ตอนที่ 15 ไม่อาจลืมได้

@ คฤหาสน์เชาวกรกุล...

          “ผมบอกม๊าไปแล้วไงครับ ว่าผมไม่ไป ผมไม่ได้อยากไปเที่ยวทะเลอะไรนั่นหรอกครับ ผมไม่ชอบ”

          “หนูเพนนีจองทริปไว้แล้วนะ ชินทร์ไปหน่อยไม่ได้เหรอ นะ...ไปหน่อย หนูเพนนีจะได้ไม่เสียน้ำใจอีก ไหนๆ ชินทร์ก็ไม่ได้ไปไหนม๊าเห็นชินทร์ เอาแต่นอนอยู่บ้าน ไปเปิดหูเปิดตาบ้างสิลูก”

จันทร์ทิพย์พยายามเคี่ยวเข็ญลูกชายตัวดีของเธอ ให้ออกไปเที่ยวกับคู่หมั้น ผ่านมาเกือบสามปีแล้ว ความสัมพันธ์ของลูกชายก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะคืบหน้าเลยสักนิด

          “ม๊าจะบังคับผมทำไมครับ ผมก็ทำตามที่ม๊าบอกทุกครั้ง ไม่ว่าจะพาเที่ยว กินข้าว นัดเดท ทุกอย่างผมทำมาหมดแล้ว ผมบอกม๊าแล้วไงครับ ว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเพนนีครับ”

          “แล้วทำไม ลูกถึงไม่ชอบน้องบ้างล่ะ ม๊าไม่เข้าใจ หนูเพนนีไม่สวยตรงไหน ชาติตระกูล ฐานะ ทุกอย่างเพียบพร้อมไปหมด มีอะไรที่ชินทร์ไม่ชอบหนูเพนนีล่ะลูก ไหนบอกม๊ามาซิ”

          “ความรู้สึกของผม เพนนีเหมือนน้องสาวมากกว่าครับม๊า เรื่องที่จะชอบแบบแฟนหรือคนรัก ผมไม่เคยคิดกับเพนนีแบบนั้นเลยครับ ม๊าจะเชื่อผมมั้ยครับ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครับ”

          “โอย...จะเป็นลม ตลอดเกือบสามปี ลูกไม่เคยรู้สึกกับน้องเลย สักนิดก็ไม่มีเหรอชินทร์ ลูกจะดูใจร้ายกับน้องไปหน่อยไหม ทำไมไม่ลองเปิดใจของชินทร์บ้างล่ะลูก”

          “ความรัก...มันไม่ใช่กับใครก็ได้นะครับม๊า ผมอยากถอนหมั้นครับ”

          “แล้วเรื่องงานแต่งที่กำหนดไว้ปลายปีนี้ล่ะ ลูกจะบอกป๊าของลูกยังไง ชินทร์จะทำอะไรให้คิดถึงหน้าป๊ากับม๊าให้เยอะๆ นะลูก”

          “ป๊ากับม๊าก็ไม่ควรบังคับผมให้หมั้นตั้งแต่แรกแล้วมั้ยครับ ความจริง แค่ลองคบกัน ก็น่าจะพอแล้ว คนไม่รัก ขืนทนแต่งงานกันไป ครอบครัวก็ไม่มีความสุขอยู่ดีครับม๊า พวกผู้ใหญ่จะเข้าใจกันมั้ยครับว่าทำอะไรลงไปบ้าง”

          “เฮ้อ...ม๊าเครียดมากเลยนะชินทร์ม๊าจะตอบคุณหญิงมุกดายังไงกันล่ะ คุยกันซะดิบดี จะมองหน้ากันได้อยู่มั้ย อีกอย่าง หนูเพนนีก็ชอบชินทร์มากด้วย สงสารน้องเขาบ้างสิลูก”

          “...”เตชินทร์นิ่ง ถึงเขาจะเป็นเพลย์บอย เป็นผู้ชายที่หลายๆ คนให้สมญานามเขาว่า เสือผู้หญิง แต่จริงๆ แล้ว เตชินทร์ก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงทุกคนเสมอไป ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับความรู้สึกเขาเอง ถ้ารู้สึกว่าชอบ ต่อให้ผู้หญิงคนนั้น ปฏิเสธเขาขนาดไหน เขาก็ชอบ...

