Semua Bab บัญชารักคุณหลวง: Bab 1 - Bab 10

เสียงเครื่องมือกระทบกันเป็นจังหวะ ละอองฝุ่นฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ ท่ามกลางไอแดดยามสาย แรงงานทาสหลายสิบชีวิต ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขยันขันแข็งบางคนขุดดิน บางคนแบกฟืน บ้างกวาดลานดินกว้างของเรือนหลังใหญ่ ทุกคนต่างมีสีหน้าซีดเซียว เหงื่อไหลท่วมกาย และแววตาเหนื่อยล้าธีรัชหยุดกึก สายตากวาดมองรอบตัวอย่างไม่อยากเชื่อนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี้ย?หัวใจของเขาเต้นระส่ำ ภาพตรงหน้าดูแปลกประหลาดและไม่คุ้นเคย นี่มันยุคไหนกันแน่? เท่าที่จำได้... เขากำลังขับรถกลับบ้านหลังจากออกไปดีลงานกับคุณเจน ไม่ใช่เหรอ? แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกที กลับพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางแรงงานทาสและเรือนไม้เก่าแก่ที่ดูคร่ำครึ แต่สะอาดเหมือนโดนขัดให้เงาอยู่ตลอดเวลาหรือว่านี่เป็นผลจากการดื่มหนักจนเกินไป?ความคิดยังไม่ทันตกผลึก ภาพบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว แสงไฟหน้ารถพุ่งลงสู่แม่น้ำ ความรู้สึกเย็นเฉียบของสายน้ำที่โอบล้อมร่างก่อนทุกอย่างจะดับวูบถ้าอย่างนั้น...เขาตายแล้วอย่างนั้นเหรอ!?ร่างกายชาวาบไปหมด ความเป็นจริงโถมเข้าใส่จนแทบตั้งตัวไม่ติด ก่อนที่ธีรัชจะได้ขบคิดถึงเรื่องนี้ต่อ เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง"ไออิน! มึ

หลังจากเดินตามคุณเปรมมาได้สักพัก อินก็สังเกตเห็นแม่หญิงปิ่นแก้วกำลังสนทนาอยู่กับหญิงสาวในชุดไทยโบราณอีกสองคน ซึ่งดูท่าจะเป็นเพื่อนสนิทของนาง คุณเปรมเดินเข้าไปหากลุ่มหญิงสาวที่กำลังพูดคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่ แม่หญิงปิ่นแก้วยืนอยู่กับสหายอีกสองคน ทั้งสามแต่งกายงดงามตามแบบกุลสตรีผู้ดี มีเครื่องประดับแวววาวรับแสงแดดยามบ่ายเมื่อเห็นคุณเปรมก้าวเข้ามา แม่บุหลันและแม่จันทร์รีบพนมมือขึ้นไหว้ตามมารยาทแม่บุหลัน & แม่จันทร์: "ข้าไหว้เจ้าค่ะ คุณพี่เปรม"คุณเปรมพยักหน้ารับอย่างสำรวม ก่อนจะหันไปทางน้องสาวคุณเปรม: "แม่ปิ่นแก้วเจ้านี้เดินเร็วเสียจริง พี่ตามหาแทบพลิกตลาดเลยรู้ไหม"แม่หญิงปิ่นแก้ว: "พี่เปรม! ข้ากำลังพูดคุยกับแม่บุหลันและแม่จันทร์เฉย ๆ เจ้าค่ะ"แม่บุหลัน (หัวเราะเบา ๆ) : "แม่ปิ่นพูดเสียเหมือนพวกข้าล่อลวงนางให้เสียการเสียงานอย่างไรอย่างนั้น"แม่จันทร์ (ยิ้มขำ) : "พวกข้าเพียงแต่ชวนกันชมตลาด ดูผ้าแพรกับเครื่องหอมเท่านั้นเองเจ้าค่ะ"คุณเปรม (พยักหน้ารับ) : "เป็นเช่นนั้นก็ดี แต่ตอนนี้พี่ว่าควรกลับเรือนเถิด แดดเริ่มคล้อยแล้ว"แม่หญิงปิ่นแก้ว (ทำหน้าหนักใจ) : "พี่เปรมมารับข้าเช่นนี้ เห็นทีข้าต้

