ภาระที่ต้องแบกรับ

เสียงฝีเท้าดังสม่ำเสมอบนพื้นไม้สักของตำหนักฝ่ายในเรือน เปรมเดินกลับมายังห้องพักชั้นบนอย่างเหนื่อยล้า แขนเสื้อถูกร่นขึ้นครึ่งหนึ่ง เหงื่อชื้นผุดบนหน้าผากแต่ไม่ทันได้ซับ เจ้าตัวก็ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ไม้ฝังลายอย่างหมดแรง

บนโต๊ะข้างเตียงมีจดหมายหนึ่งฉบับวางอยู่เรียบร้อย ลายมือเจ้าหนุ่มคนรักวางซองกระดาษไว้แนบด้วยใบไม้สีเขียวที่แห้งไปบ้างจากการเดินทางไกล เปรมมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแกะเปิดด้วยมือที่ยังเปรอะหมึกจากเอกสารเมื่อบ่าย

เขาอ่านมันช้าๆ เงียบๆ ไม่มีใครในที่นี้รู้ว่าอินเขียนอะไรในนั้น ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีน้ำตา มีเพียงรอยยิ้มบางที่คลี่ออกบนใบหน้าของชายหนุ่มผู้เก็บงำความรู้สึกจนคนรอบตัวเรียกเขาว่า ‘คุณเปรมจอมบึ้งตึง’

เปรมยกใบไม้นั้นขึ้นแนบจมูก สูดกลิ่นจาง ๆ ที่หลงเหลืออยู่พลางหลับตาลงอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเปิดสมุดบันทึกเก่าหนังวัว หย่อนใบมะลิลงบนหน้าหนึ่งที่ยังว่าง แล้วจดบางสิ่งไว้ด้วยลายมือเรียบร้อยเพียงไม่กี่คำ

"ยังมีบ้านให้กลับเสมอ"

เขามองออกไปยังท้องฟ้ากลางคืนผ่านหน้าต่าง บนฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยหมู่ดาว และพระจันทร์ทรงกลดก็สุกสว่างอย่างสงบ เป็นค่ำคืนที่สวยงามเกินกว่าจะเก็บไว้ในความเศร้า

ทันใดนั้น...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ “คุณหลวงขอรับ มีเอกสารจากทางการมามอบให้ท่านขอรับ”

เปรมละสายตาจากหน้าต่าง “เข้ามาเถอะ”

คุณหลวงนครบาลในชุดครุยราชการเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารหนาหนักและสีหน้าเคร่งเครียด เขาวางแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง พลางถอนใจยาว

“ข่าวของหลวงวิษณุขอรับ” เขาเริ่มเสียงต่ำ “เราเพิ่งได้รับรายงานจากด่านหน้าทั้งเมืองจันทบุรี พระนครศรีอยุธยา และตะเข็บเมืองชายแดน ยังไม่พบร่องรอยใด ๆ ของขบวนการเคลื่อนไหว ไม่มีกลุ่มคาราวาน ไม่มีกองคารวะหรือคนสนิทที่ระบุได้ชัดว่าเป็นพวกของมัน”

“แล้วเมืองหลวงล่ะ” เปรมถามนิ่ง ๆ ไม่ยิ้มอีก

“นั่นล่ะขอรับ...ที่น่ากังวล” คุณหลวงก้มหน้าเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด “เราเกรงว่า... คนร้ายอาจยังแฝงตัวอยู่ในพระนครเอง โดยเฉพาะบริเวณเรือนของท่าน หรือผู้คนรอบข้างที่ใกล้ชิด”

เปรมเงียบไปชั่วครู่ แววตานิ่งสนิทแต่คิ้วเริ่มขมวดแน่น ราวกับความกลัวที่ซุกไว้ใต้ความเข้มแข็งกำลังพุ่งขึ้นมาพร้อมกับความโกรธ

“ไอ้หลวงวิษณุคนบาป...” เขากัดฟันพูดช้า ๆ น้ำเสียงเย็นเยียบราวกับจะกลั่นออกมาจากเหล็กร้อน “มันจ้องจะแก้แค้นคนที่เรือนข้าไม่เลิกแน่ ...”

