35

หลายวันมานี้หนิงเยียนเฝ้ารอการกลับมาของเซียวหยางใจจดใจจ่อ นี่ก็เดือนกว่าเเล้วที่เขาจากไป เขาบอกว่าหนึ่งเดือนมิใช่รึ รึเขาจะไม่มาตอบแทนนาง 

นางยังต้องการเงินไปตั้งตัวอยู่นะ หลังหย่ากับเจ้าอ๋องเถื่อน

หนิงเยียนรักษาคนไข้ที่โรงหมอเยียน โดยมีเสิ่นฮัวเป็นคนจ่ายเทียบยา ในระหว่างนั้นบุรุษชุดฟ้า ใบหน้าหล่อเหลาได้ย่างกรายเข้ามา

"ท่าน" เสิ่นฮัวเห็นเขาเเล้วนางจำได้ เมื่อเดือนก่อน นางสะดุดล้ม เป็นเขาที่ช่วยนางไว้ ใบหน้าเสิ่นฮัวพลันมีสีแดงระเรื่อ

แต่ทว่าเขาก้าวผ่านเสิ่นฮัวไป มุ่งหน้าหาคนงามที่ถวิลหานานนับเดือน

นางดูมีน้ำมีนวลขึ้นเสียจริง

"เซียวหยาง" หนิงเยียนจำเขาได้ เขากลับมาเเล้ว

"หนิงเยียน ข้ากลับมาเเล้ว วันนี้เจ้าว่างรึไม่"

"ว่างสิ ข้ากำลังจะปิดโรงหมอ"

"ข้าอยากพาเจ้าไปดูงิ้ว" เซียวหยางเอ่ยด้วยท่าทีที่ดีใจ นานเเล้วที่เขามิได้เห็นรอยยิ้มคนงาม

หนิงเยียนตอบตกลง แต่สายตามองไปที่เสิ่นฮัว นางอยากจะให้น้องสาวไปด้วย

"นี่เสิ่นฮัว ข้าสอนวิชาแพทย์ให้นาง อีกอย่างข้ารับนางเป็นน้องสาว หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจนะถ้านางไปด้วย"

เสิ่นฮัวหูผึ่งทันที ที่นางจะได้ไปดูงิ้วกับบุรุษที่ตนคะนึงหามานานนับเดือน 

เซียวหยางพยักหน้าเป็นเชิงตกลง แต่ในใจหงุดหงิดที่เขาไม่ได้ไปกับนางสองคน

โรงงิ้วอันดับหนึ่งของต้าโจว บนชั้นสองหนึ่งบุรุษสองสตรีรับชมละครงิ้ว เรื่องหม้ายสาวแห่งต้าโจว

หนิงเยียนไม่คิดว่า ละครงิ้วเรื่องนี้จะแสดงในวันนี้ เล่าถึงหม้ายสาวที่เป็นชายาอ๋อง หย่าร้างกันเเล้ว แต่นางไปแต่งงานกับองค์ชายอีกแคว้นแล้วใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข

เซียวหยางดูละครงิ้วอย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หนิงเยียนไม่ชอบเอาเสียเลย เสิ่นฮัวคิดว่าละครงิ้วมันมีอะไรแอบแฝงแน่นอน

เสิ่นฮัวสังเกตสหายของพระชายาคนนี้ ต้องแอบคิดไม่ดีกับพระชายาแน่นอน เพราะสายตาของเซียวหยางมีความอ่อนโยนยามมองหนิงเยียน ทำให้เสิ่นฮัวแอบเคืองยิ่งนัก

หลังละครงิ้วจบ ทุกคนต่างแยกย้ายกลับจวน เซียวหยางอาสาไปส่งนาง แต่ทว่านางกลัวความแตก จึงให้เซียวหยางไปส่งเสิ่นฮัว พร้อมกำชับเสิ่นฮัวห้ามพูดอันใดเป็นอันขาด

เซียวหยางจึงไปส่งเสิ่นฮัวที่จวนเสิ่นด้วยความจำใจ 

เวยอ๋องที่ให้อาหารปลาที่บ่อใหญ่ในจวน ไป๋หลานรายงานว่าพระชายาเอกไปดูงิ้วกับบุรุษแคว้นหนาน ทำให้เวยอ๋องพลันควันออกหูยิ่งนัก

เขาจึงมานั่งรอนางในเรือนอย่างเงียบ ๆ หนิงเยียนเดินเข้ามาในเรือนอย่างอารมณ์ดี 

"สำราญใจยิ่งนัก"

"นี่เจ้า มาทำอันใดที่เรือนข้า"

"ข้าก็มารอเจ้าอย่างไร ได้ยินมาว่าเจ้าไปดูงิ้วกับชายอื่นที่มิใช่สามีตัวเอง เจ้ายังมียางอายอยู่รึไม่" เวยอ๋องถามด้วยท่าที่โกรธจัดใบหน้าแดงก่ำ

"นี่เจ้าส่งคนสะกดรอยตามข้ารึ"

เจ้าคนถ่อยกล้าส่งคนสะกดรอยตามนาง 

"ข้าให้คนคุ้มครองความปลอดภัยเจ้า เกรงว่าจะมีอันตราย แต่เจ้าสิ มีเวลาว่างจริง ๆ"

