31

สามวันผ่านไปงานเทศกาลล่าสัตว์ของแคว้นต้าโจวก็พลันมาถึง เทศกาลล่าสัตว์ถูกจัดขึ้นนอกเมืองหลวง หนิงเยียนไม่ชอบเอาเสียเลย แต่นางก็ต้องมา วันนี้มีงานรอบกองไฟ คือการร่ายรำของสาวงาม วันพรุ่งถึงจะมีการเเข่งขันการล่าสัตว์

หนิงเยียนในชุดสีน้ำเงินนั่งมองการเเสดงอย่างเบื่อหน่าย ส่วนเวยอ๋องมองชายามารร้าย สามวันมานี้นางพบหน้าเขาแล้วบอกว่า เขากลิ่นตัวเหม็นมาก ทำให้เวยอ๋องต้องหาถุงหอมมาพกติดตัว

"เจ้าค่อยยังชั่วรึ" 

"ข้ามิเป็นไร" นางเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งหยิบหยางเถาเข้าปาก (มะเฟือง) เวยอ๋องคิดในใจหยางเถาเปรี้ยวจะตาย นางกล้ากินเข้าไปได้อย่างไร

หนิงเยียนเบื่อการดูระบำสาวงาม หมายจะกลับเข้าไปในกระโจม แต่ทว่าเสิ่นฮัวเดินมาพอดี

"พระชายา"

"เสิ่นฮัว"

"ท่านกำลังจะกลับกระโจมรึเจ้าคะ" เสิ่นฮัวกำลังจะกลับกระโจมเช่นกัน

"อือ"

"กลับกระโจม พวกเราก็ยังต้องนั่งเหงา ข้าว่าพวกเราออกไปเดินเล่นชมจันทร์ดีรึไม่เจ้าคะ" เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน สองสตรีออกไปเดินเล่นชมจันทร์ ไม่ห่างจากที่จัดงานมาก ข้ารับใช้ของทั้งสองคนเดินตามหลังเจ้านายอย่างเนิบช้า

"พระชายาขอบคุณท่านมากที่สอนวิชาแพทย์ให้ข้า" เสิ่นฮัวเอ่ยขึ้น นางดีใจที่พระชายาเมตตานาง

"ไม่เป็นไรหรอก เจ้าอยากทำความดีช่วยเหลือคน เหตุใดข้าจะมิถ่ายทอดวิชาให้เจ้าเล่า" หนิงเยียนพูดไปยิ้มไป

"ข้าอยากมีพี่สาวอย่างพระชายามากเจ้าค่ะ" ในตระกูลเสิ่น เสิ่นฮัวเป็นคุณหนูใหญ่ ไม่มีพี่สาวที่ไหน มีเพียงน้องชายสองคน

"ได้สิ เจ้าเป็นน้องสาวข้าดีรึไม่"

"ข้าเรียกท่านว่า พี่หญิงเยียนได้รึไม่เจ้าคะ"

"ได้สิน้องเสิ่นฮัว" ทั้งสองเดินมาไกลพอสมควร จึงได้ย้อนกลับทางเดิม แต่ทว่าสุนัขจิ้งจอกนับห้าตัวโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

"พี่หญิงเยียน ข้ากลัว" เสิ่นฮัวรีบหลบหลังหนิงเยียนทันที ตอนนี้นางนึกถึงเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ นางจะทำให้พวกมันสลบเอง 

"พวกเจ้าทั้งสามรีบหนีไป ข้าจะล่อพวกมันไปอีกทาง" หนิงเยียนวิ่งล่อสนุขจิ้งจอกไปอีกทาง ส่วนสตรีทั้งสามนางวิ่งไปตามที่หนิงเยียนสั่ง

เข็มฉีดยาพร้อมยาสลบอัดมาเต็มที่ หนิงเยียนแม้นางจะเรียนหมอมา แต่ทว่าเมื่อยามว่างนางมักเรียนเทควันโด กระนั้นหญิงสาวจึงวิ่งขึ้นบนต้นไม้สูงแล้วม้วนตัวกลับมาตลบหลังเจ้าสุนัขจิ้งจอก ตัวที่มันตามนางมา เข็มฉีดยาถูกปักเข้าไปในร่างของมันจนมันนอนแน่นิ่ง

หนิงเยียนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เหลือพวกมันอีกสี่ตัว 

"น้องสะใภ้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" ชูอ๋องนั่นเองที่วิ่งมา ในตอนนั้น เขาออกมาเดินเล่นเห็นเสิ่นฮัววิ่งหน้าตั้งมาขอความช่วยเหลือว่า พระชายาเวยอ๋องตกอยู่ในอันตราย ชูอ๋องมีน้ำใจจึงมาช่วยนาง

"ข้าจะล่อมันไปอีกทาง" ชูอ๋องไม่ฟังที่นางพูด เขาวิ่งไปอีกทาง พร้อมสุนัขจิ้งจอกสองตัววิ่งไล่ก้นเขา

หนิงเยียนมองสุนัขจิ้งจอกอีกสองตัวกำลังกระโจนมาหานาง...

