23

หนิงเยียนมองดรุณีน้อยตรงหน้า เสิ่นฮัวคงจะอายุราวสิบห้าปีกระมัง มีใบหน้าคล้ายเสิ่นฮูหยินเจ็ดส่วน 

"ขอบคุณพระชายามากเจ้าค่ะ ที่ช่วยมารดากับน้องชายของข้า" 

"ข้าเป็นหมอต้องช่วยคนอยู่แล้ว" หนิงเยียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม 

"ข้านำของมามอบให้ท่านเจ้าค่ะ" เสิ่นฮัวสั่งให้สาวใช้นำตะกร้าโสมพันปีมอบให้หนิงเยียน

"โสมพันปี"

"ท่านแม่บอกว่า พระชายาต้องใช้รักษาคน เลยให้ข้ามามอบให้ท่านเจ้าค่ะ" 

หนิงเยียนส่งสายตาไปทางเสี่ยวอ้ายให้รับ ตะกร้าโสมพันปีไว้

"ฝากขอบคุณเสิ่นฮูหยินด้วย" หนิงเยียนมิคิดว่าเสิ่นฮูหยินจะเป็นคนมีน้ำใจเช่นนี้ ที่มอบยาวิเศษให้แก่นาง

"เจ้าค่ะ นี่คือเทียบเชิญ งานวันคล้ายวันเกิดท่านย่าของข้า ท่านแม่บอกว่ามอบให้ท่านด้วย"

หนิงเยียนรับเทียบเชิญด้วยรอยยิ้ม

"ข้าจะไปร่วมงาน"

หนิงเยียนมองหน้าดรุณีน้อย คล้ายว่าเสิ่นฮัวมีบางสิ่งบางอย่างที่มิสามารถเอ่ยออกมาได้

"เจ้ามีอันใดอีกรึ"

เสิ่นฮัวยิ้มจนตาหยี 

"ข้าอยากเรียนหมอกับท่านด้วยเจ้าค่ะ ตอนที่ท่านแม่บอกข้าว่า ท่านทำคลอดน้องชายข้าอย่างไม่กลัวเลือด ทำให้อยากเรียนหมอเพื่อที่จะรักษาคน ตระกูลข้าบุรุษเป็นแม่ทัพหมด แต่ข้าเป็นสตรี ถ้าจะกระบี่ไม่ค่อยถนัดเจ้าค่ะ"

เจตนาของเสิ่นฮัวคืออยากทำความดี

"วันพรุ่งเจ้าก็มาเถอะ ข้าจะสอนเจ้าจัดยา" หนิงเยียนรับปาก เสิ่นฮัวดีใจลิงโลด คำนับหนิงเยียนแล้วมุ่งหน้ากลับจวนด้วยความดีใจ

ตกเย็นของวันนั้น หนิงเยียนนั่งที่เตียง มองปิ่นหยกสีขาวในมือ วันนี้เซียวหยางมาลานางเพราะจะกลับบ้านเดิม หนึ่งเดือนข้างหน้าเขาถึงจะกลับมาตอบแทนนาง 

"ปิ่นนี้ ผู้ใดมอบให้เจ้า" เวยอ๋องเดินมาอย่างไร้สุ้มเสียง ทำให้หนิงเยียนตกใจแทบแย่ ซ่อนปิ่นหยกไว้แทบไม่ทัน

หนิงเยียนมองเขาอย่างหวาดกลัว 

"ข้าซื้อเอง" 

"เอามันมาให้ข้าดู" 

หนิงเยียนลังเลใจ ในที่สุดก็ยื่นปิ่นให้เจ้าคนถ่อย เวยอ๋องปรายตามองปิ่นหยกชั้นดี ลายงามประณีต แน่นอนของชิ้นนี้มิใช่ของที่ทำมาจากต้าโจว แต่มันเป็นของแคว้นหนาน

สายตาเวยอ๋องมองนางจนนางขนลุก หนิงเยียนขยับไปอีกฟากหนึ่งของเตียง

"อย่าทำข้า"

"คืนนี้ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก ข้าแค่อยากจะนอนกอดเจ้าเฉย ๆ"

เจ้าคนชั่วนอนลงที่เตียงอย่างสบายใจ พร้อมดึงร่างงามเข้ามากอด หนิงเยียนมีสีหน้าไม่พอใจ จึงหันหน้าไปทางหน้าต่าง

เวยอ๋องได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ บนเรือนผมที่เงางามของนาง มือหนาใหญ่ช่างอยู่ไม่สุขเอาเสียเลยล้วงเข้าไปด้านใน

"เอามือของเจ้าออกไปนะ"

"ข้าไม่กวนเจ้าเเล้ว" เวยอ๋องถอยมือออกมา กระชับกอดคนงามไว้ 

ผ่านไปสองถ้วยชา เวยอ๋องพลิกร่างคนงามหันหน้ามาทางเขา

แพรขนตางอนงามราวกับปีผีเสื้อ ใบหน้าชมพูดูดึงดูดบุรุษเพศนัก เวยอ๋องจุมพิตที่หนักหน่วง ทั้งทิ้งรอยจูบไว้ที่ต้นคออย่างชัดเจน เขากำลังถอดผ้าของนาง แต่ทว่าจิตใต้สำนึกบอกให้เขาหยุด เขารับปากนางแล้วว่าจะมิรังแกนาง