คุณหลวงพยักหน้าเร็ว “เราจะเพิ่มหน่วยสายตรวจบริเวณเรือนของท่านทันทีในคืนพรุ่งนี้ขอรับ และหากท่านอนุญาต ข้าจะส่งคนเฝ้าตลาดที่อินไปขายขนม”

“ทำเถอะ” เปรมตอบทันที ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นเรื่อย ๆ “ไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยให้คนในครอบครัวต้องตกอยู่ในอันตรายแบบครั้งก่อนอีก…”

คุณหลวงเว้นจังหวะ ก่อนจะเปิดแฟ้มอีกครั้ง ชี้ไปยังภาพวาดเหมือนของชายคนหนึ่งที่เคยเป็นขุนนางฝ่ายพระคลังมาก่อนจะหายตัวไปอย่างลึกลับ

“เราสงสัยว่าเขาอาจได้รับความช่วยเหลือจากคนในระบบราชการขอรับ มีเบาะแสเล็กน้อยว่ามีการเคลื่อนย้ายเงินจำนวนหนึ่งจากพระคลังสู่บัญชีของคนในตลาดมืด และการหายตัวไปของข้าราชการสี่นายที่ทำงานร่วมกับหลวงวิษณุก่อนจะถูกตั้งข้อหากบฏ”

เปรมพลิกดูภาพเหล่านั้นทีละใบอย่างรวดเร็ว แววตาของเขาฉายชัดว่าไม่ปล่อยให้รอดไปแน่

“เตรียมกำลังไว้ที่ท่าเรือหลวงด้วย มันอาจหนีทางน้ำ”

“รับทราบขอรับ”

เปรมหลับตาลง พยายามระงับลมหายใจที่เริ่มถี่ เหมือนร่างกายของเขาจะฝืนไม่ไหวกับภาระที่ต้องแบกรับทั้งในหน้าที่และในใจ แต่เพียงนึกถึงรอยยิ้มในจดหมายนั้น ใบไม้น้อยแห้งในสมุด เขาก็ลืมตามองดาวอีกครั้ง

"ขอให้มันจบสักทีเถอะ"

เสียงขลุกขลักของหม้อทองเหลืองที่เดือดพอประมาณยังคงดังสม่ำเสมอในครัวเล็กๆ หลังเรือนใหญ่ อินในเสื้อผ้าธรรมดาแต่เรียบร้อย กำลังใช้ไม้พายคนแป้งขนมบนเตาอย่างใจจดใจจ่อ เขาขมวดคิ้วเพราะความร้อนผ่าวจากเตาไฟ บ่าวสาวสองสามคนช่วยกันจัดถาด ห่อใบตอง โรยมะพร้าว ท่ามกลางแสงตะเกียงที่สั่นไหวในยามค่ำคืน

"นี่นายอิน ยังไม่เลิกอีกหรือ"

เสียงหาวยาวของปิ่นแก้วดังขึ้นข้างหลัง เด็กสาวในชุดนอนผ้าไหมยกดอก ผูกผมหลวมๆ ยกมือป้องปากน้อยๆ แต่ยังเดินเข้ามาช่วยหยิบจับอย่างไม่ลังเล

"คุณปิ่นแก้วควรไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะครับ" อินเอ่ยพลางเหลือบตามองคนพูดที่กำลังนั่งพับเพียบช่วยห่อขนมอย่างขันแข็ง

"อินอย่าเจ้ามาขับไส! ข้าก็อยากช่วยนี่นา"

"คุณว่าตัวเองเป็นกุลสตรีหรือกุลแสบกันแน่ล่ะขอรับ?" อินหลุดขำ ก่อนจะส่ายหน้าเอ็นดู

“นี่ถ้าคุณอยู่ยุคผม คงเป็นฟองแมนๆเตะบอลแน่” เขาพึมพำ

แม่ปิ่นแก้วแลบลิ้นให้อินอย่างทะเล้น ก่อนที่สาย บ่าวสาวหน้ากลมคนสนิทของนางจะเข้ามาจูงมือพาเจ้านายกลับไปพัก