**************

          @ Banana Club…

          “มึงนัดกูมาเจอ นี่แทบจะทุกวันเลยนะชินทร์ มีเรื่องเครียดอะไรอีกวะ”

          “เครียดมาก ที่กูนัดมึงบ่อย ก็เพราะว่ามีมึงคนเดียวที่รู้เรื่องกูมากที่สุดไงวินท์ ตอนมึงไปต่างประเทศ กูก็ Call ปรึกษามึง แต่ตอนนี้มึงกลับไทยมาแล้ว ก็ต้องนัดเจอกันดิวะ”

          “กูชักจะไม่อยากสนิทกับมึงแล้วดิ...อืม...แล้ววันนี้ มีเรื่องเครียดอะไร ไหนลองบอกกูมาซิ”

          “เรื่องคู่หมั้นกูสิม๊าจะให้กูแต่งงานแล้ว กำหนดการปลายปีนี้ กูไม่อยากแต่งว่ะวินท์”

          “นี่มึงยังไม่ได้ชอบน้องเขาเลยเหรอวะ หมั้นกันมาเกือบสามปีแล้วนะโว้ยชินทร์”

          “เออ...กูก็พยายามแล้ว ไม่รู้เพราะอะไร น้องเขาก็สวย น่ารัก หุ่นเซ็กซี่นะ แต่ทำไมกูถึงรู้สึกเฉยๆ กับน้องเขาวะ”

          “แล้วมึงมีคนอื่นอยู่มั้ยตอนนี้ กูหมายถึง มึงมีแฟน หรือคบใครไว้บ้างหรือเปล่า”

          “ไม่นะ กูไม่ได้คบใครเลย ยิ่งช่วงกูเรียนจบ กูก็ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนเลย นอนอยู่บ้านตลอด งานก็ยังไม่คิดที่จะทำ กินนอนอยู่แต่ในบ้าน หรือว่ากูเป็น อินโทรเวิร์ต (Introvert) ไปแล้ววะ”

          “มึงไม่ได้เป็นอินโทรเวิร์ตหรอก กูคิดว่า มึงน่าจะเป็นประเภทเบื่อสังคม หรือไม่ก็ ฝังใจกับใครบางคนอยู่ ก็เลยไม่เปิดใจรับใคร ไม่รู้ว่าอันนี้จะจริงมั้ยนะ แต่ความคิดกู คิดว่ามึงเป็นอย่างหลังมากกว่า”

          “ฝังใจเหรอ?”

          “ใช่ มึงฝังใจกับน้องรหัสมึงหรือเปล่าชินทร์ ตอนนั้นมึงจริงจังกับน้องเขามาก จับน้องมาเคลียร์ที่โรงแรม สุดท้าย โดนตัดสัมพันธ์แบบไม่ใยดี กูคิดว่ามึงไม่ได้แค่ชอบน้องเขาหรอกมั้ง มึงอาจจะรักน้องเขามากกว่า”

          “ไม่หรอกมั้ง...”

ก่อนหน้านั้นเตชินทร์แค่รู้สึกว่า ตัวเองเสียหน้าเพราะโดนเธอปฏิเสธก็แค่นั้นเอง ไม่ได้คิดถึงขั้นรักเลย แต่ถ้าเป็นความชอบน่ะ เตชินทร์ยอมรับ ว่าเขาชอบเธออยู่นะ อาจเป็นเพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เขาพบเจอ หรืออาจเป็นเพราะ เตชินทร์ต้องการที่จะเอาชนะเธอ

          “น้องเพนนี คู่หมั้นมึง ก็สวยและหุ่นดี ทำไมมึงไม่รักล่ะ ทั้งที่น้องเขา ก็เป็นคู่หมั้นของมึงแล้ว”

          “นั่นสิ ทำไมกูถึงไม่ชอบเพนนีนะ ทั้งที่น้องเขา ก็รุกกูหนักตลอด แต่กูก็รู้สึกเฉยๆ นะ”

          “นั่นไง ก็อย่างที่กูบอกมึงแหละ มึงอาจจะยังฝังใจกับน้องข้าวตูอยู่ หรืออีกที มึงอาจจะค้างคาใจ ที่ไม่ได้สะสางเรื่องของมึงกับน้องเขา”

