ตอนที่ 14 ปัจจุบัน

2 ปีต่อมา...

        @ บริษัทเตชะวรากูลเอนจิเนียร์ จำกัด

        แผนกฝ่ายขาย...

          “ข้าว...แบบร่างเครื่องจักรรุ่น Vss-377 พี่ให้ข้าวออกแบบไปเมื่อวานเป็นยังไงบ้างล่ะ มีติดขัดตรงไหนหรือเปล่า”

‘ขวัญรดา’ เอ่ยถามลูกน้อง ซึ่งเป็นเด็กฝึกงานพึ่งรับเข้ามาใหม่ ช่วงนี้บริษัทค่อนข้างยุ่งวุ่นวาย ทำไม่ทัน ก็ต้องมอบหมายให้เด็กฝึกงานทำ ดูจากผลการเรียนแล้ว คงจะเก่งไม่เบา

          “ออกแบบเรียบร้อยแล้วค่ะพี่ขวัญ เหลือลงสีนิดหน่อยกับใส่รายละเอียดโครงร่างบางส่วนค่ะ พี่ขวัญจะดูก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวข้าวเปิดให้ดูค่ะ”

เกวลินพูดพร้อมกับเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊คสำนักงานทันที เธอกับอลินดาเข้ามาฝึกงานในบริษัทนี้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ตอนนี้เกวลินเรียนอยู่ชั้นปีที่สาม ซึ่งจะต้องมีการฝึกงานเป็นเวลาสี่เดือนหรือหนึ่งภาคเรียน

          “ได้ๆ เปิดรอไว้เลย เดี๋ยวพี่ไปถามพี่คินก่อน ว่าวันนี้จะออกไปพบลูกค้าเลยมั้ย แบบพร้อม ยังไงพี่อาจจะเอาเราไปด้วยนะข้าว จะได้ช่วยพี่อธิบายด้วย”

          “ค่ะพี่ขวัญ”

ช่วงเวลาฝึกงานนี้ เกวลินงดรับงานพิเศษของเธอไปก่อน เหตุผลก็เพราะ การฝึกงานมันต้องใช้ทักษะปฏิบัติ เหมือนการทำงานในสถานการณ์จริง เพราะฉะนั้น สาขาที่เกวลินเรียนมาก็คือ วิศวกรรมเครื่องกล และบริษัทของครอบครัวอลินดา เพื่อนเลิฟของเกวลิน ก็เปิดรับนักศึกษาฝึกงานพอดี เกวลินกับอลินดาอยู่แผนกฝ่ายขาย มีหน้าที่นำเสนอเครื่องจักรอุตสาหกรรมให้กับลูกค้า

          “ข้าว...”

          “อืม...ว่าไงน้ำตาล” เกวลินกำลังจ้องหน้าจอคอมฯ

          “พี่วินท์กับพี่วิชญ์จะมาตรวจที่เยี่ยมแผนกฝ่ายขายน่ะ”

          “มาตอนไหนล่ะ”

          “ช่วงสิบโมงน่ะ เธออยู่ด้วยหรือเปล่า”

          “ไม่น่าจะอยู่นะ ฉันน่าจะออกไปพบลูกค้ากับพี่ขวัญ ทำไมเหรอ?”

          “ฉันไม่อยากเจอพี่วินท์กับพี่วิชญ์เลย ถ้าเจอ กลัวว่าพี่เขาจะทักฉันสิ แล้วพี่ๆ ที่ทำงานทุกคนก็จะรู้ ว่าฉันเป็นน้องของท่านประธานบริษัท แล้วฉันจะฝึกงานที่ต่อยังไงอ่ะ ฉันอึดอัด”

          “อึดอัดอะไร...สักวัน...พวกพี่ๆ เขาก็ต้องรู้อยู่แล้ว เธอก็ทำตัวเฉยๆ สิ ตอนที่พี่วินท์กับพี่วิชญ์เดินมา ทำเนียนนิ่งไป ก็จบแล้ว”

พี่วินท์ (กวินท์)กับพี่วิชญ์ (กรวิชญ์)ที่เพื่อนของเกวลินพูดถึง ก็คือพี่ชายของอลินดา พี่วิชญ์เป็นพี่ชายคนโตซึ่งเป็นประธานบริษัทเตชะวรากูลเอนจิเนียร์ จำกัด ส่วนพี่วินท์เป็นรองประธานบริษัท โดยอลินดาเพื่อนของเธอนั้น มีศักดิ์เป็นน้องสาวบุญธรรม ซึ่งไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน

          “แล้วถ้าพี่เขาทักฉันล่ะ จะทำยังไง”

          “ก็ยกมือไหว้ สวัสดีตามปกติ”

ความที่...อลินดากับพี่ชาย...ในอดีตนั้นเคยมีเหตุการณ์ Something บางอย่างด้วยกัน ก็เลยทำให้เพื่อนของเกวลินอึดอัดที่จะต้องเผชิญหน้า ความกังวลนี้ เกวลินรู้มาตลอด

          “แต่...”

          “เธอไม่ต้องกังวลอะไรเลยน้ำตาล เรื่องของเธอกับพี่วินท์มันผ่านไปสองปีแล้ว นี่จะเข้าปีที่สามแล้วนะ เหตุการณ์ตอนนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกันเลย เธอไม่ต้องกลัวว่าพี่วินท์เขาจะทำอะไรเธอได้หรอก เชื่อฉันสิ”

เรื่องของเกวลินกับอลินดานั้น ค่อนข้างที่จะคล้ายกันกับเธอแต่แตกต่างกันตรงที่ อลินดากับพี่ชายตัวเองซึ่งไม่ใช่สายเลือดเดียวกันสำหรับเกวลินนั้น กับพี่รหัสของตัวเอง และซ้ำร้ายไปกว่านั้น พี่วินท์กับพี่รหัสของเธอ ดันเป็นเพื่อนร่วมแก๊งเดียวกันอีก

          “เฮ้อ...อยู่ที่บ้าน พี่วินท์ก็คอยแต่จะแขวะฉันตลอด ไม่รู้เป็นอะไร ฉันอุตส่าห์ไม่ยุ่งกับพี่เขาแล้วนะ”

          “อืม...ก็อย่างที่ฉันเคยบอกเธอแหละน้ำตาล พี่วินท์ชอบเธอนะ แต่ไม่กล้าที่จะแสดงออกให้ชัดเจน ว่าชอบเธอ”

          “ชอบอะไรล่ะ ฉันไม่สนพี่เขาแล้ว เลิกรัก พี่เขาไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางหรอก ที่ฉันจะกลับไปเจ็บเหมือนเดิมอีก”

          “แล้วหนีพี่เขาพ้นมั้ยล่ะ วันนี้ก็ตามที่บริษัทอีก ทำใจดีกว่า เชื่อฉันดิ พี่วินท์ชอบเธอ และจะคอยตามติดชีวิตเธอไปแบบนี้แหละ น้ำตาล”

          “ฉันก็อยากทำให้ได้อย่างที่เธอพูดนะข้าว อยากจะปลงกับชีวิตของตัวเอง เมื่อก่อน ฉันชอบพี่วินท์มาก แต่พี่วินท์กลับปฏิเสธฉัน แต่พอฉันเลิกชอบพี่เขา แต่พี่เขากลับมาชอบฉัน เฮ้อ...เหนื่อยใจจริงๆ หัวใจของฉัน ไม่ได้มีไว้ให้พี่วินท์ล้อเล่นแบบนี้นะ ว่าแต่เธอเองเถอะ ได้ข่าวคราวของพี่ชินทร์บ้างมั้ย...ขอโทษนะที่ถาม ฉันเห็นพี่วินท์ ฉันก็อดนึกถึงพี่ชินทร์ไม่ได้ เขาเป็นเพื่อนกลุ่มแก๊งเดียวกัน”

          “ฉันเคยเจออยู่ครั้งหนึ่ง เขามากับแฟนเขาน่ะ น่าจะพากันมาทานข้าวแหละ พี่ชินทร์ไม่เห็นฉัน แต่ฉันเห็นพี่เขานะ ตอนนี้พี่เขาไม่ได้มีผลกับฉันหรอกนะน้ำตาล ฉันไม่สนใจ และลืมพี่เขาไปแล้ว”

          “และถ้าเจอต่อหน้าล่ะ เธอจะทำยังไง”

          “ก็ปกติ แต่ฉันจะไม่คุยไม่ทักพี่เขาหรอก ไม่มีอะไรให้ต้องเกี่ยวข้องกัน ทำไมฉันจะต้องไปสนใจพี่เขาด้วยเล่า”

ระยะเวลาเกือบสามปีแล้ว ที่เกวลินใช้ชีวิตของเธออย่างปกติสุข เรียน เที่ยวเล่น ทำงาน ทุกอย่างที่เกวลินทำ ก็นับว่ามีความสุขอย่างที่สุดแล้ว

          “ฉันคิดว่า เธอปากกับใจไม่ตรงกันนะข้าว...”

