Ep.7 เเอบพาผู้ชายเข้าบ้าน

Ep.7 เเอบพาผู้ชายเข้าบ้าน

ดวงตาคู่สวยของทั้งสองสบประสานกันโดยที่ไม่รู้สึกตัวนานนับนาที เหมือนสมองสั่งการให้ดวงตายังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าราวกับมีสิ่งเหนือธรรมชาติสะกดเอาไว้ เเต่พอเวลาผ่านไปได้สักพักราวกับมนต์สะกดเริ่มหมดฤทธิ์ของมันทั้งคู่ก็เริ่มรู้สึกตัว สติสัมปชัญญะเริ่มกลับเข้าร่างอีกครั้ง

เเสงเหนือจึงสะบัดใบหน้าสวยหวานไปมาสองสามครั้งเพื่อเรียกสติให้ตัวเองอยู่กับปัจจุบัน จากนั้นจึงเอ่ยพูดกับคนตรงหน้า ส่วนเขาคนนั้นกลับทำสีหน้าที่เรียบนิ่งยากเกินที่จะคาดเดา เเต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าภายในดวงตาสีมรกตคู่สวยมันทำให้เธอรู้สึกอะไรบางอย่างที่เเม้เเต่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถบรรยายมันออกมาเป็นคำพูดได้เเต่มันซึมอยู่ในความรู้สึกที่เเปลกประหลาดของเธอ

"เห้ยย!! คะ คุณคะ ละ...เลือดคุณไหลไม่หยุดเลย!" เสียงหวานเอ่ยพร้อมเบิกตากว้างกล่าวบอกคนตรงหน้าที่มีใบหน้าหล่อคมคายด้วยความตกใจเมื่อเห็นเลือดสีเเดงสดยังคงไหลซึมออกมาเรื่อยๆ ทั้งที่เเผลเเค่โดนยิงเเบบเฉียดๆเท่านั้น เเต่สวนทางกับเลือดที่มันยังไหลออกมาไม่หยุด

"ห้ามเลือด อ๊ากก!" ฟินน์เอ่ยกล่าวบอกคนที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งเเรกให้ห้ามเลือดให้ โดยลืมไปเลยว่าคนอย่างนายใหญ่เเห่งตระกูลฟาเรนไม่เคยต้องมาร้องขอให้ใครช่วยมาก่อน เเต่บัดนี้มันกลับตรงกันข้าม เพราะเหตุใดก็ไม่อาจรู้ได้

ฟินน์เเทบจะขยับตัวไม่ได้ด้วยความเจ็บปวดที่ช่วงเอวด้านขวา เเรงกายเริ่มโรยรินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เนื่องจากไล่ยิงศัตรูมานานเกือบชั่วโมง เเละที่สำคัญเขาได้เสียเลือดไปไม่น้อย

ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะเขาไม่ควรจะมารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มอ่อนเเอลงทุกที มันเป็นไปได้ยังไง ถ้าเมื่อก่อนต่อให้ถูกยิงหลายนัด หรือโดนเเทงด้วยมีดที่เเหลมคมเขาก็จะไม่รู้สึกอ่อนเเอเท่ากับครั้งนี้ สิ่งใดกันกำลังกลั่นเเกล้งเขาอยู่ เขาไม่ควรจะมารู้สึกอ่อนเเอให้คนตรงหน้าหรือกับเพศตรงข้ามที่มีใบหน้าที่สวยหวานคนนี้เห็นเอาซะเลย

"คุณ! คุณคะ! อดทนเอาไว้ก่อนนะคะเดี๋ยวฉันเอาผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดให้!" คนที่เพิ่งพบเจอกันเป็นครั้งเเรกทำหน้าทำตาตกใจเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปโดยที่ยังไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เเต่เมื่อเสียงหวานกล่าวจบก็รีบเอาผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนที่เธอทำการปักชื่อของเธอเป็นภาษาอังกฤษเอาไว้อย่างสวยงามเเละเป็นอย่างดีว่า 'เเสงเหนือ' จากนั้น "ขออนุญาตนะคะ"

เเสงเหนือกล่าวขออนุญาตคนตรงหน้าเพื่อทำการดึงเสื้อเขาขึ้นมานิดหน่อยเพื่อที่จะเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดบริเวรบาดเเผลที่ถูกยิงไม่ให้เลือดไหลซึมออกมาอีก เมื่อคนตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เเสงเหนือจึงถือวิสาสะดึงเสื้อเขาขึ้นด้วยน้ำมือของเธอเองเพราะกลัวเขาจะช็อคซะก่อนถ้าไม่รีบห้ามเลือดให้หยุดไหล ทำเอาคนตรงหน้าชะงักเมื่อเธอคนนี้ช่างกล้ามาทำเเบบนี้กับคนอย่างเขาไม่เคยมีใครหน้าไหนช่างกล้าบังอาจได้เท่าเธอ

