ตอนที่ 24 เป็นต่อในเกม

คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางพื้นที่กว้างใหญ่หลายไร่ เปรียบเสมือนปราสาทที่ถูกถอดออกมาจากยุโรปในยุคคลาสสิก ตัวอาคารออกแบบอย่างวิจิตรบรรจง เสากลมสูงเรียงรายรองรับระเบียงและซุ้มโค้งด้านหน้า หลังคาสีเข้มตัดกับผนังสีขาวสะอาดตา ยิ่งทำให้ภาพรวมดูโอ่อ่าและสง่างาม

“บ้าน...หรือพระราชวังกันนะ...”

เกวลินพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอขับรถมาจอดหน้าบ้าน ตาม Map นำทางที่พาเธอมาจนถึงที่นี่โดยใช้เวลาไม่นาน ดวงตากลมโตสอดส่องเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงามนั้น ด้วยความรู้สึกกังวลอย่างที่สุด

สนามหญ้าสีเขียวสดถูกตัดแต่งอย่างพิถีพิถันเป็นแนวตรงไร้ที่ติ สวนดอกไม้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ทุกอย่างล้วนแสดงถึงระเบียบแบบแผน ความสมบูรณ์ และความหรูหราที่ไม่อาจหาได้จากที่ใดเมื่อยืนมองจากภายนอก คฤหาสน์หลังนี้ไม่ใช่เพียง ‘บ้าน’หากแต่คือสัญลักษณ์ของอำนาจ ความมั่งคั่ง และความสูงส่ง ที่เพียงแค่เห็นก็ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกหวาดเกรงและศิโรราบโดยไม่รู้ตัว

ประตูทางเข้าขนาดใหญ่ทำจากเหล็กดัดลวดลายอ่อนช้อย ประดับด้วยตราสัญลักษณ์ของตระกูล เคลือบด้วยสีทองระยิบระยับเกวลินยืนลังเลอยู่หน้าประตูครู่ใหญ่ เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน พอเห็นความอลังการของปราสาทหลังนี้แล้ว มันทำให้ความกล้าของเธอหดหายไปเกือบหมด

ติ๊ด! ติ๊ดๆเกวลินตัดสินใจกดสมาร์ทโฟนเพื่อติดต่อคนขับรถ ตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้เมื่อครู่ที่ผ่านมา...

“น้าคะ...เอ่อ...หนูมาถึงแล้วนะคะ”

“โอเค เดี๋ยวน้าออกไปรับครับ”

5 นาทีต่อมา...

“สวัสดีค่ะ”

“ครับ...น้าได้เรียนคุณชินทร์ไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าหนูจะเข้าพบ...มาเถอะ...เดินตามน้ามา เดี๋ยวน้าจะพาไปพบคุณชินทร์ครับ”

“เอ่อ...น้าคะ...”

เพราะความตื่นเต้น เลยทำให้เกวลินเกิดความลังเลเพราะความกลัวและตื่นตระหนกกับสถานที่นี้เป็นอย่างมาก

“ครับ...”

“นอกจากคุณเตชินทร์แล้ว ในบ้านหลังนี้ มีคนอื่นอยู่ไหมคะ? หนูหมายถึงคุณท่านน่ะค่ะ”

หลังจากฟังเรื่องเล่าจากพี่เลขามาพอสมควร เกวลินก็รู้สึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอกลัวไปหมด

“คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง ไม่อยู่ครับ เหลือแต่คุณชินทร์ครับ”

“อ่อ...ค่ะ...”

เมื่อผลักประตูผ่านเข้าไป ถนนทางเดินหินอ่อนทอดยาวตรงสู่ตัวคฤหาสน์ มีน้ำพุหินอ่อนกลางลานใหญ่เป็นจุดศูนย์กลาง น้ำใสไหลกระทบแสงแดดยามเช้าระยิบระยับดุจคริสตัล และมีปลานับร้อยแหวกว่ายไปมา เกวลินกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง คนงาน คนสวน แม่บ้าน นับแล้วเกือบสิบคน

“น้าคะ...แล้วคุณผู้หญิงท่านจะกลับมาตอนไหนคะ?”

“ท่านออกไปทำธุระ เดี๋ยวก็คงกลับมา ท่านบอกก่อนไป ว่าไปไม่นาน...อืม...หนูมีอะไรกับคุณผู้หญิงท่านหรือเปล่า”

“อ่อ...ปะ-เปล่าค่ะ”

เกวลินจะต้องทำเวลา ให้เร็วที่สุด เธอจะต้องรีบนำเสนองาน ขืนชักช้าเธออาจจะต้องเจอศึกใหญ่เป็นแน่

“โอเค...ถึงแล้ว หนูเปิดประตูเข้าไปได้เลย”

“เอ่อ แล้วน้าล่ะคะ ไม่เข้าไปด้วยกันก่อนเหรอคะ”

“เปิดประตูเข้าไปก็เจอห้องรับแขก คุณชินทร์บอกให้หนูรออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวคุณชินทร์เธอจะลงมาเองครับ”

“ค่ะ...”

ทันทีที่บานประตูไม้แกะสลักขนาดใหญ่ถูกผลักออก เกวลินก้าวเข้าสู่โถงกลางของคฤหาสน์ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เธอแทบลืมหายใจเพดานสูงเสียดฟ้า โคมไฟระย้าคริสตัลขนาดมหึมาห้อยลงมาจากกึ่งกลางเพดาน

“...”