"ไปเจ้าค่ะคุณหนู เดี๋ยวหน้าจะยับไปหมด"

ครู่ใหญ่หลังจากนั้น อินกับแม่ครัวคนอื่นๆ ก็ทำขนมกันจนเสร็จ แพ็กลงหีบไม้เรียบร้อย จากนั้นอินก็ได้แจกเงินอัดแบ่งให้พวกนาง พร้อมรอยยิ้มอ่อนล้า

"ขอบใจพวกเจ้ามาก ถ้าไม่มีพวกเจ้า ข้าทำคนเดียวถึงพรุ่งนี้เช้าไม่เสร็จแน่"

"แหมๆ..ไออินเจ้าอย่ามาปากหวาน!” เสียงแซวบ่าวคนหนึ่งทำเอาทุกคนหัวเราะคิกคัก ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน

อินจึงเดินมาที่ตลิ่งข้างเรือน ถอดเสื้อเช็ดเหงื่อ แล้ววักน้ำล้างหน้าช้าๆ น้ำเย็นจัดช่วยปลอบความเหนื่อยล้าได้บ้างในยามที่จันทร์สาดแสงกระจ่าง

ทว่า...

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่นออกมาจากเรือนใหญ่! อินชะงักขันน้ำค้างในอุ้งมือหล่นลงพื้น สายตา เบิกกว้างก่อนจะหันวิ่งพรวดขึ้นฝั่ง พุ่งเข้าเรือนโดยไม่สนว่าผ้าจะเปียกหรือพื้นจะลื่น

"คุณปิ่นแก้ว!"

อินผลักบานประตูห้องเปิดออกแรงจนเสียงดังปัง ภาพที่เห็นคือแม่หญิงปิ่นแก้วกำลังกอดสายแน่น ร่างทั้งคู่สั่นเทิ้มอยู่บนพื้น ก้อนดินเปรอะโคลนแตกกระจายอยู่ใกล้ๆ

“มัน...มันปาเข้ามา...” แม่หญิงพูดเสียงสั่น

สายที่ตั้งสติได้เร็วกว่ารีบเล่า“ขะ...ข้ากำลังหวีผมให้คุณหนูอยู่เจ้าค่ะ แล้วได้ยินเสียงคนเดินวนเวียนใต้ถุน ข้าจึงไปส่องหน้าต่างดู...แต่ไม่เห็นผู้ใดเลย กลับมานั่งต่อได้ครู่หนึ่ง...เสียงนั้นกลับมาอีก”

แม่หญิงปิ่นแก้วพูดแทรก เสียงเครือ“ข้าโมโห ข้าก็เลยเดินไปดูเอง...ไม่ทันถึงหน้าต่าง...ก้อนดินมันก็พุ่งเข้ามา!”

อินกำมือแน่น ดวงตาวาววับ เขาเดินไปหยิบก้อนดินแตกๆ ขึ้นมาอย่างระวัง ก่อนจะสังเกตว่ามีเศษกระดาษขยำปนอยู่ข้างใน

“กระดาษ?” เขาค่อยๆ คลี่มันออก ช้าๆ ละเมียดละไม

หมึกจางๆ เปรอะดิน แต่ยังอ่านได้ชัดเจน...

"มีความสุขกันเข้าไปเถอะ ข้าจะฆ่าให้หมด...ดูสิ มันจะไปรักใครได้อีก"

อินหน้าชาไปวูบหนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึงขัง

“เฮ้ย! เรียกบ่าวผู้ชายทั้งหมดมาที่นี่! ให้กระจายกันตรวจรอบเรือน ใต้ถุน รั้ว ซอกต้นไม้ แม้แต่รูงูข้าก็จะให้พวกเจ้าดู!”

เสียงฝีเท้าเร่งรีบเริ่มกระจายออกจากเรือน ขณะที่สายช่วยพยุงแม่ปิ่นแก้วไปพัก อินกำก้อนกระดาษแน่นแล้วหันมองหน้าต่างบานนั้นอีกครั้ง

สายลมยามดึกพัดผ้าม่านบางๆ ปลิวช้าๆ...อากาศเย็น แต่หลังเขาเปียกเหงื่อราวโดนน้ำร้อนราด

“ไม่น่าใช่...มันไม่ควรจะเป็นหมอนั้นสิวะ” อินพึมพำ แล้วหันไปปิดหน้าต่างอย่างแน่นหนา

คืนนี้...ไม่มีใครในเรือนนอนหลับสนิทรวมถึงอิน ที่หัวใจเริ่มร้อนรุ่มด้วยความกลัวปนโกรธ ไม่ใช่แค่แม่หญิงที่ตกเป็นเป้า แต่ดูเหมือน...ศัตรูในเงามืดนั่น

"มันหมายหัวทุกคนที่คุณเปรมรักเป็นแน่"

หลังจากเหตุการณ์ชุลมุลเมื่อคืน อินไม่อาจข่มตาหลับได้เลยสักนาทีเดียว ความรู้สึกกลัว ประหม่า และแค้นเคืองตีวนอยู่ในอกไม่ต่างจากพายุฟ้าคะนองที่ยังไม่ทันโหมมา อินนั่งเหม่ออยู่ข้างตะกร้าหาบขนมตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดีนัก จวบจนคุณปิ่นแก้วเดินเข้ามาพร้อมน้ำขิงอุ่นๆ กับแววตาเป็นห่วงเป็นใย

“นายอิน... ถ้าขายไม่ดี อย่าอยู่นอกบ้านนานนะ” นางพูดเสียงเบาแต่จริงจัง “ ถึงจะนอนไม่ค่อยหลับ แต่ข้าก็ยังฝันร้าย ใจคอไม่ดีเลย”

อินยิ้มจางๆ ฝืนใจไม่ให้แสดงความวิตกออกมา "ไม่เป็นไรครับ คุณปิ่นแก้วพักผ่อนอยู่ที่เรือนกับสายนะครับ เดี๋ยวผมรีบกลับมา เขาพูดกลบเกลื่อน แล้วหาบขนมขึ้นบ่าด้วยสีหน้าที่ไม่ได้มั่นใจอย่างที่ปากว่า

แม้อินจะพยายามทำตัวตามปกติ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความอึดอัดงุ่นง่านจากการอดนอน ดวงตาแดงก่ำและหนังตาหนักอึ้ง เขาทำงานอย่างสะเปะสะปะ ถอนเงินผิดบ้าง ทอนผิดบ้าง โชคยังดีที่ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นขาประจำ จึงคอยตักเตือนด้วยความเอ็นดู

“วันนี้เจ้าไม่ค่อยสดใสนะอิน ระวังจะทำเงินตกหายนะ” ป้าขายผักที่อยู่ใกล้ๆ เตือนพร้อมหัวเราะเบาๆ

อินยิ้มแห้งพลางพยักหน้ารับ ก่อนจะตัดสินใจว่าถ้าอีกไม่กี่ชั่วโมงยังขายไม่หมด เขาจะกลับก่อนบ่ายเสียเลย หรือไม่ก็เอาขนมไปแจกเด็กๆ ที่วิ่งเล่นแถวลานวัดเหมือนเคย

แต่แล้ว…เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายของตลาด เสียงที่เหมือนแฝงไปด้วยเหล็กแหลมของความเจตนาอันดำมืด

“ขายดีหรือเปล่า... เจ้าอิน”

เสียงนั้นไม่ได้ดังนัก ทว่าแผ่วเบาพอให้รู้สึกเหมือนกระซิบอยู่ข้างหู อินชะงักมือทันที หัวใจเต้นกระหน่ำ เขาหันขวับไปตามต้นเสียงอย่างไม่รอช้า

แล้วก็พบ... ชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้เงาเพิงไม้ ผ้าสีคล้ำปิดบังใบหน้าจนเหลือเห็นเพียงนัยน์ตาคมดุที่เหมือนคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

แค่เพียงสบตา อินก็จำได้ทันทีว่าคนคนนั้นเป็นใคร....หลวงวิษณุ คนสารเลวที่เคยพรากชีวิตอันสงบสุขของคุณปิ่นแก้วไปด้วยการแต่งงานจอมปลอม จนนางกลายเป็นขี้ปากใครต่อใครว่าเป็นเมียกบฏ คนที่ทำให้คุณเปรมเสียหายทั้งกายใจและทรัพย์สิน

