25

            "นังสารเลววันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า" หยวนเหมยเอ่ยอย่างเหี้ยมโหดมืองามกำเศษกระเบื้องหมายจะกรีดใบหน้าหนิงเยียนให้เสียโฉม

มีหรือคนอย่างหนิงเยียนจะยอม นางชกเข้าไปที่เบ้าตาหยวนเหมย นางเจ็บที่เบ้าตา ทิ้งเศษกระเบื้องกุมเบ้าตาไว้

"ตาของข้า ตาของข้า"

"สมหน้ำหน้า !!!" หนิงเยียนเอ่ยอย่างสาแก่ใจ

"วันนี้ข้าจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไป" หยวนเหมยไม่ยอมแพ้ มือหนึ่งคว้าหนิงเยียนผลักหนิงเยียนตกลงไปในสระบัว แต่ทว่าหนิงเยียนรึจะตกสระบัวคนเดียว นางจับมือหยวนเหมยลงไปด้วย

ตูม !!!

"หนิงเยียน !!!" เวยอ๋องที่หลบอยู่พุ่มไม้กับเสิ่นฮั่วรีบออกมาทันที ทุกคำพูดเวยอ๋องได้ยินหมดทุกอย่าง

หยวนเหมยร่วมมือกับอวี้ฮองเฮาทำร้ายหนิงเยียน แต่เคราะห์ดีที่หนิงเยียนซ้อนแผนรอดมาได้

เขารู้สึกผิดหวังในตัวหยวนเหมยนัก มิคาดว่าดอกเหมยน้อยที่ดีงามจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้

เวยอ๋องกระโดดลงไปช่วยหนิงเยียนอย่างไม่คิดชีวิต น้ำเย็นที่หนาวจัดทำให้เขาร่างกายเเทบขาดสะบั้น ในใจเวยอ๋องแทบเเหลกสลายกลัวนางมารร้ายจะเป็นอันใดไป สายตากวาดหาคนงามภายใต้น้ำที่เย็นจัดถึงขั้วหัวใจ

หนิงเยียนค่อย ๆ จมดิ่ง นางรู้สึกอยากกลับโลกของนาง นางคิดถึงเพื่อน ๆ คิดถึงคุณหมอเพื่อนร่วมงานที่น่ารักทุกคน

"หนิงเยียนเจ้าจะตายมิได้ เจ้าจงฟื้นขึ้นมาเพื่อทำความดี ในนามของข้า" 

คำพูดของหนิงเยียนคนเดิมเตือนสตินาง ทำให้หนิงเยียนพลันลืมตาขึ้นมา

พบว่ามือหนาใหญ่โอบเอวนางไว้ 

นางมองเจ้าคนถ่อย นี่เขากระโดดลงมาช่วยนางรึ เวยอ๋องประกบปากเพื่อต่อลมหายใจให้นางมารร้าย จากนั้นพานางขึ้นฝั่ง หนิงเยียนสำลักน้ำ เสิ่นฮัวรีบให้สาวใช้นำผ้ามาคลุมตัวหนิงเยียนทันที 

 ส่วนชายาหนานอ๋อง ในตอนนั้นเสิ่นฮัวรีบไปตามหนานอ๋องให้มาช่วยชายาของเขา กระนั้นหนานอ๋องจึงโดดลงไปช่วยชายารักของเขา หยวนเหมยจึงยังไม่ชะตาขาด

"เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร" หนานอ๋องอุ้มหยวนเหมยเอ่ยถามหนิงเยียน

"พี่ใหญ่ควรไปถามชายารักของท่านมากกว่าถามชายาข้านะ" หนิงเยียนมองเวยอ๋องที่ตอบคำถามแทนนาง 

หนานอ๋องรีบพาหยวนเหมยเดินออกไปทั้งที่โกรธา

เวยอ๋องกับหนิงเยียน

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เวยอ๋องเพิ่งได้รู้ว่าเขารักนางมาก ในตอนที่นางตกลงไปในน้ำ

"ข้ามิเป็นไร" อย่าคิดนะว่านางจะอภัยให้เขา เรื่องที่เขาข่มเหงน้ำใจนาง

เสิ่นฮัวนำทางทั้งสองคนออกทางประตูหลัง เกรงว่าออกไปด้านหน้าประตูใหญ่จะต้องมีคนสงสัยแน่นอน หนานอ๋องพาหยวนเหมยออกทางประตูหลัง มุ่งหน้ากลับจวนก่อนเเล้ว ตามด้วยเวยอ๋อง หนิงเยียนฝากขออภัยฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นด้วยที่เกิดเรื่องนี้ในงาน

หนิงเยียนนั่งหนาวสั่นในรถม้า เวยอ๋องเกรงว่านางจะโดนไอเย็นแล้วมิสบายแน่นอน กระนั้นเวยอ๋องจึงเปิดใต้เบาะหาผ้าห่มมาให้นาง 

