บทที่ 2

หลังจากการดื่มเหล้าจบลง โหลวฉางเยว่ก็น้อมส่งแขกแต่ละคนขึ้นรถ จากนั้นเธอก็ยืนอิงตัวเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง รู้สึกราวกับทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ บอกไม่ถูกเลยว่าอวัยวะใดของเธอกันแน่ที่กำลังบีบรัดด้วยความเจ็บปวด

ลิปสติกของเธอหลุดออกหมดเผยเพียงริมฝีปากที่มีสีราวขาดเลือด

คนขับรถของเหวินเหยียนโจวมองเห็นความผิดปกติของเธอ เขารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเหวินเหยียนโจวกับโหลวฉางเยว่ เขาจึงรีบเอ่ยปาก “เลขาโหลว ท่านจะขึ้นรถก่อนไหมครับ?”

โหลวฉางเยว่พยักหน้า ก่อนจะค่อย ๆ นั่งที่เบาะหลัง หลังจากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออก เหวินเหยียนโจวกับผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างรถด้วยท่าทางราวกับจะขึ้นมาบนรถด้วยกัน แต่คิดไม่ถึงว่าโหลวฉางเยว่เองก็อยู่ด้วย

เหวินเหยียนโจวขมวดคิ้ว ก่อนจะเริ่มโทษว่าเธอมายึดที่

เด็กสาวรีบเปิดประตูผู้โดยสารแล้วพูดขึ้นเสียงเบา “ประธานเหวิน ฉันนั่งที่นั่งข้างคนขับก็ได้ค่ะ”

เหวินเหยียนโจวปิดประตูรถเสียงดังปังก่อนจะพูด “ส่งไป๋โหยวกลับบ้านก่อน”

โหลวฉางเยว่หลับตาลงพร้อมร่างกายที่รู้สึกไร้เรี่ยวแรง หลังจากแท้งลูกเป็นวันที่สี่ก็ต้องมาดื่มเหล้า ช่างทำร้ายร่างกายจริง ๆ

รถขับไปจนถึงหมู่บ้านขนาดเล็กและค่อนข้างเก่า โหลวฉางเยว่ที่เดิมทีกำลังเคลิ้มใกล้หลับจู่ ๆ ก็ถูกเหวินเหยียนโจวดันมือเบา ๆ

“ซอยมืดเกินไป ไม่ค่อยปลอดภัย เธอไปส่งไป๋โหยวขึ้นตึก”

ดวงตาของไป๋โหยวทั้งกลมและโต ต่อให้อยู่ในรถที่ไม่ค่อยมีแสงไฟแต่มันก็ยังเป็นประกาย ระยิบระยับ “ไม่ต้องหรอกค่ะประธานเหวิน พี่ฉางเยว่เหนื่อยมากแล้ว ทางนี้ฉันเดินทุกวัน ระยะทางก็ไม่ไกลค่ะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันขึ้นไปเองได้ค่ะ”

เธอเปิดประตูรถลงจากรถ ก่อนจะใช้มือจับประตูรถเอาไว้แล้วส่งยิ้มหวานให้เหวินเหยียนโจวที่นั่งอยู่ด้านหลัง “ประธานเหวินส่งพี่ฉางเยว่กลับไปเถอะค่ะ ฝันดีนะคะ”

น้ำแข็งที่เกาะอยู่ระหว่างคิ้วของเหวินเหยียนโจวราวกับมลายหายไปในพริบตา เขารีบตอบกลับ “อือ ฝันดีครับ”

ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

คนขับไม่ได้ส่งโหลวฉางเยว่กลับบ้าน เขาเป็นคนสนิทของเหวินเหยียนโจว แค่เหวินเหยียนโจวส่งสายตามา เขาก็สามารถเข้าใจความหมายของเหวินเหยียนโจวได้ทันที เขาจึงขับรถตรงไปยังชายฝั่งตงไห่ทันที นี่ก็คือที่อยู่ของเหวินเหยียนโจว

