รอด2

“ฝ่าบาท เจิ้งจินเทาห้าวหาญเกรียงไกร แต่พูดน้อยกระทำเรื่องใดมักไม่เปิดเผยอ่านใจเขาอยากยิ่งดั่งน้ำนิ่งไหลลึก”เจิ้งลี่เฉิงยิ้มมุมปาก

“ส่วน หูซื่อเย่น้ำใจงดงาม บางครั้งขันอาสาทำเรื่องยากๆ โดยไม่ปริปากเต็มอกเต็มใจกระทำแม้จะยากลำบากเพียงใด ฝ่าบาทก็ทรงเห็นว่าเขาอาสาตามตัวเจิ้งจินเทา ในป่าเขาป่านนี้ยังรอนแรม”

“แล้วเจ้าคิดว่า หากไม่มีไท่จือข้าควรให้ใครคอยอยู่เคียงข้างข้าต่อจากนี้”

“ฝ่าบาท อิงอิงคิดว่า...เป็นต้าหวังก็ดีในเมื่อเขาสามารถปกป้องฝ่าบาทและราชสำนักได้ แต่เสียอย่างเดียวหากว่าไท่จือเป็นอะไรไป ก็เป็นเขาที่สังหารไท่จือด้วยไท่จือบาดเจ็บสาหัสเพียงนั้นเกรงว่าจะไม่อาจมีชีวิตรอด อีกทั้งป่านนี้เจิ้งจินเทาคง ฆ่าไท่จือไปเสียแล้ว เช่นนั้นหูซื่อเย่กิริยานอบน้อม อีกทั้งเป็นที่รักใคร่ของเหล่าขุนนาง การปกครองและเจรจาจึงง่าย”แววตาเจ็บซ้ำอย่างที่สุดของเจิ้งลี่เฉิงก่อนจะปากระดาษแผ่นเล็กในมือที่ถูกขยำจนยับยู่ยี่ใส่หน้าของฮองเฮา

อิงเผยฮองเฮาทรุดกายลงกับพื้นคุกเข่าตรงหน้าของ เจิ้งลี่เฉิง

“ฝ่าบาท ไว้ชีวิตด้วย อิงอิงผิดไปแล้วต่อไปอิงอิงไม่ทำอีกแล้ว” ไม่ต้องให้เอ่ยปากเพียงเห้นกระดาษแผ่นนั้นมีหรือคนอย่างอิงเผยน