สาววายแห่งยุค

เสียงขยับตัวเบา ๆ บนเตียงปลุกให้อินที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขากะพริบตาช้า ๆ เห็นเปรมพลิกตัวหันมาหา ท่อนแขนเรียวพาดมาที่อกเขาอย่างงัวเงีย ใบหน้าคมคายติดซุกซอกคอเขาแบบไม่รู้ตัว

“อืมม...อิน...” เปรมครางเสียงแหบพร่าเหมือนคนยังไม่ตื่นดี

แต่ประโยคถัดมาทำเอาอินที่พยายามรักษาความสงบมาทั้งเช้าหน้าร้อนผ่าวทันที

“เมื่อคืน...ไปเอาแรงมาจากไหนกันนะ เล่นเอาข้าระบมไปหมด”

น้ำเสียงเจือขำเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนริมฝีปากน่าจูบ

อินหน้าเห่อร้อนแทบจะทันที เขาหลบตาแล้วกระแอมไอกลบเกลื่อน

“ไม่ใช่สักหน่อยครับ...ผมแค่...แค่สะดุดรักเอ่อคุณเปรม...”

เปรมหัวเราะพรืดอย่างไม่ไว้หน้า มือบางจับหน้าอกเขาโยกไปมาเบา ๆ อย่างล้อเลียน

“แหม...สะดุดรักจน หอบหายใจฟืดฟาดเลยรึอิน”

“คุณเปรม!” อินครางเบา ๆ เสียงติดจะอ้อน ๆ โอดครวญแบบคนจนมุมหมดรูป ดวงตาคมฉายแววเขินแบบสุดชีวิต

แต่เปรมไม่หยุดแค่นั้น เขาขยับตัวขึ้นมาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เอียงคอยิ้มเจ้าเล่ห์ ปลายจมูกเฉียดแก้มอีกฝ่ายที่แดงแปร๊ดน่าขำ

“แล้ว...เมื่อคืนใครกันนะ...ที่กระซิบข้างหูข้าว่า ‘คืนนี้ผมไม่ปล่อยให้คุณหนีแน่’ ฮึ?” เปรมลากเสียงยั่ว ก่อนจะกดจูบเบา ๆ ลงที่ข้างคางอินอย่างหยอกเอิน

อินกัดฟันแน่น หลับตาปี๋ เหมือนโดนขุดความลับแบบเครื่องช็อตไฟฟ้าใส่กลางแสกหน้า

“คุณเปรม! หยุดพูดเลยนะครับ!”

เขาโวยวายพลางรวบเอวอีกคนมากอดแน่น หน้าซุกอกเปรมไม่ยอมเงย

เปรมหัวเราะเสียงใส ลูบผมนุ่ม ๆ ของอินเบา ๆ อย่างเอ็นดู ยอมปล่อยอีกคนจากการแซวในที่สุด

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเปรมยังคงก้องอยู่ในอก อินที่หน้าร้อนจนแทบลุกไหม้พยายามซุกซ่อนตัวเองในอ้อมอกอีกคน แต่ก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เขาขมวดคิ้ว รวบพลังที่มีเงยหน้าขึ้นมาเถียงเสียงแข็งทั้งที่หน้าก็ยังแดงไม่เลิก

“ก็ผมรักคุณเปรมจริง ๆ นี่ครับ! จะพูด จะทำอะไร...ก็เพราะว่ารัก!”

คำสารภาพตรง ๆ โพล่งออกมาจากใจ ทำเอาเปรมที่ตั้งใจจะแกล้งต่อถึงกับนิ่งไปนิด ดวงตาคมไหววูบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายไปชั่วขณะ เหลือเพียงความประหลาดใจอ่อนโยนแทนที่

อินที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไปคิดว่าตัวเองเสียเปรียบ เลยรีบพูดพล่ามต่อแบบรัว ๆ

“ในยุคของผม...คนเราจะบอกรักกันตรง ๆ แบบนี้แหละ ไม่ต้องเก็บไว้ให้เสียเวลา! ถ้ารักก็ต้องบอก ถ้าอยากอยู่ด้วยก็ต้องแสดงออก ไม่งั้นเดี๋ยวจะพลาดไปทั้งชีวิต!”

