36

ยามบ่ายหนิงเยียนนอนพักผ่อนเพราะเมื่อคืนนางโดนทำร้ายจนหมดเรี่ยวแรงไปมาก หญิงสาวเปิดกล่องยาพบว่าแก้ช้ำใน นางกลืนเม็ดยาเเล้วตามด้วยน้ำเปล่าเข้าไป

ทีอย่างนี้โผล่มาดีนักกล่องยาสารเลว เพียงไม่นานกล่องยาก็หายไป

"พระชายา ท่านอ๋องให้บ่าวนำชุดมามอบให้ท่านเพื่อสวมใส่ไปงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแคว้นหนานเจ้าค่ะ" ข้ารับใช้จากเรือนหลักส่งมา เสี่ยวอ้ายรีบรับไว้ นางไม่ไปงานบ้าบอนั่นหรอก 

ผู้ใดอยากจะไปก็ไปเลย

เวยอ๋องแต่งกายด้วยชุดสีเหลืองอ่อนลายวิหคเหินฟ้าถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดี ศีรษะสวมด้วยกวานหยกชั้นดีของแคว้นต้าโจว

"ไป๋หลาน ชายารักของข้ามารึยัง" เวยอ๋องถามข้ารับใช้คนสนิท อีกประเดี๋ยวจะงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแล้ว 

ไป๋หลานพลันรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก

"พระชายายังไม่แต่งกายเลยขอรับ"

"ว่าอย่างไรนะ"

นางกล้าไม่ไปงานต้อนรับคณะทูตอย่างนั้นรึ เวยอ๋องสะบัดเเขนเสื้อตรงดิ่งไปที่เรือนของหนิงเยียน

เจ้าของเรือนในยามนี้ กินขนมดอกกุ้ยอย่างอร่อย อีกทั้งน้ำชารสเลิศ นางไม่ไปร่วมงานเสียอย่างเจ้าอ๋องคนโฉดจะทำอันใดนางได้

เสี่ยวอ้ายเกลี้ยกล่อมเจ้านายให้ไปร่วมงานจนหัวแทบจะแตกออกอยู่แล้ว เหตุใดเจ้านายถึงพูดยากเยี่ยงนี้เล่า

"มีความสุขเสียจริงนะ" เวยอ๋องย่างกายเข้ามา ส่งสัญญาณให้เสี่ยวอ้ายออกไป

"นี่เจ้าจะทำอะไร" หนิงเยียนหยุดกินขนมดอกกุ้ยทันที

"แต่งตัวให้เจ้าไง"

"ข้าไม่ไป"

"ข้าจะจับเจ้าแก้ผ้าเดี๋ยวนี้ละ ถ้าเจ้าไม่ไป" เวยอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธจัด

หนิงเยียนเห็นสีหน้าของเขา ทำให้นางนึกกลัว จึงเดินเข้าไปในฉากกั้นห้องน้ำ ไม่นานเดินออกมา เวยอ๋องมองชุดสีเหลืองอ่อนลายหงส์ถักทอด้วยดิ้นทอง แน่นอนเขาสั่งตัดชุดคู่เพราะยามไปในงานผู้คนจะได้รู้ว่านางคือชายาของเขา

การต้อนรับคณะทูตแคว้นหนานทำให้เวยอ๋องมีลางสังหรณ์ใจที่ไม่ดีเกี่ยวกับบุรุษแซ่เซียว

เวยอ๋องเรียกเสี่ยวอ้ายเข้ามาทำผมให้นาง กระนั้นชายหนุ่มจึงไปรอนางที่หน้าจวน หนิงเยียนทำทรงผมเมฆเหินปักด้วยปิ่นมุกน้ำทะเลลึกในแดนใต้ นางเดินอย่างมิพอใจขึ้นรถม้า 

เวยอ๋องมองนางมารร้ายอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะเขยิบไปนั่งข้างนาง

"นี่ ที่นั่งมีตั้งเยอะ" หนิงเยียนชักสีหน้าไม่พอใจ

"ข้าอยากนั่งข้างเจ้า"

"อย่านั่งข้างข้า ข้าเหม็นหน้าเจ้า รู้รึไม่" นางหันหน้าไปทางม่านหน้าต่าง เวยอ๋องกลับมานั่งที่เดิม

อุทยานหลวงของวังหลวงในยามนี้เต็มไปด้วยเหล่าขุนนาง ชายาอ๋องและองค์หญิงองค์ชายไม่น้อย ฝ่าบาททรงประทับอยู่แท่นประทับสูงสุด ด้านขวาลงมาคือพระสนมหยางกุ้ยเฟย ส่วนอวี้ฮองเฮา ฝ่าบาทยังกริ้วพระนางอยู่จึงกักบริเวณนางไว้  มิให้เข้าร่วมงานใด ๆ 

หนิงเยียนนั่งกินผิงเกาหมดไปหลายลูกเเล้ว เสียงฝีเท้าคนกลุ่มใหญ่เดินมาทางนี้

"คณะทูตแคว้นหนานเดินทางมาเเล้วพ่ะย่ะค่ะ" เสียงขันทีประกาศขึ้นมา หนิงเยียนมองคณะทูตกลุ่มนั้น นางรู้สึกคุ้นหน้าบุรุษที่เดินนำหน้าขบวนเหลือเกิน

"กระหม่อมรัชทายาทเซียวหยางหรือองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหนาน ถวายพระพรฝ่าบาทแคว้นต้าโจว"

