29

หนิงเยียนนั่งในรถม้าวันนี้นางเหนื่อยมาพอสมควร การเข้ามาในโลกใบใหม่แทนหนิงเยียนคนเดิมต้องบอกเลยว่ามันเหนื่อยมาก

ทั้งต้องโดยยายอย่างอวี้ฮองเฮาหาทางกำจัดนาง การทำความดีเปิดโรงหมอเมื่อใดนางจะได้กลับไปภพเดิม อีกทั้งเซียวหยางเมื่อใดจะมา อีกไม่กี่วันก็จะครบเดือนเเล้ว

เวยอ๋องมองคนงามนั่งนิ่งโดยไม่สนใจเขา เรื่องราวในวันนี้ เขาได้ยินทุกอย่างที่นางได้คุยกับท่านปู่เเล้ว

อวี้ฮองเฮากัดมิปล่อยจริง ๆ นางรักษาท่านปู่จนหายอวี้ฮองเฮามิพอใจ หยวนเหมยและหยวนเซียงยังร่วมมือกับอวี้ฮองเฮาด้วย สตรีที่จิตใจดีทั้งสองกลับต้องเปลี่ยนไป ถ้าท่านปู่ไม่ซ้อนแผนเกรงว่า เรื่องนางคงจะสมหวัง เสด็จพ่อต้องให้นางหย่ากับเขา ดีนะที่ท่านปู่ยังคงฉลาด

"เยียนเอ๋อร์ ให้โอกาสข้าสักครั้งได้รึไม่" หนิงเยียนพลันมองเจ้าคนเจ้าเล่ห์ 

เวยอ๋องบอกว่าขอโอกาสรึ

ข่มเหง รังแก ทั้งตบตี หนิงเยียนคนเดิม อย่าคิดนะว่าช่วยนางออกมาจากสระบัวแค่ครั้งเดียว นางจะอภัยให้

"ท่านทำความดีอันใดให้ข้าซึ้งใจ ข้าถึงจะให้โอกาสท่าน"

มีแต่เรื่องเลว ๆ ของเขาในสมองของนางจดจำไว้จนตาย

คำถามนี้เวยอ๋องนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าที่ผ่านมาเขาทำความดีอันใดให้นางซึ้งใจ

"ช่วยเจ้าจากสระบัวจวนเสิ่น" 

"แต่ก็เคยถีบข้าตกสระบัวมิใช่รึ หึ แค่เรื่องเดียว ให้ข้าสาธยายความเลวของท่านรึไม่ มีเป็นสิบ" หนิงเยียนเเค่นยิ้ม รถม้าถึงจวนอ๋องนางลงรถม้าเป็นคนแรก รีบสาวเท้ากลับเรือนพำนัก

เวยอ๋องฉุกคิดได้ว่าหยวนเซียงได้ทำเรื่องเลวร้ายไว้  เขาสั่งให้แม่นมหยงไปเรือนหยวนเซียง นับแต่นี้เป็นต้นไป หักเบี้ยของหยวนเซียง ตัดคนรับใช้ของนางออกเหลือเพียงคนเดียว ค่ำคืนนั้นหยวนเซียงกรีดร้องด้วยความปวดใจ

หนิงเยียนพลันนอนหลับสบาย ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เวยอ๋องใช้วิชาตัวเบาเข้ามาทางหน้าต่าง เพราะหนิงเยียนล็อกประตูจากด้านใน

"เยียนเอ๋อร์" น้ำเสียงหวานเรียกนางมารร้าย

หนิงเยียนมองเจ้าคนถ่อยยังกล้าบุกเข้ามาหานางอีกรึ

"ท่านจะให้ข้าให้โอกาสท่าน เเล้วการกระทำต่ำทรามเยี่ยงนี้ ผู้ใดจะรับได้"

"ข้าแค่ต้องการจะนอนในห้องกับเจ้า ขอแค่นอนพื้นก็ได้"

"ดี อย่างนั้นก็นอนพื้น อย่าได้มาวุ่นวายกับข้า" หนิงเยียนนอนหันหน้าไปอีกทาง นางขี้เกียจเถียงกับเจ้ากระบือ

เวยอ๋องค้นหีบผ้าเเล้วปูนอนข้างเตียง เขาจะลองปรับตัวเข้าหานาง 

หนิงเยียนหลับฝันไป นางฝันว่านางไปเจอเซียวหยาง เขากลับมาเเล้ว กลับมาครั้งนี้ มอบดอกเหมยกุ้ยให้นาง 

"แต่งงานกับข้าเถอะ" ในฝันหนิงเยียนทำตัวไม่ถูก เซียวหยางทั้งสุภาพอ่อนโยน

ใบหน้างามพลันคิดหนัก ในระหว่างที่นางจะตอบกลับไป

ฉึก !!! กระบี่แทงจากด้านหลังทะลุออกมาจากหน้าท้อง นางตกใจทำอันใดไม่ถูก

หญิงสาวพลันกรีดร้อง 

"เซียวหยาง !!!!!" หนิงเยียนตะโกนขึ้นอย่างแรงใบหน้างามผุดไปด้วยหยาดเหงื่อ ตื่นขึ้นมาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