แดดยามบ่ายคล้อยต่ำ ลมอ่อน ๆ พัดผ่านเรือนเบา ๆ ให้ความร้อนอบอ้าวของวันทุเลาลง อินที่เพิ่งเสร็จจากงานผ่าฟืนและตักน้ำกำลังนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กับเพื่อนทาสรุ่นราวคราวเดียวกัน เสียงหัวเราะคิกคักจากพวกเขาขับกล่อมบรรยากาศให้ดูผ่อนคลายขึ้นจู่ ๆ หญิงชราผมหงอกนางหนึ่งก็เดินตรงมาหาอิน นางแต่งกายด้วยผ้าฝ้ายเก่าซีด คล้ายทาสเช่นเดียวกัน อินเงยหน้ามองอย่างสงสัย ก่อนที่นางจะยิ้มใจดีและเอ่ยขึ้น“พ่อหนุ่ม ดูตัวใหญ่กำยำดีแท้ ช่วยไปตักน้ำใส่อ่างไม้บนเรือนใหญ่ให้ทีเถอะ ข้าแก่จนหลังจะหักเสียแล้ว”อินรับคำโดยไม่อิดออด เขาหยิบถังไม้ขึ้นพาดบ่า ก่อนจะก้าวเดินไปยังเรือนใหญ่ ยายช่อ ชื่อที่นางบอก เดินตามมาพลางเล่าเรื่องราวของตนเองว่าเป็นบ่าวเก่าแก่ของบ้านนี้ เลี้ยงคุณเปรมมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ฟังแล้วอินอดไม่ได้ที่จะถามถึงวัยเด็กของคุณเปรมด้วยความอยากรู้“คุณเปรมตอนเด็กเป็นคนอย่างไรหรือยาย?”“หึ ๆ ท่านขี้อ้อนเชียวล่ะ แต่ก็เป็นเด็กสุขุมตั้งแต่ยังเล็ก ไม่เคยร้องไห้งอแงให้ใครเห็นเลย”" แต่ก็น่าสงสารที่พ่อท่านรีบด่วนจากไปเสียก่อนเลยต้องอาศัยอยู่กับแม่ที่ใจร้ายน่ะ " นางเล่าเสียงอ่อนโยน ปล่อยให้เรื่องราวพาอินไปถึงภาพ

บรรยากาศของเรือนวันนี้ช่างครึกครื้นเป็นพิเศษอีกครั้งเมื่อเหล่าบ่าวในเรือนต่างพากันพูดคุยขณะจัดเตรียมข้าวของกันอย่างขยันขันแข็ง เรื่องราวที่ถูกหยิบยกมาพูดถึงหนาหูที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องของแม่หญิงปิ่นแก้วกับคุณหลวงผู้เป็นคู่ครอง ที่จะมาเยี่ยมเยียนเรือนในวันนี้ อินเพียงรับฟังเงียบ ๆ ขณะเดินผ่าน แม้จะไม่คิดเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ก็พอรับรู้ว่าแม่หญิงปิ่นแก้วเป็นสตรีที่งดงามและอ่อนโยน ครั้งหนึ่งเขาก็เคยได้พบเจอนางมาแล้วเสียงบ่าวไพร่พูดคุยกันอย่างออกรส ทำให้อินอดรู้สึกไม่ได้ว่าบรรยากาศเช่นนี้มันดูห่างไกลจากความรู้สึกของเขาเหลือเกิน ราวกับว่าความสนุกสนานเหล่านั้นเป็นโลกของผู้อื่น ส่วนเขาเพียงแค่เฝ้ามองอยู่ไกล ๆ และยังคงต้องทำหน้าที่ของตนเองต่อไปเช่นทุกวันระหว่างที่เหล่าบ่าววุ่นวายอยู่กับการจัดอาสำหรับแขก อินก็ต้องเตรียมน้ำอาบให้คุณเปรมเช่นเคย เป็นเวลากว่าเดือนแล้วที่หน้าที่นี้กลายเป็นของเขาอย่างถาวร เพราะยายช่อที่แก่ชรานั้นไม่อาจแบกน้ำขึ้นมาเองได้อีกแล้ว หากเป็นแต่ก่อน เขาคงบ่นอุบหรือไม่ก็อิดออด แต่ในตอนนี้ ทุกครั้งที่ตักน้ำ ทุกครั้งที่เทน้ำร้อนผสมลงไป ทุกครั้งที่เห็นไอร้อนลอยขึ้นมาเป็นควันจาง

ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนเด็กน้อยในวัยสิบสองปี เติบโตมาในเรือนหลวงที่เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์และมารยาทที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ผู้เป็นพ่อของเขา ท่านเจ้าพระยาผู้สูงศักดิ์ คาดหวังให้ลูกชายเดินตามรอยตนเอง สู่เส้นทางราชการโดยไร้ทางเลือก ทุกย่างก้าวของเขาถูกกำหนดไว้หมดสิ้นวันหนึ่ง ขณะที่เด็กน้อยเดินทางไปต่างเมืองพร้อมบิดา ขบวนเรือของพวกเขาถูกลอบโจมตีโดยศัตรูของบิดา เสียงดาบปะทะ เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกดังขึ้นไม่ขาดสาย เด็กน้อยจำได้ว่าตัวเองถูกจับแยกจากพ่อ ก่อนที่เรือจะคว่ำลงกลางแม่น้ำใหญ่เขาว่ายน้ำขึ้นฝั่งมาได้ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย แต่ยังไม่ทันได้พักหายใจเต็มปอด พวกโจรที่ตามล่าอยู่ก็ปรากฏตัวขึ้น เปรมหันหลังพิงต้นไม้ใหญ่ หมดหนทางจะหนี ความหวาดกลัวกัดกินหัวใจของเขา เสียงมีดที่ถูกชักออกจากฝักดังขึ้น เขาหลับตาเตรียมรับชะตากรรมทว่า...ร่างของใครบางคนพุ่งเข้ามา เด็กชายตัวเล็กกว่าหลายปี ผลักโจรผู้นั้นจนเสียหลักล้มลง จากนั้นรีบคว้าข้อมือของเขาแล้ววิ่งสุดแรงเกิด เสียงฝีเท้าของโจรยังคงไล่หลังมาไม่ไกล แต่เด็กคนนั้นหาทางพาเปรมมุดเข้าไปหลบในโพรงไม้ใหญ่ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงเสียงหายใจแรงของทั้งคู่