ตอนที่ 23 ภาจกิจสำคัญ

วันต่อมาเวลา 09.00 น.

        @ บริษัทเชาวกรกุล จำกัด...

          บรรยากาศหน้าห้องทำงานที่เงียบสงัดกลับทำให้เกวลินได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังอย่างชัดเจน ความกังวลรุมเร้าอยู่ในอกจนมือที่ถือเอกสารสั่นเล็กน้อย วันนี้เธอตื่นแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวนำเสนองานตามนัด เกวลินพึ่งได้นอนไปแค่สามชั่วโมง หลังจากที่เธอเครียดเรื่องงานของตัวเองทั้งคืน...

          ดวงตากลมโตมองประตูบานใหญ่ตรงหน้าที่ถูกทำมาจากไม้เนื้อดีเคลือบเงาสะท้อนแสงระยิบระยับ ยิ่งทำให้อุปสรรคตรงหน้าดูสูงส่งเกินเอื้อมเหลือเกิน...

          “น้องคะ”

เลขาหน้าห้องเดินตรงเข้ามาหาเด็กสาวผู้น่าสงสารทันทีญาดาเข้าบริษัทมา ก็เห็นเด็กคนนี้ นั่งรออยู่ตรงหน้าบริษัทแล้ว

          “สวัสดีค่ะพี่”

เกวลินยกมือไหว้เลขาประจำห้องทำงานของเขา

          “พอดี พี่จะมาบอกน้องว่า คุณเตชินทร์จะยังไม่เข้าบริษัทตอนนี้นะคะ”

          “หมายความว่ายังไงคะพี่”

เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่เลขาบอกเธอ  ใจของเกวลินก็หวิวราวกับถูกดึงลงสู่ห้วงลึก‘ไม่นะ! เขาจะยกเลิกนัดครั้งนี้ไม่ได้ เธอต้องตายแน่ๆ ถ้าไม่ได้พรีเซนต์งานในวันนี้’

          “คุณเตชินทร์ยังไม่ถึงบริษัทเลย แต่พี่โทรติดต่อคนขับรถของคุณเตชินทร์แล้ว...เอ่อ...เห็นว่า...คุณเตชินทร์เธอยังไม่ตื่นนอนเลยค่ะ น้องจะรอก็ได้นะคะ แต่พี่ก็ไม่รู้ว่า คุณเขาจะเข้ามาหรือเปล่า”

ญาดาก็เพลียใจกับเจ้านายของเธอซะเหลือเกิน พึ่งเข้ามาบริหารงานของบริษัทได้ไม่ถึงสัปดาห์เลยด้วยซ้ำ แต่มาทำงานแค่วันสองวัน ที่เหลือ นอนอยู่บ้านสบายๆ เป็นลูกชายเจ้าของบริษัท ไม่ต้องทำอะไร ก็อยู่อย่างชิวล์ๆ จะมาทำงานตอนไหนก็ได้

          “แล้ว ข้าวจะทำยังไงคะพี่ ข้าวเตรียมงานพรีเซนต์มาแล้ว และวันนี้ ถ้าข้าวไม่ได้คำตอบจากคุณเตชินทร์ ข้าวจะต้องตายแน่ๆ เลยค่ะพี่”

เกวลินเครียดทุกทาง จะกลับก็ไม่ได้ จะรอ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาหรือเปล่า เกวลินจะทำอย่างไรดี

          “พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกัน พี่เองก็พึ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่ถึงสิบวันเลย ตั้งแต่พี่มาทำงาน พี่ก็เห็นคุณเตชินทร์เข้าบริษัทแค่สองวันเองนะ”

ญาดาก็ไม่รู้จะทำยังไง ลำพังตัวเธอเองก็ใหม่ เจอเจ้านายแบบนี้เธอก็เครียดเหมือนกัน อย่าบอกนะ ว่าอยู่ดีๆ เจ้าของเธอก็ไม่อยากทำงานแล้ว แล้วญาดาล่ะ จะไปอยู่ที่ไหน ตำแหน่งของเธอคือเลขาของเขาด้วยสิ