ทันทีที่เข้าไปในประตู โหลวฉางเยว่ยังไม่ทันได้เปิดไฟก็ถูกชายหนุ่มกดตัวเข้ากับประตูก่อนจะจูบเธอ อีกมือก็เอื้อมไปใต้กระโปรงของเธออย่างไม่ลังเล

โหลวฉางเยว่อึ้งอยู่ชั่วขณะจากนั้นก็รีบจับมือของเขาไว้ แล้วเบือนหน้าหนี “รอเดี๋ยว...วันนี้ฉันไม่ค่อยสะดวก”

ความผิดหวังอย่างไม่อาจปิดบังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหวินเหยียนโจวทันที จากนั้นเขาก็กล่าวทิ้งไว้เพียงประโยคเดียว “เรียกรถกลับเอง” จากนั้นเดินไปยังห้องอาหาร

โหลวฉางเยว่เปิดไฟ เธอเห็นเขาหยิบน้ำแร่ออกจากตู้เย็น จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อดื่มน้ำ ลูกกระเดือกของเขาขยับไปมาให้ความรู้สึกทั้งเซ็กซี่และดูเป็นผู้ใหญ่

เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเหวินแห่งเมืองเซินเฉิง เขาไร้ที่ติตั้งแต่หัวจรดเท้า เพียงแต่กางเกงของชุดสูทตรงจุดที่มีปฏิกิริยานั่นออกจะไม่น่ามองอยู่สักหน่อย

มีเพียงแค่ตอนที่เขาอยากจะจัดการกับความต้องการทางร่างกาย เท่านั้นถึงจะพาเธอมาที่ชายฝั่งตงไห่ นี่เป็นข้อตกลงของทั้งสองคนตั้งแต่เขาช่วยเธอ “ไถ่ตัว” เมื่อสามปีที่แล้ว

โหลวฉางเยว่ไม่ได้จากไป แต่กลับเดินไปทางเขา เธอเดินไปพูดไปว่า “ถ้าอยากขนาดนั้น เมื่อกี้ทำไมไม่รั้งไป๋โหยวไว้ล่ะ คุณชอบเธอไม่ใช่เหรอ?”

เหวินเหยียนโจวไม่ได้ปฏิเสธ เขายิ้มกริ่ม “มองออกเหรอ?”

จะมองไม่ออกได้ยังไง....โหลวฉางเยว่ถามเสียงเข้ม “เมื่อไร? สถานะไหน?”

แม้แต่ตอนที่เหวินเหยียนโจวพูดถึงเธอน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป “สองวันก่อนบังเอิญเจอที่เขตมหาวิทยาลัยเซินเฉิง เป็นเด็กคณะศิลป์ เป็นคนไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร ให้เธอเป็นแค่ผู้ช่วยไปก่อน”

โหลวฉางเยว่ยิ้ม สองวันก่อน ตอนที่เธอแท้งเข้าโรงพยาบาล เขาดันเก็บเด็กมหาลัยมาไว้ข้างกาย

เธอเหยียดนิ้วออกมา ก่อนจะวางมันลงบนชายเสื้อของเขาแล้วลูบนิ้วจากด้านบนลงมาด้านล่าง คิ้วที่งดงามตามธรรมชาติของเธอเผยความรู้สึกอันคลุมเครือ “เด็กมหาลัยก็ดีนะคะ ทั้งบริสุทธิ์แล้วก็สอนง่ายด้วยนะคะ”

“ให้เธอเป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว” เหวินเหยียนโจวจับคางของเธอ ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วหัวแม่มือลูบริมฝีปากของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง “อีกอย่าง ไม่ใช่ใครก็สามารถสอนให้ออกมาเหมือนเธอหรอก...ถ้าไม่สะดวก งั้นก็ใช้ส่วนอื่นซะสิ”