ด้านเวยอ๋องเดินเข้ามาในกระโจม ไม่พบหนิงเยียนเลยแม้แต่น้อย เขากำลังจะออกตามหานาง แต่ทว่าชายาหนานอ๋องเข้ามาขวางเขาไว้

"ชายาหนานอ๋อง เข้าผิดกระโจมแล้วกระมัง"

หยวนเหมยอุตส่าห์หลบหนีหนานอ๋อง เพื่อมาหาเวยอ๋อง เหตุใดเขาต้องใจร้ายกับนางด้วยเล่า

"พี่เชียน ท่านอย่าไล่ข้าเลย" หยวนเหมยโอบกอดเวยอ๋อง

"ออกไป" เขาผลักนางออกอย่างน่ารังเกียจ นึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่นางร่วมมือกับอวี้ฮองเฮา

"พี่เชียน !!!"

"แย่เเล้วเจ้าค่ะ" เสิ่นฮัววิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในกระโจม พบหยวนเหมยกองกับพื้น นางไม่มีเวลาคิดอันใด นอกจากช่วยพระชายา

"เกิดอะไรขึ้น"

"พระชายาถูกสุนัขจิ้งจอกทำร้ายอยู่ป่าด้านนั้นเจ้าค่ะ" เสิ่นฮัวมองดูเวยอ๋องรีบวิ่งไปทางที่นางบอก

หยวนเหมยเเค่นยิ้ม

หนิงเยียนมองสุนัขจิ้งจอกตัวสุดท้าย ที่มันกำลังจะเข้ามาหานาง ดวงตามันวูบไหวเล็กน้อย มันโกรธที่ฉีดยาสลบให้สุนัขอีกตัวจนล้มลงไป

มาเลยตอนนี้เข็มฉีดยาสลบในมือของนางมาเเล้ว ในระหว่างที่มันจะกระโจนเข้ามา ลูกธนูปักกลางหลังของมัน ทำให้มันล้มลงกับพื้น

นางมองคนที่ยิงธนู เวยอ๋องนั่นเอง เขาทิ้งคันธนูแล้ววิ่งมาหานาง ไป๋หรูและไป๋หลานมาพร้อมกัน พร้อมกับเหล่าทหาร

มองเวยอ๋องกอดหนิงเยียนประดุจไข่มุกในฝ่ามือที่หวงแหนยิ่งนัก

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"ข้ามิเป็นไร" ชั่วพริบตาเดียวเข็มฉีดยาได้หายไปแล้ว 

"บ่าวขออภัยที่ไม่ดูแลพระชายาให้ดี" ไป๋หรูรู้สึกผิด ในตอนนั้นไท่ชางหวงเรียกไป๋หรูเข้าเฝ้าพอดี ผู้ใดจะคิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับพระชายา 

"ข้าปลอดภัยดีเเล้ว พวกเรากลับกระโจมกันเถอะ" 

ในระหว่างนั้นทหารได้นำตัวชูอ๋องที่ได้รับบาดเจ็บ โดนกัดที่ขาด้านซ้าย 

เหล่าทหารงงหนักมาก พระชายาเวยอ๋องต่อสู้กับสุนักจิ้งจอกไร้รอยขีดข่วน แต่ทว่าชูอ๋องเป็นบุรุษแท้ ๆ ดันต่อสู้กับสุนัขมิได้ 

เวยอ๋องมองนางมารร้าย นางต่อสู้กับสุนัขมือเปล่ารึ

"เจ้าต่อสู้กับสุนัขมือเปล่ารึ"

"ข้าใช้เข็มทิ่มมัน" 

หญิงสาวเดินนำหน้าเขาไป นางเป็นห่วงชูอ๋องท่าไม่รีบรับการรักษา อาจจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้าได้ถึงแม้จะสนุขจิ้งจอกก็ตาม

หนิงเยียนอาสาทำแผลให้ชูอ๋องเพราะเขาเป็นคนช่วยนางล่อสุนัขไปอีกทาง 

"ขอบคุณน้องสะใภ้มาก" ชูอ๋องเอ่ยด้วยท่าทีที่เป็นมิตร

"มิเป็นไรเจ้าค่ะ"

"หนิงเยียนกลับไปพักผ่อนเถอะ" เวยอ๋องเป็นห่วงนางมาก เขาจะต้องหาต้นตอของเรื่องให้ได้ว่าสุนัขจิ้งจอกมาจากไหน เพราะก่อนที่จะตั้งกระโจม ทหารทั้งหมดได้สำรวจเเล้วว่ามิมีสัตว์ดุร้ายย่างกรายเข้ามา นอกเสียจากว่าจะมีคนนำมันมาปล่อย