          “พี่คะ ถ้าข้าวจะไปตามคุณเตชินทร์ที่บ้านได้มั้ยคะ”

เกวลินไม่เหลือหนทางไหนอีกแล้ว ขืนเธอรออย่างไม่มีความหวังอย่างนี้ล่ะก็ เธอต้องเครียดตายอย่างแน่นอน

          “อะไรนะ! น้องข้าวจะไปตามคุณเตชินทร์ที่บ้านเหรอ? พี่ว่าน้องข้าวรอที่นี่ดีกว่านะ เผื่อคุณเขาจะมา”

          “แล้วข้าวจะแน่ใจได้ยังไงคะพี่ ว่าคุณเตชินทร์เขาจะมา”

          “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ อันนี้ พี่ก็ช่วยน้องข้าวไม่ได้เหมือนกัน คุณเตชินทร์เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท เขาจะมาหรือไม่มาทำงานก็ไม่มีใครรู้ได้เลย พี่เองก็จนใจแล้วเหมือนกัน”

          “งั้น ข้าวขอเบอร์คนขับรถของคุณเตชินทร์หน่อยค่ะ ข้าวจะโทรไปถามว่า มีแนวโน้มที่คุณเตชินทร์ จะเข้ามาที่บริษัทหรือเปล่า ข้าวรออยู่เฉยๆ ไม่ได้แน่ๆ ค่ะพี่”

ความเครียดในตอนนี้ มันทำให้สมองของเธอก็แทบจะระเบิดออกมาแล้ว เกวลินจะต้องพรีเซนต์งานวันนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะยังไง เธอจะต้องทำมันให้สำเร็จ

          “มีๆ เดี๋ยวพี่ต่อสายให้ก็แล้วกันนะ”

ญาดารีบหยิบสมาร์ทโฟนของเธอมากดต่อสาย เพื่อช่วยเหลือเด็กสาวคนนี้ทันที สงสารจับใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และเมื่อวานเธอก็เป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ด้วย เด็กฝึกงาน ต้องมารับภาระงานที่หนักหนา ก็น่าเห็นใจอยู่นะ

          “...” สายตาของเกวลินจับจ้องไปที่พี่เลขาตลอดเวลา หัวใจของเธอหนักอึ้งเหมือนถูกทับด้วยภูเขาทั้งลูก!

          “ฮัลโหล...พี่ชาติ...เอ่อ...คุณเตชินทร์ตื่นหรือยังคะพี่”

          “อ๋อ...ตื่นแล้ว...แต่เห็นบอกแม่บ้านว่า วันนี้คุณเตชินทร์จะไม่ออกไปไหนนี่...มีอะไรหรือเปล่า?”

          “เอ่อ พอดี มีน้องฝึกงานจากบริษัทเตชะวรากูล มาขอพบคุณเตชินทร์ เพื่อรอพรีเซนต์งาน ตามที่คุณเตชินทร์นัดไว้ค่ะพี่”

          “โอเค เดี๋ยวพี่จะให้แม่บ้านเข้าไปถามคุณเตชินทร์อีกทีนะ เธอจะวาง หรือรอสายล่ะ”

          “รอค่ะ!”

เกวลินรีบตอบแทนพี่เลขาในทันใด นาทีนี้ เธอไม่มีเวลาจะมาคิดถึงมารยาทแล้ว

          “ใจเย็นๆ นะน้องข้าว”

ญาดาหันไปปลอบใจเด็กสาว ถ้าญาดาเป็นเหมือนเด็กฝึกงานคนนี้ เธอก็เครียดเหมือนกัน จะรอ ก็ไม่รู้ว่าจะมาหรือเปล่า จะกลับไป ก็ไม่ได้

          “ค่ะพี่...”

มือบางอันเย็นเฉียบบีบเข้าหากันแน่น เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการด้วยโซ่แห่งความกดดัน ชีวิตของเกวลิน ต้องขึ้นอยู่กับเขาแล้วตอนนี้ จะบีบก็ตาย จะคลายรอด...

          5 นาทีต่อมา...

“ค่ะพี่ชาติ ว่าไงคะพี่”

          “คุณชินทร์ บอกว่าไม่เข้าบริษัทแล้ว วันนี้อยากจะนอนพักผ่อนอยู่บ้าน”

          “อ่าว แล้วพี่ได้บอกคุณเตชินทร์มั้ย ว่าน้องเขามารอที่จะ พรีเซนต์งานอยู่ที่บริษัทค่ะ”

          “บอกแล้ว แต่คุณชินทร์เขาบอกว่า ถ้ารีบร้อนพรีเซนต์ ก็ให้มาหาที่บ้านเลย”

          “ห๊ะ! ให้น้องฝึกงานไปหาที่บ้านเนี่ยนะ น้องเขาจะไปได้ยังไงล่ะพี่ แล้ว...”

          “ไปค่ะ! ข้าวจะไปที่บ้านคุณเตชินทร์ค่ะ”

เกวลินตัดสินใจพูดแทรกอีกครั้ง เธอไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ไป เธอจะต้องบ้าตายแน่ๆ

          “โอเคพี่ ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวน้องเขาจะไปหาคุณเตชินทร์ที่บ้านนะคะ ยังไง พี่ก็มายืนรอหน้าประตู พาน้องเขาไปหน่อย เดี๋ยวหนูจะเอาเบอร์โทรของพี่ให้น้องเขานะคะ”

          “ได้ๆ”

          “เฮ้อ...”

เกวลินถอนใจหายด้วยความโล่งอกทันที เมื่อเธอได้ยินปลายสายตอบตกลง ต่อจากนี้ เธอก็จะต้องลุยเองแล้วสินะ

          “น้องข้าว*เมมเบอร์ของพี่คนขับรถไว้เลย แล้วรู้เส้นทางไปบ้านคุณเตชินทร์หรือเปล่า”

          “เปิด Map ค่ะพี่สบายมากค่ะ เอ่อ พี่ญาดาจะไปกับข้าวมั้ยคะ ถ้าพี่ไป...”

ยังไม่ทันที่เกวลินจะพูดจบ

          “พี่ไม่ไปค่ะ! เอ่อ...พี่ไปไม่ได้หรอก ความจริงพี่ก็พึ่งทำงานที่นี่ยังไม่ถึงสิบวันเลย พี่ไม่กล้าไปหรอก”

          “ทำไมเหรอคะพี่ ก็พี่เป็นเลขาคุณเตชินทร์ไม่ใช่เหรอคะ?”

          “ใช่...แต่พี่จะบอกข้าวดีหรือเปล่านะ เรื่องทางบ้านของคุณเตชินทร์น่ะ ถ้าบอก ก็จะไม่กล้าไปอีก เอาไงดี...”

          “พี่บอกมาเถอะค่ะ พี่พูดมาขนาดนี้แล้ว”

เอาเข้าจริงๆ เกวลินก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนกันนะ ต้องเข้าบ้านมหาเศรษฐีพันล้านหมื่นล้านแบบนั้น

          “แม่ของคุณเตชินทร์ ท่านเป็นคุณผู้หญิงที่...เอ่อ...เข้มงวดมาก พูดตรงๆ ก็ดุมาก อันนี้ พี่ฟังคนที่บริษัทพูดมาอีกทีนะ คือคุณจันทร์ทิพย์เธอเป็นท่านผู้หญิงไฮโซ ข้าวพอนึกออกมั้ย คือแนวคุณหญิงคุณนาย เหมือนในละครอ่ะ”

          “พอนึกออกค่ะ เอ่อ งั้น พี่ไปกับข้าวไม่ได้เหรอคะ”

          “ข้าวไปเองเถอะนะ พี่พึ่งทำงานได้ไม่นาน พี่ไม่กล้าหรอก ข้าวไปคนเดียวเถอะนะ”

          “...” เกวลินจะทำอย่างไรดี หรือจะโทรชวนอลินดาให้มาเป็นเพื่อนเธอ แต่วันนี้เพื่อนของเธอก็ไม่ว่างอีก ออกพื้นที่กับทีมC หรือเธอจะต้องลุยเดี่ยวแล้ว...