30

ยามบ่ายคล้อยของวันนั้น หนิงเยียนทั้งระบมไปทั้งตัวผลพวงมาจากเจ้าคนชั่วที่ทำร้ายนาง แต่ทว่านางก็ยังมาเปิดโรงหมอตามปกติ เพราะหลายวันมานี้ มีผู้ป่วยมากขึ้น เกิดจากโรคผิวหนังที่มีผื่นคันตามตัว เสิ่นฮัวก็พลอยจัดเทียบยาให้ชาวบ้าน หนิงเยียนมองเสิ่นฮัวแม้จะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนเเม่ทัพ แต่ทว่านางไม่เคยถือตัวเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม เสิ่นฮัวเป็นคนมีน้ำใจกับชาวบ้านมาก นางประคองคนแก่ที่เดินไม่ค่อยถนัด นี่คือสาเหตุที่หนิงเยียนเอ็นดูเสิ่นฮัวอย่างมาก

เวยอ๋องสาวเท้าเข้ามาในโรงหมอเยียน พร้อมกับข้ารับใช้อย่างไป๋หลาน

ทุกคนในโรงหมอต่างรู้เเล้วว่า เจ้านายของพวกเขาคือพระชายาเวยอ๋อง ข้ารับใช้ชายต่างคำนับเวยอ๋อง

เสิ่นฮัวยอบกายคำนับเวยอ๋อง เห็นเวยอ๋องรักใคร่พระชายาอย่างดี เสิ่นฮัวพลันรู้สึกอิจฉายิ่งนัก

เวยอ๋องให้ไป๋หลานยื่นตะกร้าขนมดอกกุ้ยให้เสี่ยวอ้าย หนิงเยียนทำเป็นมองไม่เห็น โชคดียามนี้คนป่วยกลับไปแล้ว

เสิ่นฮัวขอตัวกลับจวนหนิงเยียนพลันอนุญาต หนิงเยียนเดินขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นสอง เวยอ๋องเดินตามไม่หยุด

"นี่เลิกเดินตามข้าได้แล้ว ท่านไม่ทำการทำงานบ้างรึ" คนที่นางอยากให้มาดันมิมา คนที่มิชอบหน้าดันโผล่มาตลอดเวลา

เวยอ๋องมองนางมารร้ายขึ้นเสียงใส่เขา แต่เขาก็มิโกรธนางเหมือนแต่ก่อน

"ช่วงนี้ที่ท้องพระโรงไม่ค่อยมีอันใด ข้าจึงมิได้เข้าวังหลวง ก็เลยว่าง มาหาเจ้าได้"

"ช่างดีเหลือเกิน กินภาษีราษฎร แล้วไม่รู้จักพัฒนาแว่นแคว้น"

"การที่ข้าว่างมาหาเจ้า เจ้าก็หาว่าข้าไม่พัฒนาแคว้นรึ เสด็จพ่อมิรับสั่ง ข้าก็ทำมิได้ ทุกอย่างอยู่ที่เจ้าครองแคว้นหรือฝ่าบาท" 

เวยอ๋องเป็นเพียงโอรสลำดับที่สาม จะทำอันใดเกินหน้าเกินตาพระบิดามิได้ นอกจากพระบิดาจะรับสั่ง

"..." หนิงเยียนเงียบ ยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง 

ชายหนุ่มโอบกอดนางจากด้านหลังอย่างโอนอ่อน แล้วกระซิบว่า

"เมื่อคืน ข้าขอโทษ"

ตบหัวเเล้วมาลูบหลัง ผู้ใดเล่าจะยอม หนิงเยียนพลันกระทืบเข้าไปที่เท้าของเขาอย่างแรง

เวยอ๋องรีบปล่อยนางแล้วเต้นเป็นเจ้าเข้าด้วยความเจ็บปวดที่ปลายเท้า

"สมน้ำหน้า !!!"

"เจ้า"

หนิงเยียนเดินลงไปข้างล่างอย่างสาแก่ใจ จิตใจนางอยู่ที่เซียวหยาง 

ยามนี้คนไข้คงไม่มาเเล้วกระมัง หนิงเยียนจึงสั่งให้ปิดโรงหมอเพราะนางปวดร่างกายมากจริง ๆ ขนาดกินยาแผนปัจจุบันเข้าไปตอนเช้า ยังไม่หายเลย

เวยอ๋องก็พลันหน้าด้านเดินตามนาง

"นี่ท่าน จะเดินตามข้าไปถึงไหน ข้าจะกลับจวน"

"ข้าก็จะกลับจวนเช่นกัน"

"พวกเจ้าทะเลาะกันอีกเเล้ว" ไท่ชางหวงย่างกรายเข้ามาในโรงหมอ ได้เห็นภาพหลานชายสุดที่รักกับหลานสะใภ้คนดีทะเลาะกัน ช่างทำให้คนแก่พลันอิจฉายิ่งนัก