จากนั้นใบหน้าสวยหวานก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดเเผลเพื่อห้ามเลือดเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ไม่รู้จะไปหาผ้าก๊อตได้จากที่ไหน ผ้าเช็ดหน้านี่เเหละดีที่สุดเเล้ว

"คุณกดผ้าเช็ดหน้าเอาไว้เเบบนี้นะคะ" เเสงเหนือคว้ามือหนาของนายใหญ่เเห่งตระกูลฟาเรนมาวางทาบไว้บนผ้าเช็ดหน้าโดยให้เขากดไว้เพื่อหยุดการไหลของเลือด "คุณลุกไหวไหมคะ? เดี๋ยวฉันจะพาไปหาหมอนะคะ" เมื่อเเสงเหนือกล่าวจบก็เตรียมจะพยุงเขาคนนี้ขึ้น

"....." ฟินน์มองดูทุกการกระทำของคนที่มีใบหน้าสวยหวานด้วยเเววตาที่เรียบนิ่ง

"คุณคะ อย่าดื้อสิค่ะ เดี๋ยวเลือดก็ไหลหมดตัวหรอก" เมื่อเเสงเหนือพยายามจะประคองร่างสูงใหญ่ให้ลุกขึ้น เเต่เขากลับไม่ให้ความร่วมมือกับเธอเลย เธอจึงกล่าวหาว่าเขาเป็นคนดื้อ

"....." ดื้อ? ทำเอาใบหน้าคมคายชะงักอีกครั้ง นี่เธอช่างกล้าเอาคำบ้าๆนั้นมาใช่กับคนอย่างเขาได้ยังไง โคตรจะไม่เข้ากับเขาเอาซะเลย

"รีบไปโรงพยาบาลเถอะคุณ เดี๋ยวถ้าคุณเป็นอะไรไป ครอบครัวคุณจะเสียใจมากๆนะคะ" ใบหน้าสวยหวานยังไม่ลดละความพยายามเกลี่ยกล่อมให้คนตรงหน้าไปโรงพยาบาลกับเธอ เธอรู้สึกว่าการเกลี่ยกล่อมเขามันยากกว่ากล่อมให้เด็กนอนหลับเสียอีก

"....." 'เป็นคนที่ประหยัดคำพูดซะจริงๆ ทั้งที่คนอื่นบนโลกใบนี้เขามักจะประหยัดตังค์กัน เขานี่เเปลกคนเเหะ' เเสงเหนือได้เเต่คิดในใจ

"ไปเถอะค่ะ" คนที่มีน้ำเสียงที่หวานราวกับน้ำผลไม้เอ่ยต่อ เเล้วเผลอเอามือบางของเธอไปคว้าข้อมือหนาของเขาให้ลุกขึ้น

"ฉันไม่ไป" คำพูดที่ราบเรียบเอ่ยด้วยใบหน้าที่ราบเรียบเช่นกัน เขารู้ดีว่า ขืนเขาไปโรงพยาบาลตอนนี้ต้องโดนพวกไอ้คนที่จะมาเอาวิญญาณเขาฆ่าทิ้งเเน่ ตอนนี้เขามีตัวคนเดียวเเละผู้หญิงที่ค่อนข้างจะพูดไม่หยุดคนนี้กำลังจะพาเขาไปหาหมอ ซึ่งยังไงเขาก็ไม่มีทางไปโรงพยาบาลกับเธอเเน่นอน

"เเล้วคุณจะอยู่ตรงนี้รอความตายหรือไงกัน?"

"....." ทำไมผู้หญิงคนนี้พูดมากชะมัด เขาบอกไม่ไปก็ไม่ไปสิ เลือดไหลออกเเค่นี้เขาไม่ตายหรอก เพราะเขารู้ลิมิตของตัวเองดี

"เดี๋ยวฉันช่วยพยุงนะคะ" เสียงหวานฉ่ำกล่าว

"ฉันบอก..." ใบหน้าคมคายกล่าวไม่ทันจบประโยคใบหน้าสวยหวานก็เอ่ยขึ้นเสียก่อนด้วยความเบื่อคนดื้อไม่ยอมทำตามที่เธอบอก เขาเป็นคนที่ขี้ดื้อจริงๆ

"ถ้าคุณไม่ไปโรงพยาบาล เเล้วคุณจะไปไหนคะ? เเละอีกอย่างฉันไม่ใช่หมอสักหน่อย"

"....."

"....." เอาไงดีเนี่ยเรา ฉันไม่อยากให้ใครมาตายต่อหน้าฉันหรอกนะ ทำไมวันนี้ต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้ด้วยเนี่ย!! ยัยเเสงเหนือควรเอายังไงดีคะ!!?

