บทที่ 1

จนถึงกระทั่งทำการผ่าตัดขูดมดลูกเสร็จจนโดนเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด โหลวฉางเยว่ยังไม่ได้สติคืนจากการท้องโดยไม่คาดคิดและยังแท้งโดยไม่คาดคิด

พยาบาลเข็นเธอกลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยเพื่อลงทะเบียนเข้ารับการรักษา “โหลวฉางเยว่ เตียง 1703 ญาติของคุณอยู่ไหมคะ?”

โหลวฉางเยว่มองดูเพดานสีขาวสะอาด การมองเห็นเลือนลางและเธอไม่ได้ยินเสียงพูดของพยาบาล

พยาบาลพูดซ้ำอีกครั้ง “โหลวฉางเยว่ ญาติของคุณล่ะคะ?”

พยาบาลอีกคนหนึ่งที่กำลังจัดขวดยาอยู่รีบหันกลับมาบอกว่า “ส่งให้ฉันเถอะ ฉันกรอกเองค่ะ ตอนที่รถฉุกเฉินส่งตัวมา เธอเอาบัตรประชาชนกับบัตรธนาคารให้ฉันแล้วบอกว่าลงทะเบียนกับหักเงินได้เลย เธอไม่มี……”

ริมฝีปากของโหลวฉางเยว่ขยับเล็กน้อยเพื่อพูดต่อคำของพยาบาล

“ฉันไม่มีญาติค่ะ”

กลิ่นของยาฆ่าเชื้อเข้าสู่จมูกของเธอก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ขดตัว เรื่องการสูญเสียลูกเริ่มบาดลึกลงในใจขึ้นเรื่อย ๆ เธอสูดลมหายใจเข้าก่อนจะถอนหายใจออก จากนั้นจู่ ๆ น้ำตาก็ไหลรินออกจากดวงตาของเธอ

เธอไม่มีลูกแล้ว

การผ่าตัดขูดมดลูกทำร้ายร่างกายมาก โหลวฉางเยว่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวสามวัน

จนเข้าวันที่สี่ ในที่สุดเหวินเหยียนโจวก็โทรหาเธอ “เลขาโหลว ขาดงานหลายวันขนาดนี้เล่นสนุกพอหรือยัง? ถ้าพอแล้วก็มาที่ ‘เวสเทิร์นพาเลซ’ ซะ”

มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกร้องให้เขาดื่ม ดังมาจากด้านหลัง และเสียงอ่อนนุ่มของหญิงสาวคนหนึ่งที่ดังแบบไม่ชัดนัก เธอขยับปากอยากจะบอกว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล

เหวินเหยียนโจวพูดซ้ำ “เล ขา โหลว”

เขาโมโหแล้ว

โหลวฉางเยว่กลืนคำพูดของตัวเองกลับเข้าไป เธอเดิมดุ่ม ๆ ออกไปเรียกรถเพื่อไปยังสโมสรส่วนตัวเวสเทิร์นพาเลซ แม้แต่ขั้นตอนการขอออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ทันได้ทำ แม้แต่แต่งหน้าก็ยังแต่งแบบง่าย ๆ ระหว่างทางที่อยู่บนแท็กซี่

หลังจากลงรถ เธอทาลิปสติกพร้อมกับเดินเข้าไปด้านใน จากนั้นก็เอ่ยถามบริกรต้อนรับ “ประธานเหวินจากบริษัทปี๋หยุนอยู่ห้องไหนคะ?”

ทันทีที่บริกรเงยหน้าขึ้นก็ถูกหญิงสาวทำเอาตกใจ เขาอึ้งไปสามวินาทีก่อนจะตอบ “ประธานเหวินอยู่ห้อง A001 ครับ ผมจะพาไป”

โหลวฉางเยว่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามเขาไปยังห้อง 001 หลังจากที่เธอเคาะประตูสองครั้งเป็นมารยาทก็ผลักประตูเข้าไป

ทันทีที่เข้ามาเธอก็โดนกลิ่นแอลกอฮอล์รุนแรงพุ่งเข้าใส่จนรู้สึกมวนท้อง

เธอยังไม่ทันได้มองชัด ๆ ว่ามีใครบ้างก็ได้ยินเสียงพูดเนิบนาบของชายหนุ่ม “เลขาโหลวมาแล้วเหรอ ให้เธอดื่มเป็นเพื่อนพวกคุณเถอะ อย่าลำบากสาวน้อยที่เพิ่งเข้าทำงานวันแรกเลยนะครับ”

ลูกค้าหัวเราะยกใหญ่ “เลขาโหลว คุณบอกหน่อยสิว่าทำไมคุณถึงได้เชื่อฟังขนาดนี้ ให้คุณมาคุณก็มา ดูประธานเหวินของคุณสิ ลำเอียงขนาดไหน กลัวเด็กใหม่ถูกเรามอมเหล้าก็เลยให้คุณมาดื่มแทน”

โหลวฉางเยว่มองสำรวจก่อนจะเข้าใจสถานการณตรงหน้า ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่ร่างของหญิงสาวที่นั่งอยู่ซ้ายมือของเหวินเหยียนโจว

เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่เด็กสาวคนนั้นกลับรู้จักเธอ ก่อนจะพูดอย่างทำตัวไม่ถูก “พี่ฉางเยว่ ขอโทษนะคะ ฉัน…”

ยังไม่ทันพูดจบ เหวินเหยียนโจวก็พูดขัด “ไม่ต้องขอโทษหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอขาดงานไม่บอกกล่าว เดิมทีวันนี้เธอต้องเป็นคนมาเองอยู่แล้ว”

เป็นใครก็คงฟังน้ำเสียงเอาใจใส่และลำเอียงของเขาออก

แต่คนอย่างเหวินเหยียนโจว เย็นชาหน้านิ่ง เคยปกป้องใครจริง ๆ เสียเมื่อไร?

โหลวฉางเยว่มองดูผู้หญิงคนนั้นอีกสองสามครั้ง

อายุประมาณ 22-23 ผมทรงหางม้า เธอที่สวมชุดเดรสเป็นทางการในสถานโลกีย์แบบนี้ ดูเหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยที่หลงเข้ามารังหมาป่าด้วยความเข้าใจผิด ทำให้คนรู้สึกสงสารจับใจ

โหลวฉางเยว่เม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแย้มเดินเข้าไป “ประธานสวี่ทำไมดื่มอีกแล้วล่ะคะ ระวังตับหน่อยสิคะท่าน~”

ในฐานะเลขาประธานบริษัทปี๋หยุนกรุ๊ป ทั้งมีความสามารถทำอะไรสำเร็จได้ง่าย งานเลี้ยงสังสรรค์จึงถูกพลิกสถานการณ์ได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำของเธอ ต่อให้เธอดื่มไวน์แดงไปแค่ไม่กี่แก้ว แต่ก็ดีกว่าท่าทางไม่เมาไม่กลับบ้านตอนเริ่มแรกเป็นไหน ๆ

แต่ว่า ตลอดช่วงเวลานี้เหวินเหยียนโจวไม่ช่วยเธอพูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว

ท่ามกลางความวุ่นวาย หูของโหลวฉางเยว่จับเสียงแหบทุ้มมีเสน่ห์ของชายหนุ่มที่พูดกับหญิงสาวเบา ๆ ได้ว่า “ง่วงแล้วเหรอ? อีกเดี๋ยวผมจะส่งคุณกลับบ้านก่อน”

เสียงที่อบอุ่นแบบนี้ โหลวฉางเยว่อยู่กับเขามาสามปียังไม่เคยได้ยินมาก่อน