นางลืมไปเจ้าคนถ่อยนอนในเรือนกับนาง แต่นางเผลอตะโกนชื่อเซียวหยางขึ้นมา

ดวงหน้าเวยอ๋องประเดี๋ยวคล้ำประเดี๋ยวเขียว มองไปที่นางมารร้ายกล้าฝันถึงบุรุษอื่น 

เซียวหยาง !!! เขานึกออกเเล้ว คนที่นางไปล่องทะเลสาบด้วยในตอนนั้น อีกทั้งยังบอกว่าเขาคือพี่ใหญ่ของนาง

"ท่าน..." หนิงเยียนถึงกับพูดไม่ออก บรรยากาศในห้องมันไม่ดีเอาเสียเลย แม้จุดเตาอุ่นในเรือนแต่ก็ยังคงหนาวอยู่

"หนิงเยียน ข้าขอโอกาสเจ้า เจ้ามิให้ข้า เพราะเช่นนี้เองรึ เพราะเจ้ามีชายอื่น ทั้งที่แต่งกับข้า เจ้ากล้าฝันถึงชายอื่น หลายวันผ่านมาข้ายอมเจ้าตลอด แต่เจ้าไม่ใส่ใจ ดี ถ้าอย่างนั้นอยู่ด้วยกันเเบบคนรักกันมิได้ ก็อยู่เยี่ยงคนเกลียดกันนี่ละ"

เวยอ๋องไม่พูดเปล่ากระโดดขึ้นเตียงมาหานางมารร้าย จุมพิตอย่างหนักหน่วงจนนางแทบจะหายใจมิออกอยู่เเล้ว

ณ เวลานี้เขาช่างเหมือนสุนัขหมาป่าที่หิวกระหายยิ่งนัก 

หนิงเยียนนึกถึงกล่องยา เหตุใดไม่ปรากฏเล่า คนร่างบางเยี่ยงนางจะสู้คนเถื่อนอย่างเขาได้รึ

"เจ้าทำให้ข้าโกรธ" เขาอดทนกับนางอย่างมาก หลายวันมานี้ แต่ในฝันนางกลับมีบุรุษอื่น

"ข้าเกลียดท่านมาก"

เวยอ๋องไม่สนใจคำพูดของนางอีกต่อไป เกลียดรึ เกลียดเลย 

"พวกเราจะได้อยู่กันเเบบเกลียด ๆ เยี่ยงนี้ละ" ชายหนุ่มประโลมประเลียนางอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายบอบบางรึจะรับความหื่นกระหายของเขาไหว เวยอ๋องไม่ออมเเรงเลยเเม้แต่น้อย หนิงเยียนทั้งเมาสุราในงานพระราชสมภพ ม่านตาค่อย ๆ ปิดลง เสร็จไปหนึ่งรอบ เวยอ๋องโอบกอดนางจากด้านหลัง

กลิ่นหอมของนางทำให้เขาอยากจะกักขังนางไว้ทั้งวันทั้งคืน

อดีตที่ผ่านมาเขาผิดเเละโง่เอง ตอนนั้นนางชอบเขา นางตกเป็นเครื่องมือของคนอื่น ทำให้เขารังเกียจนางที่เจ้าเล่ห์เพทุบาย

เขาเคยทำร้ายถีบนางตกสระบัว เพราะหยวนเซียง แต่เขาก็ช่วยชีวิตนางอีกครั้ง จากการที่นางตกสระบัวในจวนเสิ่น

หนิงเยียนพูดถูก ความดีของเขาที่จะให้นางซึ้งใจไม่มีเลย แต่มิรู้ว่าเพราะเหตุใด ยามที่นางเรียกชื่อบุรุษอื่นเขาถึงควบคุมตัวเองไม่อยู่ หรือแม้ยามที่นางอยู่กับบุรุษอื่น ไหน้ำส้มเขาเเทบแตก

กลีบปากงามคู่นี้ ต้องมีไว้เรียกชื่อเขา และครางชื่อเขาคนเดียว

เวยอ๋องโลมเลียหนิงเยียนที่หลับไป จุมพิตที่เร่าร้อนเริ่มอีกครั้ง เจ้าก้อนแป้งทั้งสองข้าง เวยอ๋องกินเรียบ ทั้งยังทิ้งรอยแดงเป็นที่ระลึก ให้นางจดจำไว้ว่านางเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

ชาตินี้ทั้งชาติอย่าหวังว่านางจะพรากจากเขาได้อีกเลย 

เซียวหยาง !!! บุรุษผู้นี้เวยอ๋องจะจำไปจนวันตาย