กระนั้นจึงห่มผ้าให้นางมารร้าย แล้วเรียกไป๋หลานเข้ามา

ไป๋หลานประสานมือคำนับเจ้านาย

"เจ้าไปสืบความ วันนี้ผู้ใดให้ปิ่นหยกแก่พระชายา พรุ่งนี้เช้าข้าต้องได้คำตอบ" แววตาเวยอ๋องวูบไหวนัก

หรือจะเป็นเจ้าหน้าอ่อนนั่น เจ้าหน้าอ่อนเป็นคนแคว้นหนานรึ ไป๋หลานรับคำแล้วหายไปในชั่วพริบตาเดียว

ยามเช้าของวันถัดมาหนิงเยียนตื่นขึ้นมาไม่พบเจ้าคนเลวเเล้ว เห็นเพียงเสี่ยวอ้ายยืนหน้าแดงก่ำข้างเตียง

"เจ้าเป็นอันใด" หนิงเยียนถามสาวใช้ เสี่ยวอ้ายไม่สบายรึ

"พระชายาเมื่อเช้านี้" เสี่ยวอ้ายไม่รู้จะบอกเจ้านายดีรึไม่ว่านางเห็นบางอย่างที่ไม่ควรเห็น 

หนิงเยียนมองค้อนเสี่ยวอ้าย เเล้วขมวดคิ้ว สาวใช้นางนี้ ต้องเห็นอะไรแน่ ๆ

"เล่ามาข้าอยากฟัง"

"เจ้าค่ะ" จากนั้นเสี่ยวอ้ายก็เล่าในสิ่งที่นางเห็นให้หนิงเยียนฟัง 

ก่อนที่เวยอ๋องจะออกไปในตอนเช้า เขาได้จุมพิตหนักหน่วงอย่างแรง รวมทั้งหอมซอกคอถอดเอี๊ยมออก สิ่งนี้เสี่ยวอ้ายเปิดประตูเข้ามาพอดี เวยอ๋องมองค้อนสาวใช้แล้วเดินออกไป ในใจเสี่ยวอ้ายหวาดกลัวเวยอ๋องนัก

หนิงเยียนกำมือแน่น เจ้าคนเลวลักหลับนาง เจ็บใจยิ่งนัก

โรงหมอเยียนวันนี้เสิ่นฮัวพร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่หนิงเยียนสอน หนิงเยียนมองเสิ่นฮัวช่างเป็นคนหัวไวยิ่งนัก

บอกสอนอันใดก็จำได้หมด หนิงเยียนรักษาคนป่วยจนถึงยามบ่ายคล้อย คนไข้เริ่มเบาบางลง 

บุรุษชุดน้ำตาลลายตารางหมากย่างกรายเข้ามาพร้อมข้ารับใช้อย่างไป๋หลานถือของพะรุงพะรังเช่นเดิม

หนิงเยียนมองเจ้าคนชั่วที่ลักหลับนาง หญิงสาวยังไม่ได้คิดบัญชีแค้นนี้กับเขาเลย

เสิ่นฮัวคำนับเวยอ๋อง ยามนี้หนิงเยียนให้นางกลับจวนได้ เสิ่นฮัวจึงหันไปคำนับหนิงเยียนเเล้วเดินออกไป 

เวยอ๋องได้ทราบความจากไป๋หลานเเล้ว ว่านางสอนวิชาเเพทย์ให้เสิ่นฮัวบุตรสาวแม่ทัพเสิ่นอู่ ถือว่านางเป็นคนดีเลยละ เรื่องปิ่นหยก บุรุษหน้าอ่อนผู้นั้นมอบให้นางจริง ๆ แต่เขาไม่โกรธ เพราะเขาจะปรับปรุงตัวให้นางหันมารักเขาอีกครั้ง

บนชั้นสองหนิงเยียนมองอาหารหลายอย่างถูกจัดวางในจานอย่างน่ากิน

"ข้ากลัวเจ้าจะหิวข้าว ก็เลยไปเหมาอาหารที่หอเฟิงอี้มาให้เจ้า" ไม่พูดเปล่าใบหน้าหล่อเหลาระบายรอยยิ้มออกมา

ตอแหลสิ้นดี ตบหัวเเล้วลูบหลัง บัญชีแค้นตอนเช้านางยังไม่คิดเลย

สายตาคนงามมองน้ำแกงไก่ชามนั้น เวยอ๋องรับรู้ว่าลางร้ายจะเกิดขึ้นกับเขา

จริงดังคาดเวยอ๋องหลบทัน น้ำแกงชามนั้นจะสาดใส่เขา 

หนิงเยียนมองคนเจ้าเล่ห์หลบชามน้ำแกงได้ทัน 

"นี่เจ้า"

"เมื่อเช้าเจ้าลักหลับข้า คนสารเลว"

ผู้ใดจะอดใจไหวเล่า หนิงเยียนแค้นใจที่เขาหลบได้ทัน นางเดินออกมาลงไปด้านล่าง เวยอ๋องมองอย่างใจหาย เกือบได้โดนลวกอีกรอบ ไป๋หลานเผลอขำพรวดออกมา เวยอ๋องมองค้อนทันที