อินกำหมัดแน่น กำลังจะอ้าปากด่า ทว่าอีกฝ่ายกลับชูนิ้วแตะริมฝีปาก ตำแหน่งนิ้วเป๊ะราวกับซ้อมมาอย่างดี แล้วกระซิบเสียงต่ำจนแทบไม่ต้องขยับปาก

“ที่นี่คนเยอะ... ตามข้ามาสิ”

ก่อนที่อินจะตอบอะไร หลวงวิษณุก็หันหลังแล้วเดินหายเข้าไปในตรอกด้านข้างของตลาด ซึ่งมืดทึบ และมีควันลอยคลุ้งจากเตาถ่านของร้านข้าวต้มเก่าที่ปิดไปแล้ว กลิ่นชื้นของตะไคร่น้ำและดินเปียกตีจมูก อินลังเลเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบเก็บข้าวของอย่างลวกๆ แล้วรีบสาวเท้าตามไป

เมื่อเขาเดินเข้าไปในตรอก ฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีอย่างไม่ทันตั้งตัว เมฆฝนเคลื่อนตัวมาบดบังแสงแดดอย่างฉับพลัน อากาศเย็นยะเยือกจนรู้สึกได้ถึงไอน้ำค้างตามต้นไม้ริมทาง พื้นหินเปียกแฉะด้วยร่องรอยฝนที่เพิ่งหยุดไป ตะไคร่น้ำขึ้นตามผนังกำแพงสูง มีกลิ่นฉุนอับของของเน่าเก่าและแมวเร่ร่อน

อินหยุดยืน สูดหายใจเข้าลึก แล้วตะโกนออกไป “หลวงวิษณุใช่ไหมขอรับ! แสดงว่าเมื่อคืนก็เป็นฝีมือของคุณใช่มั้ย!?”

เสียงสะท้อนก้องกลับมาจากกำแพงสูงรอบตัว เหมือนกับใครหลายคนซ้อนเสียงกันไว้ในเงามืด

ครืด... เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากอีกด้านของตรอก ก่อนร่างของหลวงวิษณุจะโผล่ออกมาจากหลังซุ้มประตูร้าง รอยยิ้มของเขาเจ้าเล่ห์เกินทน ดวงตาคล้ายงูเห่าจับจ้องเหยื่อที่กำลังหวาดหวั่น

“ฉลาดดีนี่... ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่กล้าตามมาเสียอีก”

อินกัดฟันแน่น ดวงตาลุกวาว “สารเลว... คุณต้องการอะไร!”

“อะไรกัน อิน... หรือควรเรียกเจ้าว่า ‘บ่าวสุดแสนรักของคุณพี่เปรม’ ดีล่ะ” หลวงวิษณุแสยะยิ้ม " ดูสิไม่ได้เจอกันเสียนาน สูงใหญ่น่ากลัวเหมือนเคย"

อินกัดฟันดังกรอด " อย่ามาเล่นลิ้นครับ เลิกยุ่งกับคุณเปรมและคุณปิ่นแก้วสักทีเถอะ!"

“แหมๆ...” หลวงวิษณุเดินวนรอบตัวอินอย่างเชื่องช้า " ข้ายังไม่ทันได้ทำกะไรเลยอิน แค่แวะไปทักทายเพียงแค่นั้น

"ถ้าโกรธถ้าเกลียดก็มาลงที่ผมสิครับ! ทำไมต้องไปยุ่งกับคนอื่นด้วย" อินข่มใจสู้

" ลงกับเจ้ารึ..ใช้ว่าข้าไม่ทำแต่เพราะทำหลายต่อหลายครั้งแล้วเจ้าก็ยังคงเป็นที่รักของคุณพี่เปรมอยู่ดี เสียงของอีกฝ่ายแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก

" ในเมื่อตรอกนี้ไม่มีผู้ใด งั้นเรามาเล่นกันเสียหน่อย..ข้าคันไม้คันมือ "

"อยากฆ่าเจ้าอยู่เต็มกระทง! "

อินยังไม่ทันได้ตั้งตัว เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นกลับเปลี่ยนเป็นจังหวะเร่งเร้า... หลวงวิษณุพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว ราวกับอสรพิษที่ซุ่มรอเหยื่อมาแต่ต้น ปลายมีดสั้นสะท้อนแสงมัวๆ จากฟ้าครึ้ม กระชากเข้าชายโครงของอินอย่างแม่นยำ

ฉึก!