หนิงเยียนอึ้งงัน เวยอ๋องคิดไว้เเล้ว บุรุษแซ่หยางต้องมิธรรมดา

"ไม่ต้องมากพิธี"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท ที่กระหม่อมมาเจริญสัมพันธไมตรีวันนี้ นำข้าวมรกตยี่สิบเกวียนมาถวาย อีกทั้งได้ยินว่า พระชายาเวยอ๋องรักษาโรคได้ นางเป็นหมอเทวดา กระหม่อมต้องการตัวชายาเวยอ๋องไปรักษาโรคของพระมารดาที่แคว้นหนาน หวังว่าฝ่าบาทจะอนุญาต อีกทั้งกระหม่อมขอมอบเมืองปิ่นหยางให้แก่แคว้นต้าโจวเพื่อตอบแทนน้ำใจ" เซียวหยางร่ายยาว

เวยอ๋องกำหมัดแน่น เหตุใดต้องให้ชายาเขาไปรักษาคนต่างแคว้นด้วย

พอได้ยินว่าเมืองปิ่นหยางจ้าวซุนถึงกับยิ้มออกมา เมืองนี้มีทองคำฝังใต้แผ่นดินผู้ใดจะไม่เอาเล่า

"ถ่ายทอดคำสั่งเราไป มีพระราชโองการให้ชายาเวยอ๋องเดินทางไปแคว้นหนาน ช่วยรักษาพระมารดารัชทายาทเซียวหยาง"

ขันทีข้างกายรับหน้าที่รายงาน เพียงไม่นานราชการพลันปรากฏขึ้น

"ชายาเวยอ๋องออกมารับราชโองการ" หนิงเยียนเดินออกมาคุกเข่า

"หม่อมฉันชายาเวยอ๋อง รับราชโองการ"

"เนื่องด้วย ชายาเวยอ๋องเป็นหมอหญิงเทวดาของเเผ่นดินต้าโจว เป็นคนมีมโนธรรมจึงให้เดินทางไปแคว้นหนานเพื่อรักษาฮองเฮาเเคว้นหนาน จบราชโองการ" ขันทีเฒ่ามอบราชโองการให้หนิงเยียน

ทุกสายตาต่างมองมาที่นาง ขุนนางน้อยใหญ่ต่างยินดีกับหนิงเสิ่นที่ได้บุตรธิดาที่ดีงาม ช่วยเหลือแผ่นดิน หนิงเยียนกลับมานั่งที่เดิม งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป

หยวนเหมยพลันอิจฉาหนิงเยียนยิ่งนัก หนานอ๋องมุมปากหยักยิ้มราวกับมีแผนร้ายในใจ

เวยอ๋องได้แต่กำหมัดแน่น พระบิดาสั่งให้นางไปรักษาคนต่างแคว้นเพื่อแผ่นดินทองคำ ส่วนหนิงเยียนยังตกใจกับฐานะเซียวหยางอยู่

ในตอนนี้ นางจะคู่ควรกับเขารึ  เขาเป็นทั้งรัชทายาทแคว้นหนาน ส่วนนางคือชายาอ๋อง 

หนิงเยียนนั่งในงานจนเบื่อ นางจึงอาศัยจังหวะที่เวยอ๋องออกไปหาไท่ชางหวง มาเดินเล่นที่อุทยานหลวงอีกด้านหนึ่ง 

ในใจนางปีติที่ได้ช่วยเหลือคน

"พระชายาเหตุใดมาเดินเล่นคนเดียว" เซียวหยางแอบเดินตามนางตั้งนานเเล้ว

"ท่าน"

"เรียกข้าเซียวหยางเถอะ ขออภัยที่โป้ปดพระชายา"

"ข้าเองก็หลอกท่าน ขออภัยด้วย ข้าเป็นหญิงที่มีสามีอยู่เเล้ว"

หนิงเยียนเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เซียวหยางมองไปที่ลำคอแดง นัยน์ตาของเขาฉายแววโกรธขึ้นมาทันที แต่พอนางสบตากับเขา แววตาเขาปรับมาเป็นแววตาที่อ่อนโยน ในใจสาปแช่งเวยอ๋องที่ทำกับสตรีบอบบางได้ถึงเพียงนี้

"ชายาเวยอ๋อง ขอบคุณท่านมาก ที่ไปรักษาพระมารดาของข้า" 

"ไม่เป็นไร ข้าเป็นหมอ ต้องช่วยคนอยู่เเล้ว" หนิงเยียนต้องทำความดี เผื่อบุญกุศลจะส่งผลให้นางกลับโลกเดิมให้เร็วที่สุด

"ข้าได้ยินว่าเจ้าอยากหย่ากับเขา ข้าช่วยเจ้าได้นะ"

หย่ากับเวยอ๋องเป็นเรื่องของนาง นางไม่ต้องการยืมมือผู้อื่นเกี่ยวข้อง

"ชายารักของข้าเอ่ยตอนไหนว่าอยากหย่ากับข้า รัชทายาทเซียวหยาง" เวยอ๋องเดินมาพร้อมโอบไหล่นางมารร้าย เพียงแค่เขาไปคุยกับท่านปู่ หนิงเยียนก็คุยกับบุรุษอื่นเเล้ว มันน่าเจ็บใจนัก

มือหนาจิกเข้าไปในไหล่ของนางหนิงเยียนเจ็บจนพูดมิออก

"ท่าน"

"ชายารัก เจ้าจงจำสถานะของตัวเองให้ดี อีกสามวันข้างหน้าพวกเราจะไปแคว้นหนานด้วย เรื่องนี้ท่านปู่ อนุญาตให้ข้าไปกับเจ้าด้วย"

เซียวหยางไม่คิดว่าเวยอ๋องจะได้ไปด้วย

"ขอตัวก่อนรัชทายาทเซียวหยาง" เวยอ๋องโอบกอดคนงามเดินจากไป เซียวหยางมองตามด้วยความเจ็บปวด เขาน่าจะเจอนางให้เร็วกว่านี้