เกวลินหยุดยืนอยู่กลางโถง สายตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ความตระการตาทำให้เธอรู้สึกตัวหดเล็กลง หัวใจเต้นแรง ทั้งตื่นตะลึงและประหม่าในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ แต่คือ ‘วัง’แห่งอำนาจ ที่แม้เพียงแค่ก้าวแรกก็ทำให้เธอรู้สึกถูกกดทับด้วยความยิ่งใหญ่จนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง…

หญิงสาวก้าวผ่านโถงใหญ่เข้าสู่ห้องรับแขกที่ บรรยากาศภายในห้องกว้างขวางหรูหราและโอ่อ่าอย่างไร้ที่ติ ผนังด้านข้างประดับด้วยภาพวาดสีน้ำมันขนาดใหญ่รอบทองอร่าม มันยิ่งส่งผลทำให้ความตึงเครียดในใจของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น

โซฟาหนังแท้สีเข้มทรงหรูตั้งอยู่กลางห้อง ขนาดใหญ่พอจะบ่งบอกถึงรสนิยมและฐานะของเจ้าของได้ในทันที และที่นั่น…

“อุ๊ย!!!”

เกวลินตกใจสุดขีด เมื่อพบเจอใครบางคนเขาที่กำลังนั่งพิงแผ่นหลังกว้างกับพนักโซฟา ในท่าทีผ่อนคลาย สายตาคมเข้มจ้องเธอเขม็ง ราวกับว่า เขาได้นั่งรอการมาของเธออยู่ก่อนแล้ว

“สะ-สวัสดีค่ะคุณเตชินทร์...”

เกวลินยกมือไหว้อย่างนอบน้อมอย่างที่สุด วันนี้เธอจะต้องอดทนทุกสถานการณ์ ไม่ว่าเรื่องราวต่อจากนี้ จะทำให้เธอโกรธหรืออารมณ์ขึ้นมากแค่ไหน เกวลินจะต้องอดทนอดกลั้นให้ได้...

“อืม...”

เตชินทร์มองร่างอวบอิ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ชุดนักศึกษาของเธอวันนี้ดูแปลกกว่าที่เคยเห็น เสื้อสีขาวรัดรูป ซึ่งปกติเตชินทร์เห็นเธอใส่แต่เสื้อตัวโคร่ง ที่บดบังหุ่นอันเซ็กซี่ของเธอจนหมด แต่ทว่า...วันนี้ทำไมการแต่งตัวของเธอถึงเปลี่ยนไป สายตาคมไล่ลงมาจนถึงต้นขาขาวเรียวยาวของเธอ ‘กระโปรงก็สั้น’การนำเสนอวันนี้ชักน่าสนใจแล้วสิ...

“เอ่อ...คุณเตชินทร์พร้อมหรือยังคะ?”

เกวลินถามกลับเขา น้ำเสียงสั่นเครือ เกวลินพยายามคุมอาการของตัวเอง ไม่ให้ประหม่ากับคนตรงหน้า แต่ทว่า...ท่าทีเงอะงะงุ่มง่ามอย่างนี้ ไม่รู้ว่ามันมาได้อย่างไร เกวลินตื่นเต้นมาก ยิ่งเขาจิกจ้องเธอแบบนี้ เกวลินยิ่งไปกันใหญ่เลย

สาเหตุของการแต่งตัวค่อนข้างวาบหวิวนี้ ก็เป็นเพราะเธอต้องการให้เป็นการสร้างแรงจูงใจกับคนที่เธอมานำเสนอนั้นสนใจ และตัดสินใจได้เร็วขึ้น เกวลินศึกษาเทคนิคนี้ในอินเทอร์เน็ตเมื่อคืน

          “ได้...ผมพร้อมแล้ว เชิญคุณได้เลย”

เขานั่งเอนกายลงบนโซฟาหรูราวกับราชสีห์ที่เฝ้ามองหนูตัวน้อยๆในกำมือ ดวงตาคมเข้มไม่ละไปจากหญิงสาวตรงหน้า ร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษาที่รัดรูปแนบเนื้อกับเส้นโค้งเว้า มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว...

“คุณเตชินทร์มีห้องทำงานมั้ยคะ ดิฉันคิดว่า นำเสนอตรงโซฟานี้จะไม่สะดวกค่ะ ขอเป็นห้องที่มีอุปกรณ์ในการนำเสนอน่าจะดีกว่านะคะ”

ถ้าเธอนำเสนอตรงนี้ เกวลินก็ต้องนั่งโซฟาตัวเดียวกับเขา และคงจะหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับเขาไปไม่ได้แน่นอน เธอควรจะเว้นระยะห่างจากเขาให้มากที่สุด

“มีสิ...ห้องรับรอง มีอุปกรณ์นำเสนอครบ งั้น ไปนำเสนอตรงนั้นเลยก็ได้ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านไปเตรียมให้ล่ะกัน”

เตชินทร์พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนในทันที

“เอ่อ แล้วคุณเตชินทร์จะไปไหนคะ?”

ท่าทีของเขาเหมือนจะเดินออกจากห้องไป เกวลินจะต้องทำเวลาให้กระชับมากที่สุด เธอกลัวว่าเขาจะแกล้งเธออีก

“ผมจะไปห้องน้ำ...”

ริมฝีปากเขายกยิ้มบาง ๆ แต่แฝงแรงกดดัน ต่อจากนี้มันเป็นเวลาของเขาจริงๆเสียที

“อ่อ ค่ะ งั้น ดิฉันไปเตรียมพรีเซนต์ที่ห้องนะคะ”

คงใช้เวลาไม่นาน ถ้าเขาตั้งใจฟัง วันนี้เกวลินเตรียมความพร้อมทุกอย่างมาเป็นอย่างดี เธอจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดความผิดพลาดได้อีกแล้ว...