"ท่านปู่" ทั้งสองหยุดทะเลาะกัน เวยอ๋องมิคาดคิดว่าไท่ชางหวงจะแต่งกายธรรมดาออกมาจากวังหลวง

หอเฟิงอี้บนชั้นสอง อาหารหลายอย่างถูกวางเรียงรายกันอย่างน่ากิน หนิงเยียนคีบอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจเวยอ๋องกับไท่ชางหวงที่กำลังสนทนากัน 

"ท่านปู่ งานเทศกาลล่าสัตว์ เดือนหน้าแล้ว พวกเราต้องรับมือกับยายแก่สกุลอวี้หรือไม่"

ยายแก่สกุลอวี้คืออวี้ฮองเฮานั่นเอง ในยามนี้อวี้ฮองเฮาโดนฝ่าบาทกักบริเวณ มิให้พระนางออกไปไหนได้ มีรึคนอย่างอวี้ฮองเฮาจะอยู่นิ่ง นางเป็นตะเกียงที่ไม่ไร้น้ำมันเสียหน่อย

"ไม่ต้องคิดอันใดทั้งนั้น รอดูฝ่ายนั้นไปก่อน เพียงแต่พวกเจ้าต้องมีองครักษ์เงาเพิ่ม" ไท่ชางหวงคิดเยี่ยงนี้ งานทุกงานอวี้ฮองเฮาเป็นคนเจ้าแผนการ ดูอย่างงานวันพระราชสมภพสิ ยายแก่สมควรตายอย่างอวี้ฮองเฮา ยังหาเรื่องหลานสะใภ้คนดีของเขาจนได้

โชคดีที่ไท่ชางหวงซ้อนแผน 

อ้วก !!!

จู่ ๆ หนิงเยียนก็พลันอาเจียนออกมา ทำให้เวยอ๋องกับไท่ชางหวง ตกใจแทบเเย่

"เจ้าเป็นอันใด" เวยอ๋องลูบหลังให้นางอย่างอ่อนโยน ไท่ชางหวงแอบยิ้มหรือสิ่งที่ไท่ชางหวงคิดจะเป็นจริง 

เวยอ๋องเอ่ยลาไท่ชางหวง รีบอุ้มหนิงเยียนออกไปจากห้องอาหารชั้นสองทันที คล้อยหลังสองคนนั้น ไท่ชางหวงเรียกไป๋หรูออกมา

"นายท่าน" ไป๋หรูประสานมือคำนับ

"เจ้าจับตาดูหนิงเยียนไว้ ยามนี้นางน่าจะตั้งครรภ์กระมัง" ไป๋หรูรับคำแล้วหายตัวออกไปทางหน้าต่าง คนอาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมมองออก

ในรถม้าหนิงเยียนพะอืดพะอมยิ่งนัก ยิ่งได้กลิ่นตัวเวยอ๋อง นางยิ่งทนไม่ไหว อาเจียนใส่หน้าของเวยอ๋อง 

"หนิงเยียน !!!" ทำให้เวยอ๋องแทบจะเป็นลม

นางรู้สึกโล่งมากที่อาเจียนออกมาจนหมด อาหารหอเฟิงอี้ไม่สะอาดเเน่นอน ทำให้นางอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง

เมื่อถึงจวนอ๋อง เวยอ๋องรีบลงรถม้าไปก่อนนาง เพราะตัวเขามีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวยากที่จะรับไหว

หนิงเยียนมองอย่างสาแก่ใจ เสี่ยวอ้ายเห็นเจ้านายลงรถม้า รีบประคองทันที

"พระชายาเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"ข้าค่อยยังชั่วเเล้ว" นางอาเจียนใส่เจ้าคนถ่อยจนหมดพุงรู้สึกสบายใจยิ่งนัก เดินเข้าไปในจวนอย่างอารมณ์ดี

สงสัยนางจะต้องดื่มยาแล้วนอนพักผ่อนกระมัง จะได้หาย หอเฟิงอี้ ช่วงนี้ทำอาหารไม่ได้เรื่องเสียจริง

ค่ำคืนนั้นหนิงเยียนดื่มยาแล้วนอนหลับไป เวยอ๋องเดินเข้ามาในเรือนของนางมารร้าย

เขาจุมพิตที่หน้าผากงาม ไล่ลงมาจนถึงเปลือกตา จมูกน้อย ๆ กลีบปากงาม เวยอ๋องบดบี้เข้าไปในริมฝีปากงามอย่างยากที่จะถอนตัว ผ่านไปหนึ่งถ้วยชาถึงจะถอนจุมพิตออก จากนั้นกำลังห่มผ้าให้นางมารร้าย

แต่ทว่าสายตาสะดุดตรงที่เนินอกคู่งามดันโผล่ออกมา เวยอ๋องก้มลงหอมซอกคอ แล้วจุมพิตทรวงอกภูเขาทั้งสองข้างอยู่นาน ผ่านไปครึ่งชั่วยามเขาจึงห่มผ้าให้นางแล้วเดินออกไป