น้ำเสียงจริงจังผสมอาการงอแงทำให้เปรมหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ อีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่เสียงหัวเราะเย้าแหย่...เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูจนล้นอก

เปรมยกมือขึ้นลูบแก้มแดง ๆ ของอินอย่างแผ่วเบา ก้มลงกระซิบใกล้ ๆ ริมฝีปากคนตัวโตที่กำลังเม้มแน่นด้วยความเขิน

“ยุคที่เจ้าจากมาทุกคนพูดเกี้ยวเก่งขนาดนี้เชียวหรือ...ฮึ อิน”

เสียงทุ้มต่ำกระซิบแนบผิวกาย ทำเอาอินแทบจะละลายคาเตียง เขาพยักหน้าหงึกหงักอย่างมั่นใจ ทั้ง ๆ ที่ใจเต้นเหมือนกลองรัวในอก

“ใช่ครับ! ถ้าไม่พูด...เดี๋ยวคนที่รักจะหนีไปกับคนอื่น!”

เปรมหลุดหัวเราะอีกครั้ง ดวงตาเปล่งประกายอย่างอ่อนหวาน เขาขยับตัวขึ้นมาแนบชิดกว่าเดิม ก่อนจะกระซิบตอบกลับเสียงทุ้มพร่า

“ข้าจะหนีเจ้าไปไหนได้...หัวใจของข้าก็ตกอยู่ในกำมือเจ้าแล้วทั้งดวง”

พูดจบ เปรมก็โน้มตัวจูบริมฝีปากอินอย่างแผ่วเบา เนิบช้า ราวกับจะย้ำความรู้สึกทั้งหมดที่แผ่ซ่านอยู่ในอากาศรอบตัว

อินครางในลำคอเบา ๆ มือกอดรัดอีกฝ่ายแน่นเหมือนกลัวว่าฝันหวานนี้จะสลายหายไปเสียเฉย ๆ

หลังจากรสจูบหวานละมุนผละจากกัน อินก็ยังไม่ยอมปล่อยเปรมออกจากอ้อมแขนง่าย ๆ เขาแกล้งกอดรัดแน่นกว่าเดิม หน้าตาซุกอกอีกฝ่ายอย่างคนขี้อ้อนเต็มขั้น

เปรมหัวเราะน้อย ๆ ลูบหัวเขาเบา ๆ

"ตัวโตเท่าหมาใหญ่ แล้วยังทำตัวเหมือนหมาน้อยขี้อ้อนอีกนะอิน"

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดูจนอินแทบจะหลุดยิ้ม แต่วันนี้เขาคิดในใจ จะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว!

อินชำเลืองตาขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอื้อมมือไปจั๊กจี้เอวคุณเปรมเข้าให้

"อ๊ะ!" เปรมสะดุ้งเฮือกทั้งตัว แล้วพลิกตัวจะหนีแต่ก็ไม่ทัน อินจับตัวไว้แน่น แถมยังจั๊กจี้ซ้ำอีกชุดใหญ่ จนคุณเปรมที่ปกติสง่างามเยือกเย็น ต้องดิ้นพล่านหัวเราะเสียงใส

"อิน! พอ...พอแล้ว ฮะๆๆ เจ้าเด็กบ้า!"

"ไม่พอครับ!" อินประกาศเสียงดัง

"คุณเปรมชอบแกล้งผมก่อนเอง วันนี้ถึงคิวผมบ้างแล้ว!"

เปรมพยายามดิ้นหนี ทว่าคนตัวโตกว่ากอดรัดแน่นเป็นปลาหมึก มือก็ไม่หยุดขยับจั๊กจี้ไปทั่วเอวและสีข้างที่รู้ว่าเปรมขี้จั๊กจี้สุด ๆ

เสียงหัวเราะใส ๆ ของเปรมดังลั่นห้องจนอินต้องหลุดหัวเราะตามไปด้วย ทั้งคู่กลิ้งไปมาบนเตียงเหมือนเด็ก ๆ เล่นกัน

ในที่สุดเปรมก็ดิ้นจนพอมีช่อง หันขวับมาตะครุบตัวอินไว้บ้าง กดอีกฝ่ายลงกับที่นอนโดยขึ้นคร่อมไว้ มือทั้งสองจับข้อมืออินตรึงกับเตียง

เปรมหอบหายใจนิด ๆ ใบหน้าแดงเรื่อจากทั้งหัวเราะและความเหนื่อย ดวงตาคมยังระยิบระยับด้วยความสนุก

"เจ้าเด็กดื้อ...ทำเอาข้าเสียรูปเสียทรงหมด..." เปรมกระซิบชิดใบหู จนอินขนลุกวาบทั้งตัว

อินหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ดวงตาวิบวับไม่ยอมแพ้

"ก็คุณเปรมบอกเองไม่ใช่เหรอครับ ว่าชอบหมาน้อยขี้อ้อน...แบบนี้แหละ อ้อนแล้วกัดด้วยนะ"