          “อืม...มันก็อาจเป็นได้นะ แต่ ถึงมันจะค้างคายังไง กูก็ไม่ได้เจอน้องเขาแล้ว ครั้งล่าสุด ก็คือครั้งที่มึงพาตัวน้องมาเจอกูที่โรงแรมนั่นแหละ”

ในเมื่อเธอไม่อยากจะพบ และเห็นหน้าเขาอีก เตชินทร์ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องตามตื้อเธออีกต่อไป

          “แล้วมึงรู้มั้ย ว่าตอนนี้ น้องเขาอยู่ไหน?”

          “ก็ต้องอยู่มหาลัยดิวะ น้องเขายังเรียนอยู่ปีสามมั้ย มึงถามอะไรวะวินท์”

          “กูรู้ว่าน้องเขายังเรียนอยู่ แต่มึงก็ยังไม่รู้สิ ว่าจริงๆ แล้ว น้องเขามาฝึกงานอยู่ที่บริษัทของกูนะ อันนี้ รู้หรือเปล่า”

          “เอ้า! จริงดิ น้องข้าวตู ไปฝึกงานที่บริษัทของมึงเหรอวินท์ มึงรู้ได้ไง”

แค่รู้ว่าเธออยู่บริษัทเพื่อนของเขา มันก็ทำให้เตชินทร์รู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวาบขึ้นมาในอก

          “วันนี้ กูไปทำงานที่บริษัทวันแรก และกูอยู่ฝ่ายการขาย ก็เลยอ่านข้อมูล มีเด็กมาฝึกงานอยู่ฝ่ายที่กูรับผิดชอบด้วย”

          “มึงจะบอกว่า น้องน้ำตาลก็ฝึกงานที่บริษัทมึงด้วยใช่มั้ย สองคนนี้ เขาตัวติดกันอยู่แล้ว เป็นเพื่อนรักกัน ฝึกงาน ก็คงจะไปฝึกด้วยกันแหละมั้ง”

          “มึงรู้อย่างนี้แล้ว จะยังไงต่อชินทร์”

          “มึงจะให้กูทำยังไงล่ะวินท์ น้องข้าวตูปฏิเสธกูไปแล้ว ไล่กูออกมา มึงก็รู้นี่ แล้วมึงจะให้กูไปตามตื้อน้องเขาอีกเหรอวะ”

          “ก็ถ้าตอนนี้ มึงยังไม่สามารถที่จะ move on จากน้องเขาได้ กูแนะนำไปจีบน้องเขายังทันนะชินทร์ เชื่อกูดิ”

          “ทำไงล่ะ กูจะเข้าหาน้องยังไง ไหนมึงลองแนะนำกูมาซิ”

          “ตอนนี้ มึงก็เริ่มที่จะทำงาน สร้างความเชื่อถือให้น้องเขาเห็นก่อน ภาพเก่ามึงมันเพลย์บอย เสือผู้หญิง น้องเขาก็เลยไม่โอเคกับมึงไง”

          “แต่มึงก็ไม่ได้ดูดีไปกว่ากูนะวินท์ สรุปมึงกับน้องน้ำตาล คบกันจริงหรือเปล่าวะ”

          “เอาเรื่องของมึงสิ จะมาวกเรื่องกูทำไม”

          “เออ...แล้วยังไงต่อ นอกจากทำงาน”

          “บริษัทมึงกับบริษัทกู ก็ติดต่อเรื่องธุรกิจร่วมกันอยู่ไม่ใช่เหรอ มึงก็ทำที มาติดต่องานที่บริษัทกูสิ แค่พาตัวเอง มาให้น้องเขาเห็นหน้าก็พอ และคอยดูว่าน้องเขาจะเป็นยังไง มึงก็ดูสถานการณ์น้องเขาไปก่อน”

          “จะได้ผลเหรอวะ”

          “กูไม่รับประกันหรอก แต่ดีกว่า มึงไม่ทำอะไรเลย ในเมื่อมึงไม่อยากแต่งงานกับน้องเพนนี มึงก็ควรพาคนที่มึงชอบ ไปให้ป๊ากับม๊ามึงไง”

          “...”