั่งบุรุษ หยวนเซียงมองเวยอ๋องถูกลากไปนั่งฝั่งบุรุษ แล้วนางก็พลันเดินเข้าไปฝั่งสตรี

หนิงเยียนถูกเสิ่นฮัวลากตัวให้นั่งกับเสิ่นฮูหยินเเละฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น เสิ่นฮูหยินเล่าความดีความชอบของหนิงเยียนให้ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นฟัง ทำให้นางเอ็นดูพระชายาเวยอ๋องอย่างมาก

"พระชายาช่างมีน้ำใจนัก" ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นเอ่ยชมนาง

หนิงเยียนยิ้มตอบ 

"มารดาของท่านมาเเล้ว" เสิ่นฮูหยินเอ่ยขึ้น พร้อมให้สาวใช้ไปประคองหนิงฮูหยินมานั่งโต๊ะด้วย

หนิงเยียนไม่ได้เจอมารดามาหลายวันพบว่า หนิงฮูหยินเเข็งแรงมาก สองแม่ลูกต่างพูดคุยสัพเพเหระกัน

ทุกคนต่างชมหนิงฮูหยินได้บุตรสาววาสนาสูงส่ง ได้เป็นหมอรักษาผู้คน อีกทั้งเป็นชายาเวยอ๋องด้วย

หนิงเยียนอยากจะบอกว่า เป็นชายาเวยอ๋องมันจะดีตรงไหน

โต๊ะถัดมาชายาหนานอ๋องกับน้องสาวของนางคือหยวนเซียง ต่างสบตากันมีแผนร้าย อีกทั้งหลานสาวของอวี้ฮองเฮาอีกคน คุณหนูรองอวี้หยวน แค้นแทนพี่สาวยิ่งนักที่โดนตลบหลัง เพราะนังสารเลวหนิงเยียนนั้นคนเดียว 

หลังจากที่ทุกคนต่างมอบของขวัญให้ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นพร้อมทั้งคำอวยพร จึงได้ร่ำสุราฉลองและคำนับฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น

สาวใช้รินสุราให้หนิงเยียน ทำสุราหก ทำให้กระโปรงของหนิงเยียนเลอะ 

"บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ พระชายา บ่าวมิได้ตั้งใจ" หนิงเยียนมองค้อนอย่างไม่สบอารมณ์ โชคดีในรถม้าของนางมีชุดสำรอง นางสั่งให้เสี่ยวอ้ายไปนำชุดมา สาวใช้นางนั้นเป็นคนพานางมาเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่ที่เรือนฝูหรง

หนิงเยียนเดินตามสาวใช้นางนั้นอย่างช้า ๆ สาวใช้นางนั้นพาหนิงเยียนเดินผ่านสระบัว ยามค่ำคืนเช่นนั้นบรรยากาศช่างเหน็บหนาวยิ่งนัก นางมองสระบัวชั่วครู่เดียว สาวใช้นางนั้นหายไปแล้ว

"นังสารเลว !!!" หนิงเยียนหันไปมองคนที่ด่านางเป็นผู้ใดมิได้นอกจากชายาหนานอ๋องอย่างหยวนเหมย

หนิงเยียนกระจ่างใจเเล้วที่เเท้เป็นแผนล่อนางออกมาจากงานนี้เอง 

ช่างฉลาดแยบยลนัก

มุมปากงามหยักยิ้ม "ที่แท้ชายาหนานอ๋องนี่เอง อยากจะเจอข้า เหตุใดไม่เดินมาหาข้าเล่า ต้องใช้วิธีสกปรกเช่นนี้ด้วยเล่า"

"นี่เจ้า ผู้ใดกันแน่สกปรก ถ้าเจ้ายอมนอนในอารามชีวันนั้น ไม่เปลี่ยนตัว มีรึอวี้หลินจะโดนย่ำยี" ไม่มีคำใดที่ที่หนิงเยียนจะมอบให้นอกจากคำว่าสารเลว

"สมควรเเล้วที่พวกเจ้าต้องโดนเยี่ยงนั้น เป็นอย่างไร รู้สึกอายรึไม่ได้แก้ผ้าต่อหน้าผู้คนในอารามชี"

หนิงเยียนเอ่ยอย่างสาแก่ใจ เมื่อหวนคิดเหตุการณ์วันนั้น หยวนเหมยคิดว่าหนิงเยียนต้องสาดผงคันใส่นางแน่นอน มิอย่างนั้น ตัวนางคงไม่เเก้ผ้าเยี่ยงนั้นหรอก

ในตอนที่หยวนเหมยเดินเข้ามาในงานทุกสายตามองนางอย่างน่ากลัว แต่ก่อนมองนางในด้านที่ดีงาม แต่พอเกิดเรื่องวันนั้นชื่อเสียงของนางด่างพร้อยไปหมด รวมทั้งอวี้ฮองเฮาสั่งโบยนาง อีกทั้งหนานอ๋องพลันด่าทอนางด้วย ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะนังสารเลวหนิงเยียน

ถ้าวันนั้นหนิงเยียนรับชะตากรรมไปก็จะไม่เป็นเยี่ยงนี้