คำสุดท้าย อินเอียงคอทำท่าจะงับเบา ๆ ที่ไหล่เปรมจริง ๆ เปรมถึงกับตาโตรีบเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะหลุดหัวเราะอย่างห้ามไม่อยู่

จากที่หยอกล้อกันพอหอมปากหอมคอ ก็คิดว่าเวลานี้คงจะสายมากแล้ว แม่ปิ่นแก้วคงเตรียมสำหรับอาหารเช้ากับพวกบ่าวเสร็จสิ้นพร้อมทาน และพวกเราก็ควรไปอาบน้ำเตรียมตัวไปกินได้แล้วเช่นกัน

เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ คลอเคล้าอยู่ในห้องสรงไม้เก่า เรือนไทยทั้งหลังอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมละมุนของสมุนไพรต้มเคี่ยว ราวกับหมอกบาง ๆ ห่อหุ้มเวลาให้เชื่องช้าและอบอุ่นกว่าที่เคย

อินทอดตัวไหลเอื่อยอยู่ในอ่างไม้กลางห้องอย่างเงอะงะ มือซ้ายเช็ดแขนตัวเอง มือขวาปัดน้ำออกจากต้นขาแบบพยายามไม่คิดถึงความกระอักกระอ่วนที่บีบรัดหัวใจ

บ้าจริง... อินพึมพำในใจ นี่มันอ่างอาบน้ำโบราณ ไม่ใช่สปาโรงแรมหรูอย่างที่เขาเคยรู้จัก

แต่ทุกอย่างก็เลือนหายไปทันที เมื่อเสียงน้ำสาดเบา ๆ ดังขึ้นข้างตัว ก่อนที่ใครอีกคนจะก้าวลงมาในอ่างเดียวกัน...คุณเปรม ชายหนุ่มที่แม้เพียงรอยยิ้มบาง ก็สามารถทำให้หัวใจของอินโอนเอนอย่างไม่รู้ตัว

ผิวขาวสะอาดราวหยดน้ำนม แถมตามตัวยังมีรอยแตมสีน่ารักที่เกิดจากการหยอกล้อกันเมื่อคืนตกแต่งอยู่ตามเรือนร่าง ตัดกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ไทย ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างไม่มีซึ่งความรังเกียจ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของการถือดีในศักดิ์ศรี

"เจ้าหลบหน้าข้าอีกแล้วนะ อิน"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยทักอย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วที่ไล้ลงบนไหล่อินเบา ๆ ราวกับสัมผัสกลีบกุหลาบ ทำเอาความกลัวและเขินอายทั้งมวลแทบระเหิดหาย

อินกลืนน้ำลายฝืดคอ หันหน้าหนีพลางบ่นงึมงำ

"ก็คุณเปรมให้ผมอาบน้ำอ่างเดียวกันแบบนี้...ผมก็ทำตัวไม่ถูกนะครับ"

เสียงหัวเราะแผ่วเบาของคุณเปรมดังขึ้นข้างหู นุ่มนวลเหมือนกล่อมโลกทั้งใบให้สงบนิ่ง

"งั้นต่อไปนี้ก็ทำตัวให้ชินซะนะ เด็กน้อย..." ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ ลงบนหน้าผากเขาอย่างหยอกเย้า "เพราะต่อไป เจ้าต้องมาอาบกับข้าทุกวัน"

อินหน้าร้อนวูบวาบอย่างห้ามไม่อยู่ รีบก้มหน้างุด ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำจนแทบจะเดือดระอุ

เสียงน้ำไหลกระทบกันเบา ๆ เมื่อคุณเปรมขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด จนระยะห่างระหว่างพวกเขาแทบไม่เหลือ

"อิน..." เสียงกระซิบเบาจนแทบไม่ต่างจากลมหายใจ

"ช่วยขัดหลังให้ข้าหน่อยเถิด"

ถ้อยคำขอร้องนั้นไม่ได้มีแม้เศษเสี้ยวของการสั่งการ มีแต่ความวางใจและอ่อนโยนที่สื่อถึงกันอย่างไม่ต้องมีถ้อยคำใดเพิ่มเติม อินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน ทั้งประหม่า ทั้งตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาก้มหน้าตักน้ำอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วเริ่มขัดหลังให้คุณเปรมอย่างเงอะงะ นิ้วมือหยาบกร้านจากการทำงานหนักแตะลงบนแผ่นหลังเนียนละเอียด อบอุ่นและเปียกชื้นจากสายน้ำ

ในอากาศเต็มไปด้วยเสียงหายใจแผ่ว ๆ ของกันและกัน อินตั้งใจจดจ่อกับการขัดหลังจนไม่ทันได้รู้ตัวว่า คุณเปรมหันตัวกลับมาเผชิญหน้าเสียแล้ว

อินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพบว่าตัวเองกำลังใกล้ชิดกับคุณเปรมเหลือเกิน ใกล้จนสามารถเห็นหยดน้ำที่เกาะพราวตามขนตายาวละเอียด

"อิน..."