          “ห๊ะ! อะไรทำให้เธอคิดแบบนี้เนี่ย น้ำตาล”

          “ไม่รู้แหละ ฉันมีความรู้สึกว่า เธอน่าจะยังลืมพี่ชินทร์ไม่ได้หรอก เซ้นท์ (Sense) ฉันมันบอกอย่างนั้นนะ”

          “เซ้นท์ง่อยๆ ของเธอน่ะสิ เธอบ้าไปแล้วเหรอน้ำตาล ฉันเป็นคนที่ตัดความสัมพันธ์กับพี่ชินทร์เองนะ ฉันจะไปจำพี่เขาทำไมอีก ถ้าฉันคิดจะคบกับเขา ฉันก็คงตกลงให้พี่ชินทร์รับผิดชอบฉันตั้งแต่แรกแล้วมั้ง...ตรรกะความคิดอะไรของเธอ บ้าบอชะมัด”

ถึงแม้ว่าเขาจะคอยตามตื้อเธออยู่หลายครั้ง แต่ว่าเกวลินก็ไม่สนใจ เหตุผลของเธอง่ายๆ คือ ถ้าเขารับผิดชอบเธอ จะด้วยการแต่งงานหรือว่าอะไรก็แล้วแต่ เกวลินคิดว่า ระหว่างเธอกับเขาคงไปกันไม่รอดแน่นอน ที่สำคัญ ครอบครัวของเกวลินกับเขานั้น แตกต่างกันมาก เขาเป็นผู้ชายที่หล่อและบ้านรวยเป็นมหาเศรษฐีขนาดนั้น ไม่มีวันที่ครอบครัวเธอกับเขาจะเข้ากันได้ มันไม่มีอะไรที่จะเหมือนกันเลยสักนิด แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

          “เธอจะคิดว่าฉันบ้าก็แล้วแต่เธอเลย แต่ฉันคิดแบบนี้จริงๆ นะข้าว ฉันเป็นเพื่อนเธอมาสิบกว่าปีแล้ว เราสองคนแทบจะสิงร่างของกันและกันแล้ว มีเหรอ ที่ฉันจะไม่เข้าใจเธอ ฉันคิดว่า เธอไม่กล้ายอมรับต่างหาก ว่าชอบพี่ชินทร์”

          “ยัยบ้า...เธอเอาอะไรมาคิดเนี่ย ฉันเนี่ยนะ จะชอบพี่เขา เธอดูหนังดูซีรี่ย์เยอะเกินไปหรือเปล่า มั่วล่ะ...”

          “ไม่มั่ว เธอคิดดูสิข้าว ความสัมพันธ์ทางกายระหว่างเธอกับพี่ชินทร์ มันจะไม่มีผลอะไรบ้างเหรอ?”

          “ไม่มี! ฉันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น เธอเองก็เหมือนกันนะน้ำตาล เธอก็มีความสัมพันธ์กับพี่วินท์ แสดงว่าตอนนี้เธอก็ต้องรู้สึกกับพี่วินท์เหมือนกันอ่ะดิ...เธออย่าเอาตรรกะบ้าบอของเธอมาตัดสินฉันนะ ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย”

เกวลินปิดล็อคหัวใจของตัวเองไว้มานานแล้ว เธอไม่เคยมีความรัก ถึงแม้จะมีใครต่อใครหลายคนพูดว่า ไม่น่าเชื่อ ว่าคนอย่างเกวลินนั้นเหรอจะไม่มีแฟน ใช่! มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอไม่มีแฟน ไม่มีความรัก เหตุผลของการไม่มี ก็คือบาดแผลที่มันตราตรึงอยู่ในใจและร่างกายของเกวลินมาตลอดนั่นเอง เธอไม่ได้เป็นสาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว เธอมีมลทิน ที่ล้างยังไง ก็ไม่ยอมออกสักที...