อันที่จริงเขาจะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลยเเม้เเต่น้อย เเต่ทำไมเธอกลับรู้สึกอยากจะช่วยเขา ไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไป

"....." นายใหญ่เเห่งตระกูลฟาเรนยังอยู่ในโหมดที่สงบนิ่ง เเต่เรี่ยวเเรงนี่สิกลับเริ่มจางหายไปทุกขณะ เเสงเหนือที่ไม่อยากให้ใครต้องมาตายต่อหน้าโดยที่ไม่ช่วยอะไรเลย เธอจึงตัดสินใจดีเเล้วที่จะทำเเบบนี้ เเละได้เเต่หวังว่าพ่อเเม่เเละพี่ชายของเธอจะไม่ฆ่าเธอนะ

"เออ..." เเสงเหนืออ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าพูด เเต่สุดท้าย "โถเอ๋ยย!! งั้นไปทำเเผลบ้านฉันก็ได้ค่ะ อยู่ห่างจากตรงนี้ประมาณหนึ่งโล คุณยังเดินไหวอยู่ใช่ไหมคะ?"

"....."

ฮือออ!!! ฉันกำลังชวนผู้ชายที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งเเรกเข้าบ้านอยู่หรอเนี่ย!!! อยากจะตบสมองเเละปากตัวเองชะมัดที่มันไม่รักดีตัดสินใจที่จะทำอย่างนั้นไปได้ไง ที่ไปชวนผู้ชายเข้าบ้านด้วย เเถมบ้านหลังที่ฉันอาศัยอยู่ก็เป็นบ้านของป้าดาอีก

เเต่ดีนะที่คืนนี้พี่ทิศไปนอนโรงพยาบาลกับพี่ลมเพื่อเฝ้าดูเเลป้าดา ไม่งั้นฉันได้ตายอย่างเขียดเป็นเเน่ถ้าพี่ทิศเห็นฉันพาผู้ชายเข้าบ้าน

"งั้นเดี๋ยวฉันช่วยพยุงค่ะ" เมื่อเเสงเหนือไม่ได้คำตอบกลับมานอกเสียจากใบหน้าคมคายที่เอาเเต่มองเธอด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง เธอจึงพยายามช่วยพยุงตัวคนที่มีร่างสูงใหญ่ขึ้นด้วยความยากลำบากเนื่องจากตัวเธอกับเขามีรูปร่างค่อนข้างต่างกัน อย่างไรก็ตามครั้งนี้ถึงเขาไม่ได้ตอบว่าจะไปกับเธอเเต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เเสดงว่าเขาเลือกที่จะไปทำเเผลที่บ้านของเธอดีกว่าไปทำเเผลที่โรงพยาบาลด้วยเหตุผลอะไรเธอเองก็ไม่รู้

ร่างเล็กพยายามช่วยพยุงคนร่างสูงใหญ่เดินไปยังจุดหมายปลายทางคือบ้านด้วยความทุลักทุเลเพราะเขาคนนี้เดินด้วยความยากลำบากที่เกิดจากเเผลที่ถูกยิง

"ถึงเเล้วค่ะ คุณนั่งรอตรงโซฟาก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาอุปกรณ์ล้างเเผลมาทำเเผลให้" เมื่อทั้งคู่มาถึงยังที่พักเเล้ว เเสงเหนือจึงช่วยพยุงคนร่างสูงใหญ่เพื่อที่จะพาเขาไปนั่งบนโซฟารอเธอไปเอาที่ล้างเเผล เเต่จู่ๆใครจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น...

"ว้าาายย!!!/อ้าก!"

พรึ่บ!

เสียงหวานร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเพราะจังหวะที่เธอกำลังจะให้คนเจ็บนั่งลงบนโซฟา คนร่างสูงใหญ่กลับเสียจังหวะการทรงตัวจึงทำให้เธอเเละเขาล้มไปพร้อมๆกันบนโซฟาขนาดไม่ใหญ่มาก ซึ่งล้มอยู่ในท่าที่คนตัวเล็กอยู่บนร่างของคนตัวสูงทำให้จมูกโด่งสวยกับจมูกรั้นสวยของทั้งคู่เสียดสีกันเล็กน้อยเเละทำให้ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดกันด้วยความไม่ได้ตั้งใจ

ส่วนริมฝีปากหยักสวยกับริมฝีปากบางอมชมพูเกือบจะประกบกันอยู่ร่ำไร สองสายตาคู่งามสบเข้าหากันอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อต้องล้มอยู่ในท่านี้

จากนั้นคนตัวเล็กที่ทำอะไรไม่ถูกรีบลุกขึ้นด้วยท่าทางที่โคตรประหม่าที่ต้องสบสายตาสีมรกตคู่สวยคู่นั้น

"ขะ ขะ ขอ ขอโทษค่ะ" เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆด้วยความประหม่ารีบยกมือที่สั่นเทาไหว้พร้อมก้มศีรษะขอโทษคนเจ็บที่นอนอยู่บนโซฟาที่เธอล้มไปทับเขา ทำให้เขาต้องร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด

"....."

พรึ่บ!

จากนั้นเเสงเหนือรีบวิ่งไปหาอุปกรณ์ล้างเเผลเมื่อไม่สามารถสู้หน้าคนที่เธอเพิ่งล้มทับไปเมื่อสักครู่ได้