หนิงเยียนรับมาห่มด้วยความหนาวสั่น 

"ข้ากอดดีรึไม่" นางไม่ปฏิเสธน้ำใจของเขา แสดงว่ายอมให้เขากอด

หนาวจะตายอยู่เเล้ว สักพักนางก็เผลอหลับไป เวยอ๋องกอดนางอย่างแน่น

เมื่อถึงจวนเขาอุ้มนางลงจากรถม้า ด้วยท่าทีที่รักใคร่ เขาสั่งเสี่ยวอ้ายไปเคี่ยวยาต้านไข้มาให้นางดื่ม เขามาถึงเรือนรีบวางคนงามลง กำลังจะเรียกเสี่ยวอ้าย เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสั่งนางไปเคี่ยวยา

เวยอ๋องลังเลจะรอให้เสี่ยวอ้ายกลับมาเปลี่ยนผ้าให้นาง หรือเขาจะจัดการเอง รอนานมิได้เเล้วนางจะป่วยไข้แน่นอน

กระนั้นเวยอ๋องจัดการสลัดผ้าของนางออกให้หมด เหลือเพียงเรือนกายที่งดงาม เต็มไปด้วยรอยช้ำจาง ๆ เพราะฝีมือของเขา

"หนาว" เพียงแค่หนิงเยียนเอ่ยขึ้นเวยอ๋องรีบห่มผ้าให้นางอย่างหนา

ไม่นานเสี่ยวอ้ายเดินมาพร้อมกับชามยา สั่งให้เสี่ยวอ้ายวางยาไว้โต๊ะเตี้ยแล้วไสหัวออกไป สาวใช้รีบทำตามคำสั่งโดยเร็ว

"หนาว"

"ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่เจ้าจะไม่หนาว" 

วิธีที่ทำให้หายหนาวที่ดีที่สุดคือเนื้อแนบเนื้อให้อุ่นกาย เขาถอดอาภรณ์ของตัวเองออกให้หมด

 พร้อมทั้งจุดเตาไฟให้ความอุ่นภายในห้อง จุดกำยานหอมเพื่อผ่อนคลาย จากนั้นเดินถือชามยาเปิดม่านมุ้งเข้าไปหานางมารร้ายที่เตียง

"หนาว" กลีบปากงามขยับขึ้นมา

"ข้ากอดเจ้า เจ้าจะได้ไม่หนาว ดื่มยาเสียหน่อยจะได้มิป่วย" ตกน้ำเย็นจัดขนาดนั้น เขายังหนาวสั่นเลย นับประสาอันใดกับสตรีบอบบางเยี่ยงนางเล่า 

เขาป้อนยา แต่นางไม่ยอมกิน 

ไม่ได้เเล้ว เวยอ๋องตัดสินใจ ป้อนยาผ่านทางปาก ทำเยี่ยงนี้หนิงเยียนจึงยอมกลืนยาลงไป จากนั้นนางจึงเผลอหลับ เขากอดนางเเน่น เนื้อแนบเนื้อมันช่างอุ่นยิ่งนัก

เขาจุมพิตที่หน้าผากงามอย่างแผ่วเบา ไม่ได้เขาจะลักหลับนางไม่ได้ ได้แต่ห้ามใจตัวเองไว้ สายตาเหลือบไปเห็นปิ่นหยกชั้นดี นี่นางยังเก็บของบุรุษอื่นไว้อึกรึ เวยอ๋องดึงปิ่นออกมาจากศีรษะนาง แล้วเดินมาทางหน้าต่าง ชั่วพริบตาเดียวปิ่นหยกแหลกสลายคามือ กลายเป็นผงธุลีดินไปแล้ว ให้นางคิดว่ามันได้จมหายไปกับสระบัวในจวนเสิ่นเสียดีกว่า

มุมปากหนายิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

ร่างหนาเดินไปที่เตียงเข้าไปในผ้าห่มโอบกอดนางมารร้ายอย่างสบายใจ เวยอ๋องกลัวที่จะรังแกคนป่วยเหลือเกิน ผู้ใดเล่าจะอดใจไหวเมื่อได้อยู่ใกล้คนงาม ขอเพียงเขาได้จุมพิตที่เเสนหวานกับนาง ก็พลันมีความสุขเเล้ว

ปากหนาประโลมเลียกลีบปากชมพูอย่างช้า ๆ จนหนิงเยียนสะดุ้ง นางหลับเพราะฤทธิ์ยา ในฝันนางได้จุมพิตกับหนุ่มรูปงาม จึงตอบสนองเวยอ๋องอย่างไวมาก

เนิ่นนานกว่าเขาจะถอนจูบ อีกทั้งยังมอบรอยแดงให้แก่นางมารร้าย ทรวงอกคู่งาม คู่นั้นผู้ใดเล่าจะอดใจไหว แต่สมองสั่งให้เขาหยุดกระทำเรื่องชั่ว กระนั้นเวยอ๋องจึงกลับมานอนกอดนาง