ความเจ็บปวดพุ่งแล่นเข้าสมองเหมือนฟ้าผ่าลงตรงจุดเดียว อินร้องไม่ออก ได้แต่เบิกตากว้าง ขาแทบทรุด แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดยังทำงาน เขากำหมัดแน่น แล้วซัดหมัดสวนกลับไปเต็มแรง จนร่างของวิษณุเซถลาไปชนกำแพงหินเสียงดัง

อินก้มลง ดึงมีดออกจากเนื้อของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเหวี่ยงมันทิ้งไปโดยไม่เหลือเยื่อใย เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักจากแผล มือของเขากดไว้แน่นเพื่อหยุดมัน แต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่ หายใจไม่ทัน ความหนาวเย็นจากฝนเก่ารอบตัวคล้ายจะซึมผ่านผิวหนังเข้าไปถึงกระดูก

เสียงหัวเราะต่ำๆ ดังขึ้นจากชายที่เพิ่งถูกชกไปเต็มแรง วิษณุลุกขึ้นช้าๆ ปาดเลือดจากมุมปากด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะเอ่ยอย่างเย็นเยียบ

“วันนี้ขอแค่นี้พอก่อนละกัน อิน... ข้าอยากให้เจ้ารู้สึกทรมานเสียก่อนจะตาย”

เสียงเขาชัดเจนทุกถ้อยคำเหมือนใบมีดอีกเล่มหนึ่ง

“และอย่าแม้แต่จะคิดไปแจ้งใคร... ลองคิดดูดีๆ ระหว่างทางการส่งคนจากพระนครมาจับข้า กับศพของนังปิ่นแก้วที่อืดอยู่ข้างถนน... อะไรจะเกิดก่อนกัน?”

อินหน้าซีดเผือด จังหวะหัวใจเต้นแรงแต่กลับเหมือนอ่อนแรงลงทุกขณะ แผลที่ดูเหมือนจะไม่ลึกนัก กลับเริ่มแผ่ความร้อนวาบและความชาไปทั่วตัว

“เจ้า... ทำอะไร...” เขาพึมพำ เสียงพร่า

วิษณุยิ้มมุมปาก ก่อนโน้มตัวลงมากระซิบเย้ยหยันข้างหู

“มีดนั้นน่ะ... ข้าชุบยาพิษสูตรพิเศษมาให้เจ้าโดยเฉพาะเลยนะอิน~"

" เจ้ารู้มั้ย อิน พิษมันจะไม่ฆ่าเจ้าในทันที แต่มันจะค่อยๆ ลามไปทีละนิด ให้เจ้าได้รู้ว่า... ความตายแบบช้าๆ มันน่ากลัวเพียงใด”

แล้วทันใดนั้น—วิษณุก็ตะโกนสุดเสียง

“ช่วยด้วยขอรับ! มีคนถูกแทง!!”

เสียงตะโกนแทรกผ่านตรอกแคบๆ ดึงความสนใจของคนบางกลุ่มจากอีกฝั่งตลาด ขณะที่ชายร้ายวิ่งหนีหายไปท่ามกลางเสียงฝนเริ่มโปรยปราย

อินทรุดลงไปกับพื้นอย่างช้าๆ หูเริ่มอื้อ ตาเริ่มพร่า ร่างกายหนักอึ้งจนแทบยกไม่ขึ้น เสียงรอบข้างจมหาย เหลือเพียงเสียงลมหายใจตนเองที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ ก่อนที่สติจะดับวูบไปในความมืดที่กำลังกลืนกิน...