"ถอยไปนะ อย่ามาใกล้ข้า"

"ข้าไม่ข่มเหงน้ำใจเจ้าเหมือนแต่ก่อน แต่เจ้าก็ยังไม่รักข้า อีกทั้งยังจะมอบหมวกเขียวให้ข้าอีก"

นางไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย นางตั้งใจจะหย่ากับเขา  แล้วเริ่มต้นใหม่กับเซียวหยาง

"ดูถูกข้ามากเกินไปแล้วนะ ข้าจะบอกให้ ข้าไม่เคยรักเจ้าเลยแม้แต่น้อย ข้าต้องการหย่ากับเจ้าตลอดเวลา"

"ที่เจ้านอนกับข้าเล่า"

"เจ้ารังแกข้าต่างหาก ข่มเหงข้ามาตลอด ข้าบอกตามตรง รักเจ้าไม่ลง ออกไปด้วย ข้าจะพักผ่อน" 

เวยอ๋องโกรธจนตัวสั่น เวลาเพียงเดือนกว่าคิดว่านางจะลืมเรื่องหย่า พอบุรุษแซ่เซียวกลับมานางมาพูดเรื่องหย่า 

ตึ่ง !!!

เขาล็อคประตูอย่างแน่น

"นี่ออกไปนะ อย่าทำข้า"

"ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ไว้ ว่าข้าไม่ยอมหย่าให้เจ้า ถึงว่าฟ้ามลายดินถล่ม"

เขาดึงร่างงามมาประโลมประเลียไม่หยุด หนิงเยียนโดนจี้จุด ร่างกายอ่อนยวบลง อาภรณ์ของนางค่อย ๆ ถูกปลดออกทีละชิ้น เวยอ๋องมองร่างขาวอวบ เขาจะไม่ปรานีนางเลยแม้แต่น้อย เสียงครวญครางดังขึ้น เป็นระยะ พร้อมการกระทำอันโหดร้าย เดือนกว่าเเล้วที่เขาไม่ทำร้ายนาง แต่พอเซียวหยางมา เวยอ๋องราวกับหมาป่าบ้าคลั่งในทันที

ไป๋หลานมองหน้าไป๋หรู เขารู้สึกผิดที่รายงานเรื่องนี้จริง ๆ ป่านนี้พระชายาจะเป็นอย่างไรบ้าง

ยามเช้าตรู่หนิงเยียนลืมตาขึ้นมาพบว่าคนสารเลวได้ออกไปแล้ว มีเพียงเสี่ยวอ้ายถือถาดทองคำเข้ามา

"ข้าต้องการอาบน้ำ" เสี่ยวอ้ายสงสารเจ้านายจับใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จหนิงเยียนก็พลันทาแป้งปกปิดรอยแดงตรงซอกคอ คาดว่าวันนี้เกรงว่านางจะไม่มีแรงไปเปิดโรงหมอเยียน จึงสั่งเสี่ยวอ้ายแจ้งให้เสิ่นฮัวเปิดโรงหมอรักษาคนได้เลย เพราะเสิ่นฮัวเก่งยาจีนโบราณ อีกทั้งวินิจฉัยโรคได้

บ่ายวันนั้นเสิ่นฮัวตรวจดูอาการคนไข้อยู่ที่โรงหมอ พระชายาไม่เข้าโรงหมอเพราะนางไม่สบาย เสิ่นฮัวจึงสั่งข้ารับใช้ด้วยตัวเอง และคอยดูคนไข้อย่างใกล้ชิด

บุรุษชุดน้ำตาลเยี่ยงเซียวหยางพลันเดินเข้ามา ในมือพลันถือดอกเหมยกุ้ยมาด้วย ใบหน้าเขาช่างเบิกบานยิ่งนัก

"หนิงเยียนเล่า" เขาถามเสิ่นฮัว

เสิ่นฮัวมองช่อดอกไม้ในมือของเขา นางสงสัยความสัมพันธ์สองคนนี้เหลือเกิน แต่ไม่กล้าเอ่ยถามหนิงเยียน เสิ่นฮัวคิดว่าหนิงเยียนไม่ได้รักเวยอ๋อง แต่หนิงเยียนต้องการหย่ากับเวยอ๋องเพราะบุรุษผู้นี้รึไม่

"นางไม่สบาย" เสิ่นฮัวตอบเเค่นี้

"อย่างนั้นรึ"

เขากำลังเดินออกไป

"ช้าก่อน" เซียวหยางหันหน้ากลับมาหานาง

"มีอันใด"

"ท่านรู้ฐานะจริงของนางรึไม่" นางคิดว่าบุรุษผู้นี้ต้องรู้ฐานะของหนิงเยียนแต่แกล้งมิรู้มากกว่า

"รู้แล้วอย่างไร ไม่รู้แล้วอย่างไร" เซียวหยางสาวเท้าออกไปทันที ไม่สนใจดรุณีน้อยอย่างเสิ่นฮัว

พี่หญิงของนางยังไม่หย่ากับท่านอ๋อง จะสวมหมวกเขียวให้ท่านอ๋องเเล้ว เสิ่นฮัวคิดว่านางต้องเตือนสติพี่หญิงเสียเเล้ว