เสียงเรียกชื่อเขาในโทนเสียงนั้น ช่างอบอุ่นและอ่อนโยนเสียจนหัวใจอินแทบละลาย

"ถ้าเจ้ากลับไปยังโลกที่เจ้าจากมา...เจ้ายังจะตามหาข้าหรือไม่"

ถ้อยคำโบราณนั้น ทว่ากลับกรีดลึกลงในหัวใจอิน

เขาเงยหน้าขึ้น สบตาคู่นั้นที่เปล่งประกายอ่อนโยนราวแสงดาว แล้วริมฝีปากสั่นระริกก็เอื้อนเอ่ยตอบด้วยความจริงแท้ทั้งหมดของหัวใจ

"ผม..." อินกลืนน้ำลาย

"ผมคิดว่า...แค่ได้อยู่กับคุณเปรมทุกวัน ก็มีความสุขดีแล้วครับ ต่อให้ได้กลับไปโลกเดิม...ผมก็จะทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ได้กลับมาอยู่กับคุณอีกครั้ง"

คุณเปรมไม่พูดอะไรต่อ ริมฝีปากอ่อนนุ่มแนบลงบนหน้าผากอินอย่างแผ่วเบา เป็นจุมพิตที่อ่อนโยน ราวกับสัญญานิรันดร์ที่ไม่มีวันเปลี่ยนผัน

ในห้องสรงเก่าแก่ที่อวลด้วยกลิ่นสมุนไพรโบราณ อินรู้แน่ชัดแล้ว...

ไม่ว่าโลกเก่าจะเรียกหาเขาเพียงใด หัวใจของเขา...ได้ฝากไว้กับคุณเปรมไปตลอดกาล

กลิ่นข้าวสวยหอมใหม่ลอยเอื่อยไปทั่วเรือนไทย ขับให้บรรยากาศเช้านี้ยิ่งดูชวนให้อุ่นใจ หากแต่สำหรับอินแล้ว แค่ก้าวขาขึ้นมานั่งร่วมโต๊ะ ก็รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองหนักอึ้งราวหินทับ

เขาลอบกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ มองอาหารที่จัดวางเรียบร้อยตรงหน้า แล้วแอบเหลือบมองสองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ปิ่นแก้วและคุณเปรม ผู้มีศักดิ์สูงกว่าเขานักในสายตาบ่าวไพร่ทั้งหลาย

อินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง... ก้าวขาแทบไม่ออกด้วยซ้ำ รู้สึกเหมือนกำลังทำอะไรที่เกินตัว

ถึงจะเคยนั่งกินข้าวกับคุณเปรมสองคนมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่พอครั้งนี้ทุกอย่างที่ปกติดี สถานการณ์ที่เหมิอนเดิมก่อนเกิดเรื่อง การที่ต้องมานั่งกินข้าวกับคุณเปรมและคุณปิ่นแก้วแบบนี้ มันค่อนข้างจะดูไม่เหมาะสมสุดๆ เมื่อวานถึงจะมานั่งร่วมวงกินข้าวด้วยกันไปแล้ว แต่วันนี้กลับโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ จนทำเอาเกร็งไปหมด

แต่ทว่าจู่ๆเสียงนุ่ม ๆ ของปิ่นแก้วก็ดังขึ้นอย่างใจดี

"อย่าไปสนใจพวกสายตาข้างนอกเลย อิน" ปิ่นแก้วว่า ยิ้มตาหยีอย่างอ่อนโยน

"สำหรับข้าน่ะ...เจ้าก็เหมือนพี่ชายอีกคนของข้าเหมือนกัน"

คุณเปรมที่นั่งข้างกันพยักหน้าช้า ๆ สีหน้าแม้ยังนิ่งขรึม แต่แววตานั้นอ่อนลงมากจนอินสัมผัสได้ถึงความจริงใจ

"นั่งลงเถอะอิน" เขาว่าเสียงเรียบแต่หนักแน่น "ที่นี่...เจ้าก็เป็นคนของเราเหมือนกัน ไม่เห็นต้องลังเล"

อินเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างแล่นวูบผ่านอก

...ครอบครัว

เขาไม่เคยคิดเลยว่าคำนี้จะมีที่สำหรับตัวเองได้ง่าย ๆ เช่นนี้

สุดท้าย อินจึงยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะนั่งลงข้างโต๊ะด้วยท่าทีที่ยังเกร็งนิด ๆ ทว่าก็ไม่ถึงกับเครียดขึงเหมือนก่อนหน้า

มือที่ตักข้าวยังสั่นเล็กน้อยในตอนแรก แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มขี้เล่นของปิ่นแก้ว และสายตาอบอุ่นที่คุณเปรมมองมา อินก็อดยิ้มเขิน ๆ ออกมาไม่ได้

แม้จะยังมีความตึงตัวอยู่ในใจนิดหน่อย... แต่อินก็เริ่มรู้สึกแล้วว่ามื้อนี้ คงไม่ใช่แค่อาหารที่ทำให้เขาอิ่มท้องเท่านั้น หากแต่เป็นความอบอุ่นบางอย่างที่ค่อย ๆ เติมเต็มหัวใจเขาทีละน้อย

แม่ปิ่นแก้วในชุดซิ่นไหมเรียบร้อยแต่แววตาเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าผู้ใด กำลังนั่งยิ้มกริ่มอยู่ข้างโต๊ะ ราวกับรอเวลาอะไรสักอย่าง

และแล้ว...เธอก็เปิดฉากทันที ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"เมื่อคืนเสียงดังเชียวหนา..." ปิ่นแก้วว่าพลางกอดอก ทำตาโตโอเวอร์เกินจริง

"ฮิ ๆ ๆ ข้ากับบ่าวไพร่เข้านอนกันยังไม่ทันหลับ ก็ได้ยินเสียงไม้ดังโครมครามปนกับเสียงร้องเสียงหลงระงมจากห้องคุณพี่เปรม เสียจนข้าคิดว่า งานบุญหรืองานมงคลอันใดกำลังจะเกิดขึ้นเสียอีก!"

อินที่กำลังจะตักข้าวชะงักมือแทบค้างกลางอากาศ หน้าแดงเถือกอย่างช่วยไม่ได้

"ม...ไม่ใช่นะครับ! พวกเราก็แค่...คุยเล่นกันเฉย ๆ" อินรีบโบกไม้โบกมือแก้ต่างลนลาน แต่ดูเหมือนยิ่งแก้ ยิ่งเข้าทางปิ่นแก้ว

"คุยกันเสียงหวานเชียว!" ปิ่นแก้วแกล้งทำเสียงกระแอมกระไอ "เสียงดังกันจนไก่ในเล้าแตกตื่น เจ้ารู้ตัวบ้างหรือไม่ อินเอ๋ย?"

คุณเปรมที่นั่งข้างกัน หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะหันมาเอื้อมมือตักแกงตำลึงให้อินอย่างใจเย็น ราวกับจะบอกว่าไม่ต้องไปใส่ใจนักหรอก

อินก้มหน้างุด ๆ หน้าร้อนจนเหมือนจะสุกยิ่งกว่าข้าวใหม่ในหม้อ

...แม่เอ๊ย ถ้าแม่ปิ่นแก้วเกิดมาในโลกของเขาในอีกหลายร้อยปีข้างหน้า อินกล้าพนันเลยว่าเธอคงเป็น "สาววายตัวแม่" ที่แซวแรงยิ่งกว่านี้แน่นอน...

คิดแล้วอินก็ได้แต่ถอนใจพรืดอย่างปลงตก เพราะแม้แต่ในยุคนี้ ปิ่นแก้วก็เล่นชงเก่งเสียยิ่งกว่าคนขายน้ำปั่นตลาดนัด!

"ข้าวเช้านี้ต้องกินให้อิ่มนะ อิน" ปิ่นแก้วกระเซ้าไม่หยุด "จะได้มีแรงเล่นกับคุณเปรมอีกหลาย ๆ คืน"

อินแทบสำลักข้าว แทบจะเอาหน้ามุดชามแกงให้รู้แล้วรู้รอดไป ขณะที่คุณเปรมหัวเราะเบา ๆ ยื่นขันน้ำมาให้อย่างเอ็นดู สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความใจดีที่ทำให้อินใจสั่นไม่หยุด

ท่ามกลางเสียงหัวเราะครื้นเครงและบรรยากาศอบอุ่นบนเรือนไทย อินก็อดคิดไม่ได้ว่า...

บางที การติดอยู่ในห้วงเวลานี้ไปตลอดก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรเลย ถ้าผู้หญิงที่ชื่อว่าปิ่นแก้วจะเรียบร้อยและพูดน้อยกว